คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โฮกปิ๊บ ๒
ง่วง
ตอนนี้ร่างโปร่งของโทระกำลังยืนอยู่ในเลาจ์ของสนามบินด้วยท่าทางง่วงซึม มือก็เลื่อนไถหาเบอร์บ้านเพื่อโทรให้พี่ๆของตนมารับกลับบ้าน
ติ้ด ตู้ดด ตู้ดด
‘ฮัลโหล’
เมื่อได้ยินเสียงปลายสายโทระก็ขมวดคิ้วแน่นเพราะนึกว่าเป็นพี่ชายคนโตแต่ดันเป็น คานาเมะ ที่มารับสายแทน
ผมยกมือขึ้นมาปิดปากหาวนิดหน่อยแล้วค่อยตอบกลับไปด้วยเสียงเหนื่อยๆ
“มารับหน่อยดิ…”
‘หืม โทระจังกลับมาแล้ーโทระโทรมาหรอพี่คานะ!’
“อย่าลืมมารับนะเดี๋ยวส่งโลไปให้”
‘เอ๊ะ เดี๋ยวก่อー’
พอผมพูดเสร็จก็วางสายไปในทันทีเพราะรู้ว่าจะต้องเกิดสงครามโทรศัพท์แบบย่อมๆแน่ๆ ทุกครั้งที่เขาโทรมาหาที่บ้านพวกนั้นก็ชอบแย่งกันคุยจนน่าปวดหัว
มือขาวยกขึ้นขยี้เรือนผมสีดำแดงของตนที่มีแว่นเสียบไว้บนหัวก่อนจะกดนิ้วส่งโลเคชั่นไปและเดินไปหาที่นั่งภายในเลาจ์
ระหว่างนั่งรอก็ยกมือถือขึ้นมาดูข่าวสารต่างๆ อาชีพของเขาตอนนี้คือ นักจิตวิทยา ผมภูมิใจมากๆนะที่ได้ทำตามฝันของตัวเองที่โลกก่อนยังไม่ทันเริ่ม แต่พอเขาโทรไปบอกให้คนในบ้านฟัง พวกเขาก็ดูตกใจมากๆเหมือนกันเพราะไม่คิดว่าเขาจะเลือกงานนี้แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร
ซึ่งตอนนี้ผมก็ขอลาพักร้อนประมาณหนึ่งอาทิตย์เพราะต้องการที่จะพักผ่อนสุดๆ มันเหนื่อยนะคุณ! การรับฟังปัญหาของคนอื่นๆมันก็เครียดเหมือนกันแหละ ระหว่างที่คิดอะไรนิดหน่อยก็เห็นข้อความจากพี่คนโตในบ้านเด้งขึ้นมาบังข่าวสารที่ดูไปก่อนหน้านี้
มาซาโอมิ:ใกล้ถึงแล้วนะ ออกมาได้เลย
เมื่ออ่านเสร็จก็เดินลากกระเป๋าออกไปจากเลาจ์
ทันทีที่เดินออกจากสนามบินสายลมอุ่นๆก็ตีกระแทกหน้า โทระสบัดหัวจัดทรงผมนิดหน่อยแล้วหยิบแว่นมาเหน็บไว้ที่คอเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาว ก้มลงบัดกางเกงยีนส์ของตนแล้วกระชับเสื้อกันหนาวสีดำเอาไว้ก่อนจะเดินไปตรงรถที่คุ้นตา
ก๊อกๆ
ผมเอามือเคาะกระจกเรียกคนข้างในให้ปลดล็อคประตูแล้วเปิดเข้าไปนั่งทันทีที่ได้ยินเสียงปลดล็อค
“สวัสดีครับ…”ผมทักทายเสร็จแล้วก็ก้มหน้าฟุบหลับไป
ภายในรถที่กำลังขับเคลื่อนมีมาซาโอมิเป็นคนขับและอุเคียวที่นั่งข้างๆส่วนโทระก็นั่งเบาะหลัง
พวกเขาสองคนที่เห็นโทระหลับไปแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ปล่อยให้ร่างโปร่งหลับไปเพราะเข้าใจว่าอีกฝ่ายนั้นต้องการพักผ่อน
“เจ้าพวกนั้นต้องดีใจมากแน่ๆที่โทระกลับมาบ้านแล้วหลังจากไปเรียนต่อต่างประเทศมา 4 ปี”มาซาโอมิ
“มันแน่อยู่แล้ว”อุเคียว
พี่ใหญ่ของบ้านพูดออกมาด้วยใบหน้ายิ้มๆโดยมีคนข้างตัวพยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดมา
“จะว่าไปเห็นคุณแม่บอกว่าจะมีคนย้ายมาอยู่บ้านเราหนิ”มาซาโอมิ
“อืม ลูกสาวรินทาโร่ซังสามีใหม่คุณแม่หน่ะ”อุเคียว
“ลูกสาว.. แล้วมาอยู่บ้านที่มีแต่ผู้ชายแบบนี้จะไม่เป็นอะไรแน่หรอ”มาซาโอมิ
“นั่นแหละปัญหา… แต่เจ้าพวกนั้นคงไม่ทำตัวรุ่มร่ามกับเธอมากหรอกนะเพราะบ้านเรามีเจ้าเสือน้อยอยู่นี่นา”อุเคียว
“นั่นสินะ เจ้าเสือน้อยเองก็คงไม่ปล่อยไว้หรอก”มาซาโอมิพูดออกมาอย่างขบขันพลางเลื่อนสายตามองคนด้านหลังที่หลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องรู้ราวผ่านกระจก
“ฮ้าว~ ง่วงจังวะ ไม่น่าโหมงานหนักเลย เป็นไงหล่ะมึงเอ้ยย”
หลังจากที่รถขับมาถึงเรสซิเดนท์(Sunrise Resident)พี่มาซาโอมิก็ส่งผมลงจากรถแล้วบอกให้ผมขึ้นไปก่อนเนื่องจากตนนั้นต้องรอรับใครบางคนส่วนพี่อุเคียวก็บอกว่าจะไปซุปเปอร์ซื้อของมาทำมื้อเย็น
ผมเลยต้องเดินแบกเป้พร้อมกับหิ้วตุ๊กตาน้องเสือสีแดงที่เป็นหมอนชั่วคราวขึ้นลิฟท์ไปคนเดียว
ระหว่างรอลิฟท์ขึ้นผมก็พยายามถ่างตาให้มากที่สุดเพื่อที่ตนจะได้ไม่ต้องมานอนสลบอยู่กลางลิฟท์
ติ๊ง ครืด
โทระลากสังขารตัวเองออกมาจากลิฟท์แล้วตรงไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นเพื่อหลับซักงีบ
แล้วถ้าถามว่าทำไมไม่ไปนอนที่ห้อง พวกคุณต้องเขาใจนะว่าด้วยความที่ผมยังไม่ได้จัดห้องมันเลยไม่มีที่ให้นอนเพราะเตียงของผมนั้นถูกกล่องมากมายทับถมเอาไว้
ขณะที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยร่างโปร่งก็โยนเป้ไว้สักที่แล้วดึงแว่นกับเสื้อกันหนาวออกจากตัวโยนไปไกลๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาสีเขียวนุ่ม
มือขาวจับผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมตัวไว้พลางเอื้อมมือกอดตุ๊กตาก่อนจะผลอยหลับไป
“พี่สึบะ! มาทำบ้าอะไรอยู่ในบ้านเนี่ย!”
โทระพลันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงรบกวนและพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง แต่เขาก็ต้องลดละความพยายามนั้นลงเมื่อได้ยินเสียงวิ่งตึงตังลงไปข้างล่าง
ร่างโปร่งลุกขึ้นนั่งแล้วขยี้เรือนผมของตัวเองด้วยความหัวเสีย
“ให้ตายสิ ฉันเพิ่งหลับไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”ปากบางบ่นอุบอิบออกมาเบาๆ
“อะไรที่รับไม่ได้หรอยูสุเกะ~”
“พี่สึบะ! บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง มันไม่เกี่ยวกับพี่นะ!"
“อะไรกัน ทำไมต้องโมโหด้วยเล่า”
“ก็บอกว่าไม่ต้อーเอ๊ะ ตุ๊กตาเสือ?”
ในขณะที่ยูสุเกะกำลังจะเอ่ยปากเถียงพี่ชายที่มาแซวตนอยู่นั้นก็ต้องกลืนคำพูดเข้าไปแล้วก้มลงไปมองตุ๊กตาเสือสีแดงที่หล่นลงมาอยู่ในมือเขา
“ยุสุเกะ หนวกหูหน่า พี่เคยบอกแล้วไงว่าอย่าตะโกน”
ทุกคนที่อยู่ในห้องนั่งเล่นต่างพร้อมใจกันหันไปตามต้นเสียงก่อนจะพบกับร่างโปร่งที่เท้าคางอยู่ตรงระเบียงด้วยใบหน้าง่วงซึมกับเรือนผมสีแดงเลือดที่ยุ่งเหยิงอย่างไม่เป็นทรง
“พี่โทระ!”ยูสุเกะ
ภายในห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยเหล่าสมาชิกบ้านอาซาฮินะ(ที่อยู่กันไม่ครบ)กับหญิงสาวคนเดียวของบ้าน
“อึดอัดรึเปล่า? ที่อยู่ๆก็มีพี่น้องเพิ่มขึ้นขนาดนี้”อิโอริเอ่ยถามคุณน้องสาวท่ามกลางความเงียบ
“ค่ะ ก็ได้ยินมาก่อนบ้าง แต่แบบนี้มันก็…”เอมะตอบไปด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าลำบากใจแทน
“เยอะเกินไปใช่มั้ยหล่ะ”โทระ
“เอ๋”เอมะอุทานอย่างสงสัยในคำพูดของคนข้างกาย
ผมที่นอนกอดหมอนพิงหลังอยู่กับโซฟาก็พูดออกมาพร้อมหันหน้าไปหาเธอที่ทำหน้าสงสัยอยู่
“เดี๋ยวก็ชิน ตอนแรกฉันก็แปลกใจเหมือนกันแหละ กว่าจะจำชื่อได้ก็ปาไป 5 วันเลย”โทระพูดออกมาอย่างขบขันแต่ใบหน้าก็ยังคงง่วงซึมอยู่ไม่หาย
“ตอนแรกหรอคะ?”เอมะ
ร่างโปร่งพยักหน้าให้ทีนึงแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เลยทำให้อุเคียวจำต้องตอบแทน
“โทระไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหน่ะ แต่แม่พวกเราสนิทกันคุณแม่เลยให้โทระย้ายมาอยู่กับพวกเราแทน”อุเคียว
“แต่โทตันเป็นพี่ชายที่ดีมากๆเลยหล่ะ!”วาตารุเอ่ยเสริมออกมาอย่างร่าเริงซึ่งคำตอบนั้นเรียกร้อยยิ้มจากร่างโปร่งได้เป็นอย่างดี
เอมะที่ได้ยินอย่างนั้นก็แสดงสีหน้าออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อรู้เรื่องราวเกี่ยวกับพี่ชายตรงหน้าเธอ
“นอกจากนี้ยังมีอีก 2 คนที่ออกไปทำงานแล้วก็อีก 2 คนที่ไม่ได้อยู่ที่นี่ หนึ่งในนั้นก็คือคนนี้”คานาเมะพูดจบก็ก้มลงไปกดรีโมทที่อยู่บนโต๊ะก่อนที่ภาพของศิลปินหนุ่มจะปรากฎบนทีวี
“ฟูตันไงล้า"วาตารุ
“เป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งชะมัด”สึบากิ
ฟูโตะหรอ โตขึ้นเยอะเลยนี่นา
ผมก็ไม่อยากจะพูดหรอกนะครับ(พูดอยู่หนิ)แต่ฟูโตะเป็นน้องคนที่สองเลยที่ผมเลี้ยงมาเองกับมือตอนที่เกิดมาใหม่ๆรองจากยูสุเกะอ่ะนะ
“เมื่อตอนเด็กๆยังน่ารักอยู่เลย ทำไมถึงโตมาเจ้าเล่ห์แบบนี้นะ”โทระพูดออกมาพลางน้ำตาซึมเพราะเจ้าเด็กน้อยตรงหน้า(ในทีวี)เขาเปลี่ยนไป! ผมเลี้ยงให้เจ้านี่เป็นเด็กดี น่ารัก น่าเอ็นดูแล้วทำไมพอผมไม่อยู่แค่ไม่กี่ปีถึงกลายเป็นคนละคนเลย
เหล่าพี่น้องอาซาฮินะก็หันมามองโทระพร้อมกับยิ้มขำเพราะทุกคนรู้ดีว่าใครเป็นคนที่คอยสั่งสอนฟูโตะ
คานาเมะเลยยกมือขึ้นมาลูบหัวทุยๆนั่นอย่างถือโอกาส
โทระช่างไม่รู้เลยว่าบ้านหลังนี้มันเจ้าเล่ห์ทุกคน
_____________________
ตาน้อนน มาตอนแรกก็หลายอารมณ์เลยนะ
แหม่ๆ ชั้นคิดผิดจริงๆเลยที่ปล่อยลูกน้อยเอาไว้ในบ้านหลังนี้
เสือหรือจะสู้ฝูงหมาป่า
เอมะรับบทเป็นนางไม่รู้ไม่เห็นแล้วหนึ่ง555555
_______________________
#ไรท์ตันซามะ
ความคิดเห็น