วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #7 : เธอขายไหม

" คาปูร้อนหนึ่งแก้ว " เสียงแผ่วสั่งเครื่องดื่มที่
อยากดื่มขณะรู้สึกตัวเมื่อมองเห็นกระจกที่อยู่ด้านหลังหญิงสวมเอี๊ยมกันเปื้อน

" ค่ะ~ รอสักครู่นะคะ " เสียงกระเส่าเบาลง
และเตรียมชงกาแฟ โดยแอบมีอาการประหม่า


เธอที่มีกลิ่นดอกมะลิสเปนนั่งรอสิ่งที่สั่งไปอย่างใจจดใจจ่อขณะรอก็ไม่วายที่จะมองบรรยากาศรอบร้านแล้วเหลียวไปมองหญิงชงกาแฟเบาๆ
....
....

" ปานนี้แล้วควรจะมีสักแต้มแล้วนะ " ข้อความจากมือซ้ายของเจ้าของค่ายส่งถึงเธอ


" พอดีมีเรื่องสุดวิสัยให้ติด ขัด
นิดหน่อยจะเร่งนะ"

เธอตอบกลับข้อความนั้น
อย่างตื่นตระหนกในขณะนั้น

" ได้แล้วค่ะ " เธอรีบไปหยิบกาแฟจ่าย
เงินโดยไม่ถามราคาและรีบออกไปทันที

ส่วนเธอที่รับเงินมาก็ได้แต่พูดขอบคุณโดย
ที่ไม่มีใครได้ยินและเก็บเงินเข้ากระเป๋า
อย่างประหลาดใจ


...ถัดไปไม่นานเมื่อเธอเดินออกมาห่างจากร้านกาแฟไกลพอสมควรกลิ่นกาแฟที่ส่งควันหอมพร้อมที่จะถูกยกดื่มตลอดเวลาทำเอาเธอกลื่นน้ำลายตามอย่างกระหาย ทว่ามันเป็นสิ่งที่ต้องห้ามเมื่อต้องล่าเหยื่อสถานการณ์บังคับให้เธอต้องทิ้งกาแฟแก้วนั้นไป


...........

1...ชั่วโมงผ่านไป

" คนที่สอง"

1ชั่วโมงถัดมาอีก

" คนที่สาม "

5ชั่วโมงผ่านไป
" คนที่เจ็ดของวันนี้ "

ขณะนี้...เที่ยงคืนครึ่ง
" วันนี้แค่นี้ก่อน เหนื่อยแล้ว "
ข้อความถูกส่งไปที่มือซ้ายของค่าย

.....


" เหนื่อยรึแอบอู้.."
เธอแอบถอนหายใจเบาๆหลัง
เห็นข้อความตอบกลับ


" เหนื่อยแถมยังไม่คุ้นพื้นที่ด้วย"
เธอตอบกลับ แบบส่งๆไป

" 1 ล้านบาทจำไว้ "
ข้อความส่งกลับมา

" พรุ้งนี้จะจริงจังกว่านี้"
เธอตอบกลับและรอข้อความส่งกลับมา
ทว่าไม่มีข้อความอะไรส่งกลับมาเลย


เธอเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงยีนส์
ก่อนจะเดินเหม่อลอยอยู่บนเส้นถนนเงียบ
สงัดสายหนึ่งกลับห้องพัก ทว่าก่อนถึง
ห้องพักจะต้องเดินผ่านร้านกาแฟของ
ต้นเตยอยู่แล้วเธอถึงเลี้ยวเข้าร้านดังกล่าว
ทันทีที่เดินมาถึงหน้าร้านอย่างไม่ลังเล


กริ่ง~กริ่ง~เสียงเปิดประตูเป็นจังหวะทำให้เจ้า
ของร้านเงยหน้ามามอง " ยินดีต้อนรับค่าา..รับอะไรดีคะ" น้ำเสียงกระฉับกระเฉงดังขึ้น



" เธอขายไหม~"
เสียงห้วนๆเปล่งขึ้นพอได้ยินกันสองคน
สายตาเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด
"ห้ะ~ ".....
.....แววตาคมกริบเผ่ยความใสซื่อ
เปล่งเสียงอุทานอย่างประหลาดใจ