<

ลำดับตอนที่ #2 : บ้านหลังใหม่

เวลาหนึ่งเดือนผ่านไปอย่างยากเย็น การที่ต้องมาเห็นคนที่เรารัก หวานแหววกับคนที่เขารักมันช่างทรมานอะไรอย่างนี้ ชั้นไม่อยากอยู่บ้านที่มีผู้หญิงคนนั้นเลยจริงๆ ถ้าเพียงแต่ยัยนั่นนิสัยแย่สักนิด มีข้อเสียอะไรสักหน่อย ชั้นคงไม่รู้สึกแย่ขนาดนี้



“หิวรึเปล่าจ๊ะ เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้ทาน”



ยัยบิวตี้ว่า



“ไม่!”



ฉันตอบ



“^-^”

---------------------



“น้องคุดไม่พอใจอะไรพี่รึเปล่าคะ”



ก็เออสิ เพิ่งดูออกหรือยะ แล้วเรียกชั้นว่าคุดทำไมฮะ!-_-^



“เปล่า!”



ฉันตอบ



“^-^”



นี่เป็นตัวอย่างบทสนทนาตลอดหนึ่งเดือนของชั้นกับยัยสวย-.,-

----------------------------------- ++ -----------------------------------



วันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันนอนแหมะ อยู่บนห้องไม่ไปไหน ชั้นไม่อยากลงไปเจอพี่หนึ่งกับแม่นั่นsweetกัน แต่ท้องมารของฉันนี่สิ ดันส่งเสียงน่าเกลียดรบเร้าให้ฉันลงไปหาอะไรกิน



“ครับ! ขอโทษจริงๆนะครับ ผมไปไม่ได้จริงๆ”



เสียงพี่หนึ่งพูด กับชายสูงอายุผมขาวฟู อย่างอ่อนน้อม



“พี่บิว ใครอ่ะ”



นี่เป็นประโยคยาวที่สุด ที่ฉันพูดกับผู้หญิงอีกคนในบ้าน ถ้าความเจือกมันไม่จุกอกล่ะก็ ไม่มีทางเฟ้ย!!



“อาจารย์พี่หนึ่งจ้ะ ท่านจะย้ายไปต่างประเทศชั่วคราว เลยมาหาคนเฝ้าบ้าน^-^”



ยัยนี่น่ารักจริงๆด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นแฟนพี่หนึ่งล่ะก็ ชั้นคงชอบเธอแน่



“ไม่เป็นไร ครูเข้าใจเธอนะ เป็นเอก เดี๋ยวครู…..”



ตอนนี้สมองของฉันเริ่มทำงานแล้ว บ้านหลังใหม่ ที่ไม่มียัยแสนดีนี่ ไม่มีภาพให้ต้องสะเทือนใจ ไม่มีความอึดอัด…



“หนูเองค่ะ”



ชั้นแหกปาก ดูเหมือนทุกคนจะงงๆ



“คือหนูอยู่ได้ค่ะ เฝ้าบ้านให้ได้ค่ะ”

    

    หลังจากชักแม่น้ำทั้งห้า มาหว่านล้อมแล้ว พี่หนึ่งก็ยอมใจอ่อนให้ฉันไปเฝ้าบ้าน โดยมีข้อแม้ว่าพี่หนึ่งจะแวะไปเยี่ยมทุกวันเสาร์ ก๊ากๆ เห็นมั๊ยล่ะยัยสวย พี่หนึ่งห่วงชั้นขนาดไหน นอกจากจะได้เจอพี่หนึ่งทุกเสาร์แล้ว ฉันยังไม่ต้องเจอหน้าเธออีกด้วย เย้>_
--------------------------- ++ ---------------------------



    ตอนนี้ข้าวของทุกชิ้นของฉันถูกย้ายมายังที่พักแห่งใหม่เรียบร้อยแล้ว บ้านหลังนี้ใหญ่โตกว่าบ้านพี่หนึ่งมากแต่ดูเก่าแก่กว่า บ้านนี้เป็นบ้านสามชั้น ผนังด้านนอกถูกทาด้วยสีเหลืองนวล สว่างตา มีสวนกว้างอยู่บริเวณหน้าบ้าน ประดับประดาด้วยหินสวยงามบ่อน้ำและม้านั่ง คุณลุงยกหนึ่งในสองห้องว่างให้เป็นห้องนอนของชั้น ภายในห้องนี้ไม่ได้ตกแต่งอะไรมากนัก มีเพียงเตียงหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง กับโต๊ะเครื่องแป้งและตู้เสื้อผ้าเท่านั้น คุณลุงบอกว่า ชั้นสองมีเพียงห้องสำหรับรับรองแขกเท่านั้น ส่วนชั้นสามเป็นห้องทำงาน และห้องส่วนตัวของคุณลุง ชั้นล่างก็มีห้องรับแขก ห้องน้ำ และห้องครัว



“หนูมังคุด อยู่บ้านคนเดียวดูแลตัวเองให้ดีด้วยนะ”



คุณลุงพูดก่อนจะเดินไปยังรถtaxi ที่จอดรออยู่โดยมีฉันเดินไปส่ง





“คุณลุง คร๊าบบบบบ”



เสียงตะโกนดังขัดคุณลุง ที่กำลังจะก้าวขึ้นไปบนรถ



“รอผมก่อนนนน”



ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบ มาแต่ไกล ดูเหมือนเขาจะแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่มาด้วย



“อ้าว! ภูเบศ”



อะไรนะ! O_O  นี่ตาฉันไม่ได้พร่า หูฉันไม่ได้ฝาดใช่ไหม ผู้ชายที่หอบเหมือนหมาอยู่ตรงหน้า คือคนเดียวกับไอ้หน้าญี่ปุ่นคนนั้น



“ผ..ผม อาสาเฝ้าบ้าน ห..ให้คุณลุงเองครับ”



ตานั่นพยายามพูดทั้งๆที่หอบ



“แต่หนูคนนี้เค้ามาเฝ้าบ้านให้ลุงแล้วนะ”



ตานั่นหันมองฉันแวบหนึ่ง ตอนนี้เค้าหยุดหอบแล้ว



“อยู่สองคนก็ได้ ขอร้องล่ะคร้าบคุณลุง ผมกลับบ้านไม่ได้T_T”



ตอนนี้ตานั่นลงไปนั่งกอดเข่าคุณลุง แล้วล่ะ!



“แต่หนูนี่เค้าเป็นผู้หญิง”



“ไม่เป็นไรครับผมไม่ถือ”



แต่ชั้นถือโว้ย!!-_-^^



“เค้าเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวอันตรายนะครับ”



มีนายอยู่ด้วยคงจะไม่อันตรายงั้นสิ-(-



คุณลุงก้มดูนาฬิกาข้อมือ



“นะครับ ผมสัญญา ผมไม่มีที่ไปจริงๆT^T”



ยายเบสท์พยายามทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด อย่าไปหลงกลเชียวนะคะคุณลุง-o-



“ก็ได้! ลุงรีบไป เฝ้าบ้านกันดีๆนะ”



คุณลุงหันมาสั่งฉันก่อนขึ้นรถออกไป อะไรมันจะง่ายป่านนั้น o_O



“เธอ ! อยู่โรงเรียนเดียวกับฉันนี่”



นายนั่นหันมาถามฉัน



“ไปซะ! ฉันไม่มีวัน อยู่ร่วมบ้านกับนายหรอก-_-^”



ฉันพูดแล้วรีบเดินหนีไป แต่นายนั่นดันจับมือชั้นไว้ได้



“เธอพูดว่าอะไรนะ”



“หัดแคะขี้หูซะบ้าง ฉันบอกว่าให้นายไปซะ!”



“อ้าว..นี่บ้านเธอเหรอ?”



“ปล่าว”



“บ้านใคร?”



“คุณลุง”



“นั่นสิ! เจ้าของเค้าอนุญาติแล้ว”



นายเบสท์ดึงแขนฉันเข้าไปในบ้าน ไอ้บ้าเจ๊บนะโว๊ย!



“เธอชื่ออะไร”



“…”



“จะตอบดีๆ หรือตอบด้วยน้ำตา”



โห..มุขนายมันขึ้นสนิมแล้วนะ-_-



“มังคุด”



“เหมาะดีนี่”



ไอ้คำพูดน่ะพอเข้าใจ แต่ไอ้ยิ้มยกมุมปากของนายน่ะ มันหมายความว่าไงยะ-_-^^



“เธอรู้จักชื่อชั้นแล้วใช่ป่ะ”



นายนั่นส่งสายตาเหยียดๆมาให้ ก่อนลากฉันขึ้นไปชั้นสอง นายนี่คงจะนึกว่าตัวเองวิเศษณ์เสียเต็มประดา ใครๆเขาถึงจะได้รู้จักไปหมด- -^^



“เธอนอนห้องไหน”



ฉันใช้หน้าสวยๆชี้ไปทางห้องขวามือ อย่างไม่สบอารมณ์



“หกโมงฉันจะลงมากินข้าวเย็น”



พูดจบ ไอ้ญี่ปุ่นก็หอบสัมภาระเข้าห้องทางซ้ายมือไป



บอกฉันหาญาติผู้ใหญ่นายหรือไงไม่ทราบ-_- ^ฉันได้แต่ด่ามันในใจ

--------------------------- ++ ---------------------------



    ฉันนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะจัดข้าวของอะไรทั้งนั้น วิมานที่ฉันวาดเอาไว้ทีแรกพังทลายลงเป็นครั้งที่สอง นี่ฉันจะต้องมาให้ชีวิตอยู่กับผู้ชายประหลาดนั่นจริงๆเหรอT_T



“ปัง! ปัง! ปัง!” จะเป็นใครเสียอีกล่ะที่มันทุบประตูห้องฉัน



“นี่จะหกโมงแล้ว ไปทำอาหารสิ”



“ขอโทษนะ ใช้ใครไม่ทราบ-_-^”



“…” นายเบสท์ถอนหายใจ (กวนโมโหชะมัดยาด-.,-)



“เธอยังอยากอยู่ที่นี่รึเปล่า”



“-_-? อยากสิ ถามได้”



“งั้นฉันจะเตือนเธอเอาไว้ ถ้าเธอไม่ทำล่ะก็ ทั้งโรงเรียนจะได้รู้เรื่องของเรา”



“อะไร! เรื่องของเรา-_-?”



ตอนนี้ นายนั่นเข้ามาอยู่ในห้องฉันแล้ว



“ก็ฉันกับเธออยู่ด้วยกัน ดูซิใครจะเชื่อว่าฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอ”



ไอ้กวนประสาทยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง หน้าตากวนโอ๊ยสุดๆ



โธ่! นี่ฉันหนีชะนีปะหมาป่าหรือไงกันนะT_T



“ว่าไง”



เฮ้ย!O_O นายล๊อกประตูทำมัยยะ!!!



“นี่นายจะขู่ฉันเหรอ!”



“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ”



มันยังไม่เลิกทำหน้าตากวน อวัยวะส่วนล่างสุด



“ไปเอากระโปรงคลุมหัวซะ! ไอ้…”



ไม่ทันทีฉันจะด่ามันจบ แขนล่ำๆของมันก็คว้าหมับมาที่เอวอันแสนบอบบางของฉันT T



“เธอนี่ปากไม่ค่อยดีเลยนะ”



ปากแกดีนักงั้นสิ –(-



“บอกไว้ก่อน ฉันไม่ได้ขู่”



ตอนนี้หน้านายนั่นห่างกับจมูกสวยๆของฉันไม่กี่เซนเอง/ / / /



“ฉันทำจริง!”



“เออ! ทำก็ได้”



ฉันผลักไอ้บ้านั่นออก แล้วรีบเปิดประตูออกไป อย่าให้ถึงทีชั้นบ้างก็แล้วกัน!!!!!

--------------------------- ++ ---------------------------