ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 งานเทศกาล
ในเ้าวัน่อมา หลัาที่เมไลนาผ่านวันแรอารเรียนไป้วยี เรนและเมไลนา็เรียมัวออไปื้ออในเมือเพื่อเรียมวามพร้อมสำหรับีวิในเฟเฮ้าส์ใหม่ พวเาออาบ้านแ่เ้ารู่้วยบรรยาาศที่สใสและอาาศที่บริสุทธิ์
เมไลนาำลัเินูร้าน้าและสัมผัสับบรรยาาศที่ึัอเมือ เธอรู้สึื่นเ้นับสิ่ใหม่ ๆ ที่ไ้เห็นรอบัว เรนเินเีย้าเธอและ่วยเลืออใ้ที่ำเป็น
“้อารอะไรเพิ่มไหม?”
เรนถามพร้อมับูรายารอที่้อื้อ
“ันิว่าเราเือบรบแล้ว่ะ แ่อาะ้อไปูอสเพิ่มอีนิหน่อย” เมไลนาอบ
ะที่พวเาเินไปยัลาส เมไลนาสัเเห็นป้ายประาศนาให่ที่ั้อยู่ไม่ไลาถนนสายหลั ป้ายัล่าวประาศเี่ยวับเทศาลประำปีอเมือที่ำลัะมาถึ
“เรน ูนั่นสิ!”
เมไลนาพู้วยวามื่นเ้น พร้อมี้ไปที่ป้ายประาศ
เรนมอามและยิ้ม “อ้อ เทศาลประำปีอเมือนี้เอ มันเป็นานให่ที่มีทั้ารแส, ารแ่ัน, อาหารอร่อยๆ และิรรมมามายที่ผู้นสามารถเ้าร่วมไ้”
“ฟัูน่าสนุั่ะ ันไม่เยไปานเทศาลมา่อน” เมไลนาล่าว้วยวามื่นเ้น
“ั้นเราไป้วยันเถอะ” เรนอบ “มันะเป็นโอาสีที่เธอะไ้สัมผัสับวันธรรมและสนุไปับิรรม่า ๆ ในาน”
“เยี่ยมเลย่ะ! ันรอไม่ไหวแล้ว” เมไลนาพู้วยรอยยิ้มว้า
พวเาื้ออ่อนเสร็ านั้น็เินลับไปที่เฟเฮ้าส์พร้อมอที่ื้อมา เมไลนามีวามสุและื่นเ้นับารรออยเทศาลที่ะมาถึ เรนเอ็รู้สึพอใที่เห็นเมไลนามีวามสุและมีวามหวัในอนา
ในวันเทศาล เมไลนาและเรนเรียมัวอย่าี ทั้สอนแ่ัว้วยุสบาย ๆ แู่ีพร้อมสำหรับารออไปสนุับานเทศาล พวเาเินทาไปถึที่านและพบับบรรยาาศที่เ็มไป้วยสีสันและเสียเพล
เมไลนาสนุับารมารแสและร่วมิรรม่า ๆ ทั้ารเล่นเมและาริมอาหาราร้าน้า่า ๆ เรนอยูแลเมไลนาและ่วยแนะนำสิ่ที่น่าสนใในานให้ับเธอ
“นี่ือารเริ่ม้นที่ีริ ๆ ่ะ” เมไลนาพูับเรน้วยวามสุ
“ันีใที่เธอมีวามสุ” เรนอบลับ้วยรอยยิ้ม
เมไลนารู้สึว่าีวิอเธอำลัเริ่ม้นใหม่อย่ามีวามหมาย และเธอพร้อมที่ะเผิับทุสิ่ที่เ้ามาในอนา ทั้สอนใ้เวลาที่มี่าในานเทศาลนี้อย่าเ็มที่ และเรียมพร้อมที่ะสร้าวามทรำใหม่ ๆ ร่วมัน
หลัาที่สนุสนานับารเินเล่นในานเทศาลทั้วัน เมไลนาและเรน็พาันมาที่บริเวลานว้าที่ถูัเรียมไว้สำหรับารแสพลุในยาม่ำืน ผู้นเริ่มมารวมัวันมาึ้นเรื่อย ๆ เพื่อรอมารแสพลุที่สวยาม
เมื่อเสียนรีเริ่มบรรเลเป็นสัาว่าใล้ะถึเวลา เรนับมือเมไลนาเบา ๆ และพาเธอเินมาทีุ่ที่เาไ้เลือไว้ เป็นบริเวที่มอเห็นวิวไ้อย่าัเนและห่าาฝูนพอสมวร
“รนี้ีไหม?” เรนถาม้วยน้ำเสียอบอุ่น
“ีมา่ะ” เมไลนาอบ พร้อมรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามสุ
ะที่ารแสพลุเริ่มึ้น พลุแรพุ่ึ้นสู่ท้อฟ้าและแระายเป็นแสสีสันสวยาม เมไลนามอึ้นไป้วยวามื่นเ้นและื่นาื่นใ
“สวยัเลย่ะ” เมไลนาพู
"เเ่ในสายาันไม่เยเห็นสิ่ไหนเลยที่สวยามนอาเธอ"
เรน พูออมาอย่าเบาๆ เสียพลุที่ัสนั่นทำให้เมไลนา ไม่ไ้ยิน
เรนมอูเมไลนาที่ำลัื่นมพลุ้วยสายาที่เ็มไป้วยวามรั แล้วเาึัสินใที่ะทำในสิ่ที่ไ้เรียมไว้ เา่อย ๆ หยิบล่อเล็ ๆ ออมาาระเป๋า
“เมไลนา” เรนเรียื่อเธอเบา ๆ เมไลนาหันมามอ้วยวามสสัย
“ันมีสิ่หนึ่ที่อยาะให้เธอ” เรนพู พร้อมับยื่นล่อเล็ ๆ ให้ับเธอ
เมไลนารับล่อมา้วยวามสสัยและเปิมันอย่า้า ๆ ภายในล่อนั้นมีแหวนสวยามหนึ่ว
“เรน… นี่ือ…” เมไลนาพู้วยวามื้นันใ
“ใ่ ันไ้สั่ทำแหวนวนี้เพื่อเธอโยเพาะ”
เรนล่าว
“มันเป็นสัลัษ์อารเริ่ม้นใหม่อเราในที่นี้ ันอยาให้เธอรู้ว่าันะอยู่เีย้าเธอเสมอ”
เมไลนารู้สึน้ำาลอเบ้า วามรู้สึที่เธอมี่อเรนยิ่ทวีวามลึึ้
“อบุมา่ะ เรน ันีใมา” เมไลนาพูพร้อมน้ำาที่ไหลลมา
เรนับมือเมไลนาเบา ๆ และสวมแหวนวนั้นลบนนิ้วอเธอ พลุุสุท้ายพุ่ึ้นสู่ท้อฟ้าและแระายเป็นแสสีสวยามเ็มท้อฟ้า ทั้สอนยืนมอแสพลุที่เปล่ประายและรับรู้ถึวามอบอุ่นอันและัน
“นี่ือารเริ่ม้นที่ามที่สุในีวิอัน”
เมไลนาพูเบา ๆ
“และันะทำให้ทุวันอเธอมีวามหมาย”
เรนอบลับพร้อมรอยยิ้ม
ทั้สอนยืนอยู่้วยัน ท่ามลาแสพลุที่สว่าไสว เป็น่วเวลาที่สวยามและเ็มไป้วยวามหมายสำหรับทัู้่ พลุบนท้อฟ้าเหมือนับารประาศถึวามหวัและอนาที่สใสรออยพวเาอยู่้าหน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น