ลำนำรักปีศาจแมงมุม

ลำนำรักปีศาจแมงมุม

ผู้แต่ง หวังเสี่ยวชิง

พิสูจน์อักษร หวังเสี่ยวชิง

ภาพปก Monita

จำนวนตอน 42 ตอน

นิยายเรื่องนี้เกิดจากจินตนาการของผู้แต่ง ไม่ได้อ้างอิงตามขนบธรรมเนียมจีน และหลายเรื่องเป็นเรื่องที่ทางผู้แต่งคิดขึ้นมาเอง อาจจะไม่เหมาะสมไปบ้าง

และนิยายเรื่อง ลำนำรักปีศาจแมงมุม ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ฉบับพ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามไม่ให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลงหรือลอกเลียนแบบ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการตามกฎหมาย

คำเตือน

นิยายเรื่องนี้ ทางผู้แต่งพึ่งหัดแต่งแฟนตาซีเป็นครั้งแรก อาจจะมีผิดพลาดหลาย ๆ อย่าง และไม่เหมาะสมในหลาย ๆ เรื่อง เพราะเป็นสิ่งที่ปรุงแต่งขึ้นมาเอง ต้องขออภัย หากนักอ่านจะไม่พอใจ และสุดท้ายขอให้ทุกท่าน สนุกกับผลงานบ๋อง ๆ ของไรต์บวม ๆ คนนี้ด้วยค่ะ

ตัวอย่าง

​​​​​​ท่านพี่ หยุดเถอะ ข้าไม่ไหวแล้ว”

หากเรี่ยวแรงของนางยังเป็นปกติ คงพาตนเองออกไปจากวงล้อมของชาวบ้านได้อย่างง่ายดายแล้ว แต่นี้เพราะถูกพิษจากของเหลวสีแดงนั้น ทำให้นางไม่สามารถใช้พลังได้ ไม่ว่าจะดิ้นรนสักแค่ไหน ก็ไม่มีวันหนีพ้นจากเงื้อมมือของชาวบ้านแน่

“ไม่ พี่ไม่ยอม พี่จะพาเจ้าหนีไปให้ได้”

หานซั่วรู้ดีว่าหากภรรยาถูกชาวบ้านจับตัวเอาไว้ จะต้องพบกับจุดจบเช่นไร ซึ่งเขาไม่มีวันยอมปล่อยให้เป็นเช่นนั้นแน่

“พี่หานซั่วหยุดปกป้องนังปีศาจร้ายได้แล้ว นี้พวกเจ้าช่วยกันจับตัวเขาเอาไว้หน่อยสิ ส่วนคนที่เหลือก็จับนังปีศาจไปมัดไว้กับเสา แล้วช่วยกันขนฟืนมากองเอาไว้โดยรอบ”

จ้าวรั่วซีข้ามหน้าข้ามตาสั่งการชาวบ้านแทนหัวหน้าหมู่บ้าน แม้จะไม่พอใจที่ถูกหญิงสาวตะโกนสั่ง แต่พวกชาวบ้านก็ยอมทำตามแต่โดยดี

บรรดาชายฉกรรจ์เข้ามาจับสองผัวเมียแยกออกจากกัน โดยนำปีศาจแมงมุมไปผูกไว้กับกับเสาไม้ ส่วนผู้หญิงก็ร่วมด้วยช่วยกันนำฟืนมากองเอาไว้โดยรอบ เตรียมที่จะเผาให้ตายทั้งเป็น

“ปล่อย ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้ ขอร้องละ อย่าเผาภรรยาของข้าเลย”

หมอหนุ่มดิ้นรนสุดชีวิต หวังจะให้หลุดจากพันธนาการ แต่ชายฉกรรจ์สามคนที่ช่วยกันจับตัวเอาไว้ ไม่ปล่อยให้เขาดิ้นหลุดไปได้ง่าย ๆ

“หัวหน้าหมู่บ้าน ข้าขอร้อง ขอให้ข้าได้ร่ำลาสามีกับลูกเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือไม่เจ้าค่ะ”

เหมยเหม่ยไม่อาจหลีกหนีชะตากรรมได้ จึงหันไปขอความเมตตาจากหัวหน้าหมู่บ้านเป็นครั้งสุดท้าย ขอให้เขาอย่าพึ่งจุดไฟเผา ขอเวลาให้นางได้ร่ำลาสามีและลูกเป็นครั้งสุดท้าย

“ก็ได้ ข้าให้เวลาเจ้าเพียงหนึ่งก้านธูปเท่านั้น” หัวหน้าหมู่บ้านรับปาก หันไปส่งสายตาให้ชายฉกรรจ์ทั้งสามคนยอมปล่อยตัวท่านหมอเฉิน

ทันทีที่ได้รับอิสระ ฉินหานซั่วก็ถลาเข้าไปหาร่างบางที่ถูกมัดติดกับเสาไม้ พยายามจะแก้มัดเชือกที่ผูกมัดข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ แต่ถูกนางห้ามปรามเอาไว้เสียก่อน

“อย่าพยายามเลยท่านพี่ ถึงท่านแกะเชือกได้ ข้าก็ไม่มีเรี่ยวแรงวิ่งหนีไปได้หรอก

“ไม่ อย่าพูดแบบนี้ ฮึก” เสียงสะอื้นเริ่มหลุดรอดออกมาให้ทุกคนได้ยิน

“ท่านพี่” เสียงหวานปนเศร้าทำให้เขายอมวางมือ ไม่แกะเชือกให้หญิงสาวอีก แต่เปลี่ยนเป็นโอบกอดหญิงคนรักเอาไว้แทน

“ข้ารักท่านพี่กับลูกทั้งสองมากนะเจ้าคะ รักมากกว่าชีวิตของตนเองเสียอีก หากชาติหน้ามีจริง ขอข้าได้เกิดเป็นมนุษย์ และได้ครองรักกับท่านพี่ไปทุกภพทุกชาติ”

“พี่ก็รักเจ้าเหม่ยเอ๋อร์ เจ้าคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของพี่” หยดน้ำตาของลูกผู้ชายไหลรินออกมาโดยไม่อายสายตาของผู้คนที่จับจ้องมองอยู่

“แค่นี้ข้าก็ตายตาหลับแล้วเจ้าค่ะ ท่านพี่ออกไปเถอะ หมดเวลาของข้าแล้ว”

“ท่านแม่ ฮือ ๆ”

เด็กชายกับเด็กหญิง วิ่งฝ่าวงล้อมของชาวบ้านเข้ามา ปีนข้ามกองฟืนที่วางเอาไว้โดยรอบ เข้ามาสวมกอดมารดาเลี้ยงเอาไว้

“โจวเอ๋อร์ จิ้งเอ๋อร์ ไม่กลัวแม่แล้วหรือ อย่ากลัวแม่เลยนะ แม่ไม่มีวันทำร้ายลูกทั้งสองของแม่เป็นอันขาด”

“ข้าไม่กลัวแล้วขอรับ”

“ลูกก็ไม่กลัวเจ้าค่ะ ลูกรักท่านแม่ไม่อยากให้ท่านแม่ไปจากพวกเรา”

“แม่ก็รักลูก ๆ เช่นกัน แต่แม่คงอยู่ดูแลพวกเจ้าไม่ได้แล้ว”

เหมยเหม่ยดีใจ ที่ก่อนตาย ได้รับรู้ว่าถึงแม้สามีและลูกจะรู้ว่านางเป็นปีศาจ พวกเขาก็ยังคงรัก ไม่ได้หวาดกลัว เหมือนที่นางคิดในตอนแรก เพียงแค่นี้ นางก็นอนตายตาหลับแล้ว

เด็กชายกับเด็กหญิงคลายอ้อมแขนออกจากมารดา นั่งคุกเข่าลง โขกศีรษะลงบนพื้น ขอความเมตตาจากชาวบ้านทุกคน

“ได้โปรดปล่อยท่านแม่เถอะขอรับ”

“อย่าเผาท่านแม่เลยเจ้าค่ะ”

“ท่านพี่พาลูก ๆ ออกไปเถอะ” เหมยเหม่ยบอกสามีเสียงสั่น เวลาหนึ่งก้านธูปใกล้หมดลงแล้ว

เฉินหานซั่วพะว้าพะวัง หากไม่ติดว่าเขายังมีลูกทั้งสอง ที่ต้องดูแล เขาคงยอมจบชีวิตลงไปพร้อมกับคนรักแล้ว แม้ใจอยากจะทำแบบนั้น แต่ร่างกายก็ต้องทำในสิ่งที่ตรงข้ามกับหัวใจ

“โจวเอ๋อร์ จิ้งเอ๋อร์ไปกันเถอะ”

เสียงของชายหนุ่มสั่นเครือ ก่อนที่ริมฝีปากจะขบเข้าหากันแน่น จนริมฝีปากเป็นแผลมีเลือดไหลซึมออกมา สองมือจับแขนลูกทั้งสองคนละข้าง เตรียมลากตัวพวกเขาปีนข้ามกองฟืนออกไป