ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 2
Episode 2
ภาพอผู้หินหนึ่ ปราึ้นในสายา เธอเินเ้ามาใล้ๆ นผมเห็นใบหน้าอเธอไ้ัเน…
ผมบลอนสีำที่ยาวไปนถึลาหลั วาลมโ มูที่่อน้าโ่นเห็นเป็นสันนิหน่อยูพอสวย ผิวายสีาวี ูมีส่าราศี หาใรไ้มอ ็ะหลไหลในใบหน้าอเธออย่าแน่นอน
เธอ่อยๆเินมาใล้ๆ นเือบะประิับัวผม นสัมผัสไ้ถึร่าายอันเย็นเียบ
เธอเอามือ มาสัมผัสที่แ้ม้าวาผม นยิ่รู้สึไ้ถึวามเย็นบนัวเธอไ้อย่าัเน
ผมมอหน้าเธอนิ่ๆ นเธอเ้ามาสวมอผม แล้วระิบเบาๆ้าๆหูผมว่า "ไปอยู่ับันนะ."
ผมยืนนิ่ แ่รู้สึว่าสิอผม อย่าับำลัะถูลืนิน าอะไรสัอย่าในัวผู้หินนี้
สายาผม ับ้อไปยัสายาู่รหน้า เหมือนนที่โนสะิให้ใใ่ ออยู่ับสิ่ๆนั้นเพียสิ่เียว
ไม่ี่นาที วาที่เยสวยามลับมีเลือไหลย้อยผ่านโหนแ้มนหยลพื้น เส้นผมที่ยาวสลวยลับหลุร่วนไม่เหลือเส้นผมสัเส้นบนศีรษะ มุมปาเหมือนะมีแผลที่โนมีปายาวไปนถึใบหู ร่าายอเธอ เ็มไป้วยแผลพุพอเน่าเฟะ ามมา้วยลิ่นที่วนอ้ว ราวับศพที่ถูทิ้ไว้หลายวันืน.... ผมพยายามเรียสิลับมา แ่ไร้ผล
นระทั่มีเสีย เสียหนึ่ัเ้ามาในหัว อยู่หลายๆรอบ ว่า.. "ื่นสิ.. เมสัน!!" ผมสะุ้ นั่นหมายถึสิอผมไ้ลับมาอยู่ับัวผมแล้ว
ผมเหลือบไปมอมืออวิาผู้หินนั้นที่เ็มไป้วยแผลเน่าๆ รแ้มอผม พลาสลับไปมอวาอเธอ นในที่สุ ผม็สะบัมือนั่นออไปนไ้
ผมวิ่หนีวิาผู้หิ นมาถึป่าหลัโรเรียนที่ผมไม่เยิะย่า้าวเ้ามาที่นี่สัรั้ แ่ราวนี้มันำเป็น
ผมวิ่ไปเรื่อยๆ น.. ึ! ลไปในบ่อน้ำเ่า ที่ไม่มีแม้แ่น้ำสัหยเียว ัวอผมิ่ลสู้เบื้อล่า โยไม่รู้ว่ามันะสิ้นสุลที่ไหน
"่วย้วย!!"
"เฮ่ๆ.. เมสัน เป็นอะไรไหม"
"นี่ัน ฝันไปเหรอ..."
ผมื่นึ้น เนื้อัวเ็มไป้วยเหื่อนับล้าน ที่ึมเ้าสู่เสื้อที่ผมใส่
ัวอผม ำลันอนอยู่บนัอใรสัน เาโอบอผมไว้ นผม้อันัวเอออาอ้อมอนั้น
"นี่นายเอเหรอ..."
"อืม ัน าร์ลไ"
"ันเป็นอะไรไป.."
"พอันบอื่อันไป นาย็สลบไปเลย"
ผมลอนึย้อนไปอนที่ผม ยัไม่ไ้สลบอยู่บนัอาร์ล ำไ้ว่าเาือ ..."ยมทู!"
ผมมอหน้าเาอย่าสสัย ว่าเามาทำไมที่โลนี้
เาพยุัวผมึ้น พร้อมับยิ้มหวานๆให้ผมอย่าเป็นมิร
ผมไม่ล้าบอเรื่อวามฝันที่น่านลุนั่นับาร์ล เพราะลัวเาะเื่อ และอีอย่า ผมเพิ่ะเอเาเมื่อไม่นานมานี่เอ ะให้บอทุอย่าับเาไ้ยัไ
"ั้นันลับบ้าน่อนนะ าร์ล" ผมล่าวำอำลา ่อนะ้าวาเพื่อเินลับบ้าน แ่เมื่อเิน้าวแร ผม็เินเยไปแล้ว
าร์ลเินเ้ามาประิัวผม เอามือทั้สอ้า วาไว้ที่้นอ ับ้อพับา พร้อมับยผมึ้น
"นี่นายทำอะไรอนายเนี่ย! ปล่อยันลนะ!" ผมิ้นอยู่ในอ้อมแนอาร์ล แู่เหมือนเาะไม่สนใอะไร ่ออยู่ับารเินไปยับ้านอผมอย่าเียว
"อยู่นิ่ๆ ็พอ..."
"อืม..." ‘ไอ้าบ้า!’
เมื่อถึที่หมาย าร์ล็่อยๆวาัวผมลบนม้านั่รหน้าบ้าน เานั่้าๆผม สายาอเาับ้อมาที่ใบหน้า พร้อมรอยยิ้มหวานๆ ให้ผม
"นายยิ้มอะไรอนาย" ผมหันไปพูับาร์ล ่อนะเยหน้าไปมอวาวนับล้านว ส่อแสระยิบระยับอยู่บนท้อฟ้า นมอไม่ออ ว่าาวไหนเป็นาวไหน แสสว่าาวาวนั้นทำให้สามารถมอเห็นสิ่รอบัวไ้เือบัเน ประอบับไฟ้าถนนที่เป็นระบบเปิอัโนมัิ ทำให้ยิ่มอัไปอี
สิ่ที่มอัที่สุอนนี้ ือ้นไม้้นให่ที่ให้ร่มเาที่สุในเมือนี้
"เมสัน" ผม้อละสายาาวาว และ้นไม้ให่ แล้วหันมามอเ้าอเสียเรีย แล้วยิ้มน้อยๆให้เา
"ว่าไ" ผมสบาับาร์ลอยู่นิ่ๆ นัยส์าอเา เปี่ยมล้นไป้วยวามรั วามห่วใย วามเป็นห่ว เหมือนับผมเป็นนสำั ผมไม่เยถูมอ้วยสายาทีู่อบอุ่นใแบบนี้มา่อน หรือผมอาะิไปเอ
"นายลัวันไหม?"
"หา!" ผมแอบำับำถามที่าร์ลถาม เพราะถ้าหาผมลัว ผมไม่นัุ่ย ไม่นั่มอาเาหรอ ผมแอบ้มหน้าหัวเราะเบาๆ าร์ลหันมามอผม แล้วหัวเราะาม เสียหัวเราะอผมและาร์ลัึ้นเรื่อยๆ นะลายเป็นารประสานเสียหัวเราะัน ผมลุึ้นไปยืน้าๆาร์ล แอบเหลือบไปมอาเานิหน่อย ่อนะเยหน้ามอวาวบนท้อฟ้าอีรั้
"ันว่านายไปนอนไ้แล้วนะ" าร์ลพูึ้น ประโยนั้น ทำเอาผมอารม์เสียไปเลย ผมมวิ้ว มอไปที่าร์ล
"ไม่! ันะนอนูาวรนี้แหละ" พูบ ผม็ทิ้ัวลไปนอนบนพื้นห้า
"ั้นันลับ่อนนะ"
"ลับ?...นายะไป" ผมหันไปมอาร์ล ที่ำลัเินไปใล้ๆประูหน้าบ้านผม เาบิลูบิประู แล้วเปิประู พลาหันมามอผม้วยสายาที่อยาให้ผมามไป "แ่นั่นมันบ้านันนะ!!" ผมะโนใส่าร์ล ที่เห็นเพียายเสื้อโ้ทสีำอเาสะบัพริ้วผ่านประูเ้าไปในบ้าน ผมลุึ้นาพื้นห้า แล้ววิ่เ้าไปในบ้าน ามาร์ลเ้าไป
้าในมืไปหม มอไม่เห็นแม้แ่สวิ์ไฟ ผมเอามือทั้สอ้าสุ่มับโน่นับนี่ เหวอ! เท้าอผมสะุับอะไรบนพื้นสัอย่า ผมหลับาลพร้อมรับะารรมอัวเอ
ฟุ่บ ! "ไเมสัน" เสียทุ้มเอ่ยึ้น ผมลืมาึ้นมา ็พบว่าัวเออยู่ในอ้อมแนอาร์ละแล้ว แ้มอผมแนบับหน้าออเา นไ้ลิ่น ลิ่นัวอเา มันหอมราวับเินอยู่ในสวนอไม้ที่เ็มไป้วยอไม้หลายนิ ลิ่นโปรยปรายไปทั่วอาาศ ‘นี่ยมทูเาีน้ำหอมัน้วยรึไ’
"ไาร์ล ..อบในะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น