คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : เปลี่ยนแปลงไป
“พร้อมหรือยังไทกะ”
หงึกๆ
เวลานี้ฟ้ายังมืดครึ้มแต่เจ้าชายคนงามของเมืองกับเสือคู่ใจเตรียมตัวกำลังหนีออกจากเมือง มือบางยกกระเป๋าหนักๆที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าและเงินทองขึ้นมาพาดบ่า ส่วนเสือขนสวยก็ใช้เขี้ยวคมคาบกระเป๋าที่เต็มไปด้วยอาหารและยารักษาโรคของเจ้าชายไว้
สองชีวิตเดินออกจากประตูวังโดยคิเสะมีผ้าโพกหัวสีเหลืองทอง ใส่ชุดแบบสามัญชนทั่วไป ทำให้ดูต่างไปจากมาดเจ้าชายรูปงามก็เยอะอยู่
ขายาวๆก้าวเข้ามาเดินแถวโซนตลาด เช้ามืดขนาดนี้ ชาวบ้านมาซื้อของทำกินกันแล้วหรือ? เขาไม่เคยรุ้เลย เพราะจะออกมาเที่ยวนอกวัง สุลต่านก็สั่งให้ปิดตลาด ปิดถนนหมด แบบนั้นน่าเบื่อจะตาย
อ้ะ
แต่ก่อนที่จะเดินไปได้รอบตลาดเท้าเขาก็ไปสะดุดชายแก่ที่โผล่มาตอนไหนก็ไม่อาจทราบได้ แล้วในมือของชายแก่คนนั้นถือไม้เท้าไว้ ดูจากการแต่งกายแล้ว เป็นพราหมณ์ หรือป่าวนะ?
“ขอโทษครับ ท่านเป็นอะไรหรือป่าว”
คิเสะเอื้อมมือไปพยุงตัวชายแก่คนนั้นมาให้ลุกขึ้น โดยที่ไทกะที่อยู่ข้างส่งเสียงขู่ชายแก่คนนั้นไว้เลย
เขา ดูไม่เป็นพิษเป็นภัยอะไรหรอกน่า ไทกะ
“หึ..”
หืม ทำไมท่านถึงทำเสียงแบบนั้น
“มากับข้า”
ไม่ทันไรเจ้าชายก็โดนชายแก่คนนั้นกระชากแขนให้เดินตาม จนไทกะต้องรีบวิ่งตาม ไม่อยากเชื่อเลยว่าชายรูปร่างหน้าตาแก่ จะวิ่งเร็วได้ขนาดนี้
“โคร่ง! โคร่!......”
เสียงของไทกะเข้ามาในโซนประสาทสักพักก่อนที่มันจะวนซ้ำไปเลื่อยๆ รู้สึกเหมือนเปลือกตากำลังจะหลับลงที่ละนิด แต่แทนที่เวลาหลับตาปกติจะเห็นเป็นสีดำมืด แต่ครั้งนี้เมื่อเขาหลับก็เหมือนไปอยู่อีกโลกนี้ที่เต็มไปด้วยสีขาว
“จงกลายนางเป็นไปตามโชคชะตา
เวลาลิขิตเจ้าให้เปลี่ยนไป
ทุกอย่างต่อจากนี้คือสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญ”
เสียงของชายแก่คนนั้นก้องไปทั่วรอบๆตัวเขา แต่มองไม่เห็นต้นเสียงที่พูดคำพูดแปลกๆ ทกอย่างที่เห็นรอบตัวเขาตอนนี้มีแต่สีขาว ขาว ขาวนวล ไปหมด
“ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ต้องยอมรับมัน
ทางเดียวที่จะแก้คือเจ้าต้องค้นพบพลังแห่งรัก
เจ้าต้องไปค้นหาความรัก
ไปค้นหาความรัก
ไปค้นหาความ
ไปค้นหา
ความรัก”
เฮือก
เปลือกตาบางเปิดขึ้นภาพที่เห็นตอนนี้คือเพดานไม้
“โอ…โอ้ย”
เสียงใครบางคนเล็ดลอดมาข้างหู แต่เดี๋ยวก่อน…น้ำเสียงนี้มันคุ้นหูจังเลยนะ
“เฮ้ย!”
“เฮ้!”
ต่างคนต่างจ้องตากัน ไม่ใช่จ้องตาแบบหวานแหวว แต่จ้องกันแบบมึนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ภาพที่เจ้าชายคิเสะเห็น คือ ผู้ชายที่มีผมสีแดงเข้มพลัดกับแดงอ่อน เนื้อกายช่วงบนเปลื่อยเห็นกล้ามใหญ่เป็นทรวดทรง
แต่ภาพที่ไทกะเห็นคือ เจ้าชายกลับกลายเป็นเจ้าหญิง !!!
“นี่…นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
สองคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เจ้าชาย… เอ้ย เจ้าหญิงยังคงไม่ทราบว่าตัวเองนั้นได้เปลี่ยนไปแล้ว พลางมือบางลูบเส้นผมยาวสีเหลืองทองงามกว่าเดิม เสื้อผ้าที่ตัวเองใส่ก็เป็นชุด… เดี๋ยวนี้มันชุดผู้หญิงไม่ใช่รึ!?
“เจ้าชาย ท่านเป็นอะไรหรือป่าว”
“น…นายรู้จักฉันด้วยหรอ?”
“ผมก็ ไทกะ เองครับ”
!!!!!!!!!!!!
ท… ไทกะทำไมถึงกลายเป็นคน แล้วทำไมฉันถึงกลายมาเป็นผู้หญิงแทนล่ะเนี้ย!?
ต้องเป็นเพราะ ตาแก่นั้น แน่ๆ
.............................................................
“อ้าวตื่นแล้วหรือ พอดีเลย มาๆ มากินข้าว”
เวลาบ่ายสางๆ ห้องอาหารเล็กๆที่บนโต๊ะอาหารนั้นเต็มไปด้วยผักและน้ำพริกมากมาย แต่นั้นไม่น่าสนใจเท่าชายแก่ที่ตอนนี้ใส่แค่ผ้าหุ้มตัวไว้ กับหน้าตาที่ยิ้มแย้ม
“ท่านทำอะไรกับพวกเรา”
ชายแก่กระตุกคิ้วขึ้นนิดนึง พร้อมกับแสยะยิ้มอย่างน่าหมั่นไส้
“ข้าก็ทำในสิ่งที่ฟ้านั้นลิขิตให้ข้าทำ”
“อย่างมาพูดไร้สาระหน่า! ทำให้พวกเรากลับไปเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้!!!”
มือใหญ่ของเสือร่างคนคว้าเข้าที่ไหล่ของชายแก่เตรียมตัวยกหมัดคว้าขึ้นจะชกอยู่แล้ว ถ้าไม่ได้เจ้าหญิงคนงามมาห้ามไว้ซะก่อน
“ใจเย็นๆ แหม่ยังอารมณ์ร้ายเหมือนตอนเป็นเสือไม่มีผิดเลยนะเรา หึหึ”
“แล้วมันเกิดอะไรขึ้น ท่านช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยได้ไหม”
ไทกะกับคิเสะนั่งลง ก่อนที่เจ้าหญิงจะโพล่งถามขึ้นมาก่อน ให้ชายแก่ที่กำลังจะงับผักเขาปากเป็นอันต้องหยุดกิน
“ข้าพาพวกเจ้ามาตามที่ฟ้ากำหนด”
“อยากโดนต่อยหรือลุง”
คนหน้าคมใจเสือเตรียมถกเสื้อขึ้นเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่คิเสะจะหันมาสกิดไว้ก่อน
“ฮึๆ ที่นี้ไกลจากที่เดิมที่พวกเจ้าอยู่ ข้าขอเตือนก่อนว่า อย่าได้คิดจะออกไปข้างนอก”
“แล้วที่นี่ที่ไหนหรือครับ”
“ค่ะ สิ ไม่ใช่ครับ เจ้าเป็นหญิงแล้วนะ”
“ค…ค่ะ”
เสียงคำว่า ‘ค่ะ’ เบาๆออกมาจากปากของเจ้าชายร่างหญิง อดไม่ได้ที่คนที่ได้กลายเป็นคน (แถมหล่อกว่าตอนเป็นเสือ) จะหัวเราะออกมา คิเสะหันไปมองก่อนจะทำตาขวางใส่ สื่อใจไปบอกเลยว่า อย่าให้กลับไปเป็นเสือเหมือนเดิมก่อนเถอะ ฉันจะไม่ให้อาหารนาย!
“ฮ่าๆ ที่นี้คือ สยาม”
“หือ”
ทั้งสองคนร้องออกมาโดยไม่ได้นัดหมายพร้อมกัน สยามงั้นหรือ เกิดมาไม่เคยได้ยินชื่อเมืองหรือรัฐที่แปลกแบบนี้มาก่อน
ก๊อก… ก๊อก
“อ่า มาตรงเวลาพอดีเลย”
ชายแก่ลุกขึ้นเดินไปประตู ก่อนจะพบคนที่เขานัดให้มาทานข้าวที่บ้านพร้อมกัน
“อ่า นายหัวเข้ามาเลย เข้ามาเลย ฮึๆ”
“เจ้านายครับ ให้ผมเข้าไปด้วยไหมครับ”
“อยากกินก็เข้ามา”
“เอ่อ เดี๋ยวก่อนนายหัว ที่นั่งเต็มแล้ว เกรงว่าจะรับได้เฉพาะนายหัวท่านเดียวนา”
หน้าของลูกน้องคนสนิทนายหัวกำลังมองด้วยสายตาแรงกล้าใส่ชายแก่ที่ไม่ให้เขาเข้าไปกินข้าวด้วย แต่หลังจากนั้นเขาก็ยอมเดินออกไปข้างนอก ให้ชายแก่พานายหัวมายังห้องอาหารเล็กๆในบ้านของเขาเอง
“อ่านายหัวมาแล้วนา คีจัง”
หืม คีจัง
สายตาของอาโอมิเนะ กำลังมองผู้หญิงผมสีเหลืองทองอร่ามหน้าตางดงามผิวกายนวลขาว ดูไม่ใช่คนท้องถิ่นแถวนี้เลย
“ไอ้นี้เป็นใครล่ะลุง”
ไทกะ ดูเหมือนจะกลายเป็นอากาศไปก่อนที่จะถามขึ้นมา ทำให้นายหัวผิวแทนหันมามองคนถาม หน้าตาดูไม่คุ้น เจ้าพวกนี้เป็นใครมาจากไหนกัน
________________________________
จบตอนที่ 1 ค่ะ ตอนนี้เรื่องจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตามชื่อตอนแล้วค่ะ รอตอนต่อไปเลยนะค่า
ปล.จะมาอัพฟิคช่วงศ/ส/อา เท่านั้นนะค่า ฝากติดตามด้วยน้า
ความคิดเห็น