เจ้าสำนักเทพมารสวรรค์

ลำดับตอนที่ #6 : สำนักทลายสวรรค์(2)

"เย่เก่อ"(ศิษย์ราชวังจากตอนที่2) 
ศิษย์พี่พวกเราคิดดีเเล้วรึขอรับ ที่จะตามเขาไปที่สำนัก เราจะไม่รบกวนเขารึขอรับ? "เสี่ยวโม่" นี่ เย่เก่อ ระวังปากของเจ้าหน่อย เรียกว่าท่านเย่ซะ ไม่งั้นเพราะคำพูดธรรมดาของเจ้า อาจทำให้ราชวังพินาศ "เย่เก่อ" ข้าผิดไปแล้วขอรับ ข้าแค่คิดว่าท่านเย่เป็นเหมือนคนทั่วไป ไม่คิดว่าท่านเย่จะยิ่งใหญ่ขนาดนี้"

เสียงกระซิบ "ก็จริงที่เจ้าอาจจะสัมผัสไม่ค่อยได้ เพราะท่านเย่ อาจจะซ้อนปราณไว้ แต่ข้านั่นสัมผัสได้ ข้าเจ้ามีจิตวรยุทธ เช่นข้าหรือระดับเท่าข้า เจ้าจะรับรู้ได้ว่ารอบๆตัวท่านเย่ มีกระแสปราณแม้แต่ท่าน อาจารย์ของพวกเรา ก็มิใช่คู่ต่อสู้

ระหว่างทางที่พูดคุยกัน ก็ได้เดินมาถึงหน้าสำนักทลายสวรรค์

เสียงลมพัดแผ่ว เบาๆ ต้นไผ่โอนเอน ซ้ายขวา สายธาราไหลหลั่งได้ยินเสียง เบาๆ
 

 เสี่ยวโม่" "นี่นะเหรอ สำนักทลายสวรรค์ ของท่านเย่ ข้ารู้สึกได้ถึงลมปราณที่มหาศาลยิ่งใหญ่ด้านใน ตอนนี้แม้แต่ข้าของข้าก็ยากที่จะกล้าเดินก้าวไปด้านไหน เหมือนกันมีความตายนับล้านรอข้าอยู่" "ขาเเข็งทื่อ หน้าตาหวาดกลัว เหงื่อตกจากใบหน้า จรดปลายคางค่อยๆ หยดสู้พื้นพสุธา" ราวกับจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างกายเป็นหมื่นหมื่นครั้ง" 

"เย่เฟ่ย" เอาละเชิญพวกท่ายเข้ามาด้านในสำนักเถิด มันคงจะดูโทรมมากเลยสินะ "เสียงนึกในใจ" ก็แน่สิก็มันมากจากเกมส์ แต่ดันให้สำนัก ทลายสวรรค์ ที่ฉันคนนี้ใช้เลี้ยงสัตว์ ปลูกผักเนี้ยนะ " " เสียงเท้าหลายคู่ เดินตรงไปยังลานกว้าง รอบๆเต็มไปด้วยสิของมากมายสัตว์เลี้ยงต่างไป" "เสี่ยวโม่" อะไรกันกันที่ตรงนี้ นี้มันคือไก่งั้นเหรอ ไม่ใช่ มันไม่ใช่ไก่ธรรมดา มันมีจิตวิญญาณ ฟินิกส์ในตำนานอยู่ "สายตาที่ไม่อาจละไปได้ โดนถูกสะกดไว้ด้วยวิญญาณฟิกนิกส์" "_"เย่เฟ่ย ท่านจอมยุทธเสี่ยวโม่ ท่านชอบไก่ของข้างั้นรึ มันชื่อว่า โม่หลิน เป็นไก่ที่ข้าเลี้ยงไว้ให้กิน หนอนบนพีชผักของข้านานแล้ว "เสี่ยวโม่" อะไรกัน ไก่ฟินิกส์ตัวนี้ กลับเป็นได้แค่วิญญาณที่คอยกินหนอนบนผักงั้นหรอ "กระแสจิต พลั่นเข้ามาในหัว เสี่ยวโม่"

" โม่หลิน" เจ้ามนุษย์หน้าโง่ ข้าหาใช่ไก่หรือไม่ ข้าคือฟินิกซ์ผู้เป็นอมตะ ตอนนี้ข้าแค่อยากมาอยู่เพื่อค่อยรับใช้นายท่าน อย่าได้ทำตัวหลงระเริงเพียงแค่นายท่าน พูดคุยกับเจ้าเช่นมนุษย์ธรรมดา

สีหน้าหวาดกลัว เหงื่อท่วมตัวเป็นร้อยรอบ เพียงแค่ได้ยิน จิตฟินิกซ์กระซิบ