คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ ๑ | องค์ชายโยรุ
ราชอาณาจักรโคกะที่ซึ่งครั้งหนึ่งได้เป็นวังของข้า…
ขณะนั้นพระราชาได้อาศัยอยู่ในพระราชวังฮีริวที่ไร้ซึ่งองค์หญิงและองค์ราชินีเคียงข้าง แม้จะกล่าวมาอย่างนั้น…
แต่ก็ยังมีองค์ชายวัย 15 ที่มากด้วยทักษะและความรู้ ถึงแม้บุคลิกภายนอกจะเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี ไม่เอางานเอาการ ชอบหยอกล้อหยอกเล่น แต่เขาก็ยังกล้าหาญและแข็งแกร่ง…
“นับเป็นปีที่ 10 ที่อดีตองค์ราชาจูนัมสวรรคต ราชอาณาจักรโคกะของเราเป็นประเทศเล็กๆที่ล้อมรอบไปด้วยประเทศที่ทรงอำนาจ!”เสียงของพระราชาแห่งอาณาจักรนี้กล่าวประกาศเสียงดัง
“องค์ชายหล่ะ?”ระหว่างที่พระราชากำลังพูดอยู่นั้นชายหนุ่มร่างสูงก็เอ่ยถามหาองค์ชายที่ยังไม่เห็นหน้าเห็นตากันในวันนี้
“เอาแต่อุดอู้อยู่ในห้องตั้งแต่เช้าแล้วขอรับ”
“งั้นหรอ เพราะเขาจะมาวันนี้สินะ”ชายหนุ่มนามว่าฮาคุก็พยักหน้าเข้าใจทันทีก่อนจะบ่นออกมาเล็กน้อย
“อย่างกับเด็กแหนะ”
“บัดนี้ ลูกชายของข้า โยรุ กำลังจะอายุครบ 16 ปี ข้าขอให้ภายใต้การคุ้มครองพระเจ้าแห่งฮีริวนำความสุขมาสู่ทุกคนตราบชั่วกาลนาน!!”สิ้นเสียงของพระราชาทุกคนก็แฮ่ร้องด้วยความสรรเสริญ
“ทรงพระเจริญ!!”
“องค์ชาย ท่านควรจะเสด็จไปที่ลานกว้างได้แล้วนะพะย่ะค่ะ”
“ไม่ได้!”
ร่างโปร่งที่นอนคว้ำอยู่บนเตียงตะโกนออกมาอย่างเด็ดขาดจนคนรับใช้หนุ่มต้องยกมือขึ้นมากุมขมับ
แต่เมื่อพระราชาหรือเสด็จพ่อของร่างโปร่งเดินเข้ามา โยรุก็ลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยถามพ่อของตน
“ท่านพ่อ..พิธีหล่ะขอรับ”
“ก็อย่างที่เห็น มันจบแล้ว”ท่านพ่อพูดออกมาด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน ข้าที่รู้สึกผิดจึงขอโทษขอโพยท่านพ่อไป
“ข้า..ข้าขออภัยท่านพ่อ”ส่วนทางท่านพ่อก็หัวเราะด้วยความเอ็นดูแล้วบอกไม่เป็นไร
“ท่านพ่อคิดว่าสีผมของข้ามันแปลกหรือไม่”โยรุเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆพลางยกมือขึ้นลูบเส้นผมสีแดงสดแถมยังยาวถึงกลางหลัง
ดีนะที่ผมตรงไม่งั้นข้าคงหัวฟูเป็นแน่แท้
“ไม่แปลกแน่นอน มันงดงามราวกับอัญมー”ไม่ทันที่พระราชาจะพูดจบโยรุก็เอ่ยขัดขึ้นมาทันทีทันใด
“ข้าไม่ดีใจหรอกนะ”
(//สีหน้าของพระราชาตอนนี้)
“แต่ถึงอย่างนั้นพ่อก็พูดจริง เนอะฮาคุ”ท่านพ่อพูดพร้อมหันไปหาผู้มาใหม่
“ขอรับ ไม่มีใครว่าพระเกศา(เส้นผม)ขององค์ชายแปลกแน่นอนพะย่ะค่ะ”ฮาคุเอ่ยออกมาอย่างเนิบๆ
โอโห ข้านี่ซึ้งเลยขอรับ
“แต่ที่เห็นว่าผิดปกติ ก็เห็นจะเป็น พระมัตถลุงค์(สมอง)ซะมากกว่า”
“เงียบไปเลย ไอคนเลว”
หลังจากพูดจบข้ากับฮาคุก็เริ่มปะทะคารมณ์กันขนาดย่อมๆ
“หน่าๆ อย่าทะเลาะกันเลย ยังไงพวกเจ้าก็เป็นเพื่อนกันตอนเด็กนะ”พระราชารีบเอ่ยปลอบทั้งสองเพื่อยุติสงครามปาข้าวปาของก่อนที่ห้องจะเละเทะไปมากกว่านี้
“แถมฮาคุยังเป็นหนึ่งใน 5 ขุนพลที่คอยปกป้องวังนี้อีกด้วย”
“อย่างน้อยก็ขอให้เป็นองครักษ์ที่น่ารักกว่านี้หน่อยก็ดี”โยรุที่เริ่มเหนื่อยก็ทิ้งตวลงบนเตียงก่อนจะเริ่มตัดพ้อ
“พูดถึงเรื่องน่ารัก ท่านจะไม่ทำตัวให้น่ารักหน่อยหรือ”ฮาคุวางข้าวของที่อยู่ในมือลงแล้วจึงเอ่ยหยอกล้อองค์ชายที่นั่งพักเหนื่อยอยู่บนเตียง
“ข้าไม่จำเป็นต้องใช้คำนั้น”โยรุ
“แต่ดูเหมือนท่านซูวอนจะมาแล้วนะ”
หะ?
“ทーทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้หล่ะ!!”พูดเสร็จร่างโปร่งก็วิ่งเตลิดเปิดเปิงออกไปจากห้อง
ซูวอน!
ผมรีบวิ่งออกไปจากห้องด้วยความเร็วที่มาจากการฝึกฝนตอนกลางคืน ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องรีบ
เพราะผมไม่อยากเจอหน้าเขายังไงหล่ะ!!
ได้ข่าวมาว่ายิ่งโตซูวอนก็ยิ่งรูปงาม ข้าไม่อยากหายไปกับกลีบเมฆหรอกนะ! ถึงแม้ตัวข้าเองจะมีดีตรงเส้นผมสีแดงสดที่ตรงยาวพริ้วไสว
แต่ถ้าให้เทียบหน้าตาอันรูปงามของข้ากับซูวอนหล่ะก็ขอผ่านเลย!
ไม่ใช่ว่าข้าไม่หล่อเหลา แต่เพียงน้อยกว่าซูวอนเท่านั้น
ในขณะที่โยรุกำลังจะเตรียบกระโดดขึ้นไปหลบบนต้นไม้ข้อมือขาวก็โดนดึงลงมาสู่อ้อมอกของใครบางคน
“ยังซุกซนเหมือนเคยเลยนะ องค์ชายโยรุ”เสียงนุ่มทุ้มดังเข้าสู่โซนประสาท ด้วยระดับความสูง170 ซม. จึงทำให้ใบหน้าของผมจุ่มลงบนไหปราร้าของเจ้าของเสียง
“ซูวอน!”โยรุรีบเขยิบตัวออกมาจากอ้อมกอดของอีกคน
“เหตุใดจึงรีบเร่งนักหล่ะ”ซูวอนเองก็ยังคงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“อา พอดี..พอดีข้า..ข้ารู้ว่าเจ้ามาก็เลยรีบหน่ะ!!”สุดท้ายแม้ว่าจะหาทางหนียังไงก็ต้องเจออยู่ดี
แต่ที่พูดไปหน่ะ เรื่องจริง
“เป็นเด็กดีซะจริง~”ว่าจบก็ยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีแดงสดที่ปล่อยยาวอย่างเพลินมือ
“ว่าแต่ครั้งนี้เจ้าจะอยู่นานเลยรึ”ผมจับมือของซูวอนลงจกหัวแล้วเอ่ยถาม
“แน่นอน ข้ามาเพื่อร่วมงานฉลองวันเกิดเจ้า อ้า โยรุของเราอายุ 16 แล้วสินะ”
“โตไวจริงเชียว~”ว่าจบก็ยกมือขึ้นมาลูบกลุ่มผมสีแดงสดเช่นเคย
“เอ๊ะ แล้วองค์ราชากับฮาคุอยู่ไหนหล่ะ ต้องไปทักทายซะหน่อยแล้ว~”
“ข้าไม่ใช่เด็กเสียหน่อย”
เมื่อซูวอนได้เดินจากไปผมก็กระโดดขึ้นไปนอนเล่นบนต้นไม้อย่างหน่ายใจ
เจ้าบ้าซูวอน..
|| ย้อนความ
“โยรุเดี๋ยวก่อนสิ!”ซูวอนในวัยเด็กได้วิ่งตามข้ามาที่ศาลาหลังวัง
“เจ้าตามข้ามาทำไม”ข้าในตอนนั้นยังคงเด็กและไม่รู้จักโลกภายนอกซะเท่าไหร่
“ข้าเห็นเจ้าแปลกไปจึงตามมาดู..หากอยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถิด”ซูวอนยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของข้าอย่างแผ่วเบาก่อนจะนำผ้าคลุมของตนมาคลุมหัวให้กับผม
“เพียงเท่านี้ก็ไม่มีใครเห็นแล้ว”เมื่อสิ้นเสียงน้ำตาที่อัดอั้นมาหลายวันก็ไหลพรากผ่านพวงแก้มอย่างนิ่มนวล
“หลังจากท่านแม่เสีย ข้าก็นอนไม่เคยหลับ”ไม่มีเสียงสะอื้นหรือร่ำไห้ จะมีก็แต่เสียงตัดพ้อของเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
“อื้ม ข้าเองก็ทราบข่าวมาแล้วเหมือนกันว่าองค์ราชินีนั้นสวรรคต”ซูวอนเองก็คงสงสารข้าจับใจถึงได้เอ่ยปลอบโยนข้ามาแบบนั้น
“แต่หลังจากนี้ข้าจะเป็นแม่ให้เจ้าเอง! ก่อนอื่นเจ้าต้องกินอาหารเสียก่อน”ซูวอนจับเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้างของผมด้วยท่าทีมุ่งมั่นก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้อเพื่อหยิบผลสาลี่ที่นำมาจากอาจารย์
โครก~
แม้จะทำตัวเป็นพระเอกเพียงใดแต่เด็กก็ยังคงเป็นเด็ก
“เจ้ากินไปเสียเถอะข้าไม่หิว แล้วอีกอย่างเจ้าก็เป็นบุรุษจะมาเป็นแม่ให้ข้าได้อย่างไร”เมื่อกล่าวจบซูวอนก็ก้มหน้าด้วยท่าทางเคอะเขิน ผมที่เห็นอย่างนั้นก็ยกมือขึ้นลูบกลุ่มผมที่นุ่มลื่นดั่งผ้าแพรของเจ้าตัว
“ข้าจะจับมือของเจ้าไว้จนกว่าเจ้าจะหลับเหมือนที่องค์ราชินีเคยทำ”
“และหากเจ้าหลั่งน้ำตา ข้าก็จะเช็ดออกไม่ให้ใครเห็น”
“เพราะฉะนั้น..พรุ่งนี้ก็จงยิ้มซะนะ”
ซูวอน..เหตุใดเจ้าถึงดีกับข้าเช่นนี้ ข้าคิดไม่ออกเลยหากคนอ่อนโยนอย่างเจ้าจะทำเรื่องโหดร้าย และข้าคิดว่าเจ้าคงจะไม่ทำเช่นนั้น…
โยรุที่เผลอหลับไปก็ลืมตาขึ้นมาก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับเล็กน้อย
“นี่ข้าฝัน?”เมื่อยืดเส้นยืดสายเสร็จก็สังเกตเห็นว่าด้านล่างของต้นไม้มีซูวอนกับฮาคุที่กำลังประลองธนูกันอยู่ ขผมจึงกระโดดลงจากต้นไม้แล้วเดินไปหาท่านพ่อที่อยู่ข้างลานประลอง
“อ่าว โยรุเจ้าหายไปไหนมารึพ่อไม่เห็นเจ้าเลยหลังจากออกจากห้อง”ท่านพ่อที่เห็นผมเดินมาอยู่ข้างๆก็เอ่ยทักทายด้วยใบหน้าอ่อนโยนเฉกเช่นเคย
“ข้าไปพักผ่อนมาขอรับ”เมื่อโยรุพูดจบก็อ้าปากหาวออกมาอย่างไม่เกรงใจฟ้าดิน
“ยอดเยี่ยมไปเลยนะฮาคุ”
“ท่านซูวอนเองก็ร้ายกาจไม่แพ้กัน”
“ข้าก็จะไปยิงธนูกับสองคนนั้นด้วย”ผมยกมือขึ้นมาแล้วพูดด้วยใบหน้ามุ่งมั่นแต่ไม่ทันที่จะได้ปีนลงสนามประลองท่านพ่อก็เอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน
“ไม่ได้นะ! เจ้าจะจับอาวุธไม่ได้ แล้วพ่อก็ไม่อยากให้สองคนนั้นจับอาวุธด้วยเช่นกัน”ท่านพ่อพูดออกมาด้วยใบหน้าตื่นตระหนกจนผมต้องหันมาโวยด้วยใบหน้างอแง
“งั้นท่านพ่อก็ไปห้ามสิขอรับ!”
“พ่อจะบาดเจ็บเอาหน่ะสิ”
“เนี่ย! ท่านพ่อก็เป็นเสียอย่างนี้!”
ทางทั้งสองคนที่อยู่ในลานประลองก็มองมาทางสองพ่อลูกด้วยใบหน้ายิ้มๆ(แค่ซูวอน)ก่อนที่ซูวอนจะตะโกนเรียกร่างโปร่งที่อยู่ด้านบน
“โยรุ! เจ้าเองก็ลงมาขี่ม้าด้วยกันสิ”ข้าที่ได้ยินอย่างนั้นก็บอกลาท่านพ่อแล้วกระโดดลงไปทันที
“ไปล่ะท่านพ่อ”
ท่านพ่อที่เห็นข้ากระโดดลงไปก็ตกใจปนเป็นห่วงกลัวว่าจะเป็นอะไรไป แต่ทางซูวอนกับฮาคุก็ส่ายหน้าด้วยความหน่ายใจให้กับนิสัยแก่นๆที่รักษาไม่หายของเจ้าตัว
ห้าวันผ่านมา งานเลี้ยงฉลองวันเกิดครบรอบ 16 ปีของผมก็ถูกจัดขึ้นในพระราชวังฮีริว
“องค์ชายพะย่ะค่ะ ขอให้ท่านมีความสุขมากๆนะพะย่ะค่ะ”
“ขอบใจ”ร่างโปร่งในอาภรณ์สีแดงเข้มดัดดำนั้นช่างเข้ากันได้ดีเสียจริงในวันนี้ ผมเอ่ยขอบคุณไปมากกว่า 10 ครั้งแล้วนะในวันนี้ โยรุถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะแอบเดินออกจากงานไปนั่งสูดอากาศด้านนอก
“โยรุ”
หืม
ผมหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะพบกับซูวอนที่เดินเข้ามาหา
“มีอะไรรึ?”
“ข้าคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับเจ้าดีเลยเอามาให้ด้วยตัวเองหน่ะ”เมื่อซูวอนกล่าวจบก็หยิบปิ่นปักผมสีแดงมาวางไว้บนมือของผม
“ข้าเกรงว่าบุรุษคงจะไม่ใช้กันหรอกนะ”ถึงแม้จะตอบกลับไปแบบนั้นแต่ก็ยอมเก็บของชิ้นนั้นเข้าไปในสาบเสื้อของตน
“บุรุษอื่นหากใช้อาจจะไม่เหมาะ แต่สำหรับเจ้าต้องงดงามมากแน่ๆ”ซูวอนเจ้าพูดออกมาเช่นนี้มีพิรุธยิ่งนัก
ไม่ทันที่จะได้พูดต่อฮาคุที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ก็เอ่ยขัดขึ้นมาแทน
“ฝ่าบาทกำลังตามหาท่านอยู่”ฮาคุหันมาพูดกับผมโดยสายตาก็ได้มองลงตรงปิ่นที่สาบเสื้อของผม
“งั้นก็บอกท่านพ่อด้วยละกัน ว่าข้าจะไปพักอยู่ที่ห้อง”ว่าจบผมก็เดินจากไปโดยทันที
ทำไมวันนี้ถึงรู้สึกแปลกๆ
คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
ความคิดเห็น