ลำดับตอนที่ #16
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : เบียร์กับกาแฟ
"ได้แล้วค่า~คาปูร้อนสองแก้วค่ะ "
เสียงนุ่มเปล่งพอประมาณ...มองหาเจ้าของ
กาแฟ
ทั้งสองที่นั่งรอกระตุกตัวมุ้งไปตรงจุดเดียวกัน
หลังเสียงนุ่มดังขึ้น
" ผมหยิบให้ครับ " ชายสูทเลือดหมูหันมอง
เธอที่เดินมาเบียด เธอถอยหลังหนึ่งก้าว
" ขอ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ "
เธอยื่นกาแฟที่ส่งควันหอม ๆ ให้ชายตรงหน้า
และไม่รีรอที่จะส่งยิ้มและเสียงหวาน ๆ ไป
" ไว้จะมาบ่อย ๆ นะครับแม่สาว "
เขาส่งยิ้มหวาน ๆ กลับ ทั้งที่ไม่เคย
ทำกับใคร
เธอที่ยืนรอเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ไม่วายที่จะย้ายมือ
ทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าแจ็คเก็ตข้างตัวและพาขาที่สวมรองเท้าบูทส้นสูงออกไปรอหน้าประตู
เขาเดินคล้ายวิ่งตามเธอไป
" มาแล้วครับกาแฟร้อนๆ "
เขายิ้มหวานให้เธอที่ยืนเชิดหน้าพลางเอากาแฟหอมๆวนเป็นวงกลมอยู่ข้างๆล่อให้เธอหันมา
" ท่าจะขี้งอนขนาดนี้นะเลิกๆไปเถอะสงสาร
ผู้ชายที่ต้องค่อยง้อ....ชิ๊~" เธอมองดูกริยา
ท่าทางผ่านประตูกระจกบานใสๆขณะนั้น
ก็บ่นพึมพำกับเครื่องชงกาแฟท่าทีหงุดหงิด
"ฉันคิดว่าฉันไม่ควรดื่มแล้ว "
เสียงห้วนขณะเร่งฝีเท้าเดินเร็ว
"เอ้า!!!ทำไมครับ " เขาเดินคล้ายวิ่ง
และพยายามประคองกาแฟสองแก้ว
ไม่ให้หกเพื่อที่จะเดินให้ทันเธอที่เดินไม่รอ
" เดี๋ยวๆ..เดี๋ยวก่อนครับทำไม "
เขาคิ้วขมวดยืนขวางหน้าจ้องมองด้วยความสงสัย
" ก็กาแฟกับแอลกอฮอล์มันไปด้วยกันไม่ได้
นายดื่มไปเถอะหมดนั้น ฉันให้ "
เธอตอบด้วยเสียงเรียบแววตาแน่นิ่ง พร้อมเดิน
ต่ออย่างเร่งรีบ
" เอ้า!!!...ก็คุยกันแล้วไงครับว่าวันนี้จะไม่ดื่ม
เบียร์อะครับ " น้ำเสียงประหลาดใจไร้ซึ่งข้อมูล
" ก็..ฉันเปลี่ยนใจแล้ว...ทำไมเปลี่ยนใจไม่ได้ "
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเสียงห้วนๆ
พลางแอบกวาดตามองหญิงที่กำลังเก็บกวาด
เครื่องชงกาแฟ
"เอ่อ~ครับ.." เขาลากเสียงยาวดังเบาไม่เท่ากัน
ขณะนั้นก็หมดคำจะถาม
เสียงนุ่มเปล่งพอประมาณ...มองหาเจ้าของ
กาแฟ
ทั้งสองที่นั่งรอกระตุกตัวมุ้งไปตรงจุดเดียวกัน
หลังเสียงนุ่มดังขึ้น
" ผมหยิบให้ครับ " ชายสูทเลือดหมูหันมอง
เธอที่เดินมาเบียด เธอถอยหลังหนึ่งก้าว
" ขอ ขอบคุณที่อุดหนุนนะคะ "
เธอยื่นกาแฟที่ส่งควันหอม ๆ ให้ชายตรงหน้า
และไม่รีรอที่จะส่งยิ้มและเสียงหวาน ๆ ไป
" ไว้จะมาบ่อย ๆ นะครับแม่สาว "
เขาส่งยิ้มหวาน ๆ กลับ ทั้งที่ไม่เคย
ทำกับใคร
เธอที่ยืนรอเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ไม่วายที่จะย้ายมือ
ทั้งสองข้างล้วงกระเป๋าแจ็คเก็ตข้างตัวและพาขาที่สวมรองเท้าบูทส้นสูงออกไปรอหน้าประตู
เขาเดินคล้ายวิ่งตามเธอไป
" มาแล้วครับกาแฟร้อนๆ "
เขายิ้มหวานให้เธอที่ยืนเชิดหน้าพลางเอากาแฟหอมๆวนเป็นวงกลมอยู่ข้างๆล่อให้เธอหันมา
" ท่าจะขี้งอนขนาดนี้นะเลิกๆไปเถอะสงสาร
ผู้ชายที่ต้องค่อยง้อ....ชิ๊~" เธอมองดูกริยา
ท่าทางผ่านประตูกระจกบานใสๆขณะนั้น
ก็บ่นพึมพำกับเครื่องชงกาแฟท่าทีหงุดหงิด
"ฉันคิดว่าฉันไม่ควรดื่มแล้ว "
เสียงห้วนขณะเร่งฝีเท้าเดินเร็ว
"เอ้า!!!ทำไมครับ " เขาเดินคล้ายวิ่ง
และพยายามประคองกาแฟสองแก้ว
ไม่ให้หกเพื่อที่จะเดินให้ทันเธอที่เดินไม่รอ
" เดี๋ยวๆ..เดี๋ยวก่อนครับทำไม "
เขาคิ้วขมวดยืนขวางหน้าจ้องมองด้วยความสงสัย
" ก็กาแฟกับแอลกอฮอล์มันไปด้วยกันไม่ได้
นายดื่มไปเถอะหมดนั้น ฉันให้ "
เธอตอบด้วยเสียงเรียบแววตาแน่นิ่ง พร้อมเดิน
ต่ออย่างเร่งรีบ
" เอ้า!!!...ก็คุยกันแล้วไงครับว่าวันนี้จะไม่ดื่ม
เบียร์อะครับ " น้ำเสียงประหลาดใจไร้ซึ่งข้อมูล
" ก็..ฉันเปลี่ยนใจแล้ว...ทำไมเปลี่ยนใจไม่ได้ "
เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นเสียงห้วนๆ
พลางแอบกวาดตามองหญิงที่กำลังเก็บกวาด
เครื่องชงกาแฟ
"เอ่อ~ครับ.." เขาลากเสียงยาวดังเบาไม่เท่ากัน
ขณะนั้นก็หมดคำจะถาม
และส่งยิ้มให้กาแฟสองแก้วตรงหน้าแทน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น