เจ้าสำนักเทพมารสวรรค์

ลำดับตอนที่ #15 : ป่าใหญ่จันทรา

 "เสี่ยวโม่" ท่านเจ้าสำนักเย่พวกข้าขอตัวจากลาเพียงเท่านี้ พวกเราจะมาพบใหม่ในครั้งหน้าอีกแน่นอน

"สีหน้าของเย่เฟ่ย แสดงถึงคสามเศร้าเสียใจ ที่ได้เห็นคนที่ตนเองเริ่มรู้จักและสนิทได้จากลาไป"

"หยางไห่" ท่านเจ้าสำนักเย่ ข้าก็ขอตัวลาเช่นกัน ตัวข้านั่นนับถือท่านจากใจจริง หวังว่าสักวันหนึ่งท่านจะเดินทางไปที่ราชวังศักดิ์สิทธิ์ ของพวกเราเพื่อไปเยี่ยมเหล่า เด็กน้อยเหล่านี้
"เย่หลิน ท่านผู้อาวุโสท่านต้องไปเยี่ยม พวกเราทั้งหกคนนะเจ้าคะ พวกเราจะตั้งใจฝึกฝนเพื่อจะกลับมาหาท่านที่ทำนัก
 

เย่เฟ่ย น้ำตาแอบหลั่งเล็กน้อย พร้อมความคิดถึงเหล่าเด็กๆ ทั้งหกเข้าโอบเขาด้วยความอาลัยรัก

"เอาหละพวกเจ้าไปกันได้แล้วก่อนจะมืดค่ำ ข้าสัญญาว่าข้าจะไปหาพวกเจ้าที่ราชวังศักดิ์สิทธิ์เป็นแน่"

พวกเราจะรอเจ้าค่ะ/ครับ เด็กน้อยตอบพร้อมกัน

"เย่เฟ่ย เดินอย่างช้าๆไปนั่งที่เก้าอี้หวายตัวโปรดของเขา "เห้อต่อไปข้าจะทำอะไรดีต่อนะ ตอนนี้ไม่มีแม้แต่หนทางกลับไปยังโลกปัจจุบัน หรือว่าถึงเวลาที่ข้าจะหาลูกศิษย์อย่างจริงจังนะ"

ณ. ป่าใหญ่จันทรา

ศิษย์พี่ใหญ่ เสี่ยวโม่ นี่มันก็ดึกเเล้วพวกเราควรพักที่ป่านี่ก่อนนะขอรับ ข้าเกร่งว่าถ้าเดินทางโดยมืดแบบนี้พวกเด็กๆจะเป็นอันตรายและพลัดหลง หยางไห่กล่าว"

"เสี่ยวโม่" ข้าก็เห็นด้วยกับเจ้านั่นแหละ ป่าใหญ่แห่งนี้ เต็มไปด้วยสัตว์ป่าร้าย และปีศาจมากมาย หากพวกเราเดินไปแบบนี้จะเป็นอันตรายได้ งั้นพักกันก่อนเถิด"

สายตาสองคู่จ้องมอง ความเงียบเข้าครอบงำ บรรยากาศเหมาะแก่การออกล่า

แกร๊ก แกร๊ก??

 "เสี่ยวโม่" นั่นเสียงอะไรหลังพุ่มไม่นั้นออกมา?

    "อะไรหรือขอรับศิษย์พี่ หยางไห่ถาม

"เสี่ยวโม่" ข้าก็ไม่รู้ แต่ข้าสัมผัสได้ถึงพลังปีศาจบางอย่างจากตรงนั่น

  "เสียงก้าวเท้า ค่อยๆเดินออกมาจาก พุ่มไม้อย่างช้าๆ กรงเล็บสองข้าคมราวใบมีด ข้าสองข้างเดินเหมือนมนุษย์ มีหูอยู่เหนือหัว หุ่นดำทมิฬปกคลุมทั่วร่างกาย"

   "_" หยางไห่ "มือไม้สั่น สายตากวาดกลัว สีหน้าซีดจาง"

นั่นมันทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ เจ้านั่นมัน...