คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : I believe
I believe
ฉันเคยรักคนคนนึงอย่างสุดหัวใจ ฉันมอบความรักให้เค้าจนหมดสิ้น
แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับฉัน
ความทรงจำเหล่านี้ ฉันจะลืมมันได้อย่างไร
ผมเชื่อในความรัก ผมเชื่อว่าการถูกรักและการให้ความรักเป็นสิ่งที่ดี ความรักของผม ผมมอบให้เธอคนนี้ไปอย่างหมดสิ้น และไม่อาจที่จะรักใครได้อีกต่อไป ตราบจนลมหายใจสุดท้ายของผม
…………………………………
“วอนจ๋า รักจังเลย” ซึลกิเอ่ยกับชีวอนคนรักของเธออย่างขี้เล่น
“รักเหมือนกัน ..” ชีวอนกล่าวพร้อมกับดึงตัวซึลกิมาห้อมแก้มแฟนสาวผู้น่ารัก
“พอแล้ว พอแล้ว” ซึลกิดันตัวชีวอนออกไป ด้วยความอาย
“ผมรักคุณนะ .. ซึลกิ” ชีวอนเอ่ยด้วยสายตาที่จริงจัง
“ฉันก็รักคุณคะ ชีวอน” ซึลกิเอ่ยอย่างอ่อนหวาน
ดวงจันทร์ยามค่ำคืนที่กรุงโซล แต่มันยังคงส่องสว่างอยู่ในใจฉันตลอดเวลา
วันนั้น ชีวอนกับฉันขับรถออกไปทานอาหารค่ำด้วยกัน
“กินให้อร่อยนะครับ” ชีวอนเอ่ยขณะที่อาหารวางอยู่เต็มโต๊ะแล้ว
“คะ” ซึลกิเอ่ย
“ผมขอตัวไปห้องน้ำแป๊บนึงนะ” ชีวอนเอ่ยแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะไปยังหน้าเวลาของร้านอาหาร
ในเวลานั้น ฉันไม่คิดเลยว่าชีวอนจะทำให้ฉันซาบซึ้งใจได้ขนาดนี้
“วันนี้ผมมีอะไรจะกล่าวกับทุกๆคนในร้านอาหารนี้หน่อยนะครับ วันนี้ผมมีเรื่องอยากจะบอกแฟนผมเหลือเกินว่า ผมรักเค้ามากๆ แต่ก็คงไม่สำคัญกับสิ่งที่ผมจะมอบให้เธอในวันนี้”
ชีวอนพูดเสร็จก็ได้เดินไปหยิบช่อดอกไม้ช่อใหญ่มามอบให้ฉัน แต่...มันไม่ใช่แค่นั้น แต่หากยังมี
กล่องเล็กๆกล่องหนึ่งมาด้วย ชีวอนเปิดมันขึ้นมา เป็นจี้รูปหัวใจ ที่ข้างในเปิดได้เป็นรูปของฉันและชีวอน “เชื่อผมนะ ผมจะดูแลคุณไม่ตลอดชีวิต”
“คะ ฉันเชื่อคุณ..ชีวอน” ซึลกิเอ่ยทั้งน้ำตาที่ซาบซึ้ง
ทั้งคู่สวมกอดกันด้วยความรัก และจูบรสหวานกันท่ามกลางผู้คนรอบร้านอาหารเผื่อเป็นพยานความรักของเค้าและเธอ
แต่ใครจะไปคิดเลยว่า รักครั้งนี้มันไม่ยั่งยืน
“ติ๊ดๆ” เสียงโทรศัพท์ เป็นเบอร์ที่ฉันไม่รู้จักนี่นา
“สวัสดีคะ คุณซึลกิใช่หรือเปล่าคะ” ต้นเสียงผู้น่าสงสัยคนนี้ถามฉันด้วยเสียงท่าทางร้อนใจ
“คะ ฉันซึลกิเองมีอะไรหรือเปล่าคะ”
“คุณทำใจให้ดีๆนะคะ ตอนนี้คุณชีวอนประสบอุบัติเหตุ อาการโคม่า คุณช่วยมาพบที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ”
ตุ๊บ
เสียงโทรศัพท์มือถือตกลงพื้น นี่มันอะไรกัน ฉัน .. ฉันไม่อยากเชื่อ
ฉันรีบขับรถไปยังโรงพยาบาล เมื่อถึงหน้าห้องผู้ป่วย ชีวอนมีสายอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด หัวของเขาถูกผาพันแผลพัน ร่างกายเค้าเป็นอะไร
ฉันพรรณนากับตัวเอง น้ำตามันหลั่งไหลแทบจะเป็นสายเลือด ทำไม ทำไมต้องเกิดกับนายด้วยชีวอน
“ทำใจหน่อยนะครับ ผมคาดว่าคงไม่รอดคืนนี้ไปได้” คุณหมอในห้องผ่าตัดเดินออกมาบอกด้วยด้วยสายตาที่เศร้า แต่ใจฉันตอนนี้ ฉันแทบแตกสลายไปแล้ว
ฉันใส่ชุดที่พยาบาลเตรียมให้ไปเยี่ยมชีวอนเป็นครั้งสุดท้าย
“ชีวอน นายจะอยู่ในใจฉันเสมอนะ แม้ว่าเสียงของฉันไม่อาจจะทำให้นายฟื้นขึ้นมาได้ แต่ฉัน รักนายมากที่สุดนะ นายคือคนเดียวที่ฉันรักมาก ฉันจะรักนายตลอดไป”
น้ำตาที่ไหลรินของฉัน ไหลออกไม่อย่าไม่ตั้งใจ แม้ฉันพยายามจะกั้นมันไว้ แต่ก็ทำไม่ได้ ฉันขอโทษนะชีวอน นายเคยบอกฉันว่านายไม่อยากให้ฉันร้องไห้ ฉันขอโทษ
ก่อนออกจากห้อง ฉันจูบที่ริมฝีปากชีวอนอยู่แผ่วเบา ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหน นายจะอยู่ในใจฉันตลอดไป ตราบนานเท่านั้น
ความคิดเห็น