คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รอก่อนนะ
รอก่อนนะ
หม่าม้านั่งอ่านจดหมายยาวสองหน้ากระดาษ
ไม่ใช่เพราะปะป๊าเขียนยาวหรอกนะ แต่เพราะป๊ายังเขียนไม่ถนัดเลยต้องเขียนตัวใหญ่ๆ
ป๊าน่ะพยายามมากๆเลย เขียนไปร้องโอ๊ยไป
ลายมือก็ไม่สวย ยึกยือๆยังกะไก่เขี่ยเหมือนที่ครูชอบว่าเพื่อนในห้อง
แล้วก็ไม่ยอมให้หนูเขียนให้ หนูน่ะท่องกอไก่ถึงฮอนกฮูกได้หน่า
เนี่ย...
....ปะป๊าทนเจ็บขนาดนี้ หม่าม้าใจอ่อนเถอะนะคะ...
“ปะป๊านั่งเปิดดูรูปเก่าๆแล้วร้องไห้ใหญ่เลย แถมจ้องรูปที่ใส่ชุดพ่อมดตั้งนานสองนาน”
“ป๊าหน้าเครียดมากเลยค่ะ....หน้าก็เศร้าๆ ซึมๆ ไม่ยอมกินยาด้วย”
“ข้าวก็ไม่กิน บอกว่าจะรอให้หม่าม้าทำจานใหม่ให้”
“ถึงปะป๊าจะเคยทำให้เราร้องไห้...แต่ปะป๊าสัญญาแล้วนะคะว่าจะไม่ทำอีก”
“.เฮ้อ....หวานรู้มั้ย...คำสัญญาของปะป๊าน่ะ...มันไม่เคยเป็นจริงหรอก”
หม่าม้าพึมพำ สอดกระดาษไว้ในหนังสือ แล้วก็เอาไปเก็บบนชั้นสูงๆ
.....................
“ไม่ได้ผลหรอกค่ะป๊า หม่าม้าคงโกรธมาก”
“ก็ต้องเป็นอย่างนั้น...ป๊าจะทำยังไงดีครับน้ำหวาน หนูอยากให้ม้าหายโกรธมั้ยลูก?”
ปะป๊ากุมมือมือทั้งสองข้าง
คนหน้าหล่อซึมสุดๆไปเลย
ปะป๊าไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยนะ
“ถ้าหายโกรธก็ดีค่ะ หนูอยากให้เรารักกันเหมือนเดิม”
“น้ำหวานต้องเชื่อนะว่าป๊าสำนึกผิดแล้วจริงๆ”
ตาป๊ามันวาวๆ แป๋วๆ
หนูใจอ่อนยวบๆเลย
“หนูจะเชื่อค่ะ...เพราะว่าป๊าไม่เคยเศร้าเหมือนวันนี้มาก่อน”
ตึก..ตึก...ตึก
เพราะเสียงบันไดทำให้เราเงียบ
ขนาดหม่าม้าตัวเบาเดินก็เบา แต่ว่าเราเงียบมากๆ เลยได้ยินเสียงคนเดิน
หม่าม้าเดินลงมาไม่ได้มองพวกเรา
หนูว่ามันยะเยือกชอบกล
คนสวยเดินเลยไปห้องครัว หยิบนู่นนี่มาทำ
หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหม่าม้าจะทำอะไรกิน จริงๆหนูยังไม่หิวเท่าไหร่เลย
ที่บอกไปว่าป๊าหิวก็พูดให้ป๊าน่าสงสารเฉยๆ
จนทำเสร็จหนูก็ยิ่งงงเข้าไปใหญ่
หม่าม้าตักกับข้าวใส่ปิ่นโตสีชมพู
ผูกโบว์สวยๆด้วย
ยังกะของฝากแน่ะ
“น้ำหวานไปบอกป๊าให้เตรียมตัวลูก เราต้องไปโรงพยาบาลกัน”
“ค่ะ”
อ๋อย....กลัวจนลืมถามว่าไปทำไม
แล้วหม่าม้าก็เดินลิ่วๆไปหน้าบ้าน รอแท็กซี่ล่ะมั้ง
โถ่ไม่น่าไล่ลุงกริชกลับเลย ไม่งั้นก็ให้ไปส่งและ
“พี่ขอโทษ”
ปะป๊าคอตก เอามือตัวเองแตะๆมือหม่าม้า
“..........”
“ที่ให้ไอคุณกริชมาก็เพราะจะให้พาพี่ไปโรงบาลใช่มั้ย...พี่ขอโทษนะ”
หม่าม้าไม่ตอบอะไร ...ตอบหน่อยเถอะๆ
หนูไม่อยากให้ทะเลาะกัน
เดี๋ยวร้องนะเนี่ย
“วิว...จะให้พี่ขอโทษวันละล้านครั้งพี่ก็ยอม”
“ไม่ต้องหรอกครับ...แค่พี่มองวิวเป็นแค่คนดูแลกับเป็นแม่ของน้ำหวานก็พอ..”
เฮ้อ! ลุงแท็กซี่มารับพอดีเลย ไม่รู้จะช่วยยังไงแล่ว
“ให้ผมช่วยไหมครับ”
ลุงแท็กซี่ใจดี คนที่หม่าม้าใช้บริการบ่อยๆเข้ามาช่วยพยุงปะป๊าขึ้น
ป๊าเดินกะเผลกๆเข้าไปนั่ง มีหนูเข้าตาม แล้วก็หม่าม้า
คนสวยของหนูน่ะเอาแต่มองนอกหน้าต่าง
ถ้าหันมาทางหนูซักหน่อยนะก็คงเห็นว่าปะป๊ามองตัวเองตาเยิ้มเลย
.
.
.
.
“มาตรงเวลาเหมือนเคยนะครับ”
“นี่ครับคุณหมอ ผมทำผัดไทยที่คุณหมอเคยบ่นว่าอยากลองฝีมือผมมาให้”
...หม่าม้านี่ใจดีจริงๆ
พาปะป๊ามาตามนัดแล้วก็มีของฝากคุณหมอแบบนี้ คุณหมอคงต้องรีบรักษาปะป๊าให้หายแน่ๆ
หม่าม้าฉลาดสุดๆ!
“ขอบคุณมากครับ! โหย...แค่แพ็คเกจก็น่าทานขนาดนี้ คุณวิวน่าจะเปิดร้านอาหารนะเนี่ย”
“ก็ว่าจะทำอยู่ครับ....เอ่อนี่ตรวจได้เลยหรือเปล่าครับ?”
“โอยผมนี่แย่จริงๆ ลืมคนไข้เสียสนิท...เชิญครับๆ”
แล้วหมอก็เข็นปะป๊าเข้าไปชำแหละ
เห็นพยาบาลสวยๆบอกว่าจะผ่าเอาไอ้ที่ชื่อเฝือกออก ต่อไปป๊าก็จะเดินได้สักที
หนูกับหม่าม้าออกมาเดินเล่นตรงสวนหย่อม มีคนไข้เต็มไปหมด
ส่วนมากอยู่กันเป็นคู่ๆ มีแต่ชายหญิงคู่กัน
ไม่มีใครเหมือนบ้านเราเลยเนอะ
บ้านเราแปลกสุดเลย
“หม่าม้าดูนั่นสิคะ ตาป้อนขนมให้ยาย ..น่ารักเนาะ”
หนูชี้ไปที่คุณตาผิวย่นๆ กับกำลังป้อนลูกชุบให้ยายอยู่
ยิ้มกันฟันหลอ ตล๊กตลก
หม่าม้าอมยิ้มด้วย!
“หม่าม้าอารมณ์ดีแล้ว!”
หนูจิ้มๆตรงรอบบุ๋มๆที่แก้มหม่าม้า แก้มม้านิ่มจังเลย
ป๊าถึงได้ชอบฟัดๆ
“..แล้วม้าอารมณ์ไม่ดีตอนไหนครับ..ม้าอารมณ์ดีกับน้ำหวานเสมอแหละ”
โอ๊ย!...หม่าม้าบีบจมูกหนูแล้วดึงไปมา
เจ็บอ่ะ!
“ก็หม่าม้าโกรธป๊าอยู่ไม่ใช่เหรอคะ...โกรธเรื่องอะไรคะ”
“ก็โกรธนะ โกรธหลายเรื่องจนไม่รู้ว่าจะโกรธเรื่องไหนดี”
หม่าม้ายิ้มสวย
ลูบหัวหนูเบาๆ
“แต่ว่า...ให้อภัยได้ไหมคะ หนูยังให้อภัยเลย ปะป๊าไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะคะ ปะป๊าน่ะไม่สบายแล้วก็ยังไม่มีคนคุยด้วยอีก ม้าคุยจนกว่าป๊าจะหายก็ยังดีน้า”
หนูน่ะสงสารทั้งหม่าม้าทั้งปะป๊าเลยนะ
แต่ตอนนี้หนูสงสารปะป๊ามากกว่า ป๊าเจ็บตัวตั้งเยอะ
หม่าม้าไม่ได้เป็นแผลเลยนะ แล้วหม่าม้าก็มีหนูกับยาย ส่วนปะป๊ามีคนเดียว
“ถ้าน้ำหวานอยากให้ม้าหายโกรธปะป๊า...น้ำหวานก็ต้องเป็นเด็กดีนะครับ....
เอาตัวอย่างที่ดีของม้าและป๊าไปใช้ ไม่โมโหร้าย ไม่ซึมเศร้าขวางโลก...อย่าให้ครูแก้วโทรมาหาม้าอีก
.....รู้ไหมครับ?”
“แล้วหม่าม้าจะกลับมาคุยกับป๊าจริงๆน้า...แค่ไม่ต้องทะเลาะกันก็ได้ หนูไม่ชอบเลย เล่นกับเพื่อนไม่หนุกด้วย”
“ก็ต้องดูพฤติกรรมของป๊าเราก่อน....แล้วก็ต้องคุยกับยายด้วย รายนั้นน่ะท่าทางจะยาก”
“โอ๊ยย หนูไม่เป็นไรหรอกค่ะถ้ายายจะทะเลาะกับป๊า มันไม่แปลกเล้ยยย แต่ถ้าเป็นม้าคนสวยนะหนูจะร้องไห้เลยคอยดูสิ”
“.....อย่าทะเลาะกันอีกเลยนะคะ”
หนูซบคนสวย เอาหัวไถๆให้หม่าม้าใจอ่อน
หม่าม้าไม่ตอบ แต่พยักหน้าแล้วกอดหนูไว้ทั้งตัวเลย
ตัวม้าหอมจัง ถ้ามีปะป๊ามากอดอีกคน....
ฟึบ!
ปะป๊า!
มาได้ไงเนี่ย!
คนหล่อของหนูเข้ามากอดเราจนเป็นลูกกลมๆเลย ทุกคนในสวนอันมามองเป็นตาเดียว
หนูหัวเราะดีใจ
หลุดออกมาจากกอด กระโดดดึ๋งๆไปมา
ตอนแรกนะหม่าม้าก้มหน้าไม่ยอมมองป๊า แต่ปะป๊าอ่ะทำเขิน
จับคางให้หม่าม้าเงยหน้าขึ้นมา แล้วจุ๊บๆตั้งสามสี่ที
โอ๊ยยหม่าม้าหน้าแดงสุดๆ แต่ก็ไม่ลืมเก๊กนะ
รีบขยับตัวหนี เอามือดันป๊าไม่ให้เข้าใกล้....แต่จะไปสู้ได้ที่ไหน!
.
.
หน้าม้าน่ะดูง่ายจะตาย จริงๆแล้วม้าเคยโกรธปะป๊าที่ไหนล่ะ!! เล่นตัวให้ตัวเองร้องไห้ไปงั้นแหละ!
.............................
“เรื่องบริษัทไปถึงไหนแล้ว”
ปะป๊าประชุมหน้าเครียดกับคุณอาคุณน้าที่นัดกันมาเต็มบ้าน
หนูขี้เกียจฟังเรื่องงานอ่ะ เลยอยู่ช่วยหม่าม้าทำกับข้าวในครัว แต่ก็ได้ยินเสียงตลอดแหละ
เรื่องงานเป็นอะไรที่น่าเบื่ออันดับหนึ่ง!
“อยู่ตัวครับคุณแทน ...แต่เรื่องคนโกงเนี่ย....”
“ผมเข้าใจ ทัชมันเป็นคนฉลาด แต่ผมเชื่อฝีมือเพื่อนผมนะว่าจะจับมันได้....คุณฝ้าย ช่วยสรุปโครงการตอนนี้หน่อย”
“หม่าม้าคะเมื่อไหร่เขาจะคุยกันเสร็จ”
“คงอีกนานเลยลูก ปะป๊าน่ะตั้งใจทำงานมาก พลาดไปจุดเดียวก็ไม่ยอมแล้ว”
“ปะป๊าถึงทำงานหนักตลอดเลย”
“ใช่ครับ...ต้องเข้าใจเขานะ”
หนูช่วยหม่าม้าล้างผักจะเอาไปทำราดหน้า
เอามาเลี้ยงคุณอาที่มากันวันนี้
หนูไม่ชอบราดหน้าเพราะน้ำมันยืดๆหยึยๆ แต่ถ้าเป็นฝีมือหม่าม้า ทำอะไรก็อร่อย
หนูชวนหม่าม้าคุยเรื่องนิทานเรื่องใหม่ที่ครูแก้วเล่าให้ฟัง
เป็นนิทานอีสป แต่ดันจำชื่อเรื่องไม่ได้
เรื่องก็แบบว่าหมาเห็นเนื้อเลยคาบเนื้อไปกิน
แต่มันเดินข้ามสะพานแล้วก็เห็นเงาในน้ำที่มีหมาตัวนึงคาบเนื้อชิ้นใหญ่กว่ามัน
มันเลยกระโดดลงน้ำตายเพื่อจะไปเอาเนื้อ!!
นิทานอะไรก็ไม่รู้!! ไม่สนุกเลย แถมน่ากลัวอีกตังหาก
ทำไมครูแก้วชอบเล่าเรื่องน่ากลัวๆด้วยนะ
หมาน่ะน่ารักจะตาย มันคงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง
ทีนี้ก็ให้การบ้านมาอีกว่าให้หานิทานไปหนึ่งเรื่อง เล่าให้เพื่อนฟัง
หนูเลยจะเอาจากม้าเนี่ยแหละ หม่าม้ามีนิทานเยอะแยะ
“งั้นเอากระต่ายกับเต่า”
“โห่หม่าม้าอ่ะ หนูฟังมาตั้งสามพันรอบแล้วนะคะ เอาเรื่องแปลกๆสิคะ แต่จบดีนะ ไม่เอาหมาตาย”
“จ้าๆ งั้นเอาเรื่องเจ้าชายเจ้าหญิง?”
“เย่! เอานี่แหละค่ะๆ เล่าเลยๆ หนูจะจำ”
“เรื่องมีอยู่ว่า...เจ้าชายกับเจ้าหญิงรักกัน มีลูกด้วยกันหนึ่งคน แต่ว่าเจ้าชายความจำเสื่อม ลืมลูกลืมเจ้าหญิง ทำให้ลูกสาวต้องไปขอเวทมนต์จากแม่มดเพื่อจะฟื้นความจำ แต่ขอเท่าไหร่ก็ขอไม่ได้สักที เพราะเวทมนต์นั้นใช้ได้กับคนที่ยังรักกันอยู่เท่านั้น.....”
“ต่อเลยค่ะ”
“แป้บนึงนะ หม่าม้านึกไม่ออก”
“โหย...หลอกให้อยากรู้อ่า”
“สุดท้ายเจ้าหญิงเลยจุมพิตเจ้าชาย ทำให้ความจำเจ้าชายกลับมาดังเดิม....จบแฮปปี้เอนดิ้งแล้วครับคนเก่ง”
ปะป๊ามาต่อให้พอดีเลย!
คนหล่อของหนูเดินแปลกๆไปหาเจ้าหญิง ก็ขายังเจ็บๆอยู่มั้ง
เจ้าหญิงนะก้มหน้าก้มตาหั่นผักใหญ่
งอนล่ะสิที่โดนแย่งนิทาน โถไม่ต้องงอนก็ได้ค่ะ
หนูเอาเรื่องสองคนมารวมกันก็ได้ เล่าทีละคนหนูก็ไม่ว่าหรอก
“นิทานสนุกดีนะครับ”
ปะป๊าโอบหม่าม้า
หอมแก้มด้วย!
ป๊านะป๊า...ไม่อายแขกบ้างเลย ดูนั่นๆ มองลอดประตูครัวกันทุกคนเชียว
“พี่แทน...อย่ารุ่มร่ามได้มั้ย เกินข้อตกลงนะครับ”
หม่าม้าขืนตัวออก หน้างี้แดงเถือก
หนูไม่อยากดูแล้วอ่ะ ...เขินแทน...เอามือปิดตาดีกว่า
“อยู่นิ่งๆให้พี่กอดได้ป่ะละ”
ปะป๊าทำไมหน้าตาไม่น่าเชื่อถือเลย
แล้วตาคนที่นั่งประชุมหน้าเครียดเมื่อกี๊หายไปไหนน้อ?
“เดี๋ยววิวก็ไม่ทำให้กินซะนี่”
“แน่ะ มีขู่...วิวจ๋า ...เมื่อไหร่จะดีกับพี่สักที”
“ยิ่งทำตัวแบบนี้ วิวยิ่งไม่อยากเชื่อรู้ไหมครับ..มันมากเกินไปและเร็วเกินไป”
พอม้าพูดจบ ก็จ้องตาป๊า
นี่ถ้าเป็นหนูนะ หนูร้องไห้ไปแล่ว ตาน่ากลัวอ่ะ
ยังดีที่ปะป๊าเป็นผู้ชาย เลยแค่ตาแดงๆ ปากแบะๆเหมือนเป็ด
.
.
“งั้นล้างจานมื้อนี้ให้หมดแล้วจะบอก”
หม่าม้าคงทนตาแป๋วๆไม่ได้เหมือนหนูนั่นแหละเลยยอมพูด
ปะป๊านะได้ยินปุ้บก็ฟัดหม่าม้าซะแรง
โถ่เอ๊ย! เค้าก็บอกอยู่ว่าอย่าเยอะๆ ปะป๊าเข้าใจมั้ยเนี่ย หนูยังรู้เรื่องเลย!
แล้วมือปะป๊าก็เจ็บอยู่ ป๊าจะล้างจานได้ยังไง?!
..................
ความคิดเห็น