วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #11 : เป็นคนคนหนึ่ง

หลังจากที่กลับมาจากฟิตเนส สีหน้าของ
เธอที่ไม่พอใจอย่างมากกับชายที่ติดตาม
เธอขมวดคิ้วเข้ม เดินตรงไม่สนคนเดินตาม



" อีกครึ่งชั่วโมงต้องเริ่มออกทำแต้ม
จะทำอะไรก็รีบทำ....เพราะหลังจาก
นั้นจนเช้าจะต้องหาแต้มอย่างเดียวห้ามพัก"

เขาที่เดินตามพยายามเร่งฝีเท้าเร็วและพูด
ขึ้นชัดอย่างเคร่งขรึม

เธอหยุดยืนนิ่งอยู่กับที่ขณะที่กำลังจะเปิดประตูเข้าห้อง " คนนะเว้ยย " เธอจ้องใบหน้า
ที่เย็นชาของเขาขณะกัดฟันพูด

" ก็แค่ทำให้คนอื่นสำเร็จความใคร่ โดยใช้มือ
ไม่แม้แต่จะมีอะไรเสียหาย คุณเองก็ไม่ต้อง
เสียอะไรเยอะ " เขาเปล่งเสียงนิ่ม

" ... จะใช้มือรึจะใช้เชี่ยไร
มันก็ต้องมีเวลาพัก...ถึงจะแค่ทำให้คนสำเร็จความใคร่ แต่ก็เหนื่อยเป็น และฉันก็ไม่อยากมือเปียกมือเปื่อยอยู่กับไอ้น้ำเมือกเหนียวๆนั้นตลอดเวลาหรอกนะ"

เธอรู้สึกหงุดหงิดกับคนตรงหน้ามากและพยายามจะไม่สนทนาด้วย

" แต่แต้มคุณขึ้นช้ามากนะครับ "

" รู้ได้ไงว่ะว่าช้า รู้หรอว่าแต้มคู่แข่ง
มันเท่าไรอะ "น้ำเสียงเกรี้ยวกราด

" 18คนใน 1 วัน "

" หึ~ เยอะกว่าฉันตรงไหนว่ะ "
เธอเปล่งเสียงเยาะขณะเดินเข้าห้อง

" 18คนนั้นเป็นเพียงครั้งแรกที่เข้าวงการ
ซึ่งต่างจากคุณที่วันแรกทำได้เพียง
7คน ลองคิดดูสิว่าจนตอนนี้เขาน่าจะ
ทำได้กี่คนต่อวันหลังจากที่ฝึกจนชำนาญ "

สิ้นเสียงพูดของเขาเธอเพียงจ้องมองด้วย
สายตาชิงชังก่อนจะปิดประตูใส่หน้าเขา


" ครั้งแรก18คนเลยหรอว่ะเนี่ย~ "
เธอบ่นกับฟ้ากับลมหลังจากปิดประตู
แล้ว ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเบียร์
กระป๋องหนึ่งกระป๋องเดินไปนั่งบนเตียง
นอนดื่มเบียร์พลางมองเทียนหอมที่ไม่ได้
จุดไฟ เธอถอนหายใจก่อนจะหยิบมือถือ
คู่ใจเปิดดูข้อความที่เพิ่งเด้งเข้ามาสดๆร้อนๆ


" ตอมสู้ๆน่าาน้องรัก~ อย่าไปเป็นกังวล
เลยกับคู่แข่งที่เราไม่เคยเห็นหน้าน่ะ...ทำแค่ในส่วนของเราให้ดีที่สุดก็พอน่ะน้อง "
พร้อมกับอิโมจิรูปยิ้ม

" เหมือนรู้เลยนะทักมาเนี่ยยย~"
เธอตอบกลับข้อความพี่ชายขณะ
พิมพ์ก็ไม่วายที่จะยิ้มอ่อนๆ

ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
เธอสะดุ้งตกใจ...ก่อนจะมีข้อความส่งกลับมา
" มีอะไรรึเปล่าตอม...บอกพี่ได้น่ะ "
เธออ่านข้อความนั้น


เสียงเคาะประตูเงียบไป
" ไม่มีอะไร..แค่ว่างน่ะ
แต่ตอนนี้คิดว่าไม่ว่างแล้วละ
ต้องไปแล้วพี่เองก็ตั้งใจทำในส่วนของตัวเองให้ดีเหมือนกันน่ะ " เธอกดส่งข้อความหลังจากนั้นไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง

เธอเปิดประตู " มันยังไม่ถึงครึ่วชั่วโมงเลย
จะเคาะทำไมนักหนา...." น้ำเสียงเกรี้ยวกราด
ก่อนจะค่อยๆเบาลงเมื่อเห็นของที่ชายที่ติดตาม
ยื่นมาให้