คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ใครหว่า
ใครหว่า?
ตั้งแต่วันที่ยายมาหนูก็ไม่ได้อะไรเพิ่มอย่างที่หวังเลย
ยายแอบไปคุยกับม้าเงียบๆ
คุยอะไรกันก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจสักอย่าง
อย่างเช่น
“แม่ตกลง....ให้มันทำร้านอาหารให้เถอะ อย่างน้อยๆเราก็มีงานทำ มีหลักประกันต่อไปในอนาคต
ถ้ามันทิ้งเราไปอีก เราก็จะไม่เคว้ง ไม่ต้องคอยพึ่งมัน มันก็จะได้ไม่หลงตัวเอง เห็นแกเป็นของตาย”
“ทำตัวเหมือนเดิม แต่เราต้องเป็นช้างเท้าหน้า ตอนนี้มันยอมเราทุกอย่าง เราก็ต้องเอาให้มากที่สุดเพื่อลูก
มันยอมไม่เหลืออะไร...ข้อนี้แม่เชื่อนะ มันก็เป็นคนสุดโต่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
ต่อให้มันสำนึกหรือไม่สำนึก สันดานจะเปลี่ยนหรือไม่ ... แต่เราก็ได้เปรียบอยู่ดี”
เนี่ยน้า...ถ้าหนูรู้จักคำว่าช้างเท้าหน้า สันดาน สุดโต่ง บลาๆๆ
หนูก็คงจะไม่มานั่งงงนอนงงอย่างนี้หรอก
หนูแอบไปถามครูแก้ว ครูแก้วก็บอกว่ามันอธิบายยาก
ถามชาวแก๊ง มันก็บอกมั่วซั่ว ไม่ตรงกันสักกะคน
คนนึงบอกช้างเท้าหน้าแปลว่าเป็นคนชอบบังคับ
คนนึงบอกเป็นคนแข็งแรงเหมือนขาช้าง
ไหนจะคำอื่นๆอีก เลยลืมๆไปหมดและ
ยายนะยาย พูดแต่ภาษาโบราณ
ไม่จำแล่ว!
................
“ไปตลาดกับม้ากันน้ำหวาน ของหมดเยอะเลย เดี๋ยวไม่มีข้าวกินนะครับ”
หม่าม้ามาชวนตอนหนูกำลังเล่นหมากเก็บกับปะป๊า
กำลังสนุกเลยอ่า
“โหย หนูไม่ชอบตลาดนี่นา”
ก็ตลาดน่ะนะมันเหม็น แม่ค้าก็มองเราแปลกๆ
ไม่ค่อยชอบเลย
แต่บางคนก็ดีแหละ หม่าม้าเลยซื้อแต่กับป้าๆที่คุยดีๆ
“ไปเถอะน้ำหวาน เปิดหูเปิดตามั่ง ตั้งแต่ป๊าไม่สบายก็ไม่ได้ออกไปเที่ยวเลยไม่ใช่เหรอครับ”
มันก็จริงค่ะป๊า
แต่หนูขี้เกียจนี่
ป๊ายังสอนหมากเก็บหนูไม่หมดเลย มีตั้งหลายแบบ
“ไปกับม้านะครับ”
ชิๆ เพราะสงสารตาโตๆของหม่าม้าหรอกนะ
ไปก็ได้...
ตลาดอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ แต่แดดน่ะสิ แรงจริงๆ ขนาดจะเย็นแล้วนะเนี่ย
หม่าม้าต้องกางร่มสีชมพูสวยๆให้
ม้าน่ารักใจดี ใครๆก็รัก
นั่นไงๆ ป้าคนที่ชอบหม่าม้าเรียกคนแรกเลย
โหเรียกขนาดนี้ ไม่ซื้อก็แปลกแล่ว
“ต๊าย วันนี้พาลูกสาวมาด้วย น่ารักจังเลย”
“น้ำหวานไหว้ป้าเค้าสิลูก”
หนูยกมือไหว้ ยิ้มน่ารักๆให้ ป้าเคลิ้มเลย คิกๆ
“โอ๊ยวันนี้ไม่ขายละ ให้ฟรีเลย เลือกเอาๆ อยากได้ผักอะไรหยิบใส่เลยลูก”
ป้าแกยื่นตะกร้าใบเล็กๆให้หนู
เห็นแล้วอยากได้จัง! อยากเอาไปลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวกับเพื่อนๆ
“อย่าเลยครับป้า เสียของเปล่าๆ มานี่ลูก เดี๋ยวม้าเลือกให้นะ”
หนูตะหงึกหน้า หม่าม้าทำไรหนูก็ให้ทำทั้งนั้นแหละ
เสร็จจากร้านแรกก็ไปซื้อเนื้อกันต่อ
หนูน่ะหูดีนะ ได้ยินตลอดแหละว่าแม่ค้าพูดไรกัน
ชอบว่าหม่าม้าว่าเป็นกะเทย
หม่าม้าไม่ใช่กะเทยสักหน่อย
หม่าม้าพูดครับเหมือนผู้ชายนะ!
แล้วกะเทยทำอะไรให้เค้าไม่ชอบอ่า ถึงได้เกลียดกันนัก
เดี๋ยวไปถามไอ้ต้อมดีกว่า เพราะมันก็เคยว่าม้าเราเหมือนกัน
โถ่เอ๊ย สงสัยมาตั้งนานทำไมไม่ถามก็ไม่รู้!
“คนสมัยนี้เป็นกะเทยยังไม่พอ ยังจะทำให้ชีวิตเด็กมันไม่สมประกอบ อีกไม่กี่ปีหรอกเดี๋ยวก็เลิกกัน
ชั้นไม่เคยเห็นไปรอดสักราย”
หม่าม้าหยุดกึก!
.
ค่อยๆหันหน้าไปที่ป้าขายปลา
.
หนูใจตุ้มๆต่อมๆ
.
หม่าม้าหายใจฟืดฟาดๆ หน้าอกแบนๆกระเพื่อมเข้าออก
แล้วก็......
หยึย..
“ปลาขายยังไงครับ?”
...อ่า....หม่าม้าชี้ปลาในถาด ยิ้มแย้มแจ่มใส
ป้าขายปลาทำหน้างง ปากหวอ แมลงวันบินหวึ่งๆ
“ปลาน่ากินจังเลย ตัวอ้วนเชียว”
หนูล่ะงง...
นึกว่าหม่าม้าจะหันไปว่าป้าเค้านะเนี่ย
ดูดิ๊ จับปลาพลิกซ้ายพลิกขวา พูดเองเออเองคนเดียว
“เอาตัวนี้ละกันครับ ไม่ต้องขอดเกล็ดนะครับ....น้ำหวานดีใจไหมลูกเย็นนี้เราจะทำปลานิลทอดด้วยกันนะ
ของโปรดป๊าเขาเลยล่ะ”
หนูไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
แต่พอม้าขยิบตาให้ก็เข้าใจแหละ
“ค่ะ...ป๊าชอบทุกอย่างที่หม่าม้าทำเลย!”
หนูตะโกนซะดังลั่น
แหม ..ก็หนูพูดตามความจริงนี่นา
ถ้าเมื่อก่อนป๊าไม่ออกกำลังกาย ปะป๊าคงอ้วนเป็นหมูเพราะกับข้าวม้า
แต่หนูขอไม่พูดเรื่องตอนนี้น่ะ ไม่อยากจะบอกเลยว่าป๊าน่ะอวบระยะสุดท้ายแล้ว
ขาหายขัดเมื่อไหร่ คงจะวิ่งได้นะป๊า จะได้หล่อๆล่ำๆ
“อ่ะนี่ๆ ได้แล้ว”
ป้าหายปากหวอ จับปลาใส่ถุงอย่างดี
มัวแต่นั่งบ่นทั้งวัน
ปลาคงเบื่อแกตายเลย
“ขอบคุณครับ”
หม่าม้ายื่นตังค์ให้ ส่งยิ้มหวานๆจนใครๆก็มอง
หนูเลยยิ้มมั่ง
เห็นม้าขอบคุณหนูก็ยกมือไหว้ปิดงานด้วย
เป็นแม่ลูกที่สามัคคีสุดๆ!
“ทำไมหม่าม้าไม่โกรธเขาล่ะคะ”
“หม่าม้าชินแล้วครับ ต่างคนต่างความคิด ยิ่งเราทำตัวแบบที่เขาคิดว่าเราเป็น มันก็ยิ่งไม่ดีหรอก
สู้เราเป็นคนดีให้เค้าเห็นดีกว่า เดี๋ยวเวลาก็พิสูจน์ใจคนเองแหละ เราไม่ควรเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือนะครับ”
“หม่าม้าอ่า พูดไม่รู้เรื่องเลย”
“โอ๋ๆ เดี๋ยวกลับถึงบ้านแล้วม้าจะพูดใหม่นะ”
ม้าปลอบหูด้วยการหอมซ้ายขวา
น่ารักที่สุดเลย ม้าใครก็ไม่รู้!
....................
พอกลับถึงบ้าน หนูก็ชวนปะป๊านั่งกับพื้น
หนูซื้อหนังยางมัดแกงมา 5 บาท
เห็นพี่ป.1 เขาเล่นโดดยางกันเลยอยากเล่นมั่ง
ทั้งๆที่ยังฝึกเล่นหมากเก็บไม่ได้เลย
ปะป๊าสอนไม่รู้เรื่อง สอนไม่เหมือนที่พี่ๆเล่น
หวังว่าป๊าจะโดดยางเป็นหน่า คนหล่อต้องทำได้ทุกอย่างนะจ๊ะๆ
“เอ่อ...ป๊ายังขาไม่หายเจ็บเลย จะโดดยางได้เร้อ”
คนแก่ขี้บ่นอีกและ
“งั้นสอนหนูร้อยก็ได้ หม่าม้าขา มานี่ๆ”
หนูว่าปะป๊าคงจะทำไม่เป็นแน่ๆ เลยเรียกหม่าม้าที่ตั้งท่าจะทำกับข้าวตลอดเวลาแทน
หม่าม้านี่จะชอบขุนเราไปถึงไหน เดี๋ยวหนูก็อ้วนเป็นหมูหรอก
“ขอทวนหน่อยละกันนะ”
คนสวยนั่งลง เอาหนังยางเกี่ยวกับนิ้วโป้งเท้า แล้วก็เอาอีกเส้นมาพันๆกัน
“ตกลงเรื่องร้านตัดสินใจได้หรือยัง”
ป๊าเห็นก็ทำตามมั่ง แต่ถามจริงจังเชียว
“วิวว่าจะทำแค่ร้านอาหารตามสั่งๆเล็กๆก็พอ ไม่ต้องเป็นร้านใหญ่ๆก็ได้ มันวุ่นวาย”
“แต่พี่ว่า...”
“วิวอยากทำกับแม่สองคน ให้น้ำหวานเป็นลูกมือ...ดีไหมลูก”
หนูพยักหน้าหงึกๆ หนูชอบช่วยม้าทำกับข้าวอยู่แล้วค่า
“งั้นตามใจ...เดี๋ยวพี่หาทำเลให้นะ เอาใกล้บ้านยายน้ำหวานเนาะ คนแก่จะได้เดินทางสะดวก”
ป๊าลูบหัวหม่าม้า
“ดีเลยครับ”
“พี่รู้ใจเมียพี่อยู่แล้ว”
ปะป๊าทำท่าจะเข้าไปฟัดคนสวย
เฮ้อ! ถึงป๊าจะเป็นเหมือนแต่ก่อนแล้ว
แต่หม่าม้าก็โหดสุดๆ
ไม่ยอมให้เข้าใกล้เลย
นี่นะถ้าหนูไม่อยู่ด้วย คงเอาเท้ายันไปไกลนู่นนนน
“อ้ะ! ได้ละ น้ำหวานทำตามม้านะครับ....พี่แทนนนน”
หม่าม้ากำลังยื่นเส้นยางยาวๆให้หนูดู แต่ป๊าน่ะสิ คงแค้นเมื่อตะกี๊ เลยโถมตัวกอดม้าเลย
คนนึงก็ตัวยังกะยักษ์ คนนึงก็ลูกกวางตัวน้อยๆ
ทั้งคู่นะกลิ้งไปกลิ้งมากับพื้น
ป๊าเอาคางหนวดๆถูไปถูมา อึ๋ย...เจ็บแทนเลย
แก้มม้าแดงแล้วนะๆ ปะป๊าขี้แกล้งเอ๊ย
“น้ำหวานช่วยม้าด้วย”
หนูจะช่วยยังไงล่ะคะ หนูอยากให้เล่นกันนี่นา
ไม่ช่วยได้ป่าว ม้าจาโกรธป่าว
หนูดูออกน่าว่าป๊าไม่ทำไรหรอก
ป๊าจะนิ่งหรือแกล้ง ยังไงม้าก็บึ้งใส่อยู่ดีแหละ
เอ...ถ้ามันเท่าๆกันแบบนี้ก็....
“หนูปวดฉี่อ่ะ หนูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวมาช่วยน้าหม่าม้า”
ขอชิ่งแป้บนะ
หนูอนุญาตปะป๊า อยากจูบอยากหอมทำเลย
หนูไม่แอบดูหรอก
ฟิ้วววว
.
.
.
เชอะ!
ฮ่าๆ แปลกจังคราวนี้คนขี้งอนไม่ใช่หนูแต่เป็นม้า
หม่าม้างอนเหมือนหนูเปี๊ยบเลย
เอามือกอดอก หันหน้าหนีไม่ยอมคุยกะใคร
แต่แย่ที่สุดเลยตรงไม่ยอมทำข้าวให้ป๊ากิน
แหะๆ ป๊าทำเองนะ หนูม่ายเกี่ยว
“พี่ขอโทษๆ ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำต่อหน้าลูกอีกแล้ว”
“ไม่ใช่ครับ ตลอดไปต่างหาก”
“จะให้พี่ลงแดงตายเหรอ อภัยให้พี่เถอะ”
“ไหนบอกอยากทำให้วิวเชื่อใจไง แค่นี้ทนไม่ได้เลยเหรอครับ..?”
ม้าก้มหน้า เสียงสั่นๆ
“ก็พี่ไม่อยากเสียเวลา”
“ถือว่าให้เกียรติกันก็ได้ ไม่ใช่ว่าวิวพูดอะไรก็ไม่เคยเข้าหู”
“ครับๆ พี่ขอโทษ...”
ป๊าแทบจะกอดเข่าขอร้องแน่ะ
กริ๊งงงง กริ๊งงง
“หนูรับเองๆ”
หนูวิ่งปรู๊ดๆ ไปรับโทรศัพท์บ้านอันเบ้อเร่อ
นานๆทีถึงจะมีคนโทรมา หนูช้อบชอบ
“ฮัลโหลวสวัสดีค่า บ้านน้ำหวานค่ะ”
// “น้ำหวานเหรอครับ นี่พี่ทัชนะ” //
“ค่า”
ใครก็ไม่รู้แหละ จำไม่ได้ แต่ค่าไว้ก่อน
// “ป๊าม้าหนูยังอยู่ด้วยกันมั้ยลูก” //
“อยู่ค่า มีอะ--” ตู้ดๆๆๆๆๆๆๆ
อ่าว?
เป็นอะไรหว่า...
..............................
ความคิดเห็น