วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #19 : มีแค่ปืนแต่ใช้ไม่เป็น

และแล้ววันนี้ก็จบแบบทุกทีเป็นเหมือนทุก
วันล่าแต้มไปวันๆ ไร้ซึ่งอะไรใหม่ๆ

หลายวันผ่านไป...
" วันนี้มันพิเศษกว่าวันอื่นยังไงหรอ "
ชายชุดสูดทว่าวันนี้ไม่มีสูทเปล่งเสียงประหลาดใจถามเธอที่ยืนอยู่ข้างๆในผับ
คับแคบแห่งหนึ่ง


" คนนั้นไง " เธอไม่วายที่จะจิบเครื่องดื่ม
ในแก้วสีใสก่อนจะกวาดสายตาไปยังหญิง
คนหนึ่ง เธอรวบผมตึงตาคมสวมชุดเดรสมินิเข็มขัดเส้นเล็กยืนอยู่คนเดียวที่โต๊ะมุมสุดของร้าน


" ทำไมครับ " น้ำเสียงยังคงคาใจ

เธอเตรียมเดินไปหาทว่า
" ถ้าไปเพื่อเก็บแต้มผมจะไม่รั้ง "
เขาเข้าใจแบบนั้นว่าเธอไม่หวังแต้ม


" คนนี้คงยากที่จะเก็บแต้ม "
เธอผลักเขาเบาๆออกห่างและตรงไปที่มุม
สุดของร้านโต๊ะที่มีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพียง
ขวดเดียว

" มาคนเดียวหรอขา~" น้ำเสียงออดอ้อนสายตา
จับจ้องเหมือนทุกทีที่เธอใช้เก็บแต้ม

" เปล่านะคะ...ตอนนี้กำลังยืนอยู่กับ
คนรู้ใจ " น้ำเสียงกระเส่าสายตาดื้อรั้น
พาร่างกายมาแนบชิดขณะตอบกลับ


เธอยิ้มให้อย่างกระหายหื่นทว่าร้อยยิ้มนั้นกลับ
ทำอะไรหญิงที่สวมรองเท้าบูทส้นสูงไม่ได้ถึง
เธอจะเป็นคนเดินมาหาก็ตาม


ต่างคนต่างมองจ้องไปในดวงตาครู่เดียว
รอยยิ้มที่เด็ดเดี่ยวดันปรากฏขึ้นกับเธอที่เดินมาหา
" ฉันจะบอกอะไรให้นะคะคุณเธอ "
เธอวางแก้วที่ถือมาบนโต๊ะนั้นก่อนจะหยิบแก้ว
ในมือของเจ้าของโต๊ะนั้นมาถือแทน

" ว่ามาสิคะ...จะตั้งใจฟัง"
เสียงกระซิบใบหน้าขยับไปใกล้ปากรอฟัง
อย่างตั้งใจ

" คิดจะเป็นนายพรานมีแค่ปืนแต่ไม่มีความชำนาญ ก็อาจจะโดนเสือฉีกเนื้อกินได้นะคะ " เธอคว่ำแก้วที่น้ำแข็งละลายทำเสียรสชาติเบียร์ต่อหน้าต่อตาเจ้าของแก้ว


" แกกำลังหมายถึงอะไร " น้ำเสียงเปลี่ยนโทน
จากยั่วยวนเป็นแข็งกระด้างโกรธที่รองเท้าคู่โปรดเปรอะเปื้อนด้วยน้ำที่ไหลออกจากแก้ว
ที่โดนคว่ำลงหรือคำพูดนั้นที่เปล่งออกมาทำเธอตื่นตระหนก

" แค่จะบอกว่า..เสือบางตัวมันก็ไม่กลัวปืนหรอกนะ " เธอกดเสียงต่ำและรินเบียร์ใส่แก้วให้เจ้าของแก้วใหม่ " เพราะน้ำแข็งไม่รักดีทำเบียร์เธอเสียรสไม่ว่ากันนะถ้าฉันจะรินให้ใหม่ " 

สายตาดื้อรั้นกดคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเด็ดเดียว