ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1::เริ่มต้น
อิเคร่า ดินแดนมหัศจรรย์
โอย ทำไมการบ้านมันเยอะอย่างนี้นะ เฮ้อ!ชีวิตวัยนักเรียนก็ลำบากอย่างนี้แหละนะ แถมรร.ของฉันนะตอนที่
ทุกรร.เค้าปิดเทอมกัน รร.เราก็ให้หยุดนะ แต่ว่าแค่ 3สัปดาห์น่ะ แทบไม่ได้เที่ยวเลย พอกลับมาเรียนอีกนะ
การบ้านก็มีเยอะเป็นโขยงเลย เฮ้อ!อยากไปเรียนที่อื่นจังเลย แต่แม่ก็ดันไม่ยอมอีก บอกว่ารร.อื่นมันแพง เรียนที่เดิมก็ดีแล้ว...
อ้อ!ลืมแนะนำตัวไปเลย แฮ่ๆ ฉันชื่อว่า สิรี จิตเสถียรวงศ์ ชื่อเล่นชื่อ เมย์ค่ะ รู้แค่นี้ก็พอนะ 555 แต่ว่าฉันนะมีความฝันด้วยล่ะ
ว่าอยากให้มีดินแดนวิเศษที่เป็นของฉันเอง ฉันอยากจะทำอะไรก็ทำได้ ต้องการอะไรก็ได้หมด ถ้ามีจริงก็ดีสินะ หงะ เฮ้อ
แต่ว่ามันคงไม่มีทางหรอก เฮ้อ!วันนี้การบ้านก็เยอะตามเคย ต้องรีบทำซะแล้ว.....เฮ้อ!แต่ว่า เหนื่อยจังเลย นอนพักสักแป๊ปดีกว่า
เฮ้อ!หลับสบายจัง ว๊าก...นี่ฉันหลับไปตั้งชั่วโมงนึงเชียวรึเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องเข้านอนแล้ว ตายละ การบ้านยังไม่ได้ทำเลย
แม้แต่ซักกะหน้าเดียว ฮือ รู้งี้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ก็ดีหรอก เอ๊ะ...อ้าว...ทำไม...การบ้านถึงเสร็จหมดแล้วทุกหน้าเลยล่ะ
อืม....สงสัยว่าฉันคงละเมอตื่นขึ้นมาทำมั้ง 555 ถึงจะแปลก แต่ก็ดีแฮะ
คือว่านะ...วันนี้มีเรื่องที่น่าแปลกใจจะมาบอกแหละ เรื่องที่ฉันบอกว่าฉันละเมอขึ้นมาทำการบ้านน่ะ มันน่าตกใจเกินไปแล้วล่ะ
คือว่า..วันนี้ฉันส่งการบ้านไปตอนเช้า พอครูแจกสมุดคืนตอนเย็น ปรากฏว่าฉันทำถูกหมดเลย แล้วยังเป็นคนเดียวในห้องด้วยน่ะสิ!
ฉันน่ะ งงมากๆ ปกติขนาดเวลาที่เพิ่งเรียนมาเสร็จหมาดๆมาทำนะ ยังผิดเลย แต่ว่านี่...ละเมอทำ ดันถูกหมดเลย
มันน่าแปลกใจมากๆๆโอย ฉันละทึ่ง...
วันนี้ตอนเย็นก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก ยกเว้นซะแต่ว่า....คือ ตอนประมาณสองทุ่มน่ะ ฉันก็กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนอน
พอดีมันเป็นตอนที่โฆษณาฉันก็เลยเดินออกไปหยิบขนมมากิน แต่พอกลับมาที่ห้อง มันก็ไม่ใช่ห้องของฉัน!
มันเป็นสวนเล็กๆมีดอกไม้เยอะแยะไปหมด กลิ่นก็หอมไปทั่ว มีดอกไม้แปลกๆเยอะแยะเลย ฉันตื่นเต้นมาก
แล้วก้ล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า ว้าว....มันเจ๋งสุดๆเลย ถ้าแม่ไม่มาขัดจังหวะนะ...
“เมย์ไปซื้อของให้แม่ทีซิ”แม่ตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง
“ค่า----”ฉันตอบเสียงเบื่อหน่าย แม่ก็อยู่ข้างล่าง เดินไปแป๊ปเดียวก็ถึง แต่ทำไมต้องมาใช้ฉันด้วยนะ งงจริงๆเลย
พอฉันกลับมาบ้าน ก็รีบขึ้นไปบนห้อง เพื่อที่จะได้นอนเล่นต่อ ในสวนเล็กๆอันแสนสุข แต่พอเปิดประตูเข้าไป
ว้าย...สวนของฉันกลายเป็นเมืองอะไรไม่รู้มีร้านค้าเต็มไปหมดเลย ว้าว...เค้กช็อกโกแลตหอมจัง คิดไปคิดมาก็น่าเจ็บใจนะ
ตอนที่แม่สั่งให้ฉันไปซื้อของ ทำไมมันถึงไม่เป็นเมืองอย่างนี้นะ จะได้ไม่ต้องเวียเวลาเดินตั้งนาน ฮึ่ม!แต่ก็ช่างเถอะ
จะได้กินเค้กกับของกินอย่างอื่นฟรีๆ ง่ำ...ง่ำ...
“สวัสดี ท่านเมย์”เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันหันซ้ายขวา หาเจ้าของต้นเสียง “ข้างบนเจ้าค่ะ”เสียงนั้นบอกฉัน
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไป เจ้าของเสียงๆนั้นก็คือ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมีปีกสีชมพูงอกออกมาจากกลางหลัง ผมยาวเป็นลอน
สีน้ำตาลทอง ว้าว...น่ารักจัง นี่เป็นภูตรึปล่าวเนี่ย?!
“อะ...หวัดดี เธอชื่ออะไร เป็นใคร”ฉันถาม
“ข้าน้อยชื่อว่า พิงค์ฟลาวเวอร์ เป็นข้ารับใช้ของท่านค่ะ”พิงค์ตอบ ทำท่าโค้งคำนับฉัน หา!ฉันเนี่ยนะ มีข้ารับใช้
ถ้าฉันเองเป็นข้ารับใช่ของแม่ยังพอว่านะ
“ท่านประสงค์สิ่งใด กรุณาบอกข้าน้อย แล้วข้าน้อยจะดลบันดาลสิ่งนั้นให้เป็นจริง”พิงค์ฟลาวเวอร์กล่าว ว้าว...หวา..ไอหยา...
นี่ไม่ใช่ฝันใช่มั้ยเนี่ย ดีใจสุดๆเลย
“เอ่อ ฉันอยากมีดินแดนของฉันเอง ที่ถ้าฉันอยากได้อะไรก้จะสมหวัง”ฉันบอก ซึ่งพิงค์ฟลาวเวอร์ก็โค้งคำนับ
แล้วจู่ๆฉันกับพิงค์ฟลาวเวอร์ ก็มาปรากฏในอีกที่หนึ่งที่สวยงามมาก มีบ้านมากมาย มีตลาดที่มีผู้คนกำลังจับจ่ายซื้อของกันอยู่
“นี่คือตลาดเจ้าค่ะ จะเปิดตั้งแต่9โมงเช้าจนถึงบ่าย3โมงค่ะ”พิงค์ฟลาวเวอร์อธิบาย ว้าว...อาหารพวกนี้น่ากินจังเลย
ว่าแต่...เค้าใช้เงินสกุลอะไรน้า แล้วชื่อดินแดนอะไรเนี่ย....ต้องถามพิงค์ฟลาวเวอร์ซะแล้ว
“เอ่อ...พิงค์ฟลาวเวอร์...”ฉันพูด แต่ก้ยังไม่ค่อยถนัดเลย
“เรียกข้าน้อยว่าพิงค์ก็ได้เจ้าค่ะ”พิงค์บอก ซึ่งฉันก็ดีใจมาก เพราะ ชื่อของแม่คุณก็ยาวเหลือเกินนี่
“อืม นี่พิงค์ดินแดนแห่งนี้ชื่ออะไร แล้วใช้เงินสกุลอะไรหรอ?”ฉันถามพิงค์
“ทำอย่างนี้เจ้าค่ะ ให้ท่านคิดเวทมนตร์ของท่านขึ้นมาก่อน สมมุติว่าชื่อ 1234ท่านต้องทำดังนี้ 1234ชื่อเมืองนี้จงชื่ออะไร
ก็แล้วแต่ท่านเจ้าค่ะ”พิงค์บอก อืม...ง่ายนิดเดียวเอง แต่ว่าเอาเวทมนตร์กับชื่อดินแดนอะไรดีน้า อืม..คิดหนักมากเลยนะเนี่ย
ฮ้า!คิดออกแล้ว เอาอันนี้แหละ…
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า ชื่อดินแดนแห่งนี้ จงเป็นชื่อ อิเคร่า”ตอนที่ฉันกำลังท่องมนตร์อยู่นั้นก็มีแสงสีเงินสวยงายเปล่งประกาย
ออกมาจากตัวของฉัน แล้วพอฉันท่องมนตร์เสร็จ แสงเหล่านั้นก็สว่างวาบ แล้วก็หายไป..แต่..เอ๊ะ...ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย
“พิงค์ คือว่า...ทำไมไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ”ฉันถาม ยังงงๆอยู่เลยเนี่ย
“ทำไมจะไม่เกิดขึ้นเจ้าคะ ดูนี่สิเจ้าคะพิงค์กล่าว แล้วหยิบแผนที่ของดินแดนแห่งนี้ขึ้นมา ซึ่งเขียนปรากฏว่า
“ดินแดนอิเคร่า”
น่าตื่นเต้นมากเลย ว้าว...ฉันมีดินแดนเป็นของตัวเองแล้ว
“แล้วนายท่านจะไม่เลือกชื่อสกุลเงินหรือเจ้าคะ”พิงค์ถาม เออ..นั่นสิ งั้นเอาเป็นชื่อสกุลว่า....
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า ชื่อเงินสกุลของดินแดนอิเคร่าจงเป็นชื่อเงินสกุลซรูฟ”อืม ชื่อเงินสกุลก็โอเคนะ
แต่ว่าอ่านออกเสียงยากไปนิดนึง แต่ช่างมันเถอะ ชื่อนี้เจ๋งออก
วันนี้ทั้งวันพิงค์พาฉันบินชมรอบๆดินแดนอิเคร่า แล้วถ้าหากมีสถานที่ไหนที่ยังไม่มีชื่อ ฉันก็จะตั้งชื่อให้ทันที
แบบว่านะ..สนุกสุดๆเลย มีสัตว์ประหลาดๆมากมายเลย แล้วเรื่องการบ้านของฉันน่ะ พิงค์ก็มาบอกทีหลังว่าเป็นฝีมือ
ของพิงค์เอง เพราะ เธอบอกว่า สงสารเจ้านายที่ต้องทำงานตลอด เลยร่ายเวทมนตร์ช่วยเหลือให้ฉัน แล้วเค้าก็ช่วยทำให้
ฉันก็เลยบอกเค้าไปว่า ขอบคุณมากนะ เค้าก็บอกว่า มันเป็นหน้าที่ เฮ้อ!มันก็รู้สึกแปลกๆนะ ที่มีคนมาเรียกฉันว่า
“เจ้านาย” ก็ปกติมันมีที่ไหนล่ะ แต่ตอนนี้ต้องกลับไปบ้านซะแล้ว.....ว้า!น่าเสียดายจัง ทั้งๆที่ยังอยากอยู่ต่อแท้ๆ ก็ปกติ
เวลาไปไหนก็ต้องขอแม่ก่อนนี่นา แต่ที่นี่จะไปไหนก็ได้ตามใจชอบ เฮ้อ!น่าเสียดาย
“นี่ พิงค์ ฉันจะกลับบ้านแล้ว ต้องทำยังไงหรอ”ฉันถาม
“นายท่ายก็แค่กล่าวเวทมนตร์แล้วก็พูดว่า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”พิงค์บอก อ่าว ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ
“อืม ขอบคุณมาก”ฉันบอก
“ไม่เป้นไรเจ้าค่ะ มันเป็นหน้าที่ของข้าน้อย”พิงค์กล่าว เฮ้อ!เอะอะก็เป็นหน้าที่ พิงค์ช่างมีความรับผิดชอบดีจริงๆ
ถ้าเป็นฉันนะ ป่านนี้ก็คงหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว
“งั้นฉันไปก่อนนะ”ฉันบอก
“เจ้าค่ะ”พิงค์กล่าว
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”ฉันกล่าว ทันใดนั้น ฉันก็กลับมายืนอยู่ที่ห้องนอน
ของตัวเอง น่าทึ่งจริงๆ
โอย ทำไมการบ้านมันเยอะอย่างนี้นะ เฮ้อ!ชีวิตวัยนักเรียนก็ลำบากอย่างนี้แหละนะ แถมรร.ของฉันนะตอนที่
ทุกรร.เค้าปิดเทอมกัน รร.เราก็ให้หยุดนะ แต่ว่าแค่ 3สัปดาห์น่ะ แทบไม่ได้เที่ยวเลย พอกลับมาเรียนอีกนะ
การบ้านก็มีเยอะเป็นโขยงเลย เฮ้อ!อยากไปเรียนที่อื่นจังเลย แต่แม่ก็ดันไม่ยอมอีก บอกว่ารร.อื่นมันแพง เรียนที่เดิมก็ดีแล้ว...
อ้อ!ลืมแนะนำตัวไปเลย แฮ่ๆ ฉันชื่อว่า สิรี จิตเสถียรวงศ์ ชื่อเล่นชื่อ เมย์ค่ะ รู้แค่นี้ก็พอนะ 555 แต่ว่าฉันนะมีความฝันด้วยล่ะ
ว่าอยากให้มีดินแดนวิเศษที่เป็นของฉันเอง ฉันอยากจะทำอะไรก็ทำได้ ต้องการอะไรก็ได้หมด ถ้ามีจริงก็ดีสินะ หงะ เฮ้อ
แต่ว่ามันคงไม่มีทางหรอก เฮ้อ!วันนี้การบ้านก็เยอะตามเคย ต้องรีบทำซะแล้ว.....เฮ้อ!แต่ว่า เหนื่อยจังเลย นอนพักสักแป๊ปดีกว่า
เฮ้อ!หลับสบายจัง ว๊าก...นี่ฉันหลับไปตั้งชั่วโมงนึงเชียวรึเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องเข้านอนแล้ว ตายละ การบ้านยังไม่ได้ทำเลย
แม้แต่ซักกะหน้าเดียว ฮือ รู้งี้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ก็ดีหรอก เอ๊ะ...อ้าว...ทำไม...การบ้านถึงเสร็จหมดแล้วทุกหน้าเลยล่ะ
อืม....สงสัยว่าฉันคงละเมอตื่นขึ้นมาทำมั้ง 555 ถึงจะแปลก แต่ก็ดีแฮะ
คือว่านะ...วันนี้มีเรื่องที่น่าแปลกใจจะมาบอกแหละ เรื่องที่ฉันบอกว่าฉันละเมอขึ้นมาทำการบ้านน่ะ มันน่าตกใจเกินไปแล้วล่ะ
คือว่า..วันนี้ฉันส่งการบ้านไปตอนเช้า พอครูแจกสมุดคืนตอนเย็น ปรากฏว่าฉันทำถูกหมดเลย แล้วยังเป็นคนเดียวในห้องด้วยน่ะสิ!
ฉันน่ะ งงมากๆ ปกติขนาดเวลาที่เพิ่งเรียนมาเสร็จหมาดๆมาทำนะ ยังผิดเลย แต่ว่านี่...ละเมอทำ ดันถูกหมดเลย
มันน่าแปลกใจมากๆๆโอย ฉันละทึ่ง...
วันนี้ตอนเย็นก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก ยกเว้นซะแต่ว่า....คือ ตอนประมาณสองทุ่มน่ะ ฉันก็กำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนอน
พอดีมันเป็นตอนที่โฆษณาฉันก็เลยเดินออกไปหยิบขนมมากิน แต่พอกลับมาที่ห้อง มันก็ไม่ใช่ห้องของฉัน!
มันเป็นสวนเล็กๆมีดอกไม้เยอะแยะไปหมด กลิ่นก็หอมไปทั่ว มีดอกไม้แปลกๆเยอะแยะเลย ฉันตื่นเต้นมาก
แล้วก้ล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า ว้าว....มันเจ๋งสุดๆเลย ถ้าแม่ไม่มาขัดจังหวะนะ...
“เมย์ไปซื้อของให้แม่ทีซิ”แม่ตะโกนขึ้นมาจากข้างล่าง
“ค่า----”ฉันตอบเสียงเบื่อหน่าย แม่ก็อยู่ข้างล่าง เดินไปแป๊ปเดียวก็ถึง แต่ทำไมต้องมาใช้ฉันด้วยนะ งงจริงๆเลย
พอฉันกลับมาบ้าน ก็รีบขึ้นไปบนห้อง เพื่อที่จะได้นอนเล่นต่อ ในสวนเล็กๆอันแสนสุข แต่พอเปิดประตูเข้าไป
ว้าย...สวนของฉันกลายเป็นเมืองอะไรไม่รู้มีร้านค้าเต็มไปหมดเลย ว้าว...เค้กช็อกโกแลตหอมจัง คิดไปคิดมาก็น่าเจ็บใจนะ
ตอนที่แม่สั่งให้ฉันไปซื้อของ ทำไมมันถึงไม่เป็นเมืองอย่างนี้นะ จะได้ไม่ต้องเวียเวลาเดินตั้งนาน ฮึ่ม!แต่ก็ช่างเถอะ
จะได้กินเค้กกับของกินอย่างอื่นฟรีๆ ง่ำ...ง่ำ...
“สวัสดี ท่านเมย์”เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันหันซ้ายขวา หาเจ้าของต้นเสียง “ข้างบนเจ้าค่ะ”เสียงนั้นบอกฉัน
ฉันจึงเงยหน้าขึ้นไป เจ้าของเสียงๆนั้นก็คือ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆมีปีกสีชมพูงอกออกมาจากกลางหลัง ผมยาวเป็นลอน
สีน้ำตาลทอง ว้าว...น่ารักจัง นี่เป็นภูตรึปล่าวเนี่ย?!
“อะ...หวัดดี เธอชื่ออะไร เป็นใคร”ฉันถาม
“ข้าน้อยชื่อว่า พิงค์ฟลาวเวอร์ เป็นข้ารับใช้ของท่านค่ะ”พิงค์ตอบ ทำท่าโค้งคำนับฉัน หา!ฉันเนี่ยนะ มีข้ารับใช้
ถ้าฉันเองเป็นข้ารับใช่ของแม่ยังพอว่านะ
“ท่านประสงค์สิ่งใด กรุณาบอกข้าน้อย แล้วข้าน้อยจะดลบันดาลสิ่งนั้นให้เป็นจริง”พิงค์ฟลาวเวอร์กล่าว ว้าว...หวา..ไอหยา...
นี่ไม่ใช่ฝันใช่มั้ยเนี่ย ดีใจสุดๆเลย
“เอ่อ ฉันอยากมีดินแดนของฉันเอง ที่ถ้าฉันอยากได้อะไรก้จะสมหวัง”ฉันบอก ซึ่งพิงค์ฟลาวเวอร์ก็โค้งคำนับ
แล้วจู่ๆฉันกับพิงค์ฟลาวเวอร์ ก็มาปรากฏในอีกที่หนึ่งที่สวยงามมาก มีบ้านมากมาย มีตลาดที่มีผู้คนกำลังจับจ่ายซื้อของกันอยู่
“นี่คือตลาดเจ้าค่ะ จะเปิดตั้งแต่9โมงเช้าจนถึงบ่าย3โมงค่ะ”พิงค์ฟลาวเวอร์อธิบาย ว้าว...อาหารพวกนี้น่ากินจังเลย
ว่าแต่...เค้าใช้เงินสกุลอะไรน้า แล้วชื่อดินแดนอะไรเนี่ย....ต้องถามพิงค์ฟลาวเวอร์ซะแล้ว
“เอ่อ...พิงค์ฟลาวเวอร์...”ฉันพูด แต่ก้ยังไม่ค่อยถนัดเลย
“เรียกข้าน้อยว่าพิงค์ก็ได้เจ้าค่ะ”พิงค์บอก ซึ่งฉันก็ดีใจมาก เพราะ ชื่อของแม่คุณก็ยาวเหลือเกินนี่
“อืม นี่พิงค์ดินแดนแห่งนี้ชื่ออะไร แล้วใช้เงินสกุลอะไรหรอ?”ฉันถามพิงค์
“ทำอย่างนี้เจ้าค่ะ ให้ท่านคิดเวทมนตร์ของท่านขึ้นมาก่อน สมมุติว่าชื่อ 1234ท่านต้องทำดังนี้ 1234ชื่อเมืองนี้จงชื่ออะไร
ก็แล้วแต่ท่านเจ้าค่ะ”พิงค์บอก อืม...ง่ายนิดเดียวเอง แต่ว่าเอาเวทมนตร์กับชื่อดินแดนอะไรดีน้า อืม..คิดหนักมากเลยนะเนี่ย
ฮ้า!คิดออกแล้ว เอาอันนี้แหละ…
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า ชื่อดินแดนแห่งนี้ จงเป็นชื่อ อิเคร่า”ตอนที่ฉันกำลังท่องมนตร์อยู่นั้นก็มีแสงสีเงินสวยงายเปล่งประกาย
ออกมาจากตัวของฉัน แล้วพอฉันท่องมนตร์เสร็จ แสงเหล่านั้นก็สว่างวาบ แล้วก็หายไป..แต่..เอ๊ะ...ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้นเลย
“พิงค์ คือว่า...ทำไมไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลยล่ะ”ฉันถาม ยังงงๆอยู่เลยเนี่ย
“ทำไมจะไม่เกิดขึ้นเจ้าคะ ดูนี่สิเจ้าคะพิงค์กล่าว แล้วหยิบแผนที่ของดินแดนแห่งนี้ขึ้นมา ซึ่งเขียนปรากฏว่า
“ดินแดนอิเคร่า”
น่าตื่นเต้นมากเลย ว้าว...ฉันมีดินแดนเป็นของตัวเองแล้ว
“แล้วนายท่านจะไม่เลือกชื่อสกุลเงินหรือเจ้าคะ”พิงค์ถาม เออ..นั่นสิ งั้นเอาเป็นชื่อสกุลว่า....
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า ชื่อเงินสกุลของดินแดนอิเคร่าจงเป็นชื่อเงินสกุลซรูฟ”อืม ชื่อเงินสกุลก็โอเคนะ
แต่ว่าอ่านออกเสียงยากไปนิดนึง แต่ช่างมันเถอะ ชื่อนี้เจ๋งออก
วันนี้ทั้งวันพิงค์พาฉันบินชมรอบๆดินแดนอิเคร่า แล้วถ้าหากมีสถานที่ไหนที่ยังไม่มีชื่อ ฉันก็จะตั้งชื่อให้ทันที
แบบว่านะ..สนุกสุดๆเลย มีสัตว์ประหลาดๆมากมายเลย แล้วเรื่องการบ้านของฉันน่ะ พิงค์ก็มาบอกทีหลังว่าเป็นฝีมือ
ของพิงค์เอง เพราะ เธอบอกว่า สงสารเจ้านายที่ต้องทำงานตลอด เลยร่ายเวทมนตร์ช่วยเหลือให้ฉัน แล้วเค้าก็ช่วยทำให้
ฉันก็เลยบอกเค้าไปว่า ขอบคุณมากนะ เค้าก็บอกว่า มันเป็นหน้าที่ เฮ้อ!มันก็รู้สึกแปลกๆนะ ที่มีคนมาเรียกฉันว่า
“เจ้านาย” ก็ปกติมันมีที่ไหนล่ะ แต่ตอนนี้ต้องกลับไปบ้านซะแล้ว.....ว้า!น่าเสียดายจัง ทั้งๆที่ยังอยากอยู่ต่อแท้ๆ ก็ปกติ
เวลาไปไหนก็ต้องขอแม่ก่อนนี่นา แต่ที่นี่จะไปไหนก็ได้ตามใจชอบ เฮ้อ!น่าเสียดาย
“นี่ พิงค์ ฉันจะกลับบ้านแล้ว ต้องทำยังไงหรอ”ฉันถาม
“นายท่ายก็แค่กล่าวเวทมนตร์แล้วก็พูดว่า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”พิงค์บอก อ่าว ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ
“อืม ขอบคุณมาก”ฉันบอก
“ไม่เป้นไรเจ้าค่ะ มันเป็นหน้าที่ของข้าน้อย”พิงค์กล่าว เฮ้อ!เอะอะก็เป็นหน้าที่ พิงค์ช่างมีความรับผิดชอบดีจริงๆ
ถ้าเป็นฉันนะ ป่านนี้ก็คงหนีไปอยู่ที่อื่นแล้ว
“งั้นฉันไปก่อนนะ”ฉันบอก
“เจ้าค่ะ”พิงค์กล่าว
“โซฟีร่า อิสทูเรีย เวลูต้า จงพาข้ากลับไปสู่บ้านของข้า ณ โลกมนุษย์”ฉันกล่าว ทันใดนั้น ฉันก็กลับมายืนอยู่ที่ห้องนอน
ของตัวเอง น่าทึ่งจริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น