วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #6 : รับอะไรดีค่ะ

ในห้องนอนขนาดใหญ่ที่คุมโทนด้วยสีเทา
ขณะนี้มีเพียงแสงไฟสีส้มอ่อนๆจากโคมไฟ
ที่เธอเปิดเมื่อมาถึงก่อนจะล้มตัวลงนอน

ใน ขณะเดียวกันร้านกาแฟของต้นเตย
เธอนั่งเศร้าเพราะลูกค้าที่เข้าร้านไม่ตรง
ไปตามเป้า "ไม่เป็นไรสัปดาห์แรกเอง "
เธอบ่นกับโต๊ะกับเก้าอี้ขณะที่เช็ดมันอยู่


" ใครเขาจะมารู้จัก..รออีกหน่อย
ละกันลูกค้าต้องแน่นร้านจนทำไม่ทัน
แน่เตรียมตัวไว้เลยต้นเตยเธอไม่ได้
พักแน่..." เธอปลอบใจตัวเองและไม่วาย
ที่จะยิ้มให้ตัวเองสนุกกับสิ่งที่ทำอยู่ตรงหน้า
เธอเปล่งเสียงร้องเพลงในลำคอเบาๆในร้านกาแฟและเงาสีดำของตนที่กระทบกับแสง
ตะวันตอนเช้าสีส้มปนสีเหลืองเบาๆ

....10ชั่วโมงผ่านไป

อะตอมหญิงที่มีใบหน้าฟ้าประทานลืมตาตื่น
เพราะเสียงปลุกจากข้อความ
"แต้มเราตอนนี้..มันน้อยมาก " เป็นข้อความ
ที่ถูกส่งต่อจากมือซ้ายของเจ้าของค่ายโดย
มีพี่ชายของเธอกดส่งต่อมาให้เธอดู

" จะเอาอะไรกับวันแรกละ ตอมขอทำความ
รู้จักกับสถานที่ก่อน แค่นั้นอะถือว่าเยอะ
มากนะกับวันแรกอะพี่เอ็ต " เธอกดพิมพ์
ข้อความทั้งสะลึมสะลือ

" สู้ๆนะน้องรัก เอาเท่าที่ไหวแพ้ก็ไม่เป็นไร"
เธอยิ้มอ่อนๆอย่างโล่งใจให้กับข้อความที่พี่ชาย
ส่งกลับมา " รอนับแต้มวันนี้ได้เลยยย"
หลังจากตอบกลับเธอก็ไม่รีรอที่จะจัด
ระเบียบเนื้อตัวเตรียมพร้อมออกไปล่าเหยื่อ
เช่นเคยกับแจ็คเก็ตยีนส์สีฟ้าซีดและน้ำหอมกลิ่นเดิม


ถัดไปไม่นานเธอเดินผ่านหน้าร้านกาแฟของ
หญิงตากลมโตอีกเช่นเคยเลยเกิดแปลกใจที่
ไม่มีใครออกมาชวนเธอคุยเพื่อซื้อกาแฟอีก
สายตาแอบเหลือบมองไปยังหน้าร้านที่เป็น
ผนังกระจกสายตาเธอหยุดไปยังใบหน้าเรียลเล็กที่ปิดตาสนิทนอนหนุนแขนที่แนบอยู่กับโต๊ะ
สีครีมที่ถูกจัดติดกับผนังกระจกหน้าร้าน



" เงียบขนาดจนเผลอหลับเลยเหรอเนี่ย~"
เธอบ่นกับฟ้ากับลมด้วยเสียงนุ่มละมุนขณะ
ยืนมองก่อนจะเดินเข้าไปในร้าน

กริ่ง~กริ่ง~ เสียงเปิดประตูทำเอาเธอแอบตกใจ
กลัวคนนอนหลับจะตื่น " ทำไมถึงยังคิดจะเปิดร้านอีกน่ะเนี่ย " เธอเดินไปนั่งข้างๆ
" เงียบ~ไม่มีแม้แต่คนเดียวเป็นฉันคงปิดร้าน"
เธอพูดขึ้นเสียงดังหวังให้คนนอนหลับตื่น
ทว่าก็ไม่ตื่น " ถ้าฉันเป็นโจรจะเป็นยังไงละเนี่ย"


ไม่มีแม้แต่เสียงตอบกลับเธอถอนหายใจเฮือกใจล้มเลิกที่จะปลุก " อ่าา~รับอะไรมีค่ะ"
เธอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงหวานดังขึ้น
เป็นการละเมอ " ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย"
เธอถอยห่างสองสามก้าวแววตาประหลาดใจ
เหลือบมองคนละเมอ " ...ทานให้อร่อยนะค่าา"
น้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวานดังขึ้นแบบแผ่วเบา


เธอเผลอยิ้มตามใบหน้าที่ปิดตาสนิท
เธอเหลือบไปเห็นนาฬิกาจึงนึกขึ้นได้
ว่าต้องไปทำแต้มแล้วจึงเปิดประตูแล้ว
ทำให้เกิดเสียงดังกริ่งๆอีกครั้ง




" อะ ..คุณลูกค้า..." หญิงสวมเอี๊ยมกันเปื้อน
สะดุ้งเด้งตัวยืนเปิดตาโตน้ำเสียงกระเส่า
ดังขึ้นทำเอาเธอต้องปิดประตูกลับและหันมามองเสียงเรียก



เธอที่ชำนาญรู้ทุกอย่างในร้านรีบเดินไปจุดเทียนหอมและหรี่ไฟในร้านให้อ่อนลง
เพราะคิดว่าลูกค้าน่าจะชอบ
ก่อนจะเดินไปยืนที่หน้าเครื่องทำกาแฟ
"รับอะไรดีค่ะ "เธอเงยหน้าไปสบตากับเจ้าของ
เสื้อแจ็คเก็ตยีนส์ที่เดินมายืนตรงหน้า



ทั้งสองสบตากันนัยน์ตาสองคู่ที่จับจ้อง
กันต่างก็หลงไปอยู่ในความเงียบที่
มีแต่เธอสองท่ามกลางกลิ่นหอมชวนหลงรัก