ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2::ความตั้งใจ
ฮ้าว!หลับสบายจัง เมื่อวานก็ไปเที่ยวดินแดนอิเคร่ามา สนุกจริงๆเลย แต่ว่าตอนนี้ต้องไปเรียนแล้วล่ะ
เฮ้อ!เวลาแห่งความสุขช่างสั้นเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยววันนี้ก็ไปอีกได้ 555
วันนี้การเรียนน่ะ แทบไม่มีความหมายสำหรับฉันเลย ฉันอยากจะกลับบ้านไปซะเดี๋ยวนี้เลย จะได้ไปเล่นที่ดินแดนของฉัน
แต่ว่า.....มันก็ทำไม่ลงน่ะ มันให้ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีสีกเท่าไหร่นะ ที่ต้องหนีเรียน
“ท่านเมย์จะคิดอย่างนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ มิฉะนั้น ดินแดนอิเคร่าจะถูกทำลาย”เสียงของพิงค์ดังขึ้น ฉันหันซ้าย หันขวา
มองข้างบน และก้มดูข้างล่าง แต่ก็หาพิงค์ไม่เจอ
“พิงค์เธออยู่ไหนน่ะ”ฉันกระซิบเบาๆ พยายามไม่ให้มครเห็นว่าฉันพูดคนเดียว
“ข้าน้อยอยู่ในกระเป๋าเสื้อเจ้าค่ะ”พิงค์บอก ฉันจึงลองดูในกระเป๋าเสื้อ พิงค์ก็อยู่ในนี้จริงๆ แต่ฉันแทบไม่รู้สึกเลยว่า พิงค์อยู่ในนี้
“เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง”ฉันถาม
“เพื่อดูแลความความปลอดภัยของเจ้านายค่ะ”พิงค์บอก เฮ้อ!อีกแล้ว
“แล้วที่เธอบอกว่าฉันห้ามคิดแบบที่ฉันคิด เพราะจะทำให้ดินแดนถูกทำลายน่ะ เพราะอะไรหรอ”ฉันถามพิงค์
แต่ฉันทำเป็นว่าหมอบนอนบนโต๊ะอยู่จะได้คุยสะดวกๆหน่อย ไม่งั้นก็คงจะคุยยากแหละนะ
“ก็เพราะว่า ดินแดนอิเคร่านั้นเป็นดินแดนแห่งความฝันที่สร้างขึ้นมาให้กับเด็กผู้ที่มีเชื้อสายของความมีจิตใจดี
ที่สืบทอดต่อมาจากท่านอินุซึมิ มานะ ผู้ซึ่งเป็นต้นเชื้อสายของความมีจิตใจดีเจ้าค่ะ”พิงค์หยุดอธิบาย แล้วดื่มน้ำเข้าไปหนึ่งแก้ว
เพื่อแก้กระหาย “อะแฮ่ม...ซึ่งนายท่านก็เป็นหลานของท่านมานะคนหนึ่ง จึงสามารถมีดินแดนในฝันได้ แต่ว่า..แต่ว่านะเจ้าคะ
ถ้าหากเจ้าของดินแดนนั้น มีดินแดนของตน แล้วไม่สนใจโลกที่เคยเป็นอยู่ ดินแดนแห่งนั้น จะถูกสั่งให้ทำลายไปในทันที
และผู้ที่เป็นเจ้าของก็จะไม่สามารถมีดินแดนใหม่ได้อีกครั้ง แต่เชื้อสาย จะถูกสืบทอดไปเรื่อยๆอย่างไม่มีวันเจือจางค่ะ
อีกอย่างนึงก็คือ เจ้าของดินแดนแห่งนั้นห้ามใช้เวทมนตร์ไปในทางที่ผิด คือต้องใช่เวทมนตร์ในทางที่ดีด้วยเจ้าค่ะ”
พิงค์กล่าวจบแล้ว กริ่งบอกหมดชั่วโมงก็ดังขึ้นพอดี....
หลังจากหมดชั่วโมงแล้ว พิงค์ก็ขออนุญาตฉันไปที่อิเคร่า ฉันก็บอกว่าได้ แต่ต้องดูแลความเรียบร้อยแทนฉันด้วย
พิงค์ก็รับคำ แล้วจากไป จากสิ่งที่ได้ฟังพิงค์เล่ามา นับแต่นั้นฉันก็ตั้งใจเรียนเสมอ เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนๆของฉัน
ที่อยู่ที่อิเคร่าต้องจากไป รวมทั้งฉันเองก็ไม่อยากให้ดินแดนอิเคร่าต้องถูกทำลาย
วันนี้การบ้านก็เยอะเหมือนเคย แต่ฉันจะตั้งใจทำ จะได้มีดินแดนอิเคร่าต่อไป....
“นี่...เมย์!ตื่นได้แล้ว เอาแต่นอนอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก”เสียงแม่มาปลุกฉันแต่เช้าเลย โอย..วันนี้ง่วงมากๆ
ก็เมื่อวานน่ะสิ ไปเที่ยวที่อิเคร่ามา กลับมาที่บ้านอีกทีก็5ทุ่มครึ่งแล้วเนี่ย อ้อ!ลืมบอกไปเลยว่า 1ชั่วโมงของที่อิเคร่า
ก็คือ2ชั่วโมงของที่โลกมนุษย์ ดังนั้น ฉันก็จะไม่ค่อยมีเวลาอยู่ที่อิเคร่ามากนักหรอกนะ แค่ฉันอยู่ที่อิเคร่า2ชั่วโมง
ที่โลกมนุษย์ยังตั้ง4ชั่วโมงแน่ะ เฮ้อ!เวลาน่ะ ผ่านไปเร็วชะมัดเลย......
วันนี้ตอนที่เรียนวิชาพละ ฉันก็เป็นลมไปตอนที่กำลังวิ่งวอร์มร่างกายอยู่
ครูที่ห้องพยาบาลก็บอกว่า ฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ ว้าย!น่าอายจังเลยเนี่ย คราวหลังนะ ตอนที่ไปเที่ยวที่อิเคร่า
ฉันจะรักษาเวลาให้มากกว่านี้ ให้ได้เลย คอยดูเหอะ ก็มันอายที่สุดเลยนี่นา.....
“เมย์....เธอเป็นอะไรไปหรอ วันนี้เธอดูไม่ค่อยสบายเลยนะ”แพรเพื่อนสนิทของฉันถามตอนที่กำลังจะกลับบ้าน
“ไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณที่เป้นห่วงนะ”ฉันตอบกลับไป โอ้...แพรช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน ฮือๆ...ขอบคุณมากนะ
ที่อุตส่าห์เป็นห่วงฉัน จะว่าไปนะ...ฉันยังไม่เคยแนะนำแพรให้รู้จักเลยนี่นา..งั้น..จะเริ่มอธิบายเลยน้า..
อะแฮ่ม...แพรหรือว่าชื่อจริงคือ แพรวา อภิรมย์ ณ อยุธยา เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันเองค่ะ แพรเป็นเด็กที่เรียบร้อยมากๆ
ซึ่งตรงกันข้ามกับฉันเลยแหละ..... เวลาสอบทีไร ก็ได้คะแนนติดอันดับ 1ใน5ทุกทีเลย ฉันหรอ...แหะๆเหมือนกันแหละ
แต่ว่าจะคุยมากไปหน่อยนะ..แพรเป็นคนขี้กลัว แต่มีจิตใจที่โดดเดี่ยวมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันนับถือเธอ เราเพิ่งมาสนิทกัน
ตอนที่ฉันอยู่ป.6 เรื่องก็คือว่า..ตอนนั้นแพรโดนพวกแก๊ง “ตามังกร”รังแก ขูดรีดเงินค่าขนมของแพรไปใช้ ฉันที่รู้เรื่องนั้น
ก็ทนไม่ได้ ก็เลยไปอาละวาดใส่พวกนั้น จนมันไม่กล้ามาทำอะไรกับแพรอีกเลย พ่อแม่ของแพรรู้เรื่องนี้ และขอให้ฉัน
ช่วยดูแลแพรเวลาอยู่โรงเรียน ฉันกับแพรก็เลยได้มาสนิทกัน ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆเลย ตอนที่ฉันยังทำผมเปียอยู่น่ะ
แต่ตอนนี้ ฉันตัดผมแล้ว เป็นผมซอยสั้นประมาณไหล่ มีผมหน้าม้าด้วย เพราะฉันอยากจะหน้าตาคล้ายๆเด็กญี่ปุ่นน่ะ
ก็เลยลองทำดู แล้วก็ได้ผลจริงๆด้วย มีคนมาทักเยอะแยะเลยว่าฉันเหมือนเด็กญี่ปุ่น.....
“เมย์....ระวัง!”เอ๊ะ เสียงของแพรนี่
“ปี๊นๆ...”เอ๊ะ นี่มันเสียงรถยนตร์บีบแตร
“เอี๊ยด...โครม...”เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันมึนหัวอย่างนี้
“เมย์...เมย์...อย่าเป็นอะไรนะ....เมย์....”เสียงของแพรนี่ ฉันเป็นอะไรหรอ โอ๊ย...ปวดหัวจัง ฉัน...ไม่ไหวแล้ว...
โอย...ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย อ้าว...แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ เอ๊ะ...ใครมานอนตรงนี้เนี่ย อ๋อ...แพรเองหรอ
ต้องปลุกซะแล้ว
“แพรๆตื่นได้แล้วนะ นี่...แพร...”ฉันปลุกแพร
“เมย์!ฟื้นแล้วหรอ ดีใจจังเลย”แพรพูดน้ำตาไหลออกมา กุมมือฉันไว้แน่น เออ...นั่นสิ ว่าแต่ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงเนี่ย
“เอ่อ...นี่แพร ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงหรอ”ฉันถาม แพรหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
“ยัยบ้า...ตัวเองน่ะ ถูกรถชนแล้วไม่รู้หรือไง ก็เล่นเดินไม่ระวังไปให้รถเค้าชนเองนี่”แพรบอกยังร้องไห้ไม่หยุด
เอ๋....ฉันเนี่ยนะเดินเข้าไปให้รถชน อ๋อ....ตอนที่กำลังเล่าความหลังอยู่นั่นเอง เฮ้อ....ฉันเองก็ไม่ค่อยระวังเลยน้า.... แย่จัง
“ฉันขอโทษ นี่ไง ฉันหายแล้วเห็นมั้ย?”ฉันปลอบใจแพร ฮือ...ฉันนี่แย่จัง ทำให้แพรต้องร้องไห้เนี่ย......
“ฮือ...คนบ้า.....”แพรร้องไห้ ยังพล่ามไม่หยุด
“เออ...แล้วเธอไม่ไปเรียนหรอเนี่ย มาเฝ้าไข้ฉันอย่างนี้น่ะ”ฉันถาม
“เพื่อนตัวเองถูกรถชน ใครจะมีใจไปเรียนล่ะ”แพรบอก เริ่มหยุดร้องไห้แล้ว
“อือๆ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”ฉันบอก เศร้าจัง รู้สึกผิดจริงๆเลยน้า
“อืม...คือว่า....”ฉันกำลังจะพูดกับแพร แต่ว่า.....
“หวัดดีจ้า เป็นยังไงบ้างเมย์ หายดียัง โอ๊ะ...ทำแพรร้องไห้หรอเนี่ย กิ่วกิ้ว”เพื่อนๆในห้องทุกคนมาเยี่ยมฉัน
ส่วนคนที่พูดเมื่อกี้น่ะ ชื่อว่า เบลล์ เป็นคนที่ร่าเริงมากๆเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉัน
“เออ...หายดีแล้ว ว่าแต่มาเยี่ยมฉันน่ะ เบาๆหน่อยได้มั้น มันรบกวนคนอื่นนะ”ฉันบอกทุกคน
“จ้าๆ วันนี้มาเยี่ยมมีของกินมาฝากเยอะแยะเลย จากบรรดาคุณครูก็มีนะจ๊ะ”กิ๊บ เพื่อนอีกคนหนึ่งของฉันบอก
หิ้วถุงพะรุงพะรังมาวางไว้ที่พื้นใกล้ๆเตียง
“อือ...แต๊ง ว่าแต่...ของที่ครูฝากมาอ่ะ อะไร การบ้านใช่ป่ะ”ฉันถาม
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบ.....เดาถูกด้วย เฮ้อ...แต่ไม่เปงรายพวกเราจาช่วยเธอทำการบ้านเองน้า”
เบลล์พูด ทำท่าร่าเริงแจ่มใสสุดขีด
“อือๆขอบคุณนะ นั่งก่อนสิ ทุกคนเลยน่ะแหละนะ”ฉันบอก
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ทุกคนเอง”แพรที่หยุดร้องไห้แล้ว บอกฉันแล้วก็ลุกไปทำน้ำให้เพื่อนทุกๆคน แล้วพวกเราก็คุยกัน
อย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาที่เพื่อนๆต้องกลับบ้าน ฉันก็อยู่กับแพรกันสองคน แพรช่วยเก็บกวาดห้องจนดึก
แต่ว่า.....คืนนั้น ฉันหลับฝันดีมาก คงเป็นเพราะที่เพื่อนๆมาเยี่ยมฉันละมั้ง?
เฮ้อ!เวลาแห่งความสุขช่างสั้นเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยววันนี้ก็ไปอีกได้ 555
วันนี้การเรียนน่ะ แทบไม่มีความหมายสำหรับฉันเลย ฉันอยากจะกลับบ้านไปซะเดี๋ยวนี้เลย จะได้ไปเล่นที่ดินแดนของฉัน
แต่ว่า.....มันก็ทำไม่ลงน่ะ มันให้ความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีสีกเท่าไหร่นะ ที่ต้องหนีเรียน
“ท่านเมย์จะคิดอย่างนั้นไม่ได้นะเจ้าคะ มิฉะนั้น ดินแดนอิเคร่าจะถูกทำลาย”เสียงของพิงค์ดังขึ้น ฉันหันซ้าย หันขวา
มองข้างบน และก้มดูข้างล่าง แต่ก็หาพิงค์ไม่เจอ
“พิงค์เธออยู่ไหนน่ะ”ฉันกระซิบเบาๆ พยายามไม่ให้มครเห็นว่าฉันพูดคนเดียว
“ข้าน้อยอยู่ในกระเป๋าเสื้อเจ้าค่ะ”พิงค์บอก ฉันจึงลองดูในกระเป๋าเสื้อ พิงค์ก็อยู่ในนี้จริงๆ แต่ฉันแทบไม่รู้สึกเลยว่า พิงค์อยู่ในนี้
“เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง”ฉันถาม
“เพื่อดูแลความความปลอดภัยของเจ้านายค่ะ”พิงค์บอก เฮ้อ!อีกแล้ว
“แล้วที่เธอบอกว่าฉันห้ามคิดแบบที่ฉันคิด เพราะจะทำให้ดินแดนถูกทำลายน่ะ เพราะอะไรหรอ”ฉันถามพิงค์
แต่ฉันทำเป็นว่าหมอบนอนบนโต๊ะอยู่จะได้คุยสะดวกๆหน่อย ไม่งั้นก็คงจะคุยยากแหละนะ
“ก็เพราะว่า ดินแดนอิเคร่านั้นเป็นดินแดนแห่งความฝันที่สร้างขึ้นมาให้กับเด็กผู้ที่มีเชื้อสายของความมีจิตใจดี
ที่สืบทอดต่อมาจากท่านอินุซึมิ มานะ ผู้ซึ่งเป็นต้นเชื้อสายของความมีจิตใจดีเจ้าค่ะ”พิงค์หยุดอธิบาย แล้วดื่มน้ำเข้าไปหนึ่งแก้ว
เพื่อแก้กระหาย “อะแฮ่ม...ซึ่งนายท่านก็เป็นหลานของท่านมานะคนหนึ่ง จึงสามารถมีดินแดนในฝันได้ แต่ว่า..แต่ว่านะเจ้าคะ
ถ้าหากเจ้าของดินแดนนั้น มีดินแดนของตน แล้วไม่สนใจโลกที่เคยเป็นอยู่ ดินแดนแห่งนั้น จะถูกสั่งให้ทำลายไปในทันที
และผู้ที่เป็นเจ้าของก็จะไม่สามารถมีดินแดนใหม่ได้อีกครั้ง แต่เชื้อสาย จะถูกสืบทอดไปเรื่อยๆอย่างไม่มีวันเจือจางค่ะ
อีกอย่างนึงก็คือ เจ้าของดินแดนแห่งนั้นห้ามใช้เวทมนตร์ไปในทางที่ผิด คือต้องใช่เวทมนตร์ในทางที่ดีด้วยเจ้าค่ะ”
พิงค์กล่าวจบแล้ว กริ่งบอกหมดชั่วโมงก็ดังขึ้นพอดี....
หลังจากหมดชั่วโมงแล้ว พิงค์ก็ขออนุญาตฉันไปที่อิเคร่า ฉันก็บอกว่าได้ แต่ต้องดูแลความเรียบร้อยแทนฉันด้วย
พิงค์ก็รับคำ แล้วจากไป จากสิ่งที่ได้ฟังพิงค์เล่ามา นับแต่นั้นฉันก็ตั้งใจเรียนเสมอ เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนๆของฉัน
ที่อยู่ที่อิเคร่าต้องจากไป รวมทั้งฉันเองก็ไม่อยากให้ดินแดนอิเคร่าต้องถูกทำลาย
วันนี้การบ้านก็เยอะเหมือนเคย แต่ฉันจะตั้งใจทำ จะได้มีดินแดนอิเคร่าต่อไป....
“นี่...เมย์!ตื่นได้แล้ว เอาแต่นอนอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวก็ไปเรียนไม่ทันหรอก”เสียงแม่มาปลุกฉันแต่เช้าเลย โอย..วันนี้ง่วงมากๆ
ก็เมื่อวานน่ะสิ ไปเที่ยวที่อิเคร่ามา กลับมาที่บ้านอีกทีก็5ทุ่มครึ่งแล้วเนี่ย อ้อ!ลืมบอกไปเลยว่า 1ชั่วโมงของที่อิเคร่า
ก็คือ2ชั่วโมงของที่โลกมนุษย์ ดังนั้น ฉันก็จะไม่ค่อยมีเวลาอยู่ที่อิเคร่ามากนักหรอกนะ แค่ฉันอยู่ที่อิเคร่า2ชั่วโมง
ที่โลกมนุษย์ยังตั้ง4ชั่วโมงแน่ะ เฮ้อ!เวลาน่ะ ผ่านไปเร็วชะมัดเลย......
วันนี้ตอนที่เรียนวิชาพละ ฉันก็เป็นลมไปตอนที่กำลังวิ่งวอร์มร่างกายอยู่
ครูที่ห้องพยาบาลก็บอกว่า ฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ ว้าย!น่าอายจังเลยเนี่ย คราวหลังนะ ตอนที่ไปเที่ยวที่อิเคร่า
ฉันจะรักษาเวลาให้มากกว่านี้ ให้ได้เลย คอยดูเหอะ ก็มันอายที่สุดเลยนี่นา.....
“เมย์....เธอเป็นอะไรไปหรอ วันนี้เธอดูไม่ค่อยสบายเลยนะ”แพรเพื่อนสนิทของฉันถามตอนที่กำลังจะกลับบ้าน
“ไม่เป็นอะไรหรอก ขอบคุณที่เป้นห่วงนะ”ฉันตอบกลับไป โอ้...แพรช่างเป็นเพื่อนที่ดีเหลือเกิน ฮือๆ...ขอบคุณมากนะ
ที่อุตส่าห์เป็นห่วงฉัน จะว่าไปนะ...ฉันยังไม่เคยแนะนำแพรให้รู้จักเลยนี่นา..งั้น..จะเริ่มอธิบายเลยน้า..
อะแฮ่ม...แพรหรือว่าชื่อจริงคือ แพรวา อภิรมย์ ณ อยุธยา เป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของฉันเองค่ะ แพรเป็นเด็กที่เรียบร้อยมากๆ
ซึ่งตรงกันข้ามกับฉันเลยแหละ..... เวลาสอบทีไร ก็ได้คะแนนติดอันดับ 1ใน5ทุกทีเลย ฉันหรอ...แหะๆเหมือนกันแหละ
แต่ว่าจะคุยมากไปหน่อยนะ..แพรเป็นคนขี้กลัว แต่มีจิตใจที่โดดเดี่ยวมาก ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันนับถือเธอ เราเพิ่งมาสนิทกัน
ตอนที่ฉันอยู่ป.6 เรื่องก็คือว่า..ตอนนั้นแพรโดนพวกแก๊ง “ตามังกร”รังแก ขูดรีดเงินค่าขนมของแพรไปใช้ ฉันที่รู้เรื่องนั้น
ก็ทนไม่ได้ ก็เลยไปอาละวาดใส่พวกนั้น จนมันไม่กล้ามาทำอะไรกับแพรอีกเลย พ่อแม่ของแพรรู้เรื่องนี้ และขอให้ฉัน
ช่วยดูแลแพรเวลาอยู่โรงเรียน ฉันกับแพรก็เลยได้มาสนิทกัน ตอนนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีมากๆเลย ตอนที่ฉันยังทำผมเปียอยู่น่ะ
แต่ตอนนี้ ฉันตัดผมแล้ว เป็นผมซอยสั้นประมาณไหล่ มีผมหน้าม้าด้วย เพราะฉันอยากจะหน้าตาคล้ายๆเด็กญี่ปุ่นน่ะ
ก็เลยลองทำดู แล้วก็ได้ผลจริงๆด้วย มีคนมาทักเยอะแยะเลยว่าฉันเหมือนเด็กญี่ปุ่น.....
“เมย์....ระวัง!”เอ๊ะ เสียงของแพรนี่
“ปี๊นๆ...”เอ๊ะ นี่มันเสียงรถยนตร์บีบแตร
“เอี๊ยด...โครม...”เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันมึนหัวอย่างนี้
“เมย์...เมย์...อย่าเป็นอะไรนะ....เมย์....”เสียงของแพรนี่ ฉันเป็นอะไรหรอ โอ๊ย...ปวดหัวจัง ฉัน...ไม่ไหวแล้ว...
โอย...ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย อ้าว...แล้วทำไมฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ เอ๊ะ...ใครมานอนตรงนี้เนี่ย อ๋อ...แพรเองหรอ
ต้องปลุกซะแล้ว
“แพรๆตื่นได้แล้วนะ นี่...แพร...”ฉันปลุกแพร
“เมย์!ฟื้นแล้วหรอ ดีใจจังเลย”แพรพูดน้ำตาไหลออกมา กุมมือฉันไว้แน่น เออ...นั่นสิ ว่าแต่ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงเนี่ย
“เอ่อ...นี่แพร ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยังไงหรอ”ฉันถาม แพรหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา
“ยัยบ้า...ตัวเองน่ะ ถูกรถชนแล้วไม่รู้หรือไง ก็เล่นเดินไม่ระวังไปให้รถเค้าชนเองนี่”แพรบอกยังร้องไห้ไม่หยุด
เอ๋....ฉันเนี่ยนะเดินเข้าไปให้รถชน อ๋อ....ตอนที่กำลังเล่าความหลังอยู่นั่นเอง เฮ้อ....ฉันเองก็ไม่ค่อยระวังเลยน้า.... แย่จัง
“ฉันขอโทษ นี่ไง ฉันหายแล้วเห็นมั้ย?”ฉันปลอบใจแพร ฮือ...ฉันนี่แย่จัง ทำให้แพรต้องร้องไห้เนี่ย......
“ฮือ...คนบ้า.....”แพรร้องไห้ ยังพล่ามไม่หยุด
“เออ...แล้วเธอไม่ไปเรียนหรอเนี่ย มาเฝ้าไข้ฉันอย่างนี้น่ะ”ฉันถาม
“เพื่อนตัวเองถูกรถชน ใครจะมีใจไปเรียนล่ะ”แพรบอก เริ่มหยุดร้องไห้แล้ว
“อือๆ ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”ฉันบอก เศร้าจัง รู้สึกผิดจริงๆเลยน้า
“อืม...คือว่า....”ฉันกำลังจะพูดกับแพร แต่ว่า.....
“หวัดดีจ้า เป็นยังไงบ้างเมย์ หายดียัง โอ๊ะ...ทำแพรร้องไห้หรอเนี่ย กิ่วกิ้ว”เพื่อนๆในห้องทุกคนมาเยี่ยมฉัน
ส่วนคนที่พูดเมื่อกี้น่ะ ชื่อว่า เบลล์ เป็นคนที่ร่าเริงมากๆเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของฉัน
“เออ...หายดีแล้ว ว่าแต่มาเยี่ยมฉันน่ะ เบาๆหน่อยได้มั้น มันรบกวนคนอื่นนะ”ฉันบอกทุกคน
“จ้าๆ วันนี้มาเยี่ยมมีของกินมาฝากเยอะแยะเลย จากบรรดาคุณครูก็มีนะจ๊ะ”กิ๊บ เพื่อนอีกคนหนึ่งของฉันบอก
หิ้วถุงพะรุงพะรังมาวางไว้ที่พื้นใกล้ๆเตียง
“อือ...แต๊ง ว่าแต่...ของที่ครูฝากมาอ่ะ อะไร การบ้านใช่ป่ะ”ฉันถาม
“ถูกต้องนะคร้าบบบบบบบบบ.....เดาถูกด้วย เฮ้อ...แต่ไม่เปงรายพวกเราจาช่วยเธอทำการบ้านเองน้า”
เบลล์พูด ทำท่าร่าเริงแจ่มใสสุดขีด
“อือๆขอบคุณนะ นั่งก่อนสิ ทุกคนเลยน่ะแหละนะ”ฉันบอก
“เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำมาให้ทุกคนเอง”แพรที่หยุดร้องไห้แล้ว บอกฉันแล้วก็ลุกไปทำน้ำให้เพื่อนทุกๆคน แล้วพวกเราก็คุยกัน
อย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาที่เพื่อนๆต้องกลับบ้าน ฉันก็อยู่กับแพรกันสองคน แพรช่วยเก็บกวาดห้องจนดึก
แต่ว่า.....คืนนั้น ฉันหลับฝันดีมาก คงเป็นเพราะที่เพื่อนๆมาเยี่ยมฉันละมั้ง?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น