LOVE Strange ลุ้นรักมัดใจนายปิศาจ

ลำดับตอนที่ #3 : Vamp 2 : To Start บทเรียนเริ่มต้น (100%)

Vamp 2 
 
"To Start"

บทเรียนเริ่มต้น

ตึก...ตึก...ตึก

 

แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ

 

“โอ้ย!!  เหนื่อยเหลือเกิน ไม่ไหวแล้วนี่กะจะให้วิ่งรอบสนามหลวงแก้บนรึไงว่ะ 
ไมโรงเรียนนี้มันไกลจัง จากหน้าประตู โรงเรียนถึงข้างในตัวอาคารเนี่ย? หา!!~ ร้อนก็ร้อน แดดก็แรง คนยิ่งรีบ ๆ อยู่ ดีนะที่ออกมาตอน... ”

 

บ่นไปพลางมองไปพลาง อืมมันเท่าไร กี่โมงเเล้วน้า
 

“เฮ้ยยยยยยยย!! O_o  แปดโมงแล้วววววววว ตายค่ะ ตาย เดี้ยนตายแน่ ๆ Death ตั้งแต่วันแรกเลย
เหรอเนี่ย? โอยยยย”

ฉันออกวิ่งสุดฝีเท้า ใส่เกียร์หมา ยกล้อหน้า ลุยทางด่วนทันที!!

 

”สายแล้ว ๆๆๆ ตายล่ะไม่ทันชัวร์ป้าบบบ”

"เเม่นะเเม่ ทำไมไม่ปลุกหนูอ่า T^T สายเลย"

"เมื่อคืนยิ่งนอนไม่หลับอยู่ มัวเเต่มานั่งเครียดนี่น่า ตั้งเเต่เกิดมาเพิ่งมาย้ายโรงเรียนจริง ๆ จัง ๆ ก็ตอนไฮสคูล

(ม. ปลาย) นี่ล่ะ อยู่กับพ่อกับแม่มาช้านาน ต้องจากอกท่านมาเเย้ว ก็โรงเรียนประจำนี่นะ 
เซงเลยชีวิตฉัน วัน ๆ ก็มัวเเต่เข้มงวด ท่องหนังสือเอย ทำการบ้านเอย บลา ๆๆๆ"

"ฮ้า.... ในที่สุดก็ถึงเเล้ว เฮ้ยยๆๆ ยังมีประตูรั้วอีกเรอะ มันจะซับซ้อนซ่อนอะไรกันอีกฟะ เหนื่อยจริงตู ไม่น่าเลย สงกะสัยเป็นผ้าขี้ริ้วลิขิต ปรับเปลี่ยนชีวิตตู ซะเสียหายหลายล้านเลย ชิ -_-^ "

"เเต่พอดูใกล้ ๆ  ก็สวยดีนะ ^^"

"เฮ้ย!! ตูก็บ้าจี้ มันใช่เวลามานั่งเอ้อระเหยลอยชาย ชมนกชมไม้ไหมเนี่ย? เซงชีวิต -*- " 

"รีบร้อนหน่อยเหอะ เริ่มรู้สึกสงสารคนที่จะมาเกิดเป็นลูกเราในอนาคตซะจริง มีเเม่ห่วยเเตกซะงั้น"

"อ้าวเเล้วกัน ด่าคนอื่นอ่ะเข้าใจ เเต่ทำไมด่าตัวเองด้วยว่ะเนี่ย เหอ ๆ =_=" ค่อนข้างงงเลยทีเดียวเชียว เอิ้ก!!"

"อ้าวล่ะ จริงจังซะที สู้โว้ย ลุยเต็มที่!!" (^__^ \/)
 
หลังจากที่บ่นกับตัวเองมานาน (ท่าจะบ้า) -*- ฉันก็ใช้สังขารอันเเสนทรหดที่ตนเองอุตส่าห์ทะนุถนอมดูเเลมาอย่างดิบดี วิ่งเอาโล่เหรียญทองโอลิมปิค สปีดเต็มเหนี่ยว!! เฮ้ย ๆๆ (มันเฮ้ยอีกเเหละ เรื่องมากจริงยัยนี่) 

ทำไมมันวิ่งไม่ไปว่ะ เสื้อมันหดเหรอ? (เกี่ยวกันไหม?) ตายล่ะนี่ฉันก็เพิ่งบรรลุนะเนี่ย? ว่าเสื้อหลังจากที่ซื้อเเล้ว เอามาซัก ขยี้ ๆ เทเกลือ เเล้วเอามารีด มันหดลงซะ เกือบวา ดูดิ รัดหน้าองหน้าอก ซะลีบ ยิ่งไม่ค่อยจะมี ดั่งจอเเบน ๆ เป็นจานดาวเทียม อวกาศเสยหน้ารับคลื่นอยู่ โอ้ย!! อึดอัดนะ  -^- โอ้ O_o เหลือเชื่อจริง!!

ฉันเริ่มสงสัยอะไรเเปลก ๆ ขอเอาความอยากรู้ของตนแล้วยอมลำบากเอี้ยวคอตัวเองไปซะนิด ประมาณสามสิบกับอีกสิบห้า ( รวม ๆ มันก็สี่สิบห้านั่นแหละ จะพูดให้งงเพื่อ? ) องศา 

ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...............!!  TOT

ยามค่ะ ท่านผู้โช้ม ยาม..!! ฉุดกระชากลากยืน ( ไม่ได้ถูอ่ะ ) จับคอ ฉันอยู่  ไมมันไม่กระชากกระซวกให้คอหลุด 

เป็นผีกระชากหัวเลยล่ะว่ะ (ขอร้องทุกท่านน้า... ห้ามกลับคำรึผวนเด็ดขาดดดดดดด..!! T..T)

"คุณยามค่ะ!! จับฉันไว้ทำไมค่ะ ยิ่งรีบ ๆ อยู่  -^-"

"เธอเป็นใครกัน!?"  ...หมาข้างบ้านมั้ง? ก็เห็นอยู่ว่าคน ชิ -*-

เงียบบบบบบบบบบบบ...

"ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" T..T เสียงโหดอ่ะ เเค่นี้ทำไมต้องดุด้วยยยยฟะ  แง ๆ

ฉันคิดพลางก้าวถอยหลังออกมาซักสามก้าว จากคนตัวสูงหนึ่งร้อยหกสิบห้าเซนติเมตรเหลือแค่สองนิ้วเยยอ่า

ที่ฉันถอยฉันไม่ได้กลัวนะ ก็เเค่ไม่ประมาท ลองคิดดูดิ หากมันมีปงมีปืนฉันไม่หัวแบะเรอะ T^T

"เอ่อ คุณยามค่ะ คุณก็เห็นนิค่ะ ว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามา ปล่อยหนูได้เเล้วนะ  หนูจะสาย..!!"

"ฉันไม่ใช่ยาม!! เรียกฉันว่า.. ผู้รักษาความปลอดภัย ณ โรงเรียนเเห่งนี้"

"ก็เเค่ยามล่ะว้า" ฉันแอบกระซิบ 

"อะไรนะ? พูดดังๆ สิ"

"เปล่าค่ะ ปล่อยหนูไปได้เเล้ว บอกว่าสายเเล้วไง"

"ฉันไม่เชื่อเธอหรอก ไอ้หน้าตาจน ๆ อย่างนี้ไม่น่ามาเรียนโรงเรียนที่เเสนดีมีราคา 
ด้วยพลังศักดิ์สิทธิ์อะไรได้หรอก อย่างมาเป็นพี่สมรัก คำเบียร์ ( สิงค์ ) นะ 'ไม่ได้โม้' 
เพราะเห็นพี่เเกโม้ทุกที"

"-_-" พี่คุณรักษาความปลอดภัยค่ะ อยู่มานานจนความจำสั้น (เเต่รักฉันยาว) รึเปล่าค่ะ ไม่เบิ่งตาดูล่ะค่ะ ว่าดิฉันใส่ชุดของ โรงเรียนบ้านนอกอยู่รึไง หา!!" (แอบเคืองเเล้วนะ - -*)

ชายพี่ยามเงียบ พลางจ้องมองฉันเขม็งเลย หื่นไหม?เนี่ย -*- ชุดโรงเรียนนี้โก้ซะไม่มี ด้วยผ้าที่ทักทอมาอย่างดี

ชุดของนักเรียนผู้หญิงนั้น เสื้อข้างในจะเป็นเชิ้ตขาวเเขนยาว ปลายเเขนเสื้อจะมีกระดุมซึ่งเป็นรูปกางเขนสีเงินสลักตราประจำโรงเรียนเเห่งนี้ ส่วนตรงกลางจะมีชื่อย่อของนักเรียนเเต่ละคน รู้สึกจะมีโซ่พันรอบ ๆ เเถมมี

คล้าย ๆ ภาษาเชรูสโบราณสลักไว้กับตัวกางเขนอีกเเน่ะ ต่อไปก็มีโบว์อันใหญ่คล้ายคอซองสีเเดงใช้เเขวนติดกับเข็มกลัดรอบคอ คลุมด้วยสูทสีดำอีกทีนึง ทางด้านกระโปรงจะเป็นกระโปรงลายสก๊อต ขีดสลับระหว่างแดงเเละชมพูอ่อน พื้นกระโปรงเป็นสีดำอมเทา ก็เท่านั้นล่ะค่ะ สั้นเหนือเข่า เกือบคืบเเน่ะ
(คล้าย ๆ คอสเพล ^^)

ชุดของผู้ชายนั้นก็ไม่เเตกต่างอันใดเลย เพราะว่าข้างในเป็นเชิ้ตขาวเเขนยาวเช่นกัน~ มีเสื้อคลุมสีดำทับด้านนอก เข็มกลัดเเบบเดียวกัน เเต่ที่เเตกต่างคือ เป็นไทด์สีแดงเข้ม 
(คล้ายเลือดเลยอ่ะ -..- เอ๊ะ!! รึเลือดกำเดาช้านนนนกันนะ ^O^ โฮะ ๆๆ) ส่วนทางด้านกางเกงก็สีดำอมเทาเหมือนกันนั่นล่ะค่ะ เเต่ขอบอกว่าขายาวนะ ไม่สั้น เช่นนั้นจึงไม่อาจละลาบละล้วง ขาอันเซ็กซี่มาดเเมนได้ โอย ๆ พอการบรรยายเเต่เพียงเท่านี้เเล... ซื้ด กำเดาจะทะลัก จบ!!

............................................................................................................................................

 

 

 

มาต่อ ณ เหตุการณ์ปัจจุบัน Now....

หลังจากที่เงียบมานาน พี่ยามก็ได้เอ่ยปากซะฉันเเทบ จะกระโดดงับคอขาดกระจุยไม่ทัน เลยนิ - -*

"ไม่เเน่นะ เธออาจจะไปเช่าชุดมาเเล้ว อาจจะมาหาผู้ชายดี ๆ รวย ๆ ไปทำผัว เพื่อเป็นพ่อของลูกเธอในท้องก็ได้ ใครจะไปรู้ จริงไหม?" ชายผู้พูดพร้อมกับเเสยะยิ้มอย่างน่าสมเพศให้เเก่เด็กสาวที่เสวนาด้วย

ฮึ่ม!! โกรธค่ะโกรธ โกธา พิโรศ ตั้งเเต่เกิดเเม่ยังไม่เคยว่า ด่าทอ ช้านน..ขนาดนี้เลย ตายเเน่ไอ้เเก่เอ้ย!!

อย่าอยู่เลย!! เเม่จะจับมาฟันสิ่งทำพันธุ์ให้ขาดกระเด็น แล้วโยนให้เป็ดกินให้หนำใจไปเลย ไอ้ปากหมา

(จะโหดไปไหม? เธอ)

เอ้ย!! ไม่ได้ ๆ เพิ่งจะเปิดเรียนแท้ ๆ จะต้อง มีสติ เดี๋ยวได้โดนไล่ออกพ่อกับเเม่ต้องเสียใจเเน่ ๆ พวกท่านอุตส่าห์เก็บหอมรอมริบตั้งนาน เพื่อให้ฉันได้มาเรียนที่ดี ๆ (มั้ง? ) เเห่งนี้ จะต้องสงบ ขันติ ๆๆๆ อย่างขันเเตกเชียวนะโว้ยยยย!!

"เฮ้ พี่ ไม่ดูถูก ฉันเกินไปหน่อยรึค่ะ อย่างน้อยฉันก็อาจจะออกมาหาสามีเอง เเล้วคนอย่างคุณพี่ล่ะค่ะ หาเมียมาทำลูกได้รึยังล่ะ เเก่จนอีกไม่นานก็ลงหลุมเเล้วนิค่ะ รีบหน่อยนะ เพราะเด็กสมัยนี้คงไม่อยากจะมีพ่อเเก่คราวทวดหรอกค่ะ ^^ เอ๊ะ? ไม่ใช่เเค่ลูกซิภรรยาก็เช่นกันน้า ไม่ชอบมีสามีเเก่กว่าตนคราวพ่อหรอกนะค่ะ เเล้วก็คงไม่รักด้วยหรอกค่ะ มีเเต่จะให้ตายไวเอาเงินมากกว่า... แต่ดูท่าทางอย่างคุณพี่คงไม่ใช่หาไม่ได้หรอกเนอะ หน้าตาก็พอไปวัดไปวาได้ แต่คุณพี่คงไม่หาเอง สงสัยจะหมดน้ำยา หรือกล่าวตามรากศัพท์แล้วก็คือ ‘เสื่อมสมรรถภาพ’ 
ไงล่ะค่ะ แล้วชาตินี้คุณพี่ก็คงไม่มีแน่นอน เพราะไม่มีใครเอาน่ะค่ะ  ^^ "

"ปากดีนักนะ...เเกคิดว่าพูดอยู่กับใครกัน? ฉันมีสิทธิ์ จับเธอโยน ไปข้างนอกได้ ไม่ก็ฆ่าเธอซะ เพราะคงไม่มีใครรู้หรอก ลองซะหน่อยไหม ปากดี ๆ อย่างดี คงพอรับมือ ตีน ได้เป็นอย่างดีเเน่ ๆ"

"นี่พี่จะทำผู้หญิงหรอกค่ะ (นากตัวเมียนิหว่า)" ยังไม่ทันที่ฉันจะด่าไอ้ยามเวรนั่น ที่มีดีเเต่ใช้กำลัง จบ ก็เห็นเงา ลาง ๆ จากข้อมือมันเตรียมจะฟาดลงมาที่ตัวของฉันทันที!! ไอ้ยามไร้เมียได้ยกมือขึ้นมาเเล้วกำลังจะตบฉัน

"กรี้ด.................!!" โดนเเน่ ๆ ไม่ทันเเย้ววววววววว...

{{ปล่อยเธอไปซะ}}

เอ๊ะ? ไมมันไม่เจ็บอ่ะ ( O_<" ) ฉันหันซ้ายหันขวาหมุนรอบตัวเลยกะได้.. ไม่มีใครอยู่ตรงนี้นี่น่า มีเพียงฝุ่นผงที่ตกค้างอยู่ที่เท้าเท่านั้นคล้าย ๆ ขี้เถ้าดำ ๆ เป็นกอง ๆ เลยอ่ะ ยังกับเคยมีคนยืนตรงนี้เเล้วหายไปอย่างงั้นเเน่ะ โอ้ยย.. เป็นไม่ได้น่า นี่มันยุคปัจจุบันเเล้วไม่มีทางเกิดอะไรเเปลก ๆ หรอก

เมื่อสมัยก่อนก็ว่าไปอย่าง... ซิน้า...

เธอเอ่ยกับตนเองพร้อมออกวิ่งไป...  โดยหารู้ไม่ว่ามีใครบางคนเเอบมองเธออยู่...

พร้อมกับการมาของเงาดำในร่างชายคนหนึ่งซึ่งได้เลือนหายไปพร้อมกับเธอ....

.....................................................................................................................................................................

:: ขอคั่นเรื่อง :: [[ .. นอกเวลาค่ะ - -*  .. ]]

( ผู้อ่านทุกท่านค่ะ โลกนี้เป็นโลกที่ขนานกับโลกมนุษย์นะค่ะ มีชื่อว่า 'โอฟีเลีย' ซึ่งจะใช้เรื่องราวคล้ายชีวิตประจำวันโดยทั่วไปเฉกเช่นโลกมนุษย์ เเต่จะมีประวัติศาสตร์ที่ขลังเเละรุนเเรง
กว่ามาก..!! เเละเเน่นอนในเรื่องนี้จะเป็นสถานการณ์ปัจจุบันค่ะ เเต่เรื่องราวของตัวละครยังไม่เเน่ชัด.. งั้นเรามาติดตามพวกเขาโลดเเล่นในนิยายเรื่องนี้กันต่อเลยค่ะ ^^ )  

.....................................................................................................................................................................
เอาล่ะนะ... ใครจะไปไหน? หายหัวไป? ช่างมันก่อนเถอะ เอาตัวเราให้รอดดีกว่า เพราะเกรงว่ามันจะไม่รอด... แบบตายอนาถ ร่างไม่สวยนี่ดิ T^T

วิ่ง ๆ .... เอาฮึบ... อ้า ถึงซะที มัวเเต่ไปเสวนาไร้สาระกับคนพรรค์นั้นซะนาน เฮอะ!! - -*

ห้องไหนน้า? อืม... ฉันคิดพลางเอื้อมมือที่เเสนสั้นไปคว้ากระเป๋าเป้ที่สะพายไว้ข้างหลังมาเปิดหาใบตารางเรียน อ๋อห้อง I - A ชั้นสี่ อาคาร.. อึก..เอื้อก!!~ นี่มัน ฉันใช้ความพยายามในการเงยคอขึ้นมองไปที่ตึกด้านหน้าที่ฉันยืนจังก้ารับลมหวีดหวิวอยู่.. 

"น.....นี่มัน"

"อาคาร Dark อะไรนิล่ะ จำม่ายด้ายย~ เเย้ว น่ากลัวชะมัดเลยวุ้ย!!" 

เอาน่ารีบไปก่อนดีกว่าก่อนจะโดน ไล่ออกกระทันหันตั้งแต่วันเเรกที่มาเรียนเลย T..T

หลังจากผ่านการขึ้นบันไดเเบบอัตโนมัติ (ไฮเทคโคตร..) ซึ่ง งงบวกสับสนเล็กน้อย คล้ายเเฮร์รี่อ่ะ ซึ่งมันเป็น 
เเบบแปลก ๆ เพราะมันจะเป็นบันไดแบบในตัวอาคารซึ่งมีไว้เพื่อขึ้นชั้น 4 โดนเฉพาะ ฉันก็ง๊ง งง ว่าเขามีไว้ต้อนรับคนหน้าตาดีอย่าฉันงั้นหรอ? ดีจังเลย ฉันเริ่มรักโรงเรียนนี้เเล้วอ่ะดิ  อิอิ
(ไอ้นางเอกโคตรหลงตัวเอง) มาเเว้ววว!! มา win ธาวิน เอ้ย!! ไม่ใช่ ถึงซะที ชั้นเรียนของฉัน ห้องไรน้า..อ้อ ห้อง First Class ซะด้วยยยย!! เย้สส!!

ฉันวิ่งด้วยหน้าตาเเสนดีใจบวกกับรอยยิ้มเเสนหวานหยดย้อย (ยิ้มรึน้ำลายกันเเน่ฟะ) ไปหน้าห้องเรียนพร้อมกับยกมือเตรียมเปิดประตู เลื่อน..

ตึงงง…!! ปังงงง…!! โป้กก...!! 

"โอ้ย!! เจ็บนะเว้ย!! ไมเปิดไม่ดูตาม้าตาเรื.... จ้ากกกก!!"

"ฮึ่ม!! เธอนะเธอ..นี่มันกี่โมงกี่ยามเเล้วหา!! ทำไมเธอไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะค่ะ..

‘คุณเซเนียร์ เฟรชเชอร์' "

"คือหนู ไม่ได้มาสายนะค่ะ เเบบว่ายามหน้าประตูมันไม่ให้ผ่านอ่ะค่ะ แหะ ๆ ทะเลาะกันเเทบตายเลย ดูเสื้อของหนูซิค่ะ ยับหมดเลย เห็นไหม? นี่ไงหลักฐานค่ะ ^_^" ฉันว่าพลางจับชายเสื้อ กับริ้วกระโปรงแสนเก๋ให้ครูจอมจับผิดดู

"ข้ออ้าง!! เธอคิดเหรอ? ว่า กะอีแค่เสื้อยับ ถ้าเป็นฉันนะฉันจับมันมาขยี้ให้ยับคามือเองก็ยังได้ ไม่เห็นจำเป็นเลยที่ต้องมาอ้างชื่อยามของ โรงเรียน เรานะค่ะ คุณเซเนียร์"

 

“อ๋อ.. มิน่าล่ะ..สงสัยคุณอาจารย์จะทำบ่อยนะค่ะ แหม ๆ ก็ไม่บอกหนูซะแต่ทีแรก -..- “ เหน็บซะนิดจิตแจ่มใส หุหุ

 

“ว่าอะไรนะค่ะ ดิฉันได้ไม่ค่อยได้ยิน พูดให้ดัง ๆ ซิค่ะ ”

 

“อ๋อ หนูบอกว่า ‘หนูไม่ทำกร่อยหรอกค่ะ’ หรอกค่ะ (เกี่ยวกันไหม?)”

 

“เฮ้อ!! นี่มันก็เลยเวลาโฮมรูมมาเยอะมากกของมากกกแล้ว เธอทำอะไรอยู่ เสียเวลาหมด ดีนะที่มันเป็นวันแรก ท่านผู้อำนวยการได้เพิ่มเวลาให้เป็นสองชั่วโมง ตอนนี้มันก็ อืม..~ แปดโมงกับอีกสิบสิบห้านาทีแล้วนะ      

งั้นเรามาเริ่มกันต่อเลยดีกว่าครูหวังว่าเธอคงไม่สร้างปัญหาให้แก่ห้องหรือโรงเรียนของเรานะ จำเอาไว้!!

ว่ากฎมณเฑียรบาลของที่นี่คือ.."

 

‘ชัยชนะคือการอยู่รอด ไร้ซึ่งมิตรแท้ แปลซึ่งเหล่าศัตรู’ หรือ ใจความง่าย ๆ ก็คือ การอยู่ที่หอนี้ โรงเรียนแห่งนี้

ไม่มีแม้แต่เพื่อนฝูงที่แท้จริงหรอก นอกจากตัวตนของเราเอง ทุกคนล้วนเป็นศัตรูกันทั้งสิ้น เพื่อให้จบการศึกษาทั้ง สี่ปีนี้ เธอจะต้องมีความพยามยาม เธอจะต้องสู้เพื่อความอยู่รอด หากเธอท้อแม้แต่ครั้งเดียว จุดจบนั่นคือ.....”

 

“ไล่ออกงั้นเหรอ? ค่ะ T^T”

 

“หึ.. หึ.. เปล่าหรอก มันน้อยไป..!?”

 

“น้อยไป?” งงนะค่ะ งง...

 

“ตาย....!! สถานเดียว”  

 

“อ๋อ งี้นี่เอง เรื่องขี้ปะติ๋ว ฮ่า ๆๆ เอ๊ะ? เดี๋ยวก่อนนะ  หาาาา!!”

 

หญิงสาวตรงหน้าตอนนี้ดูไม่แตกต่างกับนางมารร้าย เนื่องจากแต่ก่อนเธอมีผมสีชมพูสดซอยสั้น ระคอระหงส์แสนขาวอมชมพู ช่างรับกับใบหน้าจิ้มลิ้ม มองผิวเผิน อาจจะคิดว่าวัยเพียงยี่สิบต้น ๆ แต่ที่ไหนได้ เธออายุ เข้าเลขสี่แล้ว (สี่สิบน่ะ) ละมั้ง? หลังจากที่ฉันอ่านคู่มือโรงเรียนนี้ จำได้ว่าเป็นครูประจำชั้นด้วยล่ะ

ช่างเข้ากันกับดวงตาสีมรกตจาง ๆ แลดูสวยน่ารักทีเดียว แต่ทำไมมองไปตอนนี้เหมือนนางยักษ์จากเรื่อง...

พระอภัยมณี ของชาวโลกมนุษย์เลยอ่ะ (เปิดอ่านนอกตำราเรื่อง 'เจาะลึกมนุษย์ต่างดาว') บรื้อ!! สยองเป็นที่สุด ครูขาอย่าใจยักษ์ใจมารเลยน้า... หนูกลัวแย้วววว ToT

 

“เธอเข้าใจถูกแล้ว คุณเซเนียร์  คำว่า..ตายน่ะค่ะ ^^ ”

 

“เอื้อกกก!!” ไมวันนี้น้ำลายมันฝืดคอจังว่ะ T..T

 

“เอาล่ะเข้าไปทำความรู้จักเพื่อนในห้องดีกว่านะ”

 

พูดจบยังไม่ทันขาดคำ คุณเธอก็ใช้มือหรือท่อนเหล็กก็ไม่รู้? ลากฉันแทบล้มทั้งยืน ไปยืนเอ๋อเหรอ?  อยู่หน้าห้อง แทบจะอายมุดปูนหนีเลย แง T_T (พื้นมันเป็นปูนอ่ะ)

 

“เอาล่ะทุกคน เงียบนะ!!”

 

“ครูจะมาบอกนักศึกษาทุกคนอีกครั้งว่า.......

‘ครูชื่อเฟรช เมเยอร์ จะมาเป็นครูประจำชั้นและที่ปรึกษาของชั้นปีนี้ของพวกเธอทุกคน’ เนื่องจากมีคนมาสายเลยต้องกล่าวปราศรัยให้ฟังกันอีกครั้ง - -*”

 

 “แล้วครูจะมาแนะนำเด็กใหม่คนสุดท้าย!! ให้ทำความรู้จักกันเอาไว้.. เอาล่ะ ตามสบายเลยให้เวลาเต็มที่

5 นาทีพอ”

 

“เ.. เอ่อ.. สวัสดีค่ะทุกคน  โอ้ย.. ไงต่อดีอ่ะ คือเรามีนาม เอ้ยย.. ทางการไป.. เอ่อชื่อของฉันคือ..

เซเนียร์ เฟรชเชอร์  ไงก็ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน และขอโทษทีที่มาช้าเลยทำให้เดือดร้อน สุดท้ายก็

ขอฝากเนื้อฝากตัวไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ^^”

 

พูดเสร็จปุบฉันต้องรีบโค้งทันทีด้วยความประหม่าบวกกับความรนรานเล็กน้อย ก็คนมันไม่เคยนี่น่า -*- ไม่ผิดนิ..

 

ฟิ้วว..... พรึบบ...

 

ฉันรู้สึกได้ถึงลมที่พัดมาอย่างแรง แล้วเงียบลงอย่างฉับพลัน พร้อมกับที่ฉันเงยหน้ามองไปที่ริมหน้าต่าง ซึ่งมีเก้าอี้ว่างตัวหนึ่งอยู่  บนต้นไม้ใหญ่นอกหน้าต่างนั้นปรากฏบุรุษผมสีดำเข้มพลิ้วสะบัดไปมาโต้สายลม.. ดั่งห้วงแห่งรัตติกาลมาเยือน.. นัยน์ตาสีโลหิตคมกริบดุจราขาปีศาจที่หลับใหล ใบหน้าสีขาวซีดได้รูปสวยรับกับดวงตา

จมูกโด่งเป็นสันละมุน แลดูเข้ากับริมฝีปากบางเชียบเย็นยะเยือกน่าคลั่งไคล้... ดูโดยรวมแล้วช่างน่าดึงดูดเพศตรงข้ามอย่างผู้หญิงเมืองเดนเธียร์ ( เมืองที่นี่ชื่อเมือง 'เดนเธียร์' ที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่เจ้าค่ะ ) โดยแท้ 

 

เเต่...หาใช่กับเเม่สาวน้อยเซเนียร์ไม่ ที่เป็นอยู่ในขณะนี้เธอเพียงเเค่รู้สึกประหลาด รู้สึกคุ้นเคยในความงามของใบหน้านั้น มันเป็นความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ แสนคิดถึง คลับคล้ายกับไม่ได้เจอกันมานาน อยากไปพบ ไปเจอ.. แต่ตอนนี้ทำได้เพียงมองเท่านั้น

ก็ขาเจ้ากรรมมันดันไม่ขยับเลยนี่น่า...

 

“เอ๊ะ?  เดี๋ยวก่อนซิ อย่างเพิ่งไป เฮ้ เดี๋ยว... นายเป็นใคร ? เฮ้หยุดเดี๋ยวนี้นะ เฮ้...!!”

 

ทันใดนั้นเอง.. เมื่อฉันได้รู้สึกถึงห้วงแห่งความเป็นจริงก็สายไปเสียแล้ว ณ เวลาปัจจุบัน ฉันได้วิ่งตามภาพหลอนเหล่านั้นที่เกิดขึ้นตรงหน้าจากที่ฉันยืนอยู่บริเวณหน้าห้อง ก็ได้วิ่งมาถึงริมหน้าต่างบานสุดท้าย พร้อมกับไล่ตามจับภาพที่ไม่ตัวตน และก็กระโดดลงไปทันที!!

 

“กรี้ดดด.......!!” ตายแน่ ๆ แม่ค่ะ หนูขอโทษนะค่ะ หนูคงไม่รอด

 

ขวับ.....!!

 

“คุณเซเนียร์ครับ!! จับนี่ไว้ จับมือผมไว้ครับ” มือของชายคนหนึ่งได้ยื่นมาช่วยฉันไว้ได้ทัน  เขาคนนั้นได้กึ่งดึงกึ่งลากฉันขึ้น (ไมมันเหมือนฉุดกระชากลากไถจังฟะ เอาน่าไง ๆ เขาก็ได้ช่วยให้เรารอดวิกฤตชีวิตนางเอก ตายตกจากที่สูงไส้ทะลักน่ะนะ ) มาข้างบนภายในห้องเรียนตามเดิมได้สำเร็จ และในที่สุดก็รอดตายอย่างปาฏิหาริย์ เหลือเชื่อ!!

 

“เอ่....อ ขอบคุณนะค่ะ คุณ”

 

“ผม ไรอัน เลนเกลครับ ^^”

 

“อ๋อค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ เพื่อนใหม่ เรียกเราว่า ‘เนียร์’ ก็ได้นะ ^^ ขอบคุณมาก ๆ ไม่ได้นายคงตายศพไม่สวยเละคาที่แน่ ๆ เลย แหะ ๆ =O=”

 

“เอาล่ะ ๆ พอได้แล้วทุกคน กลับมานั่งที่ตัวเองได้แล้ว ไหน ๆ คุณเซเนียร์ก็ปลอดภัยแล้ว ต้องขอขอบคุณ 

คุณไรอันที่ช่วยชีวิตคุณเซเนียร์ล่ะกัน ไม่ต้องวุ่นวายไปหรอกน่า เรื่องเเค่นี้เล็กน้อย... มันมีกันได้ โรงเรียนเรามันก็มีเรื่องเเปลก ๆ เกิดขึ้นบ่อย ๆอยู่เเล้วล่ะ ไม่ต้องกังวล ตกใจจนเกินกว่าเหตุนะ เด็กใหม่ทุกคน หึ..หึ.."

 

............................................................................................................................

 

 

หลังจากจบการบรรยาย บรรดากฎหลายพันกฎ ซึ่งเวอร์พอตัว ไม่ว่าจะเป็นการแต่งการตามกฎระเบียบ

การฝึกอบรมมารยาท การเรียนรู้ขั้นพื้นฐาน บลา ๆๆ

ก็หมดชั่วโมงซะที เฮ้อ..!! เหนื่อยจริง ๆ เลยค่ะ เนี่ยแค่วันแรกนะไม่อยากจะคิดสภาพอนาคตอันมืดมนเลยจริง ๆ  

 

“เฮ้ ไรอัน ไปเรียนคาบต่อไปกันเถอะ ชักท้อ ๆ แล้ว”

 

“อืม ได้เลย”

 

“เธอน่ะ ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะกับ ท่านอาจารย์ นั่นนะ แกออกจะ เพี้ยน ๆ ชอบขู่เด็กงี้ล่ะ”

 

“แล้วนายรู้ละเอียดได้ไงอ่า?”

 

“ฉันเรียนซ้ำปีที่สองแล้วน่ะ ก็เลยรู้อะไรมากขึ้น่ะ”

 

“นายสอบตก เรียนไม่เก่ง โง่ประมาณเท่านี้น่ะเหรอ?” ฉันพูดพร้อมกับกางมือออกกว้างขนาดใหญ่เพื่อให้เขารู้ว่าที่ฉันพูดมันโง่แค่ไหน
( \ >o< / ) <<<(- -*)
  

“เธอพูดตรงไปไหม? =_=” เปล่าหรอก ฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างน่ะ”

 

“What?”

 

“โรงเรียนแห่งนี้มันเหมือนกับมีอะไรลึกลับที่ฉันจะต้องสืบให้ได้ว่ามันคืออะไร ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม”

 

“สนใจ ใฝ่รู้ (อยากรู้อยากเห็น) ประมาณนั้นใช่ม้า ”

 

“ก็ไม่เชิงหรอกมันเป็นหน้าที่น่ะ ที่จะต้องทำ แม้ไม่อยาก แต่..เราฝืนโชคชะตากำหนดไม่ได้”

 

“อ๋อ โชคชะตา ฉันชอบคำนี้จัง ดูดีมีชาติตระกูลเอามาก ๆ เลย”

 

“อืม คงงั้นมั้ง? แต่ฉันไม่ชอบเท่าไรหรอก มันทำให้เราดูเหมือนกับไม่มีทางเลือก คล้าย ๆ โดนบังคับนั้นล่ะ”

 

ฉันเห็นถึงความเครียดและกังวลที่แผ่ออกมาจากรอบตัวของไรอัน..

 

“นายดูเครียด ๆ นะ เป็นอะไรไหม?”

 

“ช่างมันเถอะ ไม่เป็นไรหรอกไม่ต้องห่วงไป ไหนเราบอกจะไปเรียนคาบต่อไปไง ไปกันดีกว่า”

 

“แต่ว่า...”

 

“เอาเถอะน่า ไม่มีอะไรจริง ๆ ดูซิ  ^___^ ฉันยิ้มกว้างขนาดนี้แล้วนะ”

 

“อือ..”

 

“เฮ้อ.. เราคุยเรื่องอะไรกันอยู่เนี่ย ฉันไม่น่าพูดเลย มันทำให้เธอต้องมาเครียดไปกับชีวิตประจำวันของฉัน”

 

“อืม..”

 

“เอาน่า.. ช่างมันเถอะนะ อย่าไปใส่ใจมันเลยครับ ปล่อยมันไปจะดีกว่า….

แล้วเรามาสนุกสุด ๆ”

 

“อื้ม!!  ^^” ฉันเอ่ย อย่างดีใจที่เห็นเขากลับมาร่าเริงเช่นเคย แต่ตัวเธอเองกลับไม่เคยรู้เลยว่าบุคคลตรงหน้ากำลังหนักใจอย่างมาก ที่ได้พูดคำโกหกคำโตกับเธอทั้งที่ ๆ ความเป็นจริงแล้วเขากังวลแทบบ้า..

 

พร้อมกับได้เอ่ยออกมา ๆ อย่างลอย ๆ

 

“มามีเวลาที่สนุกร่วมกันเถอะ.. ในตอนนี้.. ก่อนที่มันจะเน่าเฟะและบุบสลายไม่เป็นท่า ของเมืองเดนเธียร์ และโลกแห่งนี้ นครโอฟีเลีย...”

 

“อะไรนะ อะไรหลาย ๆ เลีย ๆ อ่ะ”

 

“อ๋อ เปล่า ๆ ไปกันเถอะ”

 

“จ้า...”

 

หลังจากที่เขาได้ช่วยฉันเอาไว้ เราก็คุยกันหลายเรื่องเลย ไม่ว่าจะเป็นทำไมถึงมาเรียนที่นี่ สนใจวิชาไหน ชอบอะไร โอ้ย..!! เยอะแยะมากมาย บานตระไทไหปลาร้า เลยเจ้า ดังที่เล่าให้ฟังข้างต้น แต่..ฉันก็ยังเอะใจเรื่องที่เขาพูดขึ้นมาลอย ๆ แม้ฉันจะได้ยินไม่ชัดก็ตาม...

 

แล้วตอนนี้เราเริ่มสนิทกันมากขึ้น และกำลังเดินออกจากห้องเรียนไปเรียนคาบต่อไปที่ห้องวิจัย

สายพันธุ์สัตว์ทดลองรุ่น 13xx

 

"คุณเซเนียร์ หยุดก่อนค่ะ" เอ๋? ใครเรียกหว่า? ฉันหันกลับไปเผชิญกับบุคคลที่เรียกฉันเมื่อกี้ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก คุณครูหัวเบอร์รี่ ท่านอาจารย์ เฟรช ที่ปรึกษาห้อง I - A ของฉันเอง

 

“มีอะไรรึเปล่าค่ะ?  ต้องไปเรียนคาบต่อไปแล้วล่ะค่ะ  -*-”

 

( แอบเคืองเนื่องจากลากแขนฉันเมื่อต้นชั่วโมง -_-^ ซะแทบขาดกระจุย เนื้อกระเด็น )

 

“ก็จะไม่ขอรบกวนเวลาของเธอมากนะหรอกนะ เพียงแค่.. ท่านผู้อำนวยการส่งสารมาถึงเธอ...

มีคำสั่งให้เชิญ ‘คุณเซเนียร์ เฟรชเชอร์’ มาพบที่ห้อง The King ของท่านผู้อำนวยการ ‘เรคิง อาเฟลริส’

โดยทันที!!”

 

“อ๋อ ได้ซิค่ะ...ได้ทันทีตามสั่ง เอ๊ะเดี๋ยวก่อนะ หาาาา!! ว่าอะไรน้า!! ”

  






------------ END --------------   
-- ................................................................................................................................................. --
       ...............................................................................................................................................

HeY!! ทุกท่านได้อ่านเรื่องนี้กันเเล้ว ก็ช่วยคอมเม้นด้วยน้า...
จบ 2 ตอนเเล้ว มาลุ้นตอนต่อไปกันดีกว่าเนอะ ^^
นางเอกจะต้องเจออะไรบ้าง เเล้วจะรอดไหม กับการถูกเรียกตัวไป
ติดตามต่อได้เลยจ้า ^O^