วันว่างๆก็พรางตัว

ลำดับตอนที่ #4 : ขมัง

"คำว่ามนุษย์นั้นแปลว่าไม่แน่นอนพวกเรามนุษย์จึงชนะพวกเจ้าตลอดไงเล่า"

ชื่อ-นามสกุล ::  ขมัง กริชพระญาณ  ขมัง แน่นอน กริช มีดกริช พระ สิ่งที่ไม่ปกติ ญาณ วินญาณ

ชื่อเล่น ::ญาณ

เผ่า :: มนุษย์

พลัง :: สัมผัดที่หก วิญญาณบาป โกงพิธีกรรม ผู้เชี่ยวชานเดรัจฉานวิชา

เพศ :: หญิง

อายุ :: 20

น้ำหนัก :: 180

ส่วนสูง :: 173

คณะที่เรียน :: อักษรศาสตร์

ปีที่ศึกษา :: ปี 3

นิสัย :: หยิ่งยโสและภาคภูมิในความเป็นมนุษย์ ไม่ชอบความสปรกรังเกลียดเรื่องสัปดล เป็นคนไม่มีทางโกหก ถ้าไม่รู้ก็จะไม่พูด มีความอ่อนโยนและเห็นใจกับทุกเผ่า มองเผ่าพันธ์อื่นต่ำกว่ามนุษย์ เป็นคนติดดินและไม่ถูกกับเทคโนโลยี และเป็นคนที่ไม่โกรธ แต่จะรู้สึกสงสารแทน เธอไม่กินเนื้อ ใจบุญแต่กับมนุษย์และสัตว์อะนะ และจริงใจเสมอ เธอไม่ได้ดูถูกเผ่าพันธ์อื่นไนสายตาเธอพวกเขาเหมือนสัตว์ ปะมานแมว ไม่ดูตาม้าตาเรือ เป็นพวหไม่เข้าใจสถานะการรอบตัวสุดๆ 

ประวัติ :: ลูกของครึ่งมอญไทย ที่ถูกเลี้ยงดูโดยพระพม่า ที่อาศัยอยู่ไนป่า กินนมและเนื้อเดรัจฉาน เป็นเรื่องปกติ ตอนอยู่ที่ป่าได้เป็นลูกศิษของผีโป่ง เพาะทั้งร่างกายและวิณญาณที่พร้อมมาก  ก่อนจะเข้าเมือง(อายุ16)และศึกษา โดยมีพ่อบุญธรรมเป็นญาตฝ่ายแม่ 

เพิ่มเติม ::  น้ำหนักที่มากจากวิชาที่เรียน น้ำนักที่มากก็เท่ากับกำลังที่มากยิ่งกว่า 

และด้วยความหนักเกินจึงทำไห้ไช้ชีวิตยาก

เธอมีสมบัตมากมายที่พร้อมแบ่งปันไห้ถ้าหากทำตามคำขอ

เธอรู้เกี่ยวกับการสร้างของอาคม การจัดพิธีต่างๆ รวมถึงการรักษาคำสาปต่างอย่างดี (คำสาปไทยส่วนใหญ่ต่องจัดพิธีแก่วิธีฆ่าพวกยักษ์เทวดาหรืออะไรต่างๆไทยๆจะว่าไปวิชาเดรัจฉานนี้ก็ฆ่าได้หมดเลยที่อ่านๆมา)

วิณญาณบาป วินญาณของเธอนั้นไม่บริสุทธิ์หรือก็คือสกปรก จนสัมผัดได้ถึงบาป ถ้าหากเผลอตัวไม่ควบคุมหรือตอนเผลอๆ อดีดชาติเธอทำกรรมชั่วไว้มาก มากซะจนผีเจ้ากรรมไม่สามารถทำอะไรได้เพาะกลัวบาปของเธอ มันสามารถทำเดรัจฉานผีวิญญาณ พรายและสิ่งมีชีวิตรอบๆตัวเธอครั่งได้

โกงพิธีกรรม โดยปกติแล้วพิธีกรรมมักต้องการเงื่อนไขมากมายไนการจัด แต่เธอสามารถโกงมันได้

เธอโตมาได้เพาะเดรัจฉาน มีร่างกายที่มีกลิ่นอายของเดรัจฉาน หรือแม้แต่วิญญาณที่สกปรกกว่าเดรัจฉาน สุดท้ายอาจารของเธอยังเป็น สิ่งที่แย่กว่าเดรัจฉาน ผีโป่งเท่าอายุเก่าแก่ สอนเธอไห้แตกฉานจนเชี่ยวชานและไม่ผิดพลาดจดกลายเป็นเดรัจฉานเหมือนเขา

พ่อของเธอเป็นพราน ตายไนป่า และขอหลวงตามาช้วยไว้ แม่ของเธอเป็นนักข่าว ที่คลอดเธอกลางป่าและตายตอนคลอด เธอโตไนป่าชายแดนพม่า พ่อบุญธรรมของเธอเป็นทหารยสสูง เป็นคนธรรมดา

พระที่เลี้ยงดูเธอนั้นรู้เรื่องที่เธอเรียนกับผีโป่ง และสอนไห้เธออ่อนโยนและใจดี ท่านยังไม่ตายแต่ธุดงค์

ผีโป่งหรืออาจารของเธอนั้น มีสมบัตมากมาย ทั้งอาวุธอาคม ของวิเศษ หรือของต้องสาป สมบัตทองคำ ซึ่งทั้งหมดเป็นของเธอแล้ว เพาะอาจารได้ตายไปแล้ว

ช้วงเดรัจฉานวิชาควรรู้

ไนขั้นตอนสุดท้ายของการเรียนวิชาเดรัจฉานไห้แกร่งกล้าคือ การกินเลือดเนื้อและกระดูกของอาจาร(ไม่ได้แต่ง)ซึ่งเธอกินเรียบ

คนที่เรียนเดรัจฉานมักนำความชิบหายมาไห้คนรอบตัว ส่วนมากจึงเข้าปากันหมดตอนเก่งกล้าแล้ว

คนที่เรียนเดรัจฉานจนแตกฉานแล้วจะไม่สามารถแก่ตายได้

เรียนเดรัจฉานก็ยังสร้างบุญได้ถ้าหากยังไม่หมดอายุขัยมนุษย์

จบ

ทั้งหมดนี้เอามาจากคนเท่าคนแก่

อีกนิด

สิ่งมีชีวิตเดียวที่สร้างบุญได้คือมนุษย์ ดังนั้นไม่ต้องแปลกใจเลยทำไมพวกเทวดาไนวรรณคดีส่วนมากจึงกราบพระ เพาะว่าตนเองไม่สามารถสร้างได้แต่ไช้ได้

สุดท้ายนิสัย

ความโกรธ=เศร้า

อิจฉา=ความเห็นใจ