เรื่องของหนู หม่าม้าและปะป๊า YAOI

ลำดับตอนที่ #18 : วางแผน

☆วางแผน☆





"วางตรงนี้นะคะ...."


"ปะป๊า~"
ตาคนหล่อตอบหน่อยซี่
นอนจนอ้วนแล่ว

ตุ้บ!
ฮ่าๆๆ  หนูกระโดดใส่จอมอู้ ชอบกินแรงเด็ก
ทับแล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาบนคนตัวใหญ่
โหย  ทำไมป๊านอนเป็นผักเหี่ยวยังงี้ล่ะคะ
แค่จะได้ห้องใหม่เองน้า

"เดี๋ยวหนูฟ้องหม่าม้าเลย แอบอู้ไม่ยอมช่วยหนู"


"โหยยลูกรักคร้าบ อย่าฟ้องเลย แค่นี้ป๊าก็ไม่มีอะไรจะดีแล้ว"


"ฮ่าๆ น่าสงสารจัง"
ปะป๊าทำหน้างอนๆ ตาเศร้าๆ
โถไม่น่าเลย  ตัวเองเป็นคนบอกเองว่าอยากแยกห้องนอนกับหม่าม้า จะมาเศร้าไม่ได้นะ
แต่ถ้าม้าเห็นม้าอาจจะขำก็ได้ คิกๆ

ช่วงนี้หม่าม้าหน้าตาแจ่มใส  เห็นอะไรก็ขำไปซะหมด
ชอบแกล้งปะป๊ากลับด้วย
แต่ไม่รู้ทำกันอีท่าไหนถึงจะนอนแยกกัน
หนูก็สงสัยนะว่าจะไม่หนาวเหรอ ไม่มีคนกอดอ่า
หม่าม้าขี้หนาวจะตาย แล้วก็ขี้เหงาด้วย
ขนาดหนูนอนคนเดียวมาตั้งแต่......อืม..จำไม่ได้อ่า  ยังเหงาตั้งหลายที
แล้วป๊ากับม้าที่ไม่มีตุ๊กตาเป็นเพื่อนจะไม่เหงาแย่เลยเรอะ

หนูเลยเอาตุ๊กตาบางตัวที่พอจะเป็นเพื่อนป๊าได้มาวางให้
ปะป๊านอนห้องข้างล่างเหมือนตอนที่ขาหัก
ตอนนั้นห้องน่ากลัวมาก  มืดๆ ทึบๆ
แต่คราวนี้ป๊าให้ช่างมาทาสีเขียวอ่อนๆ
จริงๆหนูอยากได้สีชมพูอ่อนมากกว่า
แต่หม่าม้าบอกให้ตามใจปะป๊าบ้าง
ป๊าตามใจหนูมาเยอะแล้ว

"เมื่อไหร่วิวจะมาน้า  คิดถึงจัง"
คนหล่อบ่นหงุงหงิงถึงม้า
แต่จุ๊บแก้มหนูข้างละหลายที
เจ็บไปหมด
ชอบไว้หนวด จนหน้ายังก๊ะโจร

แค่ห่างกับแป้บเดียวก็บ่นคิดถึงและ
แล้วจะนอนแยกกันได้เหรอ

อ๊ะ! เสียงประตูบ้านเปิดนี่นา
หม่าม้ามาแล้ว!!

"ไปนานจังเลย  พี่คิดถึ๊งคิดถึง"
ปะป๊าเดินหลังงอๆเข้าไปกอดคนตัวเล็ก
หอมแก้มซ้ายทีขวาทีจนชื่นใจค่อยจุ๊บปากตบท้าย


"วิวบอกให้โกนหนวดนี่ครับ ทำไมยังไม่โกนอีก พนักงานเขาจะมองว่าเจ้านายไม่เรียบร้อยนะ"


"ไม่เอา พี่ไม่โกน  น้ำหวานน่ารักขึ้นทุกวัน  พี่ต้องข่มแมลงหวี่แมลงวันแต่เนิ่นๆ"


"ข่มทำไมคะป๊า  แมลงวันมันกลัวหนวดเหรอ"


"ไม่ใช่หรอกลูก ป๊าเขาแค่ขี้เกียจโกนเลยอ้างนู่นอ้างนี่"


"โธ่!  วิวใจร้าย  พี่ว่าพี่หล่อออก"


"ครับๆ หล่อก็หล่อ  นี่เรามาดูถุงมือของพี่กันดีกว่า  วิวอยากเห็นจะแย่แล้ว"
หม่าม้าหยิบกล่องไปรษณีย์ขึ้นมาแกะ  มีหนูกับปะป๊าช่วยลุ้นข้างๆ
ก็ตั้งแต่ซื้อถุงมือคราวนั้นนะ  หม่าม้าก็ชอบมาก
กลายเป็นบ้าถุงมือไปเลย สั่งซื้อบ่อยจนเป็นตู้แล้ว


"ถ้าวันนั้นอยู่บ้านก็คงไม่ต้องไปเอายันไปรษณีย์ให้เหนื่อยร้อก"


"ไม่เป็นไรครับ  วิวอยากออกกำลังกายบ้าง  ลูกเราจะได้แข็งแรง"
คนสวยเอามือลูบท้องไปมา
อ่า....ลูก?
หนูเหรอ?


"เอ่อ...วิวพูดใหม่อีกทีซิ"
ใช่ค่ะป๊า  หนูก็งงเหมือนกัน
ม้าออกไปข้างนอกแล้วหนูจะแข็งแรงได้ยังไง


"วิวอยากออกกำลังกายบ้าง ลูกจะได้แข็งแรง"
หม่าม้ายิ้มหวาน มองตาปะป๊า  แล้วก็ไล่ต่ำลงไปมองท้องตัวเอง
ปะป๊าเกาหัวหงึกๆ
หน้าเอ๋อไปเลย


"วิวอย่าบอกพี่นะว่า...เอ่อ...แต่วิวเป็นผู้ช--"   "พี่แทนจะไม่ยอมรับลูกของเราเหรอครับ"
หม่าม้าหน้าเศร้า  เสียงเครือๆ
ปะป๊าตาค้าง  เหมือนหยุดหายใจ
ส่วนหนูงง....ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
อยากจะขำหน้าป๊านะ   แต่งงไง  เลยรอให้เข้าใจก่อนค่อยขำ


"แต่ว่าเราสองคนยังไม่ได้...."
ป๊ามองท้องแฟบๆ
พึมพำๆเป็นคนแก่

"อุบ! ฮ่าๆๆ  หน้าพี่แทนตลกอ่า  วิวไม่แกล้งแล้วครับ"
คนสวยขำก้ากจนเกือบๆจะหมดสวย

"นั่นไง! ว่าแล้วเชียว  แสบนักนะ  นี่แน่ะๆ  ต้องโดน"


"โอ๊ยยย พี่แทนอย่าแกล้งวิว  ฮ่าๆ"
ปะป๊าแก้แค้นด้วยการจั๊กจี้หม่าม้า
หม่าม้าดิ้นบนโซฟาจนแทบจะนอนลงไปเลย
หนูอยากช่วยม้ามั่ง เลยจี้ป๊ากลับ
แต่ป๊าอ่าเส้นลึกจัง  หรือมือหนูเล็กเกินไปหว่า
นี่แน่ะๆ
โอ่ยเมื่อยนิ้วแล่ว!
.
.

เอ....ทำไมเงียบกันไปทั้งคู่ล่ะคะ

ว้าย!  คนแก่จูบกัน
ไม่อายลูกอายเต้าบ้างเลย
แกล้งกันอยู่ดีๆ ไหงเป็นงี้เนี่ย
คราวหลังไม่ช่วยม้าแล่ว

แบร้!  ไปหาหนมในครัวกินดีกว่า
ขืนอยู่ตรงนี้นะต้องโดนมดกัดแน่เลย





.......


ง่ำๆ  หนมปังทาแยมอร่อยจัง
ต้องแยมสตรอเบอร์รี่ด้วยนะ
อยากกินนมข้นด้วย แต่ว่าทำให้มันไหลไม่เป็น


"มาอยู่นี่เอง ม้านึกว่าหายไปไหน"
เชอะ!  หวานกันจนลืมลูก  น่างอนจริงเลย


"แยมเลอะปากครับลูก ค่อยๆเคี้ยวนะครับ  กัดคำเล็กๆก็พอ  จะได้หมดช้าๆ อร่อยนานๆ"
มือสวยๆเช็ดตรงปากหนู
ตอนแรกว่าจะหน้าบึ้ง
แต่บึ้งไม่ไหว
หม่าม้าน่ารักเกิ๊น


"เดี๋ยวเราจะไปดูร้านกันนะลูก  หมดคำนี้แล้วไปล้างปากล้างมือนะครับ"


"จริงเหรอคะ!  เย่ๆ  ได้เห็นร้านแล้ว"
หนูลุกกระโดดไปมา
อ้อนตั้งนานแต่ไม่มีใครยอมพาไปสักที
ดีใจที่สุดเล้ย



.
.
.

"ป๊าคะม้าคะ  หนูเกิดมาจากไหน"
หนูยื่นหน้าไปถามทั้งคู่
ที่ตอนนี้ป๊ากำลังติดเครื่องรถ


"นึกไงถามเนี่ยลูก"


"ก็หนูสงสัยว่าตอนที่ม้าแกล้งป๊า  ทำไมต้องจับที่ท้อง"


"ก็เวลามีคนเกิดมา ก็จะมาอยู่ในท้องแม่ก่อน แล้วค่อยออกมาข้างนอก"
ปะป๊าตอบแทนหม่าม้าที่ดูหน้าแดงๆ


"งั้นหนูก็เคยอยู่ในท้องแม่หนูใช่ป่าว  แล้วหนูกินอะไรอ่า  ผ่าท้องป้อนข้าวเหรอ"


"ไม่ใช่ลูก  ถ้าแม่กินอะไร หนูก็กินตามครับ จากสายสะดือ"


"อ้าว....โอยงง  แล้วก่อนที่หนูจะมาอยู่ในท้องล่ะคะหม่าม้า"
ถามคนสวยมั้ง  ปล่อยให้ป๊าตอบคนเดียวเลย
เราต้องเสมอกันนะ


"เอ่อ....คือ"
แก้มคนสวยแดงแปร๊ด
มีอะไรแปลกเหรอคะ?


"เกิดมาจากความรักของแม่กับพ่อครับ"
ปะป๊าตอบแทนอีกแย้ว


"ถ้าแม่กับพ่อรักกัน  แล้วทำไมไม่เคยมาให้หนูเห็นหน้าล่ะคะ"


"เดี๋ยวโตขึ้นหนูจะเข้าใจครับ  ตอนนี้น้ำหวานอยู่กับป๊าม้าแล้วมีความสุขหรือเปล่า?"


"มีสิคะ  มากๆด้วย ป๊ากับม้าน่ารักที่สู้ดดดด"
หนูกางแขนกว้างๆให้เท่ากับรักของหนู
เสียดายแขนสั้นไปหน่อยเลยได้เท่านี้


"ม้าก็รักหนูนะครับ"
คนสวยหันหน้ามาจุ๊บๆ


"ป๊าก็เหมือนกัน  แต่ป๊าจุ๊บหวานไม่ได้  ขอจุ๊บม้าแทนแล้วกันนะ"
ฮ่าๆๆ  ท่าทางวันนี้หม่าม้าจะไม่หายหน้าแดงแน่ๆ
ป๊านี่น้า ติ๊งต๊องจริงๆเลย

แต่คนติ๊งต๊องก็หวานตลอดๆ
กุมมือหม่าม้าไว้กับตักตัวเอง
"ขอบคุณครับ..."
ถึงม้าจะพูดเบาๆให้ป๊า  แต่หนูก็ได้ยินนะ


.............



โอ้โห!!  
ไหนใครบอกว่าจะเอาร้านเล็กๆ
นี่มันเหมือนร้านอาหารที่ป๊าชอบพาไปกินเลย
ร้านเป็นไม้ทั้งร้าน  สีสวยด้วย
แต่ว่ายังดูโล่งๆ  ไม่มีอะไร
มีคนงานสองสามคนกำลังตอกตะปูอยู่


"สวยมั้ยครับ"
ตายักษ์โอบหม่าม้าซะมิด
หนูมองคนงานเลิ่กลั่ก
แบบว่าเขินแทนหม่าม้าอ่า


"สวยมากครับ  และท่าทางจะไม่ใช่ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาซะแล้ว"
ม้าบีบจมูกป๊าเบาๆ จนคนหล่อทำหน้ายุ่งๆ


"พี่อยากเซอร์ไพรส์เรานี่นา  พี่หาเชฟได้แล้วด้วยนะ จัดการให้วิวทู้กอย่าง วิวจะได้ไม่เหนื่อย"


"ครับๆ  ตามใจละกัน  แต่หวังว่าจะไม่มีเซอร์ไพรส์อีกนะ"


"คร้าบ~เอ้อ!  พี่ว่าจะจัดสวนตรงข้างหน้านี่ด้วย  เพื่อนพี่มันพอจะรู้เรื่องต้นไม้อยู่  
เดี๋ยววิวเลือกแบบเลยนะ เดี๋ยวพี่มา ไปเข้าห้องน้ำแป้บ"
ป๊าควักมือถือให้หม่าม้า  เปิดรูปให้ดู  หนูเขย่งๆก็ยังไม่เห็น


"หวานไปดูห้องน้ำไหมลูก  สวยมากเลยนะ"
แง่ว...หนูอยากดูสวนๆ


"นะครับ"
คนหล่อขยิบตาให้
นั่นแน่!  มีอะไรแน่เลย
ดูท่าสวนไม่น่าจะสนุกเท่าเรื่องของป๊าแน่ๆ


ปะป๊าจูงมือหนูไปทางข้างๆร้าน
ขอโอ้โหอีกที!!  ห้องน้ำสวยแบบแปลกๆ
มันทำจากไม้ซี่ๆ
คงจะนั่งโถไปหวาดเสียวไปแหละ


"น้ำหวานครับ  ป๊าจะเซอร์ไพรส์หม่าม้า  แต่น้ำหวานต้องช่วยนะ"
ป๊าหันซ้ายหันขวา
นั่งยองๆคุยกัน


"เซอร์ไพรส์คืออะไรคะ"


"ก็ทำให้ม้าตกใจ  แต่ตกใจแบบมีความสุขครับ  น้ำหวานฟังแผนป๊านะ  เป็นสายลับให้ป๊าเหมือนเจมส์บอน"


"ง่า...แล้วเจมส์บอนคือไรอ่า"
ทำไมป๊าชอบใช้คำฝรั่งด้วย  แปลม่ายออก

ป๊าเอามือกุมหัว

"เจมส์บอนก็คือชื่อสายลับที่เก่งมากๆครับ  น้ำหวานจะกลายเป็นสายลับที่เก่งมาก  อยู่ข้างปะป๊าจนกว่าแผนจะสำเร็จ"


"อ้อค่ะ  เข้าใจแล้ว"
ทีนี้ป๊ายิ้มกว้างเลย

"เรื่องนี้ห้ามบอกใครนะครับ เรารู้กันสองคนเท่านั้น  แผนมีงี้นะ....."
ปะป๊าเล่าแผนทั้งหมด  ที่หนูคิดว่ามันเหมือนแกล้งม้าชัดๆ
แต่ว่าตอนจบมันดูซึ้งๆดีหนูเลยยอมๆไปก่อน

แต่คงอึดอัดน่าดูเลยน้าบอกใครไม่ได้เนี่ย


.

.

.


"ไปเข้าห้องน้ำกันนานจัง  วิวเลือกได้แล้วนะพี่ น้ำหวานมาดูสิลูก"
คนสวยกวักมือเราสองคนให้ไปนั่งข้างๆ

สวนมีอยู่สามแบบ
ถ้าเป็นหนูนะก็จะเอาแบบหม่าม้า

"วิวชอบแบบนี้ครับ  ดูสะอาดตาดี  คล้ายๆสวนแบบเซน"
ปะป๊าเกาคาง  ทำท่าคิด


"แต่พี่ว่ามันธรรมดาไปนะ  พี่ชอบแบบนี้"
ป๊าเลื่อนนิ้วไปอีกรูป  ที่เป็นสวนแบบ...เอ่อ...ป่า


"มันดูรกอ่ะพี่  ร้านอาหารน่าจะเป็นอะไรที่น่านั่ง  มองนู่นมองนี่ไปเรื่อย"


"ไม่เอาอ่า  สวนมันก็ต้องเขียวๆสิ แบบเซนมันเห็นแล้วไม่เหมือนสวน  ใช่มั้ยน้ำหวาน"


"เอ่อ...ค่ะ"
หนูพยักหน้าแบบช้าเป็นเต่า
แงๆ โกหกคนไม่เป็น
ทำไมปะป๊าต้องสอนหนูให้โกหกด้วย


"งั้นวิวโทรถามกริชดีไหมครับ"


"ไม่!! ....คือพี่อยากให้เป็นร้านที่เราทำทุกอย่างเอง"
เพลียกับป๊าจริงๆเลย
ตั้งแต่คืนดีกัน แล้วหม่าม้าเรียกตาลุงแบบสนิทๆนะ  ปะป๊าก็ยิ่งหวงมากกว่าเดิม
หวงยิ่งกว่าแม่ไก่ซะอีก  ถ้าเกิดมีปากแบบไก่  ก็คงไล่จิกไปแล้ว


"แต่ว่า..."


"สองต่อหนึ่ง  ตกลงเอาสวนแบบของพี่"
ป๊าหยิบมือถือเก็บใส่กระเป๋ากางเกง
จุ๊บปลอบใจหม่าม้าหนึ่งที
แล้วหันมาชูนิ้วโป้งให้หนู

อยากจะดีใจจริงๆ  แต่หน้าหม่าม้าดูท่าทางอารมณ์บ่จอย