Heart of sad memories การเวลานำพารักหวนคืน

บทนำ

                การเวลานำพาให้รู้จัก และการเวลานำพาให้พลัดพราก ตอนนี้และตอนนั้นช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว ความรู้สึกและความทรงจำ มันช่างต่างกันเหลือเกิน..........................ทั้งตอนที่อยู่และตอนที่จากลา

                ในวันนั้น ผมได้รู้จักใครคนหนึ่งที่ทำให้ผมได้รัก ที่ทำให้ความทรงจำของผมไม่ว่างเปล่าอีกต่อไป ไม่ว่าจะตอนไหนผมก็ได้แต่นึกถึงเขา ที่ทำให้ผมได้รู้จักกับคำว่ารัก ถึงแม้ว่าใครคนนั้นจะจากผมไปไกลแสนไกลที่ ๆ ผมไม่อาจได้พบเจอเขาได้อีกแล้ว ผมคิดถึง มากกว่าคำว่าคิดถึง ถ้าสุดท้ายผมจะต้องจากลา ถ้าผมเลือกได้ผมจะยังอยากให้เขาเข้ามาอยู่ในความทรงจำหรือเปล่านะ? ความทรงจำที่ทั้งมีค่ามีความสุขและแสนเจ็บปวด 

                ผมยังคงยืนนิ่งค้างอยู่นานหลายนาที สายตาอันแสนว่างเปล่าไร้ซึ่งชีวิตยังคงจับจ้องโกฐกระดูก พร้อมรูปภาพสีขาวดำอันไร้ซึ่งสีสันของคนที่ผมเคยให้อยู่ในทุกความทรงจำในชีวิตช่วงหนึ่ง  หยดน้ำใสไหลรินหยดลงบนพื้น 1 ปี แล้วสินะ ที่เขาจากผมไปแบบไม่มีวันกลับ มีเพียงแต่ผมที่ยังคงรับรู้ว่าใครคนนี้เคยทำให้ผมมีความสุขมากแค่ไหน และยังคงมีเพียงแต่ผมที่รับรู้ว่าตอนนี้ ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน 

                “ ปั่น เรากลับกันเถอะลูก ฝนจะตกแล้ว” เสียงของแม่ผมเรียกขึ้นพร้อมจับแขนและพยายามเรียกสติอันชะงักงันหยุดนิ่งของผมให้ได้สติอีกครั้ง

                สายฝนค่อย ๆ ตกลงมาราวกับจะชำระล้างความเศร้าหรือไม่ก็ซ้ำเติมให้ผมหนาวเหน็บจากความโดดเดียว สายฝนนี้ชั่งเหมือนกับ หยดน้ำตาที่ผม สะสมอยู่ภายในใจ มันมากมายนับไม่ถ้วนเหมือนสายฝนที่กำลังตกลงมาตอนนี้เลยล่ะ