ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [ FIC REBORN / KHR ] My Daily Life นี่แหละชีวิตของฉัน

    ลำดับตอนที่ #6 : วันหยุดปีใหม่อันแสนสั้น

    • อัปเดตล่าสุด 14 พ.ค. 64


     

    CHAPTER 6 :

    วันหยุดปีใหม่อันแสนสั้น
     


     

    หลังจากที่ฉันได้ตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล ฉันก็ได้พบกับซองจดหมายฉบับหนึ่งวางไว้ข้างหมอน 
     

    ซองจดหมายฉบับนั้น มีสีที่ค่อนข้างจะออกเหลืองแถมสีปากกาที่เขียนจ่าหน้าซองยังเป็นสีเขียว บะ . . . บ้าน่า หรือว่านี่จะเป็น !! 


    จดหมายเรียกตัวเข้าเรียนโรงเรียนฮอกวอตส์กัน ไม่นะฉันยังไม่พร้อมม ขอเวลาไปฝึกเวทมนต์สักปีสองปีก่อนได้มั้ยคะ แล้วค่อยมาเรียกฉันใหม่ เอ้ะ ฉันควรเลิกเล่นได้แล้วหรอคะ ฮ่าฮ่าฮ่า


    ฉันได้ทำการเปิดจดหมายด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยเพื่ออ่านเนื้อความในจดหมาย โดยเนื้อความในจดหมายกล่าวแค่ว่าชวนไปเล่นเกมฉลองปีใหม่ ผู้ชนะได้รางวัลไปครอง จากรีบอร์น!?
     

    เมื่อได้ทำการอ่านเนื้อความจบฉันก็รีบเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวที่จะออกไปฉลองปีใหม่กับรีบอร์นคุง ฉันไม่ได้ตื่นเต้นที่อยากจะรู้ว่ารางวัลนั้นคืออะไรเลยนะคะ จริ๊งจริงนะ เชื่อฉันสิ!

     



    รางวัลจ้าา รอฉันก่อนนะะะะะะ 
     


    ทำไมตอนนี้ ฉันถึงรู้สึกเดจาวูจังเลยน้า

     



    +

     

     



     

    ขณะนี้ดิฉันได้หลงทางเป็นที่เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ คือทุกคนอาจจะยังไม่รู้นะคะ ว่าในซองจดหมายเมื่อเช้านั้นได้มีแผนที่แนบมาด้วยเพราะงั้นไม่ต้องถามกันแล้วนะคะ ว่าฉันกำลังไปไหน



               

    แต่ด้วยความที่แต่เดิมแล้วฉันเป็นพวกหลงทิศ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้หลงทิศเท่ากับโซโลซังก็เถอะ แต่ก็รู้สึกอนาถในตัวเองเหมือนกันค่ะ 



     

    อ่ะ อยากรู้หรอคะ ว่าโซโลซัง จาก วันพีช เป็นพวกหลงทิศขนาดไหน หลงทิศขนาดที่ว่า ที่นัดหมายคือประเทศญี่ปุ่นแต่เขาก็หลงไปอยู่ที่ประเทศไทยได้เลยค่ะ เอ้ะ เล่นใหญ่ไปหรอคะ แหม ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่ก็คล้ายคล้ายกันนั้นแหละ
     


               

    ฉันควรจบกับโซโล่ซังแล้วควรกลับไปหารีบอร์นซังได้แล้วสินะคะ แต่ก็นะ ตอนนี้ฉันอยู่ไหนกันแน่ ฉันยังไม่รู้เลยค่ะ คุณแม่คะะะะ ช่วยน้องด้วยยยย น้องหลงทางอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ ฮืออ


     

        เอี๊ยด—



     

    เสียงเบรกรถดังขึ้นมาด้านหลังของฉัน ด้วยความสงสัยฉันจึงหันไปมองแล้วได้พบกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติสุดคุ้นหูคุ้นตา
     


     

      “ ดีโน่ซัง!? “
     


     

    ด้วยความตกอกตกใจฉันจึงเรียกชื่อของเขาเสียงดังพร้อมงุนงงว่าเขาโผล่มาทำอะไรแถวนี้
     


     

      “ ไง ฮารุกะจัง เธอมาทำอะไรเเถวนี้หรอ “
     

     

    คุณดีโน่เอ่ยถามฉันถึงเหตุผลที่ฉันมาทำอะไรตรงนี้ ฉันจึงชูแผนที่ขึ้นมา พร้อมกับถามอย่างกึ่งเล่นกึ่งจริงจังไปว่ารู้จักสถานที่ในแผ่นที่มั้ย
     

     

      “ ขึ้นรถมาสิ ฉันขอตอบแทนเรื่องเมื่อคราวก่อนให้ “
     


     

    เขากล่าวขึ้นมาพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างงดงาม อุหวา— แม่คะ เขาโปรยเสน่ห์ใส่หนูอ่ะค่ะ เขาโปรยเสน่ห์อีกแล้วค่ะแม่  ฮือออ หล่อมากเลยค่ะพี่ หล่อมากเลย ถ้าพี่เขาเดบิวต์เป็นไอดอลหนูขอบอกเลยนะคะว่า หนูพร้อมเปย์มากกก  อุแง—
     


     

    พี่เขาคือความดีงามของโลกใบดี หนูขอติดฟิลเตอร์ปีกสีขาวให้กับพี่นะคะ ดีโน่ซัง ฮืออ ไม่สิ นางฟ้าของหนู เอ้ะ ผู้ชายเขาเรียกว่านางฟ้ากันได้มั้ยคะ ช่างมันเถอะ เรียกว่านางฟ้าก็แล้วกันนนน
     




     

     

    เดดแอร์ค่ะทุกคน บอกได้คำเดียวว่าเดดแอร์ค่ะ สถานการณ์ตอนนี้ บนรถของคุณดีโน่ซึ่งประกอบไปด้วย ดีโน่ซัง ตัวฉัน และคนขับรบ รวมกันเป็นสามคน แต่ดันไม่มีใครพูดอะไรเลย
     


     

    อย่างเงียบเลยค่ะ แม่คะ ทำไมมันเงียบขนาดนี้ เงียบจนได้ยินเสียงหายใจ ไม่มีใครคิดจะเริ่มชวนคุยเลยหรอคะ ไม่มีเลยหรอ ไม่มีเลยจริงดิ แงงง น่าอึดอัดมากไปแล้วนะคะ อึดอัดมาก ฮือ
     


     

    เมื่อไหร่จะถึงที่หมายกันคะ คุณคนขับรถคะ ช่วยเหยียบคันเร่งหน่อยได้มั้ยคะ ฉันอยากลงแล้ว อยากไปหา รีบอร์นคุงแล้วนะคะ แง ฉันต้องการโชตะน้อยมาฮีลหัวใจอันบอบช้ำ ถึงแม้คุณดีโน่จะหล่อลากขนาดไหนแต่ฉันก็ต้องการโซตะอยู่ดี ฮือออ
     



    เหยียบคันเร่งเลยได้มั้ยเพ่ อยากไปหารีบอร์นคุงแล้วววว 
     




     +

     

     

     

     

    เอาล่ะค่ะ หลังจากสถานการ์ณอันน่าอึดอัดได้ผ่านพ้นไปแล้ว ตอนนี้ทุกคนอาจจะกำลังสงสัยกันอยู่สินะคะ ว่าตัวฉันในตอนนี้นั้นกำลังอยู่ที่แห่งหนใดกันแน่ 


    ตอนแรกฉันก็อยู่ในสถานที่นัดพบที่คุณดีโน่ส่งฉันไว้อยู่หรอกค่ะ แต่ว่าเมื่อเวลาสักพักก็ยังไม่มีใครโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นเลยแม้แต่คนเดียวค่ะ

     

    แถมกะเพาะของฉันนั้นยังร้องดังโครกครากมาตั้งแต่ตื่นนอนมาทำให้ฉันผู้ซึ่งไม่สามารถทนฟังเสียงท้องร้องได้อีกต่อไปได้ จึงได้ลุกขึ้นและทำการออกเดินทางตามหาฟลูคอร์สของอาคาเซียซังเพื่อบรรเทาอาการท้องร้องค่ะ!

     

    อ่ะ ล้อเล่นนะคะ ฮ่าฮ่า  ทุกคนอย่าถามนะคะว่าฉันหิวขนาดนั้นแล้วยังมีอารมณ์มานั่งเล่นมุกโทริ**อีกหรอคะ ขอบอกเลยว่าฉันอิ่มแล้วต่างหากจึงได้มานั่งเล่าให้ทุกคนได้ค่ะ 


    คือมันอาจจะยาวไปซักหน่อยแต่โปรดอ่านด้วยนะคะ ยาวมากจริง ๆ นะคะ ไม่เชื่อกันหรอคะ ไม่ต้องเชื่อก็ได้ค่ะ เพราะฉันก็ไม่เชื่อเหมือนกัน ฮ่าฮ่าฮ่า

     

    คืออย่างงี้นะคะ หลังจากที่ฉันนั้นได้ออกเดินทางตามหาฟลูคอร์สของอาคาเซียซังอยู่นั้นเอง ฉันก็ได้เดินทางผ่านบ้านของคุณน้าค่ะ คุณน้าที่ฉันกล่าวหมายถึงคุณซาวาดะนะคะ 

     

    ฉันที่พึ่งนึกขึ้นมาได้ว่าทั้งแรมโบ้คุงและรีบอร์นคุงนั้นอาศัยอยู่ที่บ้านของคุณน้าค่ะ จึงได้ทำการแวะเข้าไปทักทายสวัสดีปีใหม่กับคุณน้าเล็กน้อยค่ะ แต่ว่าความซวยของฉันที่มีมาตั้งตอนหลงทางก็ยังไม่หมดไปค่ะ


     เพราะว่าเมื่อฉันได้ถามถึงบุคคลทั้งสองที่ฉันอยากพบอยากเจอจากคุณน้า และทำให้ได้รับรู้ว่าทั้งสองคนนั้นได้ออกไปเล่นกันข้างนอกกับลูกชายของคุณน้าแล้วค่ะ ฮือออ

     

       นี่มันอะไรกันคะเนี่ย ทั้งที่มันควรจะเป็นการเริ่มต้นปีใหม่ที่ดีไม่ใช่หรอคะ ทำไมมันถึงได้แย่ขนาดนี้กันคะ กลับมากันก่อนได้มั้ยคะ เเรมโบ้คุง รีบอร์นคุง ฮืออ  

     

    และนั้นจึงเป็นเหตุให้ฉันกลับบ้านอย่างซึมเศร้าราวกับหมาที่โดนเจ้าของทิ้งค่ะ ฮือออ ถึงแม้ว่าฉันจะพบกับปีใหม่อันแสนโชคร้ายที่เหมือนกับการทำนายว่าปีนี้ฉันจะพบกับความโชคร้าย แต่หวังว่าทุกคนจะไม่เป็นเหมือนฉันนะคะ 

     

     

    คุณน้าคะ ฝากอั่งเปาของฉันให้แรมโบ้คุงและรีบอร์นคุงถึงมือด้วยนะคะ

    ( วิ่งพร้อมปาดน้ำตา )

     

     


    สวัสดีปีใหม่ค่ะ ทุกคน !!


     


     


     

    ヾ(๑╹◡╹)ノ"

       

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×