บทที่ 17
ระแสลม
ทุนปีนออารั Black mist ็ไ้เห็นอำลัำนวนหนึ่ ำลัเ็บาศพปีศาำนวนมา เอมี่และเรี่วิ่รเ้ามาหาเอมเมอรี่น้อสาวน ่อนะระโอ้วยวามเป็นห่ว ้านหลัอเอมี่และเรี่นั้นเ็มไป้วยผู้บาเ็บมีแผลถลอเล็น้อย มีเพียอาเธน่าเท่านั้นที่อาารสาหัส เอมี่ับเรี่เล่าว่า
"อาเธน่าเป็นนปป้อผู้เ้าสอบทั้หม หลัาเธอเปิาารโมีเ้าใส่ Black mist .....แ่ว่า้วยำลัอเธอเพียนเียว...ไม่สามารถ่อรับำนวนอมันไ้....ถึแม้ผู้เ้าสอบนอื่นๆะร่วมมือ่วย็าม พอสถานาร์เริ่มแย่ล ็ไ้ผู้ายนนั้นเ้ามา่วยเหลือไว้ไ้ทัน.... พวทหารเรียเาว่า'วิน' ายนนั้นทั้หล่อและรวเร็วมา ารโมีอเาเสียัอย่าำับฟ้าผ่า หลัาที่เาเ้ามา่วยพวเราเอาไว้...อำลัส่วนหนึ่็ามมาและัารเ็บวาับพว Black mist นหม"
ินรับรู้เรื่อราวที่เิึ้น็ไ้แ่้มหน้าและยิ้มออมาเล็น้อย ในะเียวันที่รินเอ่ยถามหาวินว่าเานั้นอนนี้อยู่ที่ไหน เอมี่ับเรี่อบับว่าไม่ทราบ พวเธอเห็นเาเินไปับายอีน ที่อื่นทีู่เหมือนะเป็นพี่ายอเาพร้อมับทหารำนวนหนึ่
บ้านพั รม.บั
สถานาร์วุ่นวาย รม.บัสั่ทำลายและุไฟเผาบ้านพั่อนะออาที่แห่นั้น ไปพร้อมับอเวาและทหารนสนิทำนวนหนึ่ ในระหว่าทาพวเาเห็นวีน(ภัส)นั่อยู่บนโหิน้าทาเพียลำพั รม.บั ึสั่ให้บวนหยุแล้วลไปพูุยับเธอ พร้อมับทหารนสนิท
"เอ๊ะ? นึว่าใร...ที่แท้็วีนนี่เอ ท่านมาทำอะไรแถวนี้...วันนี้ไม่อยู่ที่ปราสาทหรอรับ"
"พอีเราอยาเปลี่ยนบรรยาาศหน่อยน่ะ ..... วันนี้อาาศี ลม็พัแร...ท่านว่าั้นไหม?"
รม.บั สับสนในำพูอเธอ่อนะไ้ยินำอบลับาอเวาที่เินเ้ามา
"......นั่นสินะรับ"
"ใ่ไหมล่ะ อาาศแบบนี้น่าิถึัเลยนะ...สายลมที่พัผ่านใบห้าลิ่นอน้ำและลื่นระแสน้ำที่สั่นไหว ไหลไปทาเียวับทิศทาอระแสลม"
"........พวเราำลัะลับันไปที่เมือ...วีนะลับไปพร้อมับบวนอระผมไหมรับ?"
รม.บัเินเ้ามาระิบ้านหลัออเวา
"เห้ย. อเวานี่แำลัะทำอะไร พวเราำลัะไปที่เโรสันไม่ใ่รึ?"
"....ูเหมือนพวเราะผ่านารนี้ไปไม่ไ้น่ะรับ"
"หมายวามว่ายัไ...ผู้หิัวนเียวะทำอะไรพวเราไ้"
"....ท่านบั ่อให้พวเรายอทัพที่มีในอนนี้มาทั้หม...็ไม่มีทาเอานะเธอไปไ้หรอรับ"
"พวท่านทั้สอมีปัหาอะไรันรึป่าว?.....หรือมีอะไรที่อยาะบอ..็พูออมาไ้......ในะที่ยัมีโอาศ"
สายลมเริ่มพัแรึ้นแล้วเียบสบอย่าับพลัน นทำให้อเวาหวั่นลัว่ออำนาที่อยู่่อหน้าเา รม.บัรู้สึถึบรรยาาศที่เปลี่ยนแปลไป ท้อฟ้าที่สว่าสใสเิเมรึ้มบบัแสแ ลิ่นไอวามายวนเวียนอยู่รอบๆบริเวแห่นั้น
ภัสลุึ้นยืนพร้อมับเฝ้ามอทั้สอ้วยสีหน้าที่เรียบเย วาสีเินที่ามปรับเปลี่ยนลายเป็นสีแาน อเวาและ รม.บัถูวามลัวึร่า ไม่สามารถยับไ้ รวมไปถึเหล่านสนิทและทหารที่ิาม พวเา่าอโทษและภาวนา
ทันในั้นเอภัส็หยุแล้วุเ่าลับพื้นพร้อมับอออาารหอบเหนื่อยอย่ารุนแร วาอเธอลับมาเป็นสีเินปิ ทำให้อเวาและ รม.บัสับสนเป็นอย่ามา ้วยวามสับสนและวามลัวเาึไ้สั่ให้ทหารและนสนิททุนัารับเธอ
"ปะปีศา.. ่าๆมัน ! ่ามันะ!"
ทหารอ รม.บัโมีระยะไล้วยเวทย์มน์และระสุนปืน ทันในั้นเอที่วินและอินเ้ามาวาเอาไว้ แล้วปัป้อารโมีทั้หมออไป วินหันลับไปประอภัสให้ลุึ้นยืนอีรั้พร้อมับถามเธอว่าเิอะไรึ้น ะเียวันับที่อินะโนออมา
"พวแทำอะไร...ทำไมถึปล่อยให้วีนอยู่เพียลำพั"
หลัาที่เาพูบ ทำให้ทุนระแวนั้นสับสนและุนมาึ้นไปอี ในอนนั้นเอมีทหารหลายนเผยัวออมาเป็นำนวนมาพร้อมับเอ่ยล่าวเหุผล
"วีนเป็นนออำสั่ ไม่สิอร้อพวเราไว้ นว่าเธอะเลี้ยล่อมท่านอเวาและท่าน รม.ไ้ อย่าทำอะไรเ็า"
"อะไรนะ! แล้วเมื่อี้ไอวามั่วร้ายที่แผ่่านไปทั่วเมื่อี้นั่นมันอะไร...แทำอะไรับวีนอเวา"
อินเือถึีสุพร้อมับ้อมอไปยัอเวา ่อนะไ้ำอบาเา ว่าเานั้นไม่ไ้เป็นนทำ อินมอไปที่ รม.บัทันทีแล้วไ้ำอบาเาเหมือนัน อินหันไปะอใส่ทหารที่ิามภัสมา
"วีนเป็นถึนานี้พวแ็ยัไม่เลื่อนไหวันอีั้นหรอ!? นี่พวแเป็นทหาร...."
"ไม่ใ่อย่าั้นนะรับเมื่อี้นี้น่ะ!..."
ในะที่อินำลัเือ ภัสับไหล่อวินพร้อมับเอ่ยพูแทรึ้น่อนะหมสิไปทันที
"พอเถอะอินพวเาไม่ผินะ....ทั้หมเป็นเพราะัน"
รม.บัเอ่ยแทร
"ใ่แล้วพวันไม่ไ้ทำอะไร นายเป็นทหารอประานที่อยปป้อและำัปีศาไม่ใ่หรอ....เมื่อี้วีนเป็นนทำ.ใ่แล้ว! วีนถูปีศาสิอยู่...พวเราะ้อปลปล่อยและ่วยเหลือเธอาปีศา พวเราำเป็น้อ่าเธอ .."
"หุบปาะไอหมูอน."
วินเอ่ยแทรึ้นพร้อมับหันมามอเา
"แเรียันว่าอะไรนะ! ันเป็น รม. นะ! แมันทหารนสนิทอวีนสินะ...แเอ็เป็นพวเียวับปีศาน่ะสิ! แ่ันมี้อเสนอและะไม่ลโทษแที่บัอาเรียันแบบนั้น....ถ้าแัารปลปล่อยเธอให้เป็นอิสระเี๋ยวนี้ นี่เป็นำสั่าันและราวัลที่แะไ้รับ..."
"แไม่ำเป็น้อยโทษให้ัน...และไม่ำเป็น้อมอบอะไรให้้วย....เพราะแะไม่มีทาไปไหนาที่รนี้ไ้ทั้นั้น"
"อะไรนะ!? พวแเห็นรึยัไอสอนนี้มันเป็นพวเียวับปีศา พวแทั้หมัารพวมันะ!!"
เหล่าทหารที่ิามมารับฟัแล้วรู้สึสับสนเอนเอียไปับำพูอ รม.บั
"ัารมันิ! ยืนนิ่ันทำไม? พวแ็เ้าไป้วย! ใรที่ัารปีศานี่ไ้ันะมอบราวัลและำแหน่ให้"
ทหารนิามอ รม.บัเริ่มเ้าโมีอินับวินแ่ทว่าเพียไม่นาน็ถูวินัารนสลบ อินเอ่ยพูึ้น
"ทหารอวีน ที่แห่นี้..ยัมีใรที่ยัรหาหรือ้อใในัวอเธอ็พูออมา!...ันนนี้ะเป็นนรับเอาไว้ทั้หมเอ"
ัวแทนทหารนิามวีนเอ่ยพูึ้น
"พวเราไม่มีใรนไหน..รหาวีนอพวเราันหรอรับ ทุรั้ที่ออวาล้า Black mist พวเราทุนรู้อยู่แ่ใ ว่าวีนะ้อเ็บปวมา ทุรั้หลัาที่เสร็สิ้นภาริเธอมัะหายัวไปในทันที พวเราเยเฝ้าับามอูเธอมา่อน...แล้ววันนึพวเรา็ไ้เห็น.....ทุรั้ที่เธอใ้พลัมหาศาลเธอะทรมานอย่ามา....แ่เธอไม่เยเอ่ยพูถึมันหรืออร้อให้พวเรา่วยเลย....พวเรารู้เรื่อนี้ีันทุนนั่นแหละรับ"
"พวนาย~"
"....พวเราะ้ออบแทนในส่วนอวีนที่พยายามปป้อ....พวเราอับุม รม.บัและท่านอเวา ใน้อหาบ ารระทำอพวท่านเือบ่อให้เิารสูเสีย่อีวิ ทั้ทารและทาอ้อม..."
ในะที่ทหาริามวีนทุนเ้าับุม รม.และอเวานั้น ็เหุาร์ไม่าิ เสียำรามอปีศา Black mist ัึ้นึ้อในที่ห่าออไป เป็นารำรามหรือเห่าหอนที่แปลประหลา ทุนเฝ้ามอ้นหา้น่ออเสียนระทั่เห็นลุ่ม่อนหมอวันสีำนาให่บนท้อฟ้าเลื่อนที่เ้ามา ทุนในที่แห่นั้นรู้ัสิ่ผิปินี้ี มันือฝู Black mist นาให่ เสียำรามอปีศาำลัเรียอทัพอพวมันเ้ามา
สัาสื่อสารลูแ้วทหารัแ้เือนเหุาร์ระายไปทั่ว อนนี้ในเมือปราสาทำลัวุ่นวายเป็นอย่ามาเหล่าทหารเริ่มเ้าประำำแหน่ามแนวำแพ และมีารเรียัวผู้นำระับสูอหน่วยที่ปราสาท ในนาทีนั้นเออเวาับ รม.บั ไม่มีท่าทีัืนพวเา และยัให้วามร่วมมือเป็นอย่าี พวเามุ่รลับไปยัเมือโยเร็วที่สุ
ทา้านรินและผู้เ้าสอบนอื่นๆ รับทราบสถานาร์ที่เิึ้น ึไ้รีบเร่มือในารเลื่อนย้ายออาสถานที่สอบทันที (รัเ่า Black mist ทาะวันออ) ในะเียวันที่เฟียร์และหน่วยุเินไ้ลับมาถึปราสาท็ทราบเรื่อราว เธอึไ้ออำสั่ให้นในหน่วยอเธอัเรียมอุปร์่วยเหลือุเิน และแบ่นออไปามหน่วย่าๆามแนวำแพ
เฟียร์นำัวอรัมไปยัโรบาลแล้วฝาให้พยาบาลับหมอ่วยรัษา หลัาที่ส่ัวอรัมเป็นที่เรียบร้อย เธอรีบมุ่หน้าไปยัประูำแพทิศะวันออ เพื่อลับออไป่วยเหลือรินับเรย์ แ่ทว่า็ถูพลทหารนายหนึ่ห้ามเธอไว้้วยเหุผลสถานาร์ุเิน ไม่สามารถให้ผู้ใออไปาเมือไ้ ถึแม้เฟียร์ะโ้เถียแล้วบอเหุผล่าๆนาๆ็าม แ่้วยำสั่พลทหารึ้อทำาม
เฟียร์พยายามัืนที่ะออไปให้ไ้ นถูพลทหารหลายนายเ้ารั้ัวเอาไว้
ผ่านไปเือบ 10 นาที เสียฮือฮาบนำแพเริ่มัึ้น เฟียร์เิวามสสัยึหยุแล้วถามพลทหารว่าเิอะไรึ้น้านนอ พวเาเห็นลุ่มทหารอวีนและ รม.บัับอเวามุ่หน้าเ้ามายัำแพอย่ารวเร็ วและทา้านหลัอพวเานั้นยัามมา้วยลุ่มปีศา Black mist ำนวนหนึ่ที่ำลัไล่ามมาอย่าบ้าลั่
หัวหน้าพลทหารออำสั่เรียมโมีทันที ถ้าหาเ้ามาในระยะโมี แ่ทว่าพลทหารบานเิวามสสัย
"แล้วพวนั้นล่ะรับท่าน?(หมายถึลุ่มอวีน)"
".....ไม่เป็นไรโมีเ้าไปเลย!"
ทันในั้นเอที่เฟียร์ะโนเอ่ยแทรึ้น
"นี่นายบ้าไปแล้วหรอ! นั่นพรรพวอพวเรานะ!!"
"เธอเป็นใร?"
"ันเฟียร์ ปัุบันอยู่หน่วยวิัยใ้ิน..."
".....ันไม่ำเป็น้อฟัำพูอเธอ...เอาัวเธอไป."
"ไม่นะ (นี่มันอะไรันเาไม่สนใวีนหรือ รม.เลย ....ทำไมันล่ะ?...)"
"เรียมัว!!........ ........ยิ!!!!."
ในะที่เาสั่ยิ็เิเรื่อไม่าิึ้น พลทหารเิวามลัเลภายในิใ นทำให้หัวหน้าพลทหารไม่พอใแล้วเา่อว่าอีรั้ พร้อมสั่ให้ยิอีรั้
ปืนให่เวทย์มน์ยิออไป วิถีระสุนเวทย์บาส่วนมุ่รไปยัลุ่มอวีนและรม. พวเาใมา ทันในั้นเอที่วินใ้วามเร็วอน พาทุนหลบออารนั้นไ้อย่าิวเีย แรระเบิทำให้ปีศาายในทันที เสียระเบิัไปยัในัวเมือ นประารเริ่มื่นระหน
ลุ่มอวีนหันลับไปมอรถเวียนม้าอ รม.บั ที่ไ้พัและายไปพร้อมับแรระเบิรั้แร พวเาเห็นฝูอทัพ Black mist ำนวนมามหาศาล ำลัไล่ามมา
พวเาทุนนั้นำเป็น้อวิ่ลับไปให้ถึำแพโยเร็วที่สุ
ความคิดเห็น