ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4::เจ้าของดินแดนอีกคน!?
“แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!”โจรตวาดกลับ แต่เมย์ไม่สนใจ และเริ่มว่ายมนตร์
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า นายเทบูลิส เกรวานจงหยุดนิ่งเดี๋ยวนี้”เมย์ร่ายมนตร์ และทันใดนั้น ร่างกายของโจรนามว่า
เทบูลิส เกรวานก็หยุดนิ่งราวกับอัศจรรย์
“อืม...ขอของที่ขโมยไปด้วยนะคุณเทบูลิส อ้อ!ของมีคมเอามาเล่นง่ายๆไม่นะคะ”เมย์กล่าวหน้าตายิ้มแย้ม แต่น้ำเสียง
ที่กล่าวออกมานั้นดุดัน แล้วก็เดินไปหยิบของที่เทบูลิสขโมยมาคืนแก่เจ้าของร้านที่ทำหน้างุนงง แล้วก็ดึงมีดออกจากมือ
ของโจรผู้น่าอนาถ ที่ตอนนี้ตัวแข็งราวกับหิน
“แล้วเราจะทำยังไงกับคุณเทบูลิสดีน้า”เมย์กล่าวขึ้น แววตาที่มองโจรผู้น่าสงสาร ราวกับมีปีศาจเข้าสิง แววตามีอำนาจ
ที่แฝงด้วยความน่ากลัว...
“ถอนเวทมนตร์ก่อนละกันนะคะ คุณเทบูลิส”เมย์กล่าวสีหน้าและนำเสียงยิ้มแย้ม
โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงถอนมนตร์แข็งตัวแล้วมีเชือกวิเศษที่มองไม่เห็นรัดตัวนายเทบูลิสเอาไว้ป้องกันการหนี
ทันใดนั้นโจรผู้น่าสงสารก็กลับมาสู่สภาพเดิม เขากำลังจะหนี แต่ก็ต้องล้มลงทุกครั้ง สร้างความประหลาดใจให้ผู้
ที่เห็นเหตุการณ์เป็นอย่างมาก
“จะหนีหรือคะ ไม่ได้หรอกค่ะ เราต้องตกลงกันก่อนว่าคุณจะทำอะไรใช้โทษของตัวเอง”เมย์กล่าว เดินเข้าไปใกล้อีก
“แกจะทำอะไรก็พูดมา!อย่ายืดเยื้อ!ข้าไม่ชอบ!”โจรตวาดดังลั่น
“จุ๊ๆ ตอนนี้คุณยังอยู่ในควบคุมของฉันนะคะ พูดอะไรระวังปากหน่อยสิคะ”เมย์ ทำหน้าเวทนา
“ฮึ่ย!”โจรคำรามด้วยความเจ็บใจ
“พิงค์”เมย์กล่าว
“อะ...อะไรคะเจ้านาย”พิงค์กล่าวเสียงสั่น ด้วยความกลัวความน่ากลัวของเจ้านาย
“สร้างบ้านคุกที่แข็งแกร่งมากขึ้นมาซิ ตรงนี้แหละ”เมย์บอก จ้องหน้า แววตาดุดัน
“ดะ...ได้ค่ะ”พิงค์กล่าว แล้วก็ปรากฏบ้านคุกขึ้นตรงหน้า
“นี่แหละค่ะ ที่อยู่ชั่วคราวของคุณ อืม...”เมย์กล่าว แล้วก็สั่งให้เชือกพาเขาเข้าไปขังในบ้านคุก
“แกทำอะไรน่ะ!”โจรถาม
“คุมขังค่ะ อูย...หนวกหูจริง....หุบปากซะ”เมย์กล่าว แล้วพลัน ปากของเทบูลิสก็ปิดลงทันที
“พิงค์”เมย์กล่าวเสียงเย็นยะเยือกราวกับไม่ใช่เมย์คนเดิม
“มะ...มีอะไรคะ เจ้านาย”พิงค์ถาม ตัวสั่นอย่างน่าเวทนานัก
“เธอเนรมิตทหารยามมาเฝ้าเจ้านี่ตลอดเวลา และมีอาหารให้มันกินตลอด24ชั่วโมงนะ อ้อ...แล้วก็อย่าให้มันพูด
อะไรได้ด้วย ฉันกลับแล้วนะ ทำให้ดีล่ะ”เมย์กล่าวคำสั่งเฉียบขาด ก่อนลงท้ายด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปกติ
“ค่ะ”พิงค์กล่าว แล้วก็ทำตามที่เจ้านายสั่งทันที
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”เมย์ร่ายมนตร์แล้วร่างของเมย์ก็กลับมาปรากฏอยู่ที่..
“ว้าย!”เสียงหนึ่งร้องขึ้น
“เฮ้ย!”อีกเสียงหนึ่งก็ร้องขึ้น
“นายเป็นใคร”เสียงแรกถาม
“เธอเป็นใคร” เสียงที่สองถาม
“นายตอบก่อนสิ”เสียงแรกบอกด้วยท่าทีที่ไม่ยอมง่ายๆ
“เธอตอบก่อนสิ”เสียงที่สองก็บอกด้วยท่าทีที่ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน
“ช่างเถอะ...ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนล่ะ”เสียงแรกถามด้วยความรำคาญ
“ที่นี่หรอ ก็บ้านฉันน่ะสิ”เสียงที่สองตอบ
“เอ่อ...ช่วยเปิดไฟได้มั้ย ฉันมองไม่ค่อยเห็นน่ะ”เสียงแรกบอก น้ำเสียงอ้อนวอน
“ได้ แต่เธอต้องบอกนะว่าเธอคือใคร”เสียงที่สองยื่นข้อเสนอ
“อือๆ เปิดไฟเร็วๆเหอะน่า”เสียงแรกบอกด้วยความไม่เต็มใจ
พรึ่บ!
“เย้ เปิดไฟแล้ว”เจ้าของเสียงแรกคือ เด็กหญิงผมยาวดำสลวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่เฉียบคม กล่าวขึ้นด้วยความดีใจ
“เธอ....”เจ้าของเสียงที่สองคือ เด็กหนุ่มอายุราวๆ14ปี ผมสีดำเช่นกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววตาที่บ่งบอก
ถึงความงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เอ่อ....นี่บ้านของนายจริงๆด้วย ขอโทษที่มารบกวนนะ”เด็กหญิงกล่าว
“ไม่เป็นไร แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”เด็กหนุ่มถาม
“ฉันชื่อเมย์ อายุ14....แล้วนายล่ะ”เมย์กล่าว ฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย....
“เอ่อ...ฉันชื่อเทรน อายุ14เหมือนกัน”เทรนตอบ “ว่าแต่....เธอมาที่บ้านฉันได้ยังไง”เทรนถามต่อ เอ..หมอนี่..
หน้าตาก็ใช้ได้นะเนี่ย
“เอ่อ...คือว่า เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ถ้านายอยากรู้ฉันจะบอกให้”เมย์ตอบ บอกไปนายจะเชื่อรึเปล่า
ฉันยังไม่รู้เลยนะเนี่ย คงต้องพาไปที่อิเคร่าเพื่อพิสูจน์แน่ๆเลย ฮือๆ...ทั้งที่อยากจะเก็บเอาไว้เป็นความลับแท้ๆ แง....
“หรือว่า...เธอมีดินแดนวิเศษของเธอเอง”เทรนถาม สีหน้าไม่แน่ใจ เอ...หมอนี่รู้ได้ยังไงนะ ต้องระวังเอาไว้ก่อน
“นายมีรึไง”เมย์ถาม สีหน้าระแวง ใครจะไปบอกง่ายๆล่ะ โธ่เอ๊ย...
“ใช่ ชื่อว่าดินแดน เวฟูฟ แล้วเธอล่ะ”เทรนตอบ อืม...ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลยนะเนี่ย ทำยังไงดีเนี่ย
หาทางแก้ขัดไปก่อนละกัน
“นายโม้รึเปล่า แน่จริงนายก็พาฉันไปดูเดี๋ยวนี้สิ”เมย์บอก ทำเป็นไม่เชื่อ
“ฉันไม่โม้หรอก เอาซี่ ไปดูกันเดี๋ยวนี้เลย”เทรนบอกสีหน้าจริงจัง แล้วก็คว้าข้อมือเมย์มา เฮ้ย...มันทำอะไรเนี่ย เจ็บนะ
“เกรมอส เลบิตี้ แฟนเทียร์ จงพาข้าและสหายเมย์ไปยังดินแดนเวฟูฟ”เทรนร่ายมนตร์ แล้วทันใดนั้น
ร่างของเมย์กับเทรนก็หายไปจากห้อง......
“ว้าว...สวยจังเลย นี่ประเทศของนายจริงๆหรอ”เมย์กล่าวด้วยความตื่นเต้น
“ใช่...อ้ะนี่ ฉันให้”เทรนบอก พลางยื่นผลไม้ที่รูปร่างคล้ายใบไม้แต่อ้วนๆ สีม่วงมา กลิ่นของมันหอมชวนรับประทาน
เหลือหลาย เอ...มันจะมีพิษรึเปล่านะ ต้องลองถามดู...
“นี่...เทรน แน่ใจนะว่ามันไม่มีพิษน่ะ”เมย์ถาม หน้าตาสงสัย เหอะ...จะมาหลอกคนอย่างฉันหรอ ยังเร็วไป500ปี ไอ้น้องชาย
“ฮะฮะ...เธอนี่หัวไวชะมัด มันไม่มีพิษหรอก แต่มันเปรี้ยวสุดๆน่ะ ฮะฮะ...”เทรนพูดไปหัวเราะไป กะแล้วว่ามันต้องมีอะไรพิรุธ
“ขอโทษนะที่ฉันรู้ทันนายน่ะ”เมย์บอก แล้วยัดผลไม้เข้าปากเทรนไป
“อู้อี้...อู้อี้...”เทรนพยายามจะเอาออก ได้จังหวะแล้ว ฮ่า...ดูแผนที่ก่อน อืม...มีดินแดนเวฟูฟจริงๆด้วย
อยู่ใกล้กับอิเคร่านี่เอง แต่ว่ามีทะเลมาคั่นกลาง อืม...
“นี่!เมย์ คิดอะไรอยู่น่ะ”เทรนที่เอาผลไม้ออกจากปากได้แล้วทักเมย์ที่กำลังยืนใช้ความคิดอยู่
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า นายเทบูลิส เกรวานจงหยุดนิ่งเดี๋ยวนี้”เมย์ร่ายมนตร์ และทันใดนั้น ร่างกายของโจรนามว่า
เทบูลิส เกรวานก็หยุดนิ่งราวกับอัศจรรย์
“อืม...ขอของที่ขโมยไปด้วยนะคุณเทบูลิส อ้อ!ของมีคมเอามาเล่นง่ายๆไม่นะคะ”เมย์กล่าวหน้าตายิ้มแย้ม แต่น้ำเสียง
ที่กล่าวออกมานั้นดุดัน แล้วก็เดินไปหยิบของที่เทบูลิสขโมยมาคืนแก่เจ้าของร้านที่ทำหน้างุนงง แล้วก็ดึงมีดออกจากมือ
ของโจรผู้น่าอนาถ ที่ตอนนี้ตัวแข็งราวกับหิน
“แล้วเราจะทำยังไงกับคุณเทบูลิสดีน้า”เมย์กล่าวขึ้น แววตาที่มองโจรผู้น่าสงสาร ราวกับมีปีศาจเข้าสิง แววตามีอำนาจ
ที่แฝงด้วยความน่ากลัว...
“ถอนเวทมนตร์ก่อนละกันนะคะ คุณเทบูลิส”เมย์กล่าวสีหน้าและนำเสียงยิ้มแย้ม
โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงถอนมนตร์แข็งตัวแล้วมีเชือกวิเศษที่มองไม่เห็นรัดตัวนายเทบูลิสเอาไว้ป้องกันการหนี
ทันใดนั้นโจรผู้น่าสงสารก็กลับมาสู่สภาพเดิม เขากำลังจะหนี แต่ก็ต้องล้มลงทุกครั้ง สร้างความประหลาดใจให้ผู้
ที่เห็นเหตุการณ์เป็นอย่างมาก
“จะหนีหรือคะ ไม่ได้หรอกค่ะ เราต้องตกลงกันก่อนว่าคุณจะทำอะไรใช้โทษของตัวเอง”เมย์กล่าว เดินเข้าไปใกล้อีก
“แกจะทำอะไรก็พูดมา!อย่ายืดเยื้อ!ข้าไม่ชอบ!”โจรตวาดดังลั่น
“จุ๊ๆ ตอนนี้คุณยังอยู่ในควบคุมของฉันนะคะ พูดอะไรระวังปากหน่อยสิคะ”เมย์ ทำหน้าเวทนา
“ฮึ่ย!”โจรคำรามด้วยความเจ็บใจ
“พิงค์”เมย์กล่าว
“อะ...อะไรคะเจ้านาย”พิงค์กล่าวเสียงสั่น ด้วยความกลัวความน่ากลัวของเจ้านาย
“สร้างบ้านคุกที่แข็งแกร่งมากขึ้นมาซิ ตรงนี้แหละ”เมย์บอก จ้องหน้า แววตาดุดัน
“ดะ...ได้ค่ะ”พิงค์กล่าว แล้วก็ปรากฏบ้านคุกขึ้นตรงหน้า
“นี่แหละค่ะ ที่อยู่ชั่วคราวของคุณ อืม...”เมย์กล่าว แล้วก็สั่งให้เชือกพาเขาเข้าไปขังในบ้านคุก
“แกทำอะไรน่ะ!”โจรถาม
“คุมขังค่ะ อูย...หนวกหูจริง....หุบปากซะ”เมย์กล่าว แล้วพลัน ปากของเทบูลิสก็ปิดลงทันที
“พิงค์”เมย์กล่าวเสียงเย็นยะเยือกราวกับไม่ใช่เมย์คนเดิม
“มะ...มีอะไรคะ เจ้านาย”พิงค์ถาม ตัวสั่นอย่างน่าเวทนานัก
“เธอเนรมิตทหารยามมาเฝ้าเจ้านี่ตลอดเวลา และมีอาหารให้มันกินตลอด24ชั่วโมงนะ อ้อ...แล้วก็อย่าให้มันพูด
อะไรได้ด้วย ฉันกลับแล้วนะ ทำให้ดีล่ะ”เมย์กล่าวคำสั่งเฉียบขาด ก่อนลงท้ายด้วยน้ำเสียงที่เหมือนปกติ
“ค่ะ”พิงค์กล่าว แล้วก็ทำตามที่เจ้านายสั่งทันที
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”เมย์ร่ายมนตร์แล้วร่างของเมย์ก็กลับมาปรากฏอยู่ที่..
“ว้าย!”เสียงหนึ่งร้องขึ้น
“เฮ้ย!”อีกเสียงหนึ่งก็ร้องขึ้น
“นายเป็นใคร”เสียงแรกถาม
“เธอเป็นใคร” เสียงที่สองถาม
“นายตอบก่อนสิ”เสียงแรกบอกด้วยท่าทีที่ไม่ยอมง่ายๆ
“เธอตอบก่อนสิ”เสียงที่สองก็บอกด้วยท่าทีที่ไม่ยอมง่ายๆเช่นกัน
“ช่างเถอะ...ว่าแต่ที่นี่ที่ไหนล่ะ”เสียงแรกถามด้วยความรำคาญ
“ที่นี่หรอ ก็บ้านฉันน่ะสิ”เสียงที่สองตอบ
“เอ่อ...ช่วยเปิดไฟได้มั้ย ฉันมองไม่ค่อยเห็นน่ะ”เสียงแรกบอก น้ำเสียงอ้อนวอน
“ได้ แต่เธอต้องบอกนะว่าเธอคือใคร”เสียงที่สองยื่นข้อเสนอ
“อือๆ เปิดไฟเร็วๆเหอะน่า”เสียงแรกบอกด้วยความไม่เต็มใจ
พรึ่บ!
“เย้ เปิดไฟแล้ว”เจ้าของเสียงแรกคือ เด็กหญิงผมยาวดำสลวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่เฉียบคม กล่าวขึ้นด้วยความดีใจ
“เธอ....”เจ้าของเสียงที่สองคือ เด็กหนุ่มอายุราวๆ14ปี ผมสีดำเช่นกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลฉายแววตาที่บ่งบอก
ถึงความงงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
“เอ่อ....นี่บ้านของนายจริงๆด้วย ขอโทษที่มารบกวนนะ”เด็กหญิงกล่าว
“ไม่เป็นไร แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”เด็กหนุ่มถาม
“ฉันชื่อเมย์ อายุ14....แล้วนายล่ะ”เมย์กล่าว ฉันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย....
“เอ่อ...ฉันชื่อเทรน อายุ14เหมือนกัน”เทรนตอบ “ว่าแต่....เธอมาที่บ้านฉันได้ยังไง”เทรนถามต่อ เอ..หมอนี่..
หน้าตาก็ใช้ได้นะเนี่ย
“เอ่อ...คือว่า เรื่องนั้นฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ถ้านายอยากรู้ฉันจะบอกให้”เมย์ตอบ บอกไปนายจะเชื่อรึเปล่า
ฉันยังไม่รู้เลยนะเนี่ย คงต้องพาไปที่อิเคร่าเพื่อพิสูจน์แน่ๆเลย ฮือๆ...ทั้งที่อยากจะเก็บเอาไว้เป็นความลับแท้ๆ แง....
“หรือว่า...เธอมีดินแดนวิเศษของเธอเอง”เทรนถาม สีหน้าไม่แน่ใจ เอ...หมอนี่รู้ได้ยังไงนะ ต้องระวังเอาไว้ก่อน
“นายมีรึไง”เมย์ถาม สีหน้าระแวง ใครจะไปบอกง่ายๆล่ะ โธ่เอ๊ย...
“ใช่ ชื่อว่าดินแดน เวฟูฟ แล้วเธอล่ะ”เทรนตอบ อืม...ไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลยนะเนี่ย ทำยังไงดีเนี่ย
หาทางแก้ขัดไปก่อนละกัน
“นายโม้รึเปล่า แน่จริงนายก็พาฉันไปดูเดี๋ยวนี้สิ”เมย์บอก ทำเป็นไม่เชื่อ
“ฉันไม่โม้หรอก เอาซี่ ไปดูกันเดี๋ยวนี้เลย”เทรนบอกสีหน้าจริงจัง แล้วก็คว้าข้อมือเมย์มา เฮ้ย...มันทำอะไรเนี่ย เจ็บนะ
“เกรมอส เลบิตี้ แฟนเทียร์ จงพาข้าและสหายเมย์ไปยังดินแดนเวฟูฟ”เทรนร่ายมนตร์ แล้วทันใดนั้น
ร่างของเมย์กับเทรนก็หายไปจากห้อง......
“ว้าว...สวยจังเลย นี่ประเทศของนายจริงๆหรอ”เมย์กล่าวด้วยความตื่นเต้น
“ใช่...อ้ะนี่ ฉันให้”เทรนบอก พลางยื่นผลไม้ที่รูปร่างคล้ายใบไม้แต่อ้วนๆ สีม่วงมา กลิ่นของมันหอมชวนรับประทาน
เหลือหลาย เอ...มันจะมีพิษรึเปล่านะ ต้องลองถามดู...
“นี่...เทรน แน่ใจนะว่ามันไม่มีพิษน่ะ”เมย์ถาม หน้าตาสงสัย เหอะ...จะมาหลอกคนอย่างฉันหรอ ยังเร็วไป500ปี ไอ้น้องชาย
“ฮะฮะ...เธอนี่หัวไวชะมัด มันไม่มีพิษหรอก แต่มันเปรี้ยวสุดๆน่ะ ฮะฮะ...”เทรนพูดไปหัวเราะไป กะแล้วว่ามันต้องมีอะไรพิรุธ
“ขอโทษนะที่ฉันรู้ทันนายน่ะ”เมย์บอก แล้วยัดผลไม้เข้าปากเทรนไป
“อู้อี้...อู้อี้...”เทรนพยายามจะเอาออก ได้จังหวะแล้ว ฮ่า...ดูแผนที่ก่อน อืม...มีดินแดนเวฟูฟจริงๆด้วย
อยู่ใกล้กับอิเคร่านี่เอง แต่ว่ามีทะเลมาคั่นกลาง อืม...
“นี่!เมย์ คิดอะไรอยู่น่ะ”เทรนที่เอาผลไม้ออกจากปากได้แล้วทักเมย์ที่กำลังยืนใช้ความคิดอยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น