ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่6::นักเรียนใหม่
“เอาล่ะนักเรียนทุกคน ทุกคนคงจะทราบกันมาแล้วว่าเราจะมีนักเรียนใหม่ย้ายมา ดังนั้นครูก็ขอฝากเพื่อนคนนี้ไว้ด้วยนะ
ดูแลเค้าให้ดีๆล่ะ เอาล่ะ เข้ามาได้แล้ว”อาจารย์ประกาศ ครืด...ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก....
“สวัสดีครับ ผมเทรณุราช โอราเวนครับ ผมไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสมาตั้งแต่เด็กครับ เพิ่งกลับมาเมื่อ2อาทิตย์ก่อน
เพื่อเตรียมตัวเข้าโรงเรียน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”นักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้าห้องมา แนะนำตัวเอง
อึ๋ย...ไอ้เทรนมาเรียนที่เดียวกับฉันหรือเนี่ย โอ...พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย....
“เธอจะนั่งที่ไหนล่ะ เชิญเลือกที่นั่งเองละกันนะ”อาจารย์บอก ว้าก....อย่าน้า เดี๋ยวไอ้เทรนก็มานั่งข้างฉันหรอก
ทันใดนั้นเทรนก็หันมามองที่ๆนั่งของเมย์ ทำแววตามีเลศนัย แล้วก็หันกลับไปมองอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมขอนั่งข้างๆเมย์ครับ”เทรนบอก ทุกคนในห้องหันมามองเมย์เป็นตาเดียว โว้ย....ไอ้บ้า บังอาจมาเรียกชื่อฉัน
ต่อหน้าทุกคนหรอ อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ใครชื่อเมย์ ยกมือขึ้นมาซิ”อาจารย์พูด มองไปยังนักเรียนทุกคน ทำไงดีเนี่ย.....
“พิงค์ ใช้เวทมนตร์เปลี่ยนชื่อฉันที ให้ชื่อเมย์ไปอยู่ที่นายวิทย์ซะนะ แล้วให้ฉันชื่อว่าไพลินไปก่อนละกันนะ
ด่วนจี๋นะ เดี๋ยวนี้เลย เร็วๆ”เมย์กระซิบบอกพิงค์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ พิงค์ก็พยักหน้าตอบรับ ทันใดนั้น
เด็กชายตัวอ้วนที่นั่งอยู่หลังห้องก็ยกมือขึ้น ทำเอาทุกคนตกใจกันหมด ฮึๆ บอกแล้วว่าฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ
“เออ...พิงค์ให้ทุกคนในโลกนี้รู้ว่าฉันชื่อไพลินนะ ยกเว้นนายเทรนนั่น”เมย์ที่บัดนี้ได้ชื่อว่าไพลินไปแล้ว
กระซิบบอกพิงค์ พิงค์พยักหน้ารับอีกครั้ง
“เอ่อ...ผม...ผมขอนั่งข้างเด็กคนนั้นครับ”เทรนกล่าว แล้วชี้มาที่ไพลิน ทำเอาไพลินถึงกับสะดุ้ง อะไรเนี่ย
ยังไม่พออีกรึไงนะ เฮ้อ....นายคนนี้นี่น่ารำคาญชะมัด อุตส่าห์เปลี่ยนชื่อแล้วน้า ยังจามาตามรังควาญอีกอ่า แง...
“อ๋อ นั่งข้างสิรีหรอ ได้ๆ ยังไงสิรีก็คงจะช่วยดูแลเธอได้ดีสินะ เอ้า…สิรีมาช่วยเพื่อนเค้าลากโต๊ะไปตรงที่นั่งเธอซิ”
อาจารย์บอก อะไรเนี่ย...ฉันต้องทนนั่งกับนายคนนี้ แล้วยังต้องมาช่วยลากโต๊ะมาไว้ข้างๆฉันเนี่ยนะ
ทำไมโชคไม่ดีเลยน้าวันนี้...
“ค่ะ อาจารย์”ไพลินกล่าวด้วยน้ำเสียงและหน้าตายิ้มแย้ม แต่ทว่า...จริงๆแล้ว ในใจของเธอนั้นกลับไม่มีความยินดีเลย
แม้แต่น้อย มันช่างตรงกันข้ามกันเหลือเกิน...
“คุณเทรณุราชคะ ให้ฉันช่วยดีกว่าค่ะ”ไพลินทำเป็นมีสันพันธ์ไมตรีที่ดี ช่วยเหลือนักเรียนใหม่อย่างเต็มใจ
และพูดจาไพเราะเพราะพริ้ง แต่ก็ตามที่ได้กล่าวไปแล้ว ว่าในใจของเธอนั้นช่างตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเหลือเกิน...
“ไม่เป็นไรครับ คุณสิรีเรียกผมว่าเทรนก็ได้ครับ”เทรนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม มองหน้าไพลินด้วยรอยยิ้ม
ที่เมื่อสาวๆทุกคนในห้องเห็นถึงกับเป็นลม แต่ไพลินกลับไม่มีท่าทีที่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
แถมเธอยังจ้องตากลับไปด้วยรอยยิ้มที่หาได้ยากมากจากสาวน้อยผู้นี้ที่ไม่เคยยิ้มให้กับหนุ่มคนใดเลย
ซึ่งก็ทำเอาหนุ่มๆทุกคนตกตะลึงและจ้องตาไม่กระพิบเช่นกันกับสาวๆทุกคนในห้อง แต่ก็หารู้ไม่ว่าในใจของทั้งคู่นั้น
มันช่างตรงกันข้ามกันเหลือเกิน....
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...นายบ้านั่นนี่ จะตามรังควานฉันไปถึงไหนเนี่ย อุตส่าห์เปลี่ยนชื่อแล้ว
ยังจะมานั่งข้างฉันอีก โอย...ต่อไปนี้ที่โรงเรียนก็คงจะไม่สนุกไปอีกหลายเดือนแน่ๆ จนกว่าครูจะย้ายที่นั่งใหม่ให้เนี่ย
โอยยยยยยยย...ทำยังไงดี จะบอกเพื่อนก็ไม่ได้ว่าเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ถ้าไม่บอกก็อัดอั้นใจ ทำยังไงดี...ทำยังไงดี...
โอ้ว...พระเจ้าจอร์จช่วยลูกด้วย...”เมย์ที่บัดนี้เปลี่ยนชื่อให้กลับมาเหมือนเดิม ร้องตะโกนด้วยความอัดอั้นใจ
ในห้องนอนของเธอ ซึ่งทำเอาพิงค์ต้องรีบร่ายมนตร์สร้างเกราะไว้ที่ตัวเมย์เพียงผู้เดียว
เพื่อที่เสียงตะโกนจะได้ไม่เล็ดลอดออกไป
“จะ...เจ้านายคะ มีอะไรจะให้ข้าน้อยช่วยรับใช้ไหมคะ”พิงค์ที่เห็นว่าอารมณ์ของเมย์เริ่มสงบลงแล้วถาม
ด้วยความกลัวว่าเมย์จะอาละวาดอีก
“อืม...เอางี้นะ เธอช่วยทำให้พรุ่งนี้ครูย้ายที่นั่งให้ใหม่ละกัน แล้วก็ทำให้ฉันได้นั่งกับแพรนะ”เมย์สั่ง
ซึ่งพิงค์ก็พยักหน้ารับฟังด้วยความตั้งใจ อะฮ่า...นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอกนะ
“ได้เจ้าค่ะ”พิงค์กล่าว โค้งตัวน้อมรับ แล้วพิงค์ก็หายไป เฮ้อ...วันนี้เหนื่อยจริงๆเลยน้า แต่ว่าดวงตาสีน้ำตาลของนายนั่น
ตอนที่ยิ้มให้ฉันน่ะหล่อบาดใจเลยนะ แต่ว่า.... “เชอะ ถ้าไม่เพราะนายมาแกล้งฉัน ฉันก็จะไม่ทำอะไรนายหรอก
เหอะ มาเรียนวันแรก ก็โปรยเสน่ห์ใส่สาวๆทุกคนในห้องซะแล้ว ดีแล้วที่ฉันไม่ไปหลงเสน่ห์นายนั่น
ถ้าฉันเผลอไปหลงเสน่ห์นายเทรนนะ หิมะก็คงจะตกที่เมืองไทย ซากุระจะบานที่จังหวัดกาญจนบุรี
หอไอเฟลจะมาปรากฏอยู่ที่เชียงใหม่ เทพีแห่งสันติภาพก็จะมาอยู่ที่แม่น้ำเจ้าพระยา แล้วจิงโจ้ก็คงจะมาเดินเล่น
อยู่แถวจตุจักรล่ะ อย่าหวังเล้ย...ฝันไปแน่ๆ ฉันไม่มีทางไปชอบนายนั่นหรอกนะ เฮ้อ...วันนี้ไหนๆก็เหนื่อยมาเยอะแล้ว
รีบๆนอนดีกว่า...”เมย์กล่าวกับตัวเอง ซึ่งเสียงก็ดังไม่น้อย แล้วเมย์ก็ฟุบตัวลงบนที่นอน แล้วก็ผลอยหลับไป
โดยที่หารู้ไม่ว่า นอกห้องนอนของเธอนั้น มีร่างกายของชายหนุ่มนัยน์ตาสีม่วงเข้ม ผมมันเงาสีน้ำตาลอ่อนที่
เข้ากับสีผิวค่อนข้างคล้ำๆของชายหนุ่ม นั่งอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ห้องนอนของเมย์ที่สุด หน้าตายิ้มเจ้าเล่ห์
นั่งฟังสิ่งที่เมย์พูดอยู่คนเดียว โดยที่เมย์ไม่รู้ตัว...
“ในที่สุด...ก็เจอท่านเมย์จนได้นะ กว่าจะตามหาตัวเจอได้ ช่างลำบากเหลือเกิน น่าเสียดายที่ท่านเมย์จะต้องมานั่ง
ดูแลอาณาจักรเล็กๆที่แทบจะไม่มีอะไรเลย ซึ่งจริงๆแล้ว ท่านสามารถมีได้มากกว่านั้น”ชายหนุ่มหยุดพูด แล้วก็ทำท่าเคารพเมย์
โดยการกำมือข้างใดข้างหนึ่งไว้ตรงที่อก แล้วน้อมตัวลงไปเป็นการเคารพที่จะเคารพเฉพาะผู้ที่ยิ่งใหญ่จริงๆเท่านั้น
แล้วเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เขาก็กล่าวต่อ “ท่านเมย์ผู้เป็นความหวังเดียวของชาวโลกเวทมนตร์และชาวโลกทั้งปวง..
ควีนเมวีร่า เวรีเดล เจ้าแห่งทุกสรรพสิ่ง...”ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวขึ้นด้วยความดีใจปนเย็นชา แล้วจ้องมองไปยังห้องของเมย์
ด้วยสายตาที่มีความหวังอันสูงส่ง....
“ขอร้องล่ะนะเมย์ เธอเป็นความหวังเดียวของพวกเราแล้วนะ ช่วยพวกเราหน่อยเถอะนะ”
“ทำไมฉันต้องช่วยพวกเธอล่ะ”
“ก็เพราะว่าเด็กใหม่ที่เข้ามารู้จักชื่อเธอ เค้าก็ต้องรู้จักเธอน่ะสิ”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย นายนั่นอาจจะมั่วเอาก็ได้”
“แต่ว่านะ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเค้าถึงต้องมาชี้ว่าอยากนั่งกับเธอล่ะ”
“เค้าก็อาจจะยังไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดีแล้วก็มั่วๆเอาก็ได้นี่”
“แต่ว่า...ช่างเถอะนะ ยังไงพวกเราก็ต้องพึ่งเธอคนเดียวนะ”
“คนอื่นก็มีนี่ ทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ”
“เอ่อ...ก็เพราะว่ามีเธอคนเดียวที่ดูเหมือนว่าจะไม่ชอบเทรน เราก็เลยพึ่งเธอได้”
“แล้วพวกเธอล่ะ ชอบรึไง”
“กะ...ก็ใช่น่ะสิ เค้าน่ะน่ารักมากเลยนะ หล่อบาดใจเลยล่ะ”
“เหอะ คนอย่างนายนั่นเนี่ยนะหล่อ เชอะ ไม่มีทาง”
“เห็นมั๊ย เพราะว่าเธอไม่ชอบเทรน เราถึงต้องพึ่งเธอ”
ดูแลเค้าให้ดีๆล่ะ เอาล่ะ เข้ามาได้แล้ว”อาจารย์ประกาศ ครืด...ประตูห้องเรียนถูกเปิดออก....
“สวัสดีครับ ผมเทรณุราช โอราเวนครับ ผมไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศสมาตั้งแต่เด็กครับ เพิ่งกลับมาเมื่อ2อาทิตย์ก่อน
เพื่อเตรียมตัวเข้าโรงเรียน ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”นักเรียนใหม่ที่เพิ่งเข้าห้องมา แนะนำตัวเอง
อึ๋ย...ไอ้เทรนมาเรียนที่เดียวกับฉันหรือเนี่ย โอ...พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย....
“เธอจะนั่งที่ไหนล่ะ เชิญเลือกที่นั่งเองละกันนะ”อาจารย์บอก ว้าก....อย่าน้า เดี๋ยวไอ้เทรนก็มานั่งข้างฉันหรอก
ทันใดนั้นเทรนก็หันมามองที่ๆนั่งของเมย์ ทำแววตามีเลศนัย แล้วก็หันกลับไปมองอาจารย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ผมขอนั่งข้างๆเมย์ครับ”เทรนบอก ทุกคนในห้องหันมามองเมย์เป็นตาเดียว โว้ย....ไอ้บ้า บังอาจมาเรียกชื่อฉัน
ต่อหน้าทุกคนหรอ อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ
“ใครชื่อเมย์ ยกมือขึ้นมาซิ”อาจารย์พูด มองไปยังนักเรียนทุกคน ทำไงดีเนี่ย.....
“พิงค์ ใช้เวทมนตร์เปลี่ยนชื่อฉันที ให้ชื่อเมย์ไปอยู่ที่นายวิทย์ซะนะ แล้วให้ฉันชื่อว่าไพลินไปก่อนละกันนะ
ด่วนจี๋นะ เดี๋ยวนี้เลย เร็วๆ”เมย์กระซิบบอกพิงค์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อ พิงค์ก็พยักหน้าตอบรับ ทันใดนั้น
เด็กชายตัวอ้วนที่นั่งอยู่หลังห้องก็ยกมือขึ้น ทำเอาทุกคนตกใจกันหมด ฮึๆ บอกแล้วว่าฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ
“เออ...พิงค์ให้ทุกคนในโลกนี้รู้ว่าฉันชื่อไพลินนะ ยกเว้นนายเทรนนั่น”เมย์ที่บัดนี้ได้ชื่อว่าไพลินไปแล้ว
กระซิบบอกพิงค์ พิงค์พยักหน้ารับอีกครั้ง
“เอ่อ...ผม...ผมขอนั่งข้างเด็กคนนั้นครับ”เทรนกล่าว แล้วชี้มาที่ไพลิน ทำเอาไพลินถึงกับสะดุ้ง อะไรเนี่ย
ยังไม่พออีกรึไงนะ เฮ้อ....นายคนนี้นี่น่ารำคาญชะมัด อุตส่าห์เปลี่ยนชื่อแล้วน้า ยังจามาตามรังควาญอีกอ่า แง...
“อ๋อ นั่งข้างสิรีหรอ ได้ๆ ยังไงสิรีก็คงจะช่วยดูแลเธอได้ดีสินะ เอ้า…สิรีมาช่วยเพื่อนเค้าลากโต๊ะไปตรงที่นั่งเธอซิ”
อาจารย์บอก อะไรเนี่ย...ฉันต้องทนนั่งกับนายคนนี้ แล้วยังต้องมาช่วยลากโต๊ะมาไว้ข้างๆฉันเนี่ยนะ
ทำไมโชคไม่ดีเลยน้าวันนี้...
“ค่ะ อาจารย์”ไพลินกล่าวด้วยน้ำเสียงและหน้าตายิ้มแย้ม แต่ทว่า...จริงๆแล้ว ในใจของเธอนั้นกลับไม่มีความยินดีเลย
แม้แต่น้อย มันช่างตรงกันข้ามกันเหลือเกิน...
“คุณเทรณุราชคะ ให้ฉันช่วยดีกว่าค่ะ”ไพลินทำเป็นมีสันพันธ์ไมตรีที่ดี ช่วยเหลือนักเรียนใหม่อย่างเต็มใจ
และพูดจาไพเราะเพราะพริ้ง แต่ก็ตามที่ได้กล่าวไปแล้ว ว่าในใจของเธอนั้นช่างตรงกันข้ามกับความเป็นจริงเหลือเกิน...
“ไม่เป็นไรครับ คุณสิรีเรียกผมว่าเทรนก็ได้ครับ”เทรนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม มองหน้าไพลินด้วยรอยยิ้ม
ที่เมื่อสาวๆทุกคนในห้องเห็นถึงกับเป็นลม แต่ไพลินกลับไม่มีท่าทีที่สะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย
แถมเธอยังจ้องตากลับไปด้วยรอยยิ้มที่หาได้ยากมากจากสาวน้อยผู้นี้ที่ไม่เคยยิ้มให้กับหนุ่มคนใดเลย
ซึ่งก็ทำเอาหนุ่มๆทุกคนตกตะลึงและจ้องตาไม่กระพิบเช่นกันกับสาวๆทุกคนในห้อง แต่ก็หารู้ไม่ว่าในใจของทั้งคู่นั้น
มันช่างตรงกันข้ามกันเหลือเกิน....
“ย้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก...นายบ้านั่นนี่ จะตามรังควานฉันไปถึงไหนเนี่ย อุตส่าห์เปลี่ยนชื่อแล้ว
ยังจะมานั่งข้างฉันอีก โอย...ต่อไปนี้ที่โรงเรียนก็คงจะไม่สนุกไปอีกหลายเดือนแน่ๆ จนกว่าครูจะย้ายที่นั่งใหม่ให้เนี่ย
โอยยยยยยยย...ทำยังไงดี จะบอกเพื่อนก็ไม่ได้ว่าเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ถ้าไม่บอกก็อัดอั้นใจ ทำยังไงดี...ทำยังไงดี...
โอ้ว...พระเจ้าจอร์จช่วยลูกด้วย...”เมย์ที่บัดนี้เปลี่ยนชื่อให้กลับมาเหมือนเดิม ร้องตะโกนด้วยความอัดอั้นใจ
ในห้องนอนของเธอ ซึ่งทำเอาพิงค์ต้องรีบร่ายมนตร์สร้างเกราะไว้ที่ตัวเมย์เพียงผู้เดียว
เพื่อที่เสียงตะโกนจะได้ไม่เล็ดลอดออกไป
“จะ...เจ้านายคะ มีอะไรจะให้ข้าน้อยช่วยรับใช้ไหมคะ”พิงค์ที่เห็นว่าอารมณ์ของเมย์เริ่มสงบลงแล้วถาม
ด้วยความกลัวว่าเมย์จะอาละวาดอีก
“อืม...เอางี้นะ เธอช่วยทำให้พรุ่งนี้ครูย้ายที่นั่งให้ใหม่ละกัน แล้วก็ทำให้ฉันได้นั่งกับแพรนะ”เมย์สั่ง
ซึ่งพิงค์ก็พยักหน้ารับฟังด้วยความตั้งใจ อะฮ่า...นายไม่มีทางชนะฉันได้หรอกนะ
“ได้เจ้าค่ะ”พิงค์กล่าว โค้งตัวน้อมรับ แล้วพิงค์ก็หายไป เฮ้อ...วันนี้เหนื่อยจริงๆเลยน้า แต่ว่าดวงตาสีน้ำตาลของนายนั่น
ตอนที่ยิ้มให้ฉันน่ะหล่อบาดใจเลยนะ แต่ว่า.... “เชอะ ถ้าไม่เพราะนายมาแกล้งฉัน ฉันก็จะไม่ทำอะไรนายหรอก
เหอะ มาเรียนวันแรก ก็โปรยเสน่ห์ใส่สาวๆทุกคนในห้องซะแล้ว ดีแล้วที่ฉันไม่ไปหลงเสน่ห์นายนั่น
ถ้าฉันเผลอไปหลงเสน่ห์นายเทรนนะ หิมะก็คงจะตกที่เมืองไทย ซากุระจะบานที่จังหวัดกาญจนบุรี
หอไอเฟลจะมาปรากฏอยู่ที่เชียงใหม่ เทพีแห่งสันติภาพก็จะมาอยู่ที่แม่น้ำเจ้าพระยา แล้วจิงโจ้ก็คงจะมาเดินเล่น
อยู่แถวจตุจักรล่ะ อย่าหวังเล้ย...ฝันไปแน่ๆ ฉันไม่มีทางไปชอบนายนั่นหรอกนะ เฮ้อ...วันนี้ไหนๆก็เหนื่อยมาเยอะแล้ว
รีบๆนอนดีกว่า...”เมย์กล่าวกับตัวเอง ซึ่งเสียงก็ดังไม่น้อย แล้วเมย์ก็ฟุบตัวลงบนที่นอน แล้วก็ผลอยหลับไป
โดยที่หารู้ไม่ว่า นอกห้องนอนของเธอนั้น มีร่างกายของชายหนุ่มนัยน์ตาสีม่วงเข้ม ผมมันเงาสีน้ำตาลอ่อนที่
เข้ากับสีผิวค่อนข้างคล้ำๆของชายหนุ่ม นั่งอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ใกล้ห้องนอนของเมย์ที่สุด หน้าตายิ้มเจ้าเล่ห์
นั่งฟังสิ่งที่เมย์พูดอยู่คนเดียว โดยที่เมย์ไม่รู้ตัว...
“ในที่สุด...ก็เจอท่านเมย์จนได้นะ กว่าจะตามหาตัวเจอได้ ช่างลำบากเหลือเกิน น่าเสียดายที่ท่านเมย์จะต้องมานั่ง
ดูแลอาณาจักรเล็กๆที่แทบจะไม่มีอะไรเลย ซึ่งจริงๆแล้ว ท่านสามารถมีได้มากกว่านั้น”ชายหนุ่มหยุดพูด แล้วก็ทำท่าเคารพเมย์
โดยการกำมือข้างใดข้างหนึ่งไว้ตรงที่อก แล้วน้อมตัวลงไปเป็นการเคารพที่จะเคารพเฉพาะผู้ที่ยิ่งใหญ่จริงๆเท่านั้น
แล้วเมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมา เขาก็กล่าวต่อ “ท่านเมย์ผู้เป็นความหวังเดียวของชาวโลกเวทมนตร์และชาวโลกทั้งปวง..
ควีนเมวีร่า เวรีเดล เจ้าแห่งทุกสรรพสิ่ง...”ชายหนุ่มผู้นั้นกล่าวขึ้นด้วยความดีใจปนเย็นชา แล้วจ้องมองไปยังห้องของเมย์
ด้วยสายตาที่มีความหวังอันสูงส่ง....
“ขอร้องล่ะนะเมย์ เธอเป็นความหวังเดียวของพวกเราแล้วนะ ช่วยพวกเราหน่อยเถอะนะ”
“ทำไมฉันต้องช่วยพวกเธอล่ะ”
“ก็เพราะว่าเด็กใหม่ที่เข้ามารู้จักชื่อเธอ เค้าก็ต้องรู้จักเธอน่ะสิ”
“ไม่เห็นจำเป็นเลย นายนั่นอาจจะมั่วเอาก็ได้”
“แต่ว่านะ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเค้าถึงต้องมาชี้ว่าอยากนั่งกับเธอล่ะ”
“เค้าก็อาจจะยังไม่รู้ว่าจะนั่งตรงไหนดีแล้วก็มั่วๆเอาก็ได้นี่”
“แต่ว่า...ช่างเถอะนะ ยังไงพวกเราก็ต้องพึ่งเธอคนเดียวนะ”
“คนอื่นก็มีนี่ ทำไมถึงต้องเป็นฉันล่ะ”
“เอ่อ...ก็เพราะว่ามีเธอคนเดียวที่ดูเหมือนว่าจะไม่ชอบเทรน เราก็เลยพึ่งเธอได้”
“แล้วพวกเธอล่ะ ชอบรึไง”
“กะ...ก็ใช่น่ะสิ เค้าน่ะน่ารักมากเลยนะ หล่อบาดใจเลยล่ะ”
“เหอะ คนอย่างนายนั่นเนี่ยนะหล่อ เชอะ ไม่มีทาง”
“เห็นมั๊ย เพราะว่าเธอไม่ชอบเทรน เราถึงต้องพึ่งเธอ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น