คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First
"อย่านะ อย่ากระโดด เเฮ่กๆๆ อย่า เรย์ กรี๊ดดดด"กึก!ฉันสะดุ้งตื่นจากความฝัน นานเท่าไร่เเล้วนะที่ฉันฝันอย่างนี้.....ทุกครั้งที่ฉันนั้นฝันจะเป็นภาพเดิมๆ ที่ฉันเคยฝันภาพผู้ชายคนหนึ่ง กระโดดตึกลงไปต่อหน้าต่อตาฉันเเต่ฉันกลับจำไม่ได้ว่านั่นคือใคร?เคยรู้จักกันรึเปล่า?ทำไม ทำไมฉันต้องฝันถึงฉันเรียกเด้กผู้ชายคนนั้นว่า"เรย์"ในความฝันมาตลอด นานเท่าไร่ที่ฉันฝันเเบบนี้ ต้องฝันร้าย เจ็บปวดกับความฝันเเบบนี้ ทำไม ฉันเคยถามเเม่ว่า คนชื่อ"เรย์" คือ ใคร? เเม่บอกว่าฉันเพ้อเจ้อ พูดไม่รุเรื่อง ฉันเลยได้เเต่เก็บความฝัน หรือ เรื่องราวของ ผู้ชายคนนี้ไว้.........
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ พลอย อายุ 15 ย่าง 16 อยู่ม.4 ร.ร XXX เป็นวัยรุ่นธรรมดาทั่วไป
อาจจะพิเศาว่าชาวบ้านเค้าหน่อยก็ตรงส่วนสูง เพราะฉันสูงตั้ง170 cm เเหน่ะสุงกว่าผู้หญิงปกติไปนิดนึง หุ่นก็....ไม่บอกหรอก-_-;; เมื่อ2 ปีก่อนฉันเคยเข้าโรงพยาบาลประมาณ1-2เดือนไม่รู้เพราะอะไรถึงต้องเข้าโรงพยาบาลนานขนาดนั้นพ่อเเม่ไม่ยอม บอกฉันบอกเเต่ว่าฉันไม่สบาย เเม่ยังบอกอีกว่าการที่ฉันอยู่โรงพยาบาลมันทำให้ฉันเสียความทรงจำบางส่วนไป เช่น จำเรื่องร.รเก่าที่เรียนไม่ได้เลยแม้เเต่นิดเดียวอ้อ...เเต่ว่าฉันจำได้นะว่าช่วงนั้นฉันต้องกินยาทุกวัน มีหมอมาคุยกับฉันทุกวันเลยล่ะเเต่ตอนนี้ฉันหายเป็นปกติดีแล้วนะ Happy ดีด้วยน้า........
วันเปิดเรียน
วันนี้เป็นวันเปิดเทอม ม.4 วันเเรกฉันเป็นเด็กใหม่ของร.รนี้เพราะส่วนใหญ่น.รที่นี่จะเป็นน.รเก่ามาก่อนทั้งนั้น ร.รนี้มีน.รไม่มากนักเพราะเป็นร.รเอกชนที่ค่อนข้างเเพงพอสมควร มีเเต่พวกคุณหนูเท่านั้นมีมาเรียนกัน
"เเม่คะ หนูไปนะคะ"ฉันลาเเม่เพื่อที่จะไปร.รเเต่ฉันเหมือนลืมอะไรไปอย่างเเฮะ อะไรนะ"ยัยพลอย เเกลืมฉันรึไง"อ้อ....ลืมพี่เพชรนี่เอง ฮะๆๆ นี่พี่เพชรค่ะ เป็นพี่ชายคนเดียวของฉันเลยพี่เพชรเป็นคนที่หน้าตาดี พอๆกับฉัน 555+พี่เพชรอยู่ม.6 สูงตั้ง185 cm เพราะเล่นบาส พี่เพชรเลยเป็นที่นิยมของสาวๆมากๆเลยล่ะ
ห้องเรียน4/1
"นักเรียนใหม่เเนะนำตัวสิจ๊ะ"อ.ประจำชั้นกล่าวหน้าชั้นเรียน เฮ้อ....ตื่นเต้นจังเอาล่ะ สู้ๆ ฟืด....หน้าใจลึกๆ
"สวัสดีค่ะชื่อ มณีรัตน์ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ"เอาล่ะ เสร็จเเล้ว
"ชื่อเล่นล่ะจ๊ะ"อ.ประจำชั้นถามขึ้น ในขณะที่ฉันกำลังจะพูดชื่อเล่นก็มีเสียงดังขึ้นมา ปัง!!!!!
"พลอย..."เสัยงตบโต๊ะพร้อมกับเรียกชื่อฉัน คนๆนั้นสูงพอๆกับพี่เพชร ตาคม คิ้มเข้ม ขาว จมูกโด่ง
ปากเเดง หน้าตาดีพอๆกับพี่เพชรหรือ ดีกว่าด้วยซ้ำเพราะพี่เพชรคล้ำกว่าเเค่นี้ที่ว่าเด่นเเล้ว ที่เด่นกว่ากลับเป็นเข็มกลัดสีเเดงอันใหญ่ที่หู คาดว่าน่าจะเอามาทำเป็นตุ้มหู มันดูสะดุดตามากมาย เหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อนอย่างนั้นเเต่เอ๊ะ...เค้ารู้ชื่อฉันได้ไง หรือ ว่ารู้จักกัน ฉันก็ว่าหน้าเค้าคุ้นๆนะ
"เอ่อ รู้จักกับนาวิน อัครพรพงษ์ เเล้วหรอ ดีเลยไปนั่งข้างๆเค้าเเล้วกัน"อ.ประจำชั้นบอก
กึก~~
"นี่นาย เรารุ้จักกันหรอ"ฉันถามอย่างข้องใจ
"......."
"เอ่อ คือ ฉันถามนายว่านายรู้จักฉันหรอ" ฉันถามซ้ำ
"......."
"นี่ นายฉันถามว่า...."ขณะที่ฉันพูดกำลังจะจบนั้น ฉันเผลอไปจับเเขนตานี่เขย่า ตานี่เลยตะคอกฉันกลับมาว่า
"อย่ามาเเตะต้องตัวฉัน!!"เสียงตะคอกของตานั่นทำให้ทุกคนในชั้นเรียนมองฉันเป็นตาเดียวกัน ฉันเลยต้อง
นั่งเงียบอยู่คนเดียว เอ้อ....เเล้วเเบบนี้ฉันจะมีเพื่อนมั๊ยเนี่ย? อีตานี่ก็อะไรกัน เลยไม่รู้เลยว่ารู้จักฉันได้ไง....
ตอนเย็น...
วันเเรกฉันไม่ค่อยได้เรียนอะไรมากมายเท่าไร่ ส่วนใหญ่ก้เอาเเต่พูดคุยกัน ฉันมีเพื่อนเเล้วล่ะ 2 คน ชื่อ อ้อม กับ เคย์
อ้อมเป็นคนน่ารักสมชื่อ เเต่จะออกห้าวๆ ติดตลก ส่วน เคย์ นั่นตรงข้ามกับชื่อเลย เคย์เป็นคนสวย หุ่นดี เรียบร้อย
เเต่คุยสนุก นิสัยดี เรารู้จักกันตอนกลางวัน อ้อม กับ เคย์ มาคุยกับฉันก่อนว่า
"พลอย เธอรู้จักกับ เจ้าชายเร็นด้วยหรอ?" อ้อมถามฉันเป็นประโยคเเรกเลยทีเดียวที่เราคุยกัน เเต่เมื่อกี้อะไรนะ..
"เจ้าชายเร็น???"ฉันทวนซ้ำ
"ใช่ นี่ไง"เคย์ พูดพลางชี้นิ้วไปทาง นายนั่นที่กำลังเก็บข้าวของอยู่ อืม ตานั่น ชื่อ"เร็น"พอเข้าใจเเต่ "เจ้าชาย"มาไง
"ทำไมถึงเรียกเจ้าชายล่ะ"ฉันถามงงๆ เจ้าชาย ฮาดีเเฮะ
"ก็ เจ้าชาย เอ๊ยเร็นทั้งหล่อ ทั้งรวย เรียนเก่ง เพอรืเฟ็คเเต่น่าเสียดายเย็นชาไปนิด"อ้อมอธิบายอย่างระเอียด
"หรอ อืม"ฉันตอบ เพอร์เฟ็คคนเเบบนี้รู้จักฉันได้ไงอ่า......งง
"สรุปว่าไงล่ะ"เคย์ถามเพื่อหาข้อสรุป
"ไม่รู้สิ คนเเบบนี้รู้จักฉันได้ไง"เฮ้อ งุนงงเป็นอย่างมากค่ะ
"พลอย......"อ้อมกับเคย์ประสานเสียงเรียกฉันขณะที่เก็บของกลับบ้าน
"หืม??"ฉันขานตอบ
"กลับบ้านทางไหนหรอ ไปด้วยกันป่าว?"เคย์พูดเสียงเจื้อยเเจ้ว
"อ๋อ เรากลับกับพี่หน่ะ"ฉันบอกทั้ง2 คน เอ...พี่เพชร เมื่อไร่จะมานะเนี่ย
ครืด~~~ ตึง.....
"พลอย เสร็จรึยัง"พี่เพชรเดินเข้ามาเรียกฉัน เฮ้อ... เป็นเป้าสายตาชะมัดเลยอ่ะ เด่นเกินไปเเล้ว T_T
"อืม โอเค ไปนะอ้อม เคย์ บาย"ฉันลาทั้ง2คน เเต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจฉันเลย เพราะเอาเเต่มองพี่เพชร อืม ไม่เป็นไรเข้าใจ
ก็พี่เพชรเด่นนี่เนอะ ^0^
ระหว่างทางกลับบ้าน
"อืม ใช่พี่เพชร วันนี้เค้าเจอคนเเปลกๆด้วยอ่ะ"ฉันนึกขึ้นได้ถึงเรื่องนายนั่น ฉันเลยเล่าให้พี่เพชรฟังเผื่อพี่เพชรจะรู้จัก
"ใครล่ะ? มีคนเเปลกกว่าเราอีกหรอ"พี่เพชรพูดพลางหยอกด้วยความเอ็นดู เเล้วหัวเราะคิกคัก
"ชื่อเร็น นาวิน นามสกุลอะไรน้า...."ขณะที่ฉันกำลังนึกพี่เพชรก็พูดเเทรกขึ้นมาว่า
"อัครพรพงษ์..."
"อืม ใช่ ว่าเเต่พี่เพชรรู้จักด้วยหรอ" ฉันพูดพลางหันไปมองพี่เพชร เเล้วก็ต้องงงเพราะว่าพี่เพชรไม่เหลืออารมณ์ที่หัวเราะเมื่อกี้อีกเรย
มีเเต่ใบหน้าที่เคร่งเครียด
"อย่าไปยุ่งกับมันอีก!!!"เมื่อพูดเสร็จพี่เพชรก็เดินไปทันที โดยมีฉันเดินตามหลังเงียบๆ
บ้านอัครพรพงษ์ ห้องนอนเร็น
ห้องนอนที่สะอาดเรียบร้อย ดูดี สะอาดสะอ้านนี้เป็นของเร็น ภายในห้องนอนมีรูปที่เเฝงไว้ซึ่งความทรงจำของเร็นมากมาย
กึก เสียงเร็นโน้มตัวตัวลงนอนบนเตียงพร้อมรูปถ่ายที่มีเร็นเเละฝาเเฝดของเร็นอีกคนนึง ถ่ายไว้ในใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม เเจ่มใสทั้งคู่ ตึ๋ง หยดน้ำตาลูกผู้ชายของเร็นได้ล่วงหล่นมาตรงรูปถ่ายใบนั้น
"เรย์ ฉันเจอเเล้ว เจอคนที่ทำให้นายต้องจากไปเเล้ว"เร็นพูดด้วยเสียงเครือเคล้าน้ำตา
"ฉันจะเเก้เเค้นให้ได้...."จากเสียงเครือนั้นกลับกลายเป็นเสียงที่เเฝงไปด้วยความเคียดเเค้น เเววตาคมเข้มมุ่งมั่นที่จะทำอะไรซักอย่าง หากเเต่ไม่มีใครรู้ นอกจากตัวของเร็นเอง
ความคิดเห็น