Last soul Mine คุณผีขี้เหงากับเขาคนโสด

อินโทรดักชัน

“จงไปซะเจ้าผีร้าย ไปสู่ที่ๆเจ้าควรอยู่ซะเถิด” เสียงชายแก่ที่ใส่ชุดขาวยืนโบกเครื่องรางอะไรสักอย่างอยู่ โหยนี่ตรงนั้นมันไม่มีอะไรเลยนะนั่น ผมคิดในใจ เมื่อเห็นชายแก่และคนอีกกลุ่มกำลังกอดกันตัวสั่นที่หน้าห้องของโรงแรมxxx

อ่อจะถามว่าผมเป็นใครน่ะเหรอ จะบอกว่า ผมไม่ใช่คนหรอกครับ เป็นเพียงวิญญาณดวงหนึ่งที่อยู่มานานแสนนาน นานจนผมสามารถปรากฏตัวเป็นรูปร่างเดิมที่เคยมีชีวิตอยู่ เมื่อปี 2439 พศ.ที่ผมเสียชีวิต แต่ผมจำไม่ได้แล้วว่าวันอะไรเดือนอะไร ก็แหม มันผ่านมาตั้ง100กว่าปีแล้วนี่ครับ ถ้าจะถามว่าทำไมผมถึงออกมาเดินเพ่นพ่านอะไร ก็คงเพราะ เหงา แค่คำๆนี้คำเดียวมันฆ่าคนได้เลยนะครับ เอ้าลืม ผมตายไปแล้ว แต่จะตายซ้ำสองไม่ได้อีกหรือไง อันนี้ก็ตอบไม่ได้ เพราะไม่เคยลอง ตอนแรกๆทำใจไม่ได้เลยครับ ผมเสียชีวิตตอนอายุ19 โหยยังเด็กอยู่เลย สมัยนั้นผมนี่โดดเด่นสุดๆ สมัยนี้เขาเรียกอะไรกันนะ ป็อปปุร่าเหรอ มั้งครับ คือบรรดาคุณหญิงคุณนายนี่พากันมาบ้านผมไม่ขาดสาย ชื่อเสีย เอ้ยเชื่อเสียงดังไปไกลว่าลูกชายบ้านนี้รูปงามสุดๆ แก่ไปป่ะคำนี้ นั่นแหละครับ ก็ยุคนั้นคงไม่มีใครมาไถฟีตโซเชียลแล้วทักมาคุยกันหนิครับ จะมีก็แต่บันดาพ่อๆแม่ๆนั่นแหละเป็นพ่อสื่อให้ สมัยนั้นผมไม่ได้ถือว่าเป็นการคลุมถุงชนนะ แต่เพราะสังคมเรามันแคบ อีกทั้งเรื่องวัฒนธรรม คือมันต่างจากยุคสมัยนี้มาก ผมรู้ได้ไงอ่ะเหรอ ส่องครับ เรียกว่าเผือกนั่นแหละ แต่ก็แค่อยากเรียนรู้ เอาล่ะนอกเรื่องมาไกล ผมตายเพราะป่วยเป็นไข้หวัดที่รุนแรงมาก ตอนนั้นการแพทย์ก็ดีนะครับแต่ไม่ได้มาไกลแบบทุกวันนี้ ผมยังไม่มีทางรักษา เลยจำใจต้องอำลามาอยู่ยังโลกหลังความตาย แต่พอหลังๆทำใจได้ สนุกสุดๆเลย โดยเฉพาะการไปแกล้งหรือกวนชาวบ้านเนี่ย ผมอยู่มานานจะเรียกว่าผีเจ้าที่ก็ได้มั้งก็อยู่มาตั้งแต่สมัยพศ.2439นี่นา อ่อผมชื่อ มิกซ์ครับ เป็นไงคูลป่ะ ถามว่าสมัยนั้นมีใครชื่อแบบนี้ด้วยเหรอ เปล่าอันนี้ผมตั้งเอง ยุคสมัยมันเปลี่ยนไป ชื่อผมเลยต้องเปลี่ยนตาม เห็นแบบนี้ผมก็เป็นผีทันสมัยนะครับ ไม่เหมือนไอ้ผีบ้าหน้าโรงแรมนั่น เดินเลือดโชกคอพับอยู่นั่น ถูกรถชนตาย จิตยังผูกอยู่กับเหตุการณ์เลวร้าย ไม่รู้จักปรับตัวเล๊ยยยย ทำตัวคูลๆหน่อยดี๊ แซวทุกวันไม่เคยจะได้สติ เห้อ ตอนนี้ผมจะไปไหนอ่ะเหรอ ก็นะ ไปเรียน ถ้าถามว่าตายไปแล้วทำไมต้องเรียน ก็จะบอกให้ เหงานั่นแหละ ไปหาอะไรทำ ถ้าจะนับนี่คือการเรียนปี 1 ครั้งที่ 20 เรียนวนๆซ้ำ ผมขี้เบื่อ เลยเรียนไปเรื่อย หาคนคุยไปเรื่อยๆ อยู่แต่ที่เดิมๆ มันไม่คูลนี่นา ออกไปสนุกในโลกมนุษย์ดีกว่า ตื่นเต้นสุดๆ แต่ละยุคสมัยมีอะไรให้ทำเต็มไปหมดเลย อย่างเช่นวันนี้ ผมจะไปแกล้งใครดี ไม่ใช่นิสัยไม่ดีนะ แค่ขำๆครับ บางทีเหงามากๆ แอบไปทำให้ของลอยได้ห้องข้างๆให้กรี๊ดเล่นๆ เอาน่าไม่บาปหรอกมั้ง

ก็การที่เราอยู่แบบนี้ไปจนไม่รู้ว่าวันของเราจะมาถึงเมื่อไหร่ คงไม่มีใครจะเดาอารมณ์ได้เท่ากับผมอีกแล้ว มันเหงาและท้อมากเลยนะครับ ผมอิจฉามนุษย์ ที่ได้มีโอกาสอะไรหลายๆอย่าง ทำในสิ่งที่ผมเองก็ทำไม่ได้ เป็นผีก็ไม่ใช่ว่าจะทำได้ทุกอย่างนะครับ มันก็มีสิ่งที่เราทำไม่ได้อยู่ บางดวงวิญญาณก็อาฆาตรเพราะติดอยู่ในเหตุการณ์ที่จิตสุดท้ายของตัวเองทรมารไม่ปล่อยวางวนเวียนซ้ำๆอยู่แบบนั้น ผมเป็นผีประเภทไหนน่ะเหรอ อย่างที่บอกคงเป็นเจ้าที่นั่นแหละ เพราะผมติดอยู่สถานที่นี้ผูกพันธ์และปกป้อง แต่ก็ไม่ได้ไร้อิสละเหมือนบางดวงวิญญาณ ผมยังสามารถไปไหนมาไหนได้ แต่ระยะเวลาไม่นานเท่านั้น ผมได้แต่เฝ้ารอวัน วันที่ผมจะได้ไปสู่พบภูมิของตัวเองสักที ไม่อยากถูกผูกติดอยู่แบบนี้