คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รอๆ
รอๆให้ดีกันๆ
“อือ...อย่าทำม้า!..ใจร้าย!!”
“น้ำหวานตื่น!!”
เสียงปะป๊าตะโกนดังลั่น...
หนูลืมตาขึ้นมา แล้วก็ต้องขยี้เพราะแสงจากระเบียงแยงตา
...พอมองบนเตียง
...โอย...ป๊ายังนอนอยู่บนเตียง ไม่ได้ไปไหน
“ฝันร้ายเหรอครับ”
“ค่ะ...ฝันว่าปะป๊าทิ้งหนูอีกแล้ว”
หนูล่ะใจหายใจคว่ำ
ชอบฝันว่าป๊าทิ้งเราอยู่เรื่อย
ดีใจจังที่ตื่นมาแล้วเห็นว่าปะป๊ายังนอนอยู่
อ้าว...แล้วหม่าม้ากับยายหายไปไหนเนี่ย
สองคนนี่ก็ชอบหายตลอดเลย
บ่ายแล้วนะ
“ม้าไปไหนคะ”
“ไม่รู้สิ...บอกแค่ว่าจะออกไปข้างนอก..คงไม่ห่วงป๊าแล้วมั้ง”
“ห่วงสิคะ ไม่งั้นคงไม่เทถังฉี่ปะป๊าหรอก”
“..เฮ้อ....แล้วน้ำหวานรักปะป๊าหรือเปล่า”
“รักค่ะ”
“งั้นมานี่หน่อยสิ ขึ้นมานั่งกับปะป๊าเร็ว”
“....อืม...ไม่เอาดีกว่าค่ะ..หนูกำลังวางแผนรักให้น้อยลง เพราะว่าเวลาที่ป๊าทิ้งไปอีกจะได้ไม่ร้องไห้”
“ใครสั่งใครสอนให้พูดครับ”
ป๊าทำเสียงเข้มๆดุๆ
โกรธอะไรอ่า
ขี้โมโหจังเลย
ไม่อยากคุยด้วยแล่ว..
.
.
“เป็นอะไรไปครับ...ไม่เจอหน้าป๊าแค่แป้บเดียวก็ลืมป๊าแล้วเหรอ...ป๊าซื้อตุ๊กตาให้เอามั้ย”
พอหนูหน้าบูดก็หายคิ้วขมวด
แล้วยังทำเป็นพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
“แป้บเดียวนี่กี่เดือนอ่าคะ...ม้าบอกว่าป๊าไม่รักเราแล้ว...แต่หนูอุตส่าห์รักป๊าอยู่นะ แค่น้อยลงเอง ป๊าอย่าทำโมโหนะ”
ปะป๊าไม่เข้าใจหนูเลย
เซ็งจริงๆ
หนูกอดอกงอน
กระแทกตัวกับโซฟา
อยู่กับป๊าไม่หนุกเลย
เอาแต่ดุ...
ทำไมปะป๊าไม่เป็นเหมือนเมื่อก่อนนะ
เชอะ! ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย
รู้ไหมหนูกับหม่าม้าร้องไห้กี่ครั้ง
ป๊าเจ็บแค่นี้ ทำไมต้องร้องเป็นเด็กด้วย
ปะป๊านอนตาลอยๆบนเตียง
แต่ก็ไม่เงียบหรอกเพราะมีพยาบาลเข้ามาตรวจแล้วก็มาป้อนข้าวด้วย
...แบบว่า...เห็นแล้วก็สงสาร อยากเลิกงอน
จนหม่าม้ามานั่นแหละ...ปะป๊าถึงหายหน้าเศร้า
......กลายเป็นโกรธแทนอ่ะนะ
ก็ตาลุงกริชดันมาด้วยน่ะสิ รู้ว่าคนป่วยไม่ชอบ
เดี๋ยวปะป๊าก็ลมออกหูตายหรอก
ดูนั่นๆ หน้าแดงแล้ว
“น้ำหวานเป็นอะไรไปลูก ทำไมหน้าบูดเป็นตูดลิง”
หม่าม้าถาม แถมหัวเราะตบท้าย
อี๋ น่าเกลียดอ่า
หน้าหนูเหมือนตูดลิงตรงหนาย
“ก็ปะป๊าดุหนูอ่ะ หนูเบื่อปะป๊า...ดูดิตอนนี้หน้ายังกะยักษ์”
ม้าหันไปมองคนหน้าบูดยิ่งกว่าหนูอีก
แต่ปะป๊าไม่รู้ตัวหรอกเพราะมัวแต่จ้องลุงกริชอยู่
ตาลุงก็จ้องกลับ ต่างคนต่างจ้อง
เอ๊ะ...หรือว่าที่ลุงไม่จีบม้าเพราะลุงจะมาจีบป๊า!?
“คุณกริชครับ”
“อะ..คะครับ?”
“ขอบคุณครับที่มาส่ง”
“อ่อ....งั้นผมกลับละนะ...ไม่ต้องกังวลนะวิว ผมไม่ว่าอะไรหรอก ผมเข้าใจ”
ตาลุงกอดหม่าม้าซะแน่นเลย
โหย..แอบหอมแก้มหม่าม้าด้วย!
ตายแน่ๆ ดูท่ายักษ์บนเตียงกำลังจะกลายร่างแล้ว
“โอ๊ย!!”
ปะป๊าร้องลั่นห้อง
หม่าม้าเลยรีบไปดูอาการ แต่ป๊าไม่ตอบ
ทำเป็นงอนที่ม้าพาลุงกริชมาเยี่ยม
หม่าม้าถอนหายใจเสียงแรงๆ แล้วจูงหนูออกมา
งงเลย...
“เอ่อ...ปะป๊าร้องนี่คะ”
“อืม...คงเผลอขยับมือมั้ง ไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
หม่าม้าพูดแบบนั้นแต่ดันหันกลับไปมองประตูห้องนะ
หนูไม่รู้จะพูดอะไรดี ปล่อยให้คนสวยจูงไปเรื่อยๆ
สงสัยม้าอยากชมโรงบาลมั้ง เดินทะลุนี่นั่นยังกะเขาวงกต
“เฮ้อ!”
“หม่าม้าเป็นไรคะ เหนื่อยไหม นั่งพักก่อนนะ”
หนูกระตุกมือ ชี้ให้นั่งตรงสวนใกล้ๆ
“หวานอยากกลับไปอยู่บ้านเราไหมลูก..อยู่กับปะป๊า”
และแล้วหม่าม้าก็พูดสิ่งที่หนูอยากได้ยินที่สุดในรอบหลายเดือน
ปะป๊าจะไม่ทิ้งเราแล้วใช่มั้ย
สำนึกผิดแล้วใช่ป่าว
แถมงอนหม่าม้าด้วย
ยายเคยบอกว่าคนงอนกันแสดงว่ารักกัน
“ก็ดีค่ะ ถ้าปะป๊ากลับมารักเราเหมือนเดิมนะ”
“ปะป๊าน่ะเขารักน้ำหวานจะตาย..น้ำหวานอย่าไปโกรธอะไรป๊าเขาเลยลูก”
“อ้าว...หม่าม้าเคยบอกนี่ว่า--”
“หม่าม้าไม่เคยพูดว่าป๊าไม่รัก ...บอกแค่ว่าเขาทิ้งเรา...คนทิ้งกันก็มีแบบที่ยังรักกันอยู่นะ”
“ก็ป๊าไม่เคยติดต่อมาเลย แสดงว่าไม่คิดถึงหนู..แล้วหม่าม้าล่ะ ป๊ายังรักป่าว”
“ปะป๊างานยุ่งน่ะเลยติดต่อเราไม่ได้..”
หนูพยักหน้าตั้งใจฟัง...
แล้วรอฟังว่าปะป๊ารักหม่าม้าหรือเปล่า
.
.
.
ทำไมไม่ตอบอ่า...?
.................
“พี่จะจ้างคนมาดูแล”
ป๊าพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นเรา
หน้านิ่งน่ากลัวมากเลย
ฝ่ายหม่าม้ากระตุกไปนิดนึง
แต่ก็หน้านิ่งตอนพูดเหมือนกัน
“ไว้ใจเค้าได้เหรอ...พี่ไม่ชอบให้ใครเข้าบ้านนี่”
“ไม่อยากรบกวนวิว”
“ไม่เป็นไรหรอก จ้างไปก็เปลืองตังค์เปล่าๆ ไหนๆเราก็คนคุ้นเคย วิวไม่ได้ใจดำขนาดนั้น”
“อย่าทำดีกับพี่เลย อย่าทำให้พี่รู้สึกผิดไปมากกว่านี้”
“พี่เข้าใจผิดแล้ว วิวไม่ได้ทำดี วิวแค่ทำตามหน้าที่”
หม่าม้าพูดเสียงนิ่งยิ่งกว่าปะป๊าซะอีก
คนหล่อหันหน้าหนีเลยอ่า
แต่อย่าถามหนูนะว่าเข้าใจที่เค้าพูดกันป่าว
แหะๆ...ไม่รู้เรื่องเลย
เล่นบาร์บี้คนเดียวยังสนุกซะกว่า
....................
หมอหล่อๆคนเดิมมาตรวจปะป๊าอีกแย้ว
คิกๆ ยิ้มเก่งจัง ยิ้มแล้วหล่อกว่าลุงกริชเยอะเลย
หมอบอกว่าอีกสองสามวันก็กลับบ้านได้
แต่ปะป๊าต้องมีคนช่วยอุ้มเวลาจะเข้าห้องน้ำ
อ่า....ท่าทางหม่าม้าจะไม่ใช่คนนั้นนะ
“งั้นก็ต้องจ้างคนมาดูแลจริงๆ”
ปะป๊าพูด ยิ้มตลกๆ
“ถ้าคนไข้ไม่เจ็บมือแล้ว ก็ควรจะลองใช้มือยกตัวดู หมอแนะนำให้นั่งรถเข็นนะครับถ้าไม่สะดวกจ้างคนอื่น แค่ลงจากรถตอนนอนกับตอนเข้าห้องน้ำเท่านั้นเอง”
“ผมสะดวกจ้างครับคุณหมอ”
“พี่แทนครับ...วิวรู้เรื่องที่บริษัทแล้วนะ ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าเพิ่งใช้เงินกับสิ่งที่ไม่จำเป็นเลย วิวขอลองดูแลพี่ก่อนละกัน ถ้าทำไม่ได้ค่อยจ้าง”
หนูว่าหม่าม้าเป็นห่วงปะป๊าน่ะสิ
คอยดูแลตลอดเวลาเลย ถึงจะไม่ยิ้มกับป๊าก็เถอะ
“อืม..หมอสนับสนุนให้คนในครอบครัวดูแลกันนะครับ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญมาก คนไข้หลายรายที่ว่าไม่หายกลับหายได้เพราะกำลังใจ...”
หมอสุดหล่อยิ้มตาหยี หันมาบีบแก้มหนูด้วย
คิกๆ เขินจังเลย
ปกติถ้ามีคนทำหนูแรงหนูจะโกรธแล้วนะเนี่ย
แต่หนูยอมหมอคนเดียวนะ!
ม้าขอบคุณหมอที่เดินออกไป....มองป๊าอีกที...คนหล่อมองแต่เพดานอ่ะ
“ป๊างอนม้าทำไมคะ เราจะกลับไปอยู่ด้วยกันไม่ดีใจเหรอ”
ถึงจะอยากเล่นตัวกับปะป๊า แต่ว่าไม่อยากให้ป๊าโกรธเท่าไหร่
“....ดีใจสิครับ...”
ป๊าตอบเสียงเบา...อ่า..ดูไม่ค่อยจะดีใจนะ
.................
ในที่สุดหนูก็ได้กลับบ้านตัวเอง
หม่าม้ายุ้งยุ่ง เพราะว่าต้องขนของจากบ้านยายไปด้วย
นี่ดีนะเนี่ยที่ม้าลาออกจากงานแล้ว
หนูล่ะงงเลย ทำไปแค่ไม่กี่วันเอง
แต่ลุงกริชใจดี คงไม่ว่าไรหรอกมั้ง
.
.
.
ปะป๊าหน้ากลับมาหล่อแล้วแหละ
ไม่เครียดด้วย
เหมือนเมื่อก่อนตอนใจดีๆ
สงสัยหายโกรธหม่าม้าแล้วมั้ง ถึงจะไม่ค่อยคุยกันเวลาอยู่ด้วยกันสองคนอ่ะนะ
แต่พอหนูอยู่ด้วยก็จะชวนเล่นบ้างไรบ้าง
หนูน่ะแอบสืบตลอดเลย ฮิๆ
ทำให้หนูเห็นนะว่าเวลาหม่าม้านั่งพัก หรือเผลอหลับ
ปะป๊าจะชอบนอนมอง
แหมๆ ก็มีคนสวยดูแลดีขนาดนั้นนี่นา
.
.
.
“พี่อยากอาบน้ำ”
ป๊าพูดกะใครหว่า...
หม่าม้ากำลังอาบอยู่ไม่ใช่เหรอ
ส่วนหนูนะ...แอบหลังประตู อิอิ ชอบมากเลยที่หม่าม้าลืมล็อคตลอด
“วิว...เปิดหน่อย อาบให้พี่หน่อยสิ”
แกร๊ก...
“จะอาบได้ยังไงพี่แทน น้ำจะเข้าแผลเอานะ ไหนจะเฝือกอีก”
อึ๋ย...หม่าม้าเปิดประตูห้องน้ำไม่อายปะป๊าเหรอ
มองไม่เห็นเลยอ่า ไม่กล้าอ้าประตูแล้วน้า
“พี่เหนียวตัว”
“พี่ยังเจ็บมืออยู่เลย”
“เพราะงี้แหละพี่ถึงอยากจ้างคนมาดูแลอีกคน วิวทำไม่ไหวหรอก”
“ถึงพี่จะจ้างมา แต่เขาก็ไม่อาบให้พี่อยู่ดีนั่นแหละ”
“วิวเป็นอะไร?...ไม่รักพี่แล้วใช่มั้ย ไม่งั้นคงไม่หอบลูกหนีไปใช่มั้ย”
“พี่จะพูดเรื่องอื่นทำไม พี่พูดเรื่องอาบน้ำอยู่นะ”
“.....แล้วจะให้พี่คิดอะไรล่ะ..วิวบอกว่าดูแลพี่เพราะทำตามหน้าที่”
“แล้วที่วิวไม่อาบน้ำให้นี่แสดงว่าวิวไม่เป็นห่วงเหรอ....”
.....ไม่มีเสียงแล้ว.....
ทำไมเงียบๆกันไปล่ะเนี่ย
อยากเห็นอ่า
อยากดูๆ
ปะป๊าหม่าม้ารักกันน่ารักจะตาย
ให้หนูเห็นหน่อยก็ไม่ได้!
ไม่รู้ที่เงียบไปเพราะตีกันหรือดีกัน
เอ...แต่ป๊ามือพัง คงตีไม่ได้หรอก
.
.
เย่!! คำขอหนูเป็นจริงแล้ว!!
หนูได้รับอนุญาตให้เข้าห้องแล้วนะ
เพราะว่าหม่าม้าจะเช็ดตัวให้ปะป๊า โดยมีหนูช่วยอีกคน
หม่าม้าบอกว่าเผื่อตัวเองไม่อยู่จะได้ให้หนูเช็ดแทนให้
โห่ หม่าม้าจำวันนั้นไม่ได้เหรอ วันที่หนูเช็ดม้าจนเตียงเปียก แล้วป๊าก็มาเช็ดแทนอ่า
อุ๊ย! นึกไรออกแล้ว
วิธีที่จะทำให้ป๊าม้าคืนดีกัน!
“ชุบน้ำหมาดๆพอลูก โอย..นี่มันเปียกไป ปะป๊าจะนอนยังไงล่ะเนี่ย”
หม่าม้าบ่นใหญ่เลย
ก็หนูตั้งใจนี่นา ทีนี้นะหม่าม้าก็จะได้เช็ดตัวให้ปะป๊าคนเดียว ส่วนหนูก็นั่งดูเขารักกันๆ
“พี่แทนยกตัวหน่อย”
ปะป๊าใช้ศอกยันตัวขึ้นมา
หน้าหล่อย่นหน่อยๆ คงเจ็บล่ะสิ หนูล่ะเสียวตาม
แล้วม้าก็โอบตัวป๊าไว้ จนหน้าใกล้กัน...
หม่าม้าหน้าแดงเถือกเลย ก็ป๊าอ่าทำไรไม่รุ จู่ๆก็จุ๊บหม่าม้า
เขินจังๆ
“พี่แทน!”
ฮ่าๆ หม่าม้าลืมตัวกระชากป๊าขึ้นมานั่งอย่างแรง
ป๊าร้องโอ๊ยเลย
แต่หม่าม้าเขินหน้าแดงเดินหนีเข้าห้องน้ำไปแล่ว
“ปะป๊ายังรักหม่าม้าใช่ป่าว”
หนูกระโดดไปมาบนเตียง
ป๊าตอบมาเลยนะ อยากรู้ใจจะขาด
ถ้ายังรักเดี๋ยวหนูช่วยป๊าเอง
หนูไม่ทนงอนแล่ว
อยากกลับไปเป็นครอบครัวสนุกๆที่สุดเลย!
“รักสิครับ..หม่าม้าน่ารักจะตาย”
“จริงนะคะ! สัญญากับหนูก่อนนะว่าจะไม่ตีม้าอีก ไม่หายไปอีก”
“ด--”
“...เช็ดตัวต่อเถอะครับ”
หม่าม้านะหม่าม้า ปะป๊ากำลังพูดอยู่แล้วเชียว
คนสวยหายหน้าแดง
กลายเป็นหน้าดำแทน
ปะป๊านี่ไม่กล้าคุยด้วยเลย
ก็เล่นไม่พูดไม่จา เอาแต่เช็ดๆ หนูว่าคงอยากเอาขี้สนิมออกด้วยมั้ง
ปะป๊าถูสบู่ไม่ได้นี่นา คงมีเยอะแหละ
ความคิดเห็น