คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความผิด
"แอล"
More hate รัโริ อนที่ 2
ผมใ้เวลาอาบน้ำนานมาว่าะเินออมาาห้อน้ำ เมื่อเินออมา็เห็นร่าสูออาัรนั่รออยู่ที่ปลายเีย้วยสีหน้าที่ผมอ่านไม่ออ ผมเ็บอาารให้เหมือนปิทั้ที่ฝ่ามือเย็นเียบเพราะลัววามผิที่ัวเอทำไว้่อนหน้านี้ ผมทำทีไม่สนใเาแล้วเินผ่านไปเยๆ
“เินมาปลเนไทให้อา”อาัรสั่เสียเรียบ่อนที่ผมะเินไปแ่ัว
“แอล้อไปแ่ัว”ผมยืนนิ่ไม่ยับ
“มาปลเนไทให้อา”อาัรสั่้ำ
“เฮ้อ..”ผมถอนหายใเบาๆแล้วเินเ้าไปหาร่าสู
เมื่อผมเินเ้าไปใล้แนแร่็โอบเอวผมให้เ้าไปใล้ึ้นอีพร้อมับับให้ผมนั่ร่อมบนัแร่ ลิ่นน้ำหอมอผู้หิาัวเาแรเสียนผม้อเบ้หน้า้วยวามุนแ่็ไม่พูอะไร ผมเลิสนใอาัรเพื่อ้อารปลเนไทแล้วรีบออไปานรหน้าให้เร็วที่สุ
“เสร็แล้ว”ผมพูทั้ๆที่ไม่ไ้มอหน้าอาัร
“แอลอมปาีเมื่อเ้าหายไปไหนแล้วล่ะ”อาัรถามอย่ายียวน
“ที่แอล่าไปอารู้สึ้วยหรอ อามีวามรู้สึอะไรเหมือนนอื่น้วยหรอ”ผมสบาอีฝ่าย
“รู้สึสิ อารู้สึ รู้สึว่าเรามันน่ายี้ึ้นทุวัน”ไม่พูเปล่ามือปลาหมึอเาเลื่อนมาลูบไล้โนา้านในผ้าเ็ัวอผม
“ปล่อยแอล อาไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้”ผมพยายามืนัว
ระหว่าที่ผมำลัืนัวเหมือนอาัรมออะไรบาอย่า ่อนที่ะหันมามอผม้วยสายาุัน อาัรอุ้มผมึ้น่อนะเหวี่ยผมลบนเียอย่าแรนผมุไปทั่วท้อ ยัไม่พอเพียเท่านั้นอาัรหยิบเนไทที่ผมถอมามั้อมือผมไว้อย่าแน่น
“ปล่อยแอลนะอาัร ปล่อย !!!”ผมพยายามิ้น อาารอาัรอนนี้เหมือนนเป็นบ้าที่พร้อมะพัทุอย่ารหน้า
“หยุิ้น !!!”อาัรวาลั่น
“ปล่อยแอลนะอาัร อาัระทำแบบนี้ับหลานัวเอไม่ไ้นะ”ผมพูึ้น
“หลานแล้วไ หลานที่อาับทำเมียมาเป็นร้อยรอบแล้วเนี้ย แอลยัะล้าพูว่าเป็นหลานอีหรอ วามริอา็ว่าะไม่รุนแรับแอลหรอนะ แ่สันานร่านมันออนอาทนไม่ไ้ไ !!!”อาัรพูทั้ๆที่มัมือผมไว้ับหัวเีย
“อะ..แอลทำไร”ผมพูเสียสั่น ผมไม่ไ้ลัวว่าัวเอะเือร้อนผมไม่เยลัว แ่ผมลัวเาะรู้เรื่อแล้วทำร้ายพายุ
“ร่านหลายรั้แล้วนำไม่ไ้หรอว่าทำอะไรลไปบ้า ไหนแอลบออาสิว่ารอยที่อใรเป็นนทำ!!!!!”อาัรพูอย่าโมโห มือหนาันหน้าผมฝัอยู่ับหมอน
“ระ…รอยอะไร”หัวใผมเือบหยุเ้นทันทีที่อาัรพูึ้น ะเป็นใรทำถ้าไม่ใ่พายุ
“อนอาไม่อยู่แอลพาผู้ายมาสนอัหาหรอ”อาัรพูเสียเย็นล ผมลืนน้ำลายเหนียวๆลออย่าอยาลำบา แ่พยายามทำใีสู้เสือ
“รอยอะไรแอลไม่รู้เรื่อ ไม่มีใรมาทั้นั่นแหละ แอลโนัวอะไรั”ผมพยายามทำเสียให้ปิ
“แอลเห็นอาเป็นเ็สามวบที่ะเื่อำพูอแหลอแอลหรอ อบมาใรเป็นนทำ ถ้าไม่บอแอลเือร้อนแน่”อาัรับใบหน้าผมให้หันไปสบาับเา
“แอลพูวามริไปหมแล้ว ถ้ามีนมาริๆลูน้ออา็้อเห็นสิ”ผมอ้า
“…็ไ้ถ้าแอลยืนยันแบบนี้ ถ้าอาับไ้ึ้นมาแอลไม่เือนร้อนหรอ แ่ใรที่มันมาแะ้ออๆอามันไม่ายีแน่ บอมันเรียมัวอวัรออาไ้เลย”อาัรพูพร้อมับรอยยิ้มเย็นๆ
“ทำไมอา้อบารีวิแอลนานี้้วย เลิยุ่ับแอลสัที แอลอึอั แอลเบื่อ เบื่อที่้อทนเป็นอเล่นให้อาแบบนี้ ปล่อยให้แอลมีีวิอแอลเถอะ ปล่อยให้แอลเป็นแ่หลานออา ทำเหมือนที่ผ่านมาไม่มีอะไรเิึ้น”ผมพูอย่าหมวามอทน
“แอลไม่ไ้มีสิทธิ์เลือนานั้น ั้แ่วันที่พ่ออแอลยแอลให้อา ทั้ีวิ ทั้ร่าาย หรือแม้แ่หัวใอแอล อาเป็นเ้าอมันทั้หม อามีสิทธิ์ะทำอะไรับเรา็ไ้”
“อาอาเป็นเ้าอร่าายอแอลไ้ แ่อาไม่มีทาเป็นเ้าอหัวใอแอลไ้ เพราะแอละไม่มีวันยมันให้อา”
“แอลไม่ให้อา็ไม่เอา ให้มันเป็นอแอลนั้นแหละีแล้ว ปล่อยให้มันทรมานเพราะัวอแอลเอ”
“…”ผม้มหน้า้วยวามเ็บี๊ที่หัวใ
“อนอาไม่อยู่ใรโทรมา”อาัรถาม มือหนาลูบไล้ไปัวร่าผมนรู้สึนลุันไปทั้ัว ำถามออาัรทำให้ผมะัทันที
“อารู้ไ้ไว่ามีใรโทรมาหาแอลบ้า”ผมถามลับอย่าสสัย
“อบำถามอามา”อาัราั้น
“ไม่มีใรโทรหาแอล”ผมอบเสียเรียบ
“ไม่อบ็ไม่เป็นไรถึยัไอา็รู้อยู่ี เรียมูวามิบหายอมันไ้เลย”อาัรยยิ้มอย่าน่าลัว
“อาัระทำอะไร !!!!!”
“ทำให้มันรู้ว่ามันไม่วรมายุ่ับนออาอี”
“แอลอร้อ อย่าทำอะไรเพื่อนแอล เราเป็นแ่เพื่อนันไม่มีอะไรมาว่านั้น”ผมพยายามอธิบายให้เาใอ่อน
“อาอนุาให้เรามีเพื่อนั้แ่เมื่อไหร่”อาัรบีบแ้มผมแน่น ใ่เาไม่ให้ผมบใรเป็นเพื่อนทั้นั้น ผมอยู่ัวนเียวในโรเรียนมาลอั้แ่เ็ ผมเอ็เยมีเพื่อนอยู่นหนึ่เราุยันไ้แ่วันเียว วัน่อมาเพื่อนนนั้น้อย้ายโรเรียนทันทีเพราะผม อาัรีั้นผมาโลภายนอ าทุนบนโล
“ะ..แ่เพื่อนร่วมห้อ ไม่ไ้สนิทัน”ผมัปาัวเอแน่น้วยวามัน ลำพัผมมันไม่เป็นอะไรแ่ถ้าอาัรทำอะไรพายุึ้นมาริๆพายุหมอนาแน่
“แน่ใหรอ”
“รับ ไม่มีอะไรริๆแอละไม่ให้เามาวุ่นวายับแอลอี อาัรอย่าทำอะไรมันเลยนะ”
“ถ้าอาับไ้ อาะทำให้ีวิมันิบหายทันที เ้าในะรับ”
“รับ”ผมพยัหน้ารับอย่าำยอม
“ทุเรื่อบแ่อาว่าเรื่อที่แอลปาีเมื่อเ้ามันไม่บ แล้วเราะ้อโนลโทษเ็น้อย”อาัรไม่พูเปล่า มือหนาลูบไล้ไปัวร่าผมที่นอนเือบเปลือยอยู่ใ้ร่าเา
“…”ผมัปาัวเอแน่นเพื่อไม่ให้ัวเอส่เสียที่น่าอายออไป
“นี่ะเป็นารใีที่สุรั้สุท้ายออา ถ้าแอลทำัวไม่น่ารัอีอา้อลโทษเราแบบริั”
“อาไม่เยใีหรอ อามันปีศาร้าย สำหรับแอลทุรั้ที่อาทำมันมีแ่เ็บมาับายทั้เป็น”
“หึ ั้นหรอ ั้นวันนี้อาะทำให้แอลเ็บมาๆพร้อมับเสียวมาๆไปพร้อมัน”อาัรพู้วยน้ำเสียแหบพร่า มูโู่มวามหอมาออผมอย่าหื่นระหาย
สุท้ายทุอย่า็บ้วยเรื่อผิบาปแบบทุรั้ บล้วยอารม์ามออาัร ผมเยสสัยมาลอว่าถ้าเาไม่ไ้เห็นผมเป็นหลานเาแล้วะรับผมมาเลี้ยทำไม นเวลาผ่านไปทุอย่าที่เิึ้น็ัเนึ้นเรื่อยๆ เาไม่ไ้เลี้ยผมในานะหลานเา อาัรเลี้ยผมในานะัวสนอวามใร่ ผมมี่าสำหรับเาแ่นั้น และสำหรับเา็เป็นแ่มีที่แท่หัวใให้ผมเ็บ้ำแล้ว้ำเหล่า
ิามอน่อไป
ความคิดเห็น