วงการล่าแต้ม

ลำดับตอนที่ #10 : คุณ...แจ็คเก็ต

ณ ฟิตเนสเรียบหรูบรรยากาศเงียบสงบ

" ที่แบบนี้คงมีเหยื่อให้ล่าหรอก "
เธอมองดูบรรยากาศรอบๆที่ดูเงียบ
มีเพียงเสียงเพลงเบาๆเปิดทิ้งไว้
ไม่มีแม้แต่คนให้เห็น สักคน

" ผมรู้มาว่าคุณชอบอะไรแบบนี้ "
เขาตอบแบบไม่คิด

" ฉันมาทำงานไม่ได้มาเป็นตัวเอง "
เธอเตรียมพร้อมที่จะออกกำลังกาย
ขณะพูดเสียงประชด...

ผ่านไปไม่นานขณะที่เธอวุ่นอยู่กับการออก
กำลังกาย ฟิตเนสที่เงียบสงบตอนนี้เริ่มมีคน
เข้ามาใช้บริการเยอะขึ้นทีละคนสองคน

ชายชุดสูทที่ยืนมองดูเธอออกกำลังกายอยู่ห่าง ๆ ก็ไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปพูดเยาะ

" อย่าลืมทำงานด้วยนะครับ....จะได้ดูไม่เป็น
ตัวเองมากเกินไป " เขาขยับแว่นที่อยู่ทรงอยู่แล้วเล็กน้อยก่อนจะเดินไปยืนที่เดิม


" เชี่ยอะไรว่ะ....ไอ้เปรตนี้ "
เธอส่งสายตาเคียดแค้นขณะจะลุก
เดินไปเข้าห้องน้ำ


ด้วยความที่เธอไม่พอใจที่โดนเยาะเย้ย
จึงมัวเดินด้วยอาการสะบัดสะบิ้งจึงเผลอชนเข้าอย่างจังกับหญิงอีกคนที่เดินสวนมา
" ..อะ ขอโทษทีนะ~" เธอตื่นตระหนกขณะนั้น
ก็ไม่ลืมที่จะช่วยพยุงหญิงคนนั้นขึ้นยืน

" ..เอ้า..ยัยเทียนหอม.." เธอเปล่งเสียงแผ่ว
หลังเห็นใบหน้าเรียวเล็กดวงตากลมโต
ของเธอ คนนั้น

" เอ้า..คุณแจ็คเก็ต "
น้ำเสียงสั่นกระซิบบอกตัวเอง

" แจ็คเก็ตเนี่ยนะ"

เธอทีใส่กางเกงวอร์มกับบราสีทึบ

พูดเสียงเรียบ

" อ่อ~ก็เห็นทีไรก็ใส่แต่เสื้อแจ็คเก็ต "
ส่วนเธอที่แต่งตัวมิดชิดกางเกงวอร์มเสื้อยืด

สีขาวตอบอย่างประหม่า

" เจ็บหรอ "

" เปล่าเลยย " เสียงกระเส่าท่าทางลุกลี้ลุกลน
แขนขาสั่นระริก

" เป็นอะไร!!! ถ้าเจ็บก็บอกว่าเจ็บฉันจะได้รับผิดชอบ" เธอเสียงดังขึ้นนิดหน่อยใส่

" เจ็บขานิดหน่อยค่ะ~" เธอเสียงดังกลับทว่าก็แอบประหม่า


" นี่!!!นายอะ..ไอ้แว่นดำ!!!" เธอตะโกนเรียกชายชุดสูทที่ติดตามมาสุดเสียง " มานี้!!"

เขารีบเดินปิดหน้าปิดตาตรงไปหาเธอ
" ผมชื่อเวฟ ..กรุณาอย่าเรียกไอ้แว่นดำครับ "
เขากัดฟันพูดกับเธอขณะเดินมาถึง

"ก็เห็นอยู่ว่าฉันชนคนล้มน่ะ
แทนที่จะเดินมาช่วยดูกลับทำเป็นไม่เห็น "

" ผมไม่เห็น " เขากัดฟันขณะพูดเสียงกระซิบ

" กล้าสาบาน...ให้ขึ้นคานตลอดชีวิตไหมล่ะ "
น้ำเสียงสุขุมพูดข่มเขาที่ไม่ยอมรับ

" ขอโทษนะคะ...เราขอตัวก่อนดีกว่าค่ะ"
เธอที่ไม่อย่างฟังคนสองคนทะเลาะกัน
จึงพูดขัดก่อนจะเดินออกมา

ปล่อยหญิงคิ้วดกดำยืนกัดฟันแข่งกับชายแว่น
ดำกันอยู่สองคน