วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #17 : มันเป็นคนเริ่ม..

00:30 น.
" วันนี้ทำได้ดีเลยนะครับทำแต้มได้เรื่อยๆ
ไม่มีติดขัด แถมยังทำได้ดีกว่าเมื่อวานด้วย"

เขาพาเธอมานั่งที่เก้าอี้ข้างทางบนถนนเส้นเดิมมุมเดิมก่อนจะเปิดแต้มที่สะสมได้ให้ดู
ผ่านจออิเล็กทรอนิกส์

" มากกว่ากี่แต้ม " เธอเปล่งเสียงถามขณะดื่ม
เครื่องดื่มบางอย่างเพื่อเพิ่มพลัง

" มากกว่าสองแต้มครับ " น้ำเสียงภูมิใจ

เธอยิ้มมุมปากให้ตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืน
เกาะไหล่ชายตรงหน้าและพากันเดินกลับห้องพักอย่างภาคภูมิใจในสถิติของวันนี้


" พรุ่งนี้จะต้องดีกว่านี้อีกค่อยดู..เถอะ "
" ครับ " แปลกแต่จริงไม่รู้ว่าคู่กัดในวันนั้น
กลายมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ยังไง
ยิ่งในระยะเวลาอันสั้นยิ่งยาก ทั้งสองดูคุยกันไดง่ายขึ้นมากหลังจากคืนนั้นที่นั่งดื่ม
ด้วยกันในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบแสง
ไฟริบหรี่



10:00น.
เช้าวันนี้มีข้อความจากทางค่ายส่งข่าวมา
" นี้เป็นสารจากสายสอดแนมค่ายคู่แข่ง
มีแผนจะโกงและรู้แล้วว่าใครเป็นคู่แข่ง
กับเขาระวังตัวเองให้ดีเพราะเรายังไม่รู้
ว่าเขาเป็นใคร ขณะนี้เขารู้แล้วว่าเราทำแต้ม
ได้เท่าไร " เธอนั่งในห้องที่รกคับแคบวางมือ
บนโต๊ะทรงกลมอ่านข้อความดังกล่าวเสียงดังให้ชายเจ้าจองห้อง
ได้ยินขณะที่กำลังเตรียมอาหารที่ซื้อมาใส่จานให้เธอ



" เป็นไปได้อย่างไงกัน "
น้ำเสียงเคร่งเครียดดังขึ้นขณะเดินเอาอาหารไปวางที่โต๊ะตรงที่เธอนั่งรอกิน



"เราแพ้ตั้งแต่มันรู้แต้มเราแต่เราไม่รู้แต้มมันแล้วเว้ยย!!" อารมณ์หงุดหงิดใจแววตาสาดไปด้วยความโกรธเธอกำช้อนไว้แน่นก่อนจะตักข้าวเข้าปาก


" มันเป็นคนเริ่มเอง....ไม่รู้อะไรสะแล้ว
ว่ากำลังเดินมาเป็นเหยื่อ ...แบบจำยอม"


ดวงตาร้อนระริกราวกับเพลิงสีฟ้าที่ดูไม่มีพิษไม่มีภัยแต่ร้อนซะจนหน้ากลัวกำลังเหลือบมองจอโทรศัพท์
ที่มีข้อความเด้งเข้ามาไม่หยุด