เจ้าสำนักเทพมารสวรรค์

ลำดับตอนที่ #17 : สำนักขยะ

คราวนั่น เสียงหัวใจภาย ในจิตใจหมาป่าทมิฬสั่นสะเทือน เหมือนโดนขี้แผลเก่า เพียงแค่ได้ยินคำว่า ราชวังศักดิ์สิทธิ์
"เสี่ยวโม่" ราชวังศักดิ์สิทธิ์ไปทำอะไรให้เจ้ากันทำไม่เจ้าถึงได้ทำ ท่าทางโกรธแค้นพวกเราแบบนั่นกันหมาป่าทมิฬ
เสียงเห่าหอนดังขึ้นอีกรอบ ราวกับว่าอาลัยอาวร ต่อสิ่งที่ได้จากไปนับพันปี

"หมาป่าทมิฬ" เพราะพวกราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ เหล่าบูกน้องที่น่ารักของข้า นับ10ตัว ต้องตายเพราะพวกมัน พวกมันฆ่าลูกน้องข้าในสงคราม ศักดิ์สิทธิ์เมื่อสามร้อยปีก่อน 
"หยางไห่" หื้อ? สามร้อยปีก่อน พวกเจ้าไม่ใช่รึหมาป่าทมิฬที่บุกรุก เข้ามายังเขตราชวังศักดิ์สิทธิ์ เพื่อข้าเหล่าผลเรือนของพวกเรา แล้วทำไมเจ้าถึงได้โครตแค้นกัน หากพวกเจ้าไม่บุกเข้ามาพวกเราก็ไม่เคยคิดจะทำร้านพวกเจ้าแม้แต่ครั้งเดียว

ก็เพราะมนุษย์อย่างพวกเจ้ามันเป็นอาหารของพวกข้ายังไงละ มนุษย์อย่างพวกเจ้าสมควรที่จะเป็นอาหารให้แก่พวกข้า หมาป่าทมิฬ ตอบโดยไว
"หยางไห่" ไร้สาระพวกข้าและชาวเมืองมิใช่อาหารสำหรับหมาป่าอย่างเจ้า เราไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายเจ้าหากปล่อยพวกเราไป ข้าจะให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการ


"หมาป่าทมิฬ" ได้สิหากเจ้าพูดเช่นนั่น มอบของที่มีไอมารมาให้ข้า แล้วข้าจะปล่อยพวกเจ้า
"เสี่ยวโม่" พวกเราคงให้เจ้าไม่ได้หรอก สิ่งของชิ้นนี้คือสิ่งที่ ท่านเจ้าสำมอบให้แก่พวกเรา
"เจ้าสำนัก มันจะมีสิ่งใดน่ากลัวกว่าข้า ราขาหมาป่าทมิฬผู้อยู่ระดับ เทวะกัน มอบมันมาให้ข้า

สองเขี้ยวแยกออกจากกัน สีหน้าหมาป่าทมิฬเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ไอสังหารแผ่รอบตัวราวจะกลืนกิน สายตาสีแดงเหมือนนักล่าที่พร้อมขย้ำเหยื่อ

"เสี่ยวโม่" ท่านเยาเฟ่ย เจ้าสำนักทลายสวรรค์ไม่ใช่คนที่หมาป่า อย่างเจ้าจะกล้าทำตัวแบบนี้ แม่แต่พวกข้าราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ยังมิกล้าเป็นศัตรู กระบี่เล่นนี้ที่ท่านให้มาอย่าหวังส่าพวกข้าจะมอบมันให้เจ้า หมาป่าโสโครก
"ความเดือดดานภายในจิตใจ หมาป่าทมิฬ เพิ่มพูนอย่างเเรงกล้าเมื่อได้ยินศัตรูนับร้อยปีของตนกล่าวเช่นนี้"
"หมาป่าทมิฬ" ดี ดี ฮ่าๆๆๆ เจ้าสำนักทลายสวรรค์งั้นรึ ข้าเหมือนคุ้นๆชื่อ แต่ข้านึกชื่อสำนักขยะเช่นนั้นไม่ออกหรอก?