เจ้าสำนักเทพมารสวรรค์

ลำดับตอนที่ #16 : หมาป่าทมิฬ

"สิ่งมีชีวิตลึกลับ ที่ไม่เคยปรากฏกายให้ให้เคยเห็น มานานนับกว่าสามร้อยปี จู่ๆว้นวันก็ดันมาปรากฏ ตัวอยู่ในปราจันทรา" 
"_"มันคือหายนะของมนุษย์ชาติ เพียงแค่ตัวเดียวก็สามารถทำลายเมืองให้หายในะริบตาได้เพียงวันเดียว

"หยางไห่" ศิษย์พี่ ขอรับเจ้านี่มัน หมาป่าทมิฬสัตว์ที่หายสาบศูนย์นับกว่าร้อยปี แย่เเล้ว แย่แล้ว แยาแล้วศิษย์พี่เสี่ยวโม่ พวกเราไม่สามารถชนะมันได้แน่
เจ้าหมานี่ระดับของมันอะจะเข้าขั้นเทวะ ก็เป็นได้

"หน้าตาหวาดกลัว เหงื่อตกพื้น หัวใจเต้นรั่วเป็นกลองทัพ ราวจะหลุดออกจากอก นี่คือสิ่งที่ศิษย์ของราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ต่างรู้สึก?

"น้ำเสียงค่อยๆพูด หยางไห่ เจ้านี่มันหมาป่าทมิฬอย่างงั้นหรอ ข้าพูดได้เต็มปาก แม้ข้าจะแข็งแกร่งเพียงใด ระดับตอนนี้จะถึงขั้น ปรมาจารย์ขั้นเก้าแล้ว
แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะยื้อ เจ้าปีศาจนี้ได้กี่วินาทีกัน 
เสี่ยวโม่ กล่าว"
 

"หยางไห่" ตามตำนานกล่าวไว้ว่า หมาป่าทมิฬเป็นสัตว์ร้าย จากเผ่ามารปีศาจ พวกมันมักแยกกันอยู่ แต่มันจะมีตัวแข็งแกร่งที่สุดเป็นจ่าฝูง สึกจะมีลักษณะพิเศษตรงตาของมัน เป็นสีแดงเพลิง แค่มันสบัดกรงเล็บครั้งเดียว ก็สร้างความเสียหายหลายสิบเมตร"

 "หยางไห่" ศิษย์พี่ปีศาจตนนี้พวกเราจะเอาชนะได้อย่างไรหรือขอรับ ทางที่ดีข้าคิดว่าพวกเราควรปลุกเด็กพวกนี้แล้วรีบหนีเสียเถิด

 "เสี่ยวโม่" ใจเย็นๆ ข้าก็เห็นด้วยที่จะหนี แต่ตามสัญชาตญาณของข้าบอกว่า หากเราคิดหนีมันจะคิดว่าเรา เป็นเหยื่อของมัน แล้วมันจะฆ่าพวกเราทุกคนแน่ วิธีที่จะชนะมันก็ยังพอมี?

ครากๆๆๆ เสียงคำรามหมาป่าทมิฬดังขึ้นเป็นระยะ สายตาที่จ้องมองเหยื่ออย่างหิวกระหาย

"หมาป่าทมิฬ" เจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่ พวกเจ้ากล้าดียังไงถึงได้เข้ามาในป่าจันทรา ที่ข้าครอบครองอยู่ พวกเจ้ากล้ามากจริงๆ ข้า ข้า สัมผัสได้ถึงปราณมารปีศาจเล็กน้อย จากพวกเจ้า ดูเหมือนพวกเจ้าจะซ่อนอะไรไว้สินะ มอบมันมาให้ข้าแล้วข้า จะค่อยๆกินเจ้าอย่างไม่ทรมาณ

"เสี่ยวโม่" เจ้า เจ้าพูดได้สินะ พวกข้ามิได้ตั้งใจจะมาสร้างความรำคาญให้ พวกข้าแค่พาเหล่าศิษย์ไปยังราชวังศักดิ์สิทธิ์

"เสียงคำรามโกรธแค้นของหมาป่าทมิฬ กังลั่นสะเทือนป่าเมื่อได้ยินชื่อราชวังศักดิ์สิทธิ์"

"หมาป่าทมิฬ" ราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์ ไอพวกราชวงศ์ศักดิ์สิทธิ์อีกแล้ว นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้ยินชื่อพวกมัน ความแค้นสามร้อยปีที่ผ่านมาของข้า ข้าจะให้เลือดของพวกเจ้ามาชำระล้าง?