ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3::ความแปลกใจ
“หวัดดีจ้าทุกคน”ฉันปรากฏตัวในห้องเรียนใน2วันต่อมา ดูทุกคนตกใจกับดีใจมากๆเลยล่ะ
“เฮ้...เมย์กลับมาแล้ว ตอนนี้พวกเราจะได้ไม่ต้องมานั่งคอยเป็นห่วงแล้ว วู้!”เบลล์ร้องตะโกนอย่างดีใจ
“ยินดีต้อนรับกลับมานะเมย์”เพื่อนๆหลายคนพูดกับฉันอย่างนี้
“อืม ขอบคุณนะ”ฉันบอกเพื่อนๆทุกคนด้วยความดีใจ
“เอาล่ะ...วันนี้เราจะเรียน อ้าว...กลับมาเรียนได้แล้วหรอสิรี”อาจารย์ณาสิรีที่สอนวิชาสังคมศึกษาทักฉัน
“ค่ะ”ฉันลุกขึ้นตอบ
เอ..ฉันเองก็เพิ่งรู้นะ ว่าการเรียนก็สนุกเหมือนกัน แหะๆก็หยุดเรียนไปตั้ง5วันแน่ะเนื่องจากสมองได้รับการกระทบ
กระเทือนนิดหน่อยน่ะเลยต้องนอนพักยาว พอกลับมานะ มันกระตือรือร้นอยากจะเรียนสุดๆเลยล่ะ...
“เมย์....วันนี้รีบกลับบ้านรึเปล่า”น้ำ เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของฉัน เข้ามาถามฉันตอนพักเที่ยง ระหว่างที่กำลังทานอาหารเที่ยงอยู่
“อืม...คงจะไม่มั้ง แม่บอกว่าวันนี้แม่กลับดึก จะไปไหนก็ได้ แต่ต้องกลับมาก่อน3ทุ่มครึ่งน่ะ”ฉันตอบน้ำ
“คือว่า...ฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอน่ะ เลิกเรียนวันนี้เจอกันที่สนามหญ้านะ”น้ำบอก
“อือ แล้วเราจะรอนะ”ฉันบอกแล้วก็ทานข้าวต่อ.....
“รอนานมั้ย”น้ำที่เพิ่งวิ่งมาถามฉัน
“ไม่หรอก เพิ่งมาไม่นานเองเนี่ย”ฉันตอบทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“อือ งั้นไปกันเหอะ ฉันมีที่ๆจะพาเธอไป”น้ำบอก เอ....มันเหมือนเป็นรหัสลับอะไรสักอย่างเลย แต่ช่างมันเถอะ
ฉันคงคิดไปเองละมั้ง ก็ฉันชอบอ่านหนังสือพวกนักสืบนี่นา ก็เลยชอบคิดแบบนี้
“จะไปกันยังไงล่ะฉันถาม
“ก็รถไฟฟ้าไง”น้ำตอบ ลากฉันไปขึ้นรถไฟฟ้า
“อีกเมื่อไหร่จะถึงล่ะ”ฉันถามน้ำ พวกเราเพิ่งเดินลงมาจากรถไฟฟ้า น้ำก็พาฉันเดินไปไหนไม่รู้ มันเมื่อยขานะ....
“ไม่นานหรอกน่า อย่าบ่นได้มั้ย”น้ำบอก รีบเดินมากกว่าเดิม ดูเธอรีบเร่งมากๆยังไงไม่รู้.....
“ถึงแล้ว....เฮ้อ!เหนื่อยชะมัด”น้ำบอก ยืนกุมหัวเข่าหายใจหอบ ที่นั่นมันมืดมาก ดูชื้นๆด้วย บรื๋ออออออ...
ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้นะ เนี่ยนะที่ๆน้ำบอกว่าจะพาฉันมา
“นะ...น้ำ”ฉันพูดกับน้ำ แขนสั่น
“หืม มีอะไรหรอ”น้ำถาม หน้าตาธรรมดา
“ทะ...ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้น่ะ เนี่ยนะ...ที่ๆเธอบอกว่าจะพาฉันมา”ฉันบอกน้ำตัวเริ่มสั่น
“ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยเธอคิดไปเองรึเปล่า”น้ำบอก
“ไม่เห็นน่ากลัวหรอ น่ากลัวจะตายไป ถ้าเธอไม่กลัว ก็อยู่ไปคนเดียวเถอะ ฉันจะกลับ”ฉันบอกก้าวขากำลัง
จะรีบเดินออกมา แต่ทว่า...
“จะรีบไปไหนน่ะ ฉันยังไม่ได้เปิดไฟเลยนะ”น้ำบอกแล้วรั้งฉันเอาไว้
“หา....ยังไม่ได้เปิดไฟ”ฉันถาม ทำหน้างงๆ
“อืม ฉันให้เธอเป็นของขวัญที่ออกมาจากโรงพยาบาล”น้ำบอก พรึ่บ....น้ำเปิดไฟ
“ว้าว....น่ารักจังแต่ทำไมพื้นมันเย็นๆล่ะ ”ฉันถาม ของที่น้ำให้ฉันคือตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดนักบัลเล่ต์
กับรองเท้าโท(รองเท้าปลายเท้า) น่ารักมากๆ
“ลองก้มลงไปจับสิ ระวังลื่นนะ!”น้ำเตือน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...พรืด!โครม!
“โอ๊ย...เจ็บจังเลย ว้าว...หิมะ.....อ่าว ทำไมมันนุ่มๆอ่ะ”ฉันล้มลงไปทับหิมะสีขาว
“อ๋อ นั่นมันลองหยิบหิมะสิ”น้ำบอก ฉันก็ทำตาม อ้าว...ปรากฏว่ามันเป็นสำลีที่มีน้ำแข็งแผ่นใหญ่รองอยู่นั่นเอง
“เก่งนี่ที่ประเทศของเราไม่มีหิมะ ก็เลยทำหิมะเทียม”ฉันพูด
“อือ แต่ว่าหิมะมันละลายไปเยอะหน่อย ก็เลยชื้นๆ”น้ำบอก
“อือ ขอบคุณนะ ตุ๊กตาหมีก็น่ารักมากเลย”ฉันบอกขอบคุณน้ำ
“ไม่เป็นไรหรอก…..นั่งก่อนสิ”น้ำบอก แล้วเลื่อนเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง
“ของคุณ...เออ ว่าแต่เรื่องที่จะปรึกษาล่ะ”ฉันถาม
“คือว่า...เรื่องนั้นน่ะ ไม่มีหรอก มันเป็นแค่ข้ออ้าง”น้ำบอก โธ่เอ๊ย....น้ำนี่ตลกจังเลย
“อือ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”ฉันบอก
“อือ บาย”น้ำบอกลา
“อือ บาย”ฉันบอก แล้วก็เดินออกมา เดี๋ยวไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านดีกว่า….
ระหว่างรอรถให้ไปถึงสถานี ฉันก็คิดว่าวันนี้จะไปเล่นอะไรที่อิเคร่าดี คิดยังไงก็มีมากมาย ก็เลยคิดนาน
ใช้สมาธิมาก แทบจะไม่ได้ฟังเสียงอะไรเลย จนรถเลยไปสถานีนึง งานนี้ก็เลยต้องเดินกลับบ้านไกลเลย....
วันนี้ตอนที่ไปเที่ยวที่อิเคร่า ก็มีเรื่องเกิดขึ้น ลำบากมากเลย เรื่องก็มีอยู่ว่า...
“นี่พิงค์ทำไมชาวบ้านพวกนี้ถึงเกิดขึ้นมาได้ล่ะ”ฉันถามพิงค์ตอนที่กำลังเดินซื้อของอยู่
“เป็นเพราะว่าหากเรามีดินแดน แต่ว่าขาดผู้คน มันก็ไม่มีประโยชน์สิเจ้าคะ”พิงค์ตอบ
“นั่นสิ”ฉันตอบ เออ....ถ้าอย่างงั้นฉันจะถามพิงค์ไปทำไมนะ โง่จริงๆเลย ฉันเนี่ย
“กรี๊ดดด...ขโมย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”เสียงดังมาจากร้านค้าเบื้องหน้าทั้งสอง
“หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้นะ โธ่เว้ย!เงียบซะทีสิ”เสียงของขโมยผู้ที่ร่างใหญ่กำยำ ที่หน้ามีรอยแผลเป็น
บ่งบอกถึงความลำบากและอันตรายของโจรผู้นี้
“ทำยังไงดีคะ เจ้านาย”พิงค์ถาม อืม...อย่างนี้ก็คงจำเป็นจะต้องพึ่งเวทมนตร์ซะแล้ว
“นี่...คุณโจร”เมย์พูด ทำน้ำเสียงอ่อนหวาน
“อะไร!”โจรผู้ถูกถามตวาดเสียงลั่น อูย...น่ากลัวชะมัดยาก
“คือว่า คุณชื่ออะไรคะ”เมย์ถาม ทำเป็นใสซื่อ
“จะรู้ไปทำไม!”โจรตวาดด้วยความโมโห
“คือว่า ฉันกำลังศึกษาเกี่ยวกับโจรแต่ละคนในอินแดนอิเคร่าค่ะ เลยต้องทราบชื่อ”เมย์ตอบ
โธ่เอ๊ย...ใครเชื่อก็โง่แล้วเนี่ย
“ข้าชื่อว่าทูเบลิส เกรวาน”โจรตอบด้วยน้ำเสียงบอกแววประหลาดใจ แต่ใบหน้ายังคงรักษาเอาไว้
ซึ่งความโหด และดุร้ายหมอนี่โง่ชะมัด จะศึกษาไปทำไมเล่า เรื่องอย่างนี้ ไม่เห็นจะน่าศึกษาตรงไหนเลย
น่าสยองล่ะไม่ว่า แต่ช่างเหอะ แผนจะได้สำเร็จ
“ขอบคุณค่ะ”เมย์ตอบแล้วทำท่าจดชื่อลงไปในสมุดโน้ต
“ถอยไปให้หมด!”โจรตวาด ทำเอาทุกคนในที่นั้นสะดุ้ง
“จะไปไหนหรือคะ”เมย์แกล้งถาม
“ถามได้ ก็หนีน่ะสิ”โจรบอก สีหน้าเริ่มรำคาญ เออ...แล้วจะมาตอบฉันทำไมยะ
“ฉันไม่ให้ไป!”เมย์กล่าวน้ำเสียงเฉียบขาด แววตากล้าหาญ
“เฮ้...เมย์กลับมาแล้ว ตอนนี้พวกเราจะได้ไม่ต้องมานั่งคอยเป็นห่วงแล้ว วู้!”เบลล์ร้องตะโกนอย่างดีใจ
“ยินดีต้อนรับกลับมานะเมย์”เพื่อนๆหลายคนพูดกับฉันอย่างนี้
“อืม ขอบคุณนะ”ฉันบอกเพื่อนๆทุกคนด้วยความดีใจ
“เอาล่ะ...วันนี้เราจะเรียน อ้าว...กลับมาเรียนได้แล้วหรอสิรี”อาจารย์ณาสิรีที่สอนวิชาสังคมศึกษาทักฉัน
“ค่ะ”ฉันลุกขึ้นตอบ
เอ..ฉันเองก็เพิ่งรู้นะ ว่าการเรียนก็สนุกเหมือนกัน แหะๆก็หยุดเรียนไปตั้ง5วันแน่ะเนื่องจากสมองได้รับการกระทบ
กระเทือนนิดหน่อยน่ะเลยต้องนอนพักยาว พอกลับมานะ มันกระตือรือร้นอยากจะเรียนสุดๆเลยล่ะ...
“เมย์....วันนี้รีบกลับบ้านรึเปล่า”น้ำ เพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของฉัน เข้ามาถามฉันตอนพักเที่ยง ระหว่างที่กำลังทานอาหารเที่ยงอยู่
“อืม...คงจะไม่มั้ง แม่บอกว่าวันนี้แม่กลับดึก จะไปไหนก็ได้ แต่ต้องกลับมาก่อน3ทุ่มครึ่งน่ะ”ฉันตอบน้ำ
“คือว่า...ฉันมีเรื่องจะปรึกษาเธอน่ะ เลิกเรียนวันนี้เจอกันที่สนามหญ้านะ”น้ำบอก
“อือ แล้วเราจะรอนะ”ฉันบอกแล้วก็ทานข้าวต่อ.....
“รอนานมั้ย”น้ำที่เพิ่งวิ่งมาถามฉัน
“ไม่หรอก เพิ่งมาไม่นานเองเนี่ย”ฉันตอบทำหน้าไม่ทุกข์ร้อนอะไร
“อือ งั้นไปกันเหอะ ฉันมีที่ๆจะพาเธอไป”น้ำบอก เอ....มันเหมือนเป็นรหัสลับอะไรสักอย่างเลย แต่ช่างมันเถอะ
ฉันคงคิดไปเองละมั้ง ก็ฉันชอบอ่านหนังสือพวกนักสืบนี่นา ก็เลยชอบคิดแบบนี้
“จะไปกันยังไงล่ะฉันถาม
“ก็รถไฟฟ้าไง”น้ำตอบ ลากฉันไปขึ้นรถไฟฟ้า
“อีกเมื่อไหร่จะถึงล่ะ”ฉันถามน้ำ พวกเราเพิ่งเดินลงมาจากรถไฟฟ้า น้ำก็พาฉันเดินไปไหนไม่รู้ มันเมื่อยขานะ....
“ไม่นานหรอกน่า อย่าบ่นได้มั้ย”น้ำบอก รีบเดินมากกว่าเดิม ดูเธอรีบเร่งมากๆยังไงไม่รู้.....
“ถึงแล้ว....เฮ้อ!เหนื่อยชะมัด”น้ำบอก ยืนกุมหัวเข่าหายใจหอบ ที่นั่นมันมืดมาก ดูชื้นๆด้วย บรื๋ออออออ...
ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้นะ เนี่ยนะที่ๆน้ำบอกว่าจะพาฉันมา
“นะ...น้ำ”ฉันพูดกับน้ำ แขนสั่น
“หืม มีอะไรหรอ”น้ำถาม หน้าตาธรรมดา
“ทะ...ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้น่ะ เนี่ยนะ...ที่ๆเธอบอกว่าจะพาฉันมา”ฉันบอกน้ำตัวเริ่มสั่น
“ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลยเธอคิดไปเองรึเปล่า”น้ำบอก
“ไม่เห็นน่ากลัวหรอ น่ากลัวจะตายไป ถ้าเธอไม่กลัว ก็อยู่ไปคนเดียวเถอะ ฉันจะกลับ”ฉันบอกก้าวขากำลัง
จะรีบเดินออกมา แต่ทว่า...
“จะรีบไปไหนน่ะ ฉันยังไม่ได้เปิดไฟเลยนะ”น้ำบอกแล้วรั้งฉันเอาไว้
“หา....ยังไม่ได้เปิดไฟ”ฉันถาม ทำหน้างงๆ
“อืม ฉันให้เธอเป็นของขวัญที่ออกมาจากโรงพยาบาล”น้ำบอก พรึ่บ....น้ำเปิดไฟ
“ว้าว....น่ารักจังแต่ทำไมพื้นมันเย็นๆล่ะ ”ฉันถาม ของที่น้ำให้ฉันคือตุ๊กตาหมีสีขาวใส่ชุดนักบัลเล่ต์
กับรองเท้าโท(รองเท้าปลายเท้า) น่ารักมากๆ
“ลองก้มลงไปจับสิ ระวังลื่นนะ!”น้ำเตือน แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว...พรืด!โครม!
“โอ๊ย...เจ็บจังเลย ว้าว...หิมะ.....อ่าว ทำไมมันนุ่มๆอ่ะ”ฉันล้มลงไปทับหิมะสีขาว
“อ๋อ นั่นมันลองหยิบหิมะสิ”น้ำบอก ฉันก็ทำตาม อ้าว...ปรากฏว่ามันเป็นสำลีที่มีน้ำแข็งแผ่นใหญ่รองอยู่นั่นเอง
“เก่งนี่ที่ประเทศของเราไม่มีหิมะ ก็เลยทำหิมะเทียม”ฉันพูด
“อือ แต่ว่าหิมะมันละลายไปเยอะหน่อย ก็เลยชื้นๆ”น้ำบอก
“อือ ขอบคุณนะ ตุ๊กตาหมีก็น่ารักมากเลย”ฉันบอกขอบคุณน้ำ
“ไม่เป็นไรหรอก…..นั่งก่อนสิ”น้ำบอก แล้วเลื่อนเก้าอี้มาให้ฉันนั่ง
“ของคุณ...เออ ว่าแต่เรื่องที่จะปรึกษาล่ะ”ฉันถาม
“คือว่า...เรื่องนั้นน่ะ ไม่มีหรอก มันเป็นแค่ข้ออ้าง”น้ำบอก โธ่เอ๊ย....น้ำนี่ตลกจังเลย
“อือ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ”ฉันบอก
“อือ บาย”น้ำบอกลา
“อือ บาย”ฉันบอก แล้วก็เดินออกมา เดี๋ยวไปขึ้นรถไฟฟ้ากลับบ้านดีกว่า….
ระหว่างรอรถให้ไปถึงสถานี ฉันก็คิดว่าวันนี้จะไปเล่นอะไรที่อิเคร่าดี คิดยังไงก็มีมากมาย ก็เลยคิดนาน
ใช้สมาธิมาก แทบจะไม่ได้ฟังเสียงอะไรเลย จนรถเลยไปสถานีนึง งานนี้ก็เลยต้องเดินกลับบ้านไกลเลย....
วันนี้ตอนที่ไปเที่ยวที่อิเคร่า ก็มีเรื่องเกิดขึ้น ลำบากมากเลย เรื่องก็มีอยู่ว่า...
“นี่พิงค์ทำไมชาวบ้านพวกนี้ถึงเกิดขึ้นมาได้ล่ะ”ฉันถามพิงค์ตอนที่กำลังเดินซื้อของอยู่
“เป็นเพราะว่าหากเรามีดินแดน แต่ว่าขาดผู้คน มันก็ไม่มีประโยชน์สิเจ้าคะ”พิงค์ตอบ
“นั่นสิ”ฉันตอบ เออ....ถ้าอย่างงั้นฉันจะถามพิงค์ไปทำไมนะ โง่จริงๆเลย ฉันเนี่ย
“กรี๊ดดด...ขโมย ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย”เสียงดังมาจากร้านค้าเบื้องหน้าทั้งสอง
“หยุดแหกปากเดี๋ยวนี้นะ โธ่เว้ย!เงียบซะทีสิ”เสียงของขโมยผู้ที่ร่างใหญ่กำยำ ที่หน้ามีรอยแผลเป็น
บ่งบอกถึงความลำบากและอันตรายของโจรผู้นี้
“ทำยังไงดีคะ เจ้านาย”พิงค์ถาม อืม...อย่างนี้ก็คงจำเป็นจะต้องพึ่งเวทมนตร์ซะแล้ว
“นี่...คุณโจร”เมย์พูด ทำน้ำเสียงอ่อนหวาน
“อะไร!”โจรผู้ถูกถามตวาดเสียงลั่น อูย...น่ากลัวชะมัดยาก
“คือว่า คุณชื่ออะไรคะ”เมย์ถาม ทำเป็นใสซื่อ
“จะรู้ไปทำไม!”โจรตวาดด้วยความโมโห
“คือว่า ฉันกำลังศึกษาเกี่ยวกับโจรแต่ละคนในอินแดนอิเคร่าค่ะ เลยต้องทราบชื่อ”เมย์ตอบ
โธ่เอ๊ย...ใครเชื่อก็โง่แล้วเนี่ย
“ข้าชื่อว่าทูเบลิส เกรวาน”โจรตอบด้วยน้ำเสียงบอกแววประหลาดใจ แต่ใบหน้ายังคงรักษาเอาไว้
ซึ่งความโหด และดุร้ายหมอนี่โง่ชะมัด จะศึกษาไปทำไมเล่า เรื่องอย่างนี้ ไม่เห็นจะน่าศึกษาตรงไหนเลย
น่าสยองล่ะไม่ว่า แต่ช่างเหอะ แผนจะได้สำเร็จ
“ขอบคุณค่ะ”เมย์ตอบแล้วทำท่าจดชื่อลงไปในสมุดโน้ต
“ถอยไปให้หมด!”โจรตวาด ทำเอาทุกคนในที่นั้นสะดุ้ง
“จะไปไหนหรือคะ”เมย์แกล้งถาม
“ถามได้ ก็หนีน่ะสิ”โจรบอก สีหน้าเริ่มรำคาญ เออ...แล้วจะมาตอบฉันทำไมยะ
“ฉันไม่ให้ไป!”เมย์กล่าวน้ำเสียงเฉียบขาด แววตากล้าหาญ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น