มนตราแห่งโอสถรัก

มนตราโอสถแห่งรัก

โดย หวังเสี่ยวชิง

จำนวนตอน 41 ตอน

นิยายเรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของจินตนาการจากผู้แต่ง ไม่ได้อ้างอิงตามขนบธรรมเนียมของจีน อาจมีบางอย่าง ที่ไม่สมเหตุสมผล หรือไม่สอดคล้องกับจีนโบราณจริง ๆ

เรื่องมนตราโอสถแห่งรัก ขอสงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ฉบับ พ.ศ.2537 และฉบับเพิ่มเติม ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ลอกเลียนแบบ หากฝ่าฝืนจะได้รับโทษตามกฎหมาย

ตัวอย่าง

โจวซื่อเองก็ทำตัวไม่ถูก ที่อยู่ ๆ จะได้ลูกสะใภ้มาอีกหนึ่งคน จึงกระแอมกระไอให้คอโล่ง ก่อนจะลองเทียบเคียงถามดูว่าเป็นบุตรีของจวนสกุลใด

“สตรีที่ทำให้ลูกแม่ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเป็นใครกัน ลองบอกแม่มาก่อนสิ”

“ท่านแม่จะส่งเถ้าแก่ไปสู่ขอนางให้ลูกใช่หรือไม่ขอรับ”

เฉินจินเฉวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น นัยน์ตาเหยี่ยวจ้องมองมารดาอย่างมีความหวัง

โจวซื่อหันไปมองประสานสายตากับสามีแวบหนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกมา “ใช่จ้ะ...แม่จะทำตามใจลูก”

“นางที่แอบมาขโมยหัวใจของลูกไป และจะเป็นแม่ในอนาคตของบุตรชายบุตรสาวของลูกคือ...เจี่ยงฮุ่ยผิงขอรับ”

เฉินจินเฉวียน ใบหน้าเคลิบเคลิ้มเพ้อหาถึงนางในฝัน ที่ใกล้จะเป็นตัวจริงของเขาแล้ว

...พรวด...

เฉินเฟิงโหลวที่นั่งจิบชามาตลอด พอได้ยินชื่อแซ่ของสตรีที่บุตรชายให้ไปสู่ขอ ถึงกลับสำลักน้ำชาออกมา จนเกิดเป็นคราบเปรอะเปื้อนไปทั่วพื้นและเสื้อผ้าของเขา

..............................

“คนที่ถูกวางยาอย่างข้า จะสบายดีได้อย่างไร เจ้ามีอะไรก็พูดมาเถอะ ข้าจะรีบเข้าไปหาฮูหยิน นางกำลังรอปรนนิบัติข้าอยู่” เฉินจินเฉวียนกล่าวเสียงเย็นชาห่างเหินเสียจนคนบนรถม้าจับความรู้สึกได้

“อย่างนั้นหรือเจ้าค่ะ ที่ข้ามาวันนี้ หนึ่งเพราะอยากจะมาขอโทษในสิ่งที่ข้าทำลงไป ทุกอย่างเป็นความผิดของข้า ที่รักท่านมากจนเกินไป มากจนทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มาครอบครอง จนไม่ได้นึกถึงความรู้สึกของท่านพี่เลย”

เจี่ยงฮุ่ยผิงหยุดพูด พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้น้ำตาไหลออกมาอีก สองมือกำชายกระโปรงเอาไว้แน่น จนเอินเอินต้องเอื้อมมือมาจับมือข้างหนึ่งเอาไว้ เพื่อให้กำลังใจ

“ใช่ สิ่งที่เจ้าทำมันเป็นความเห็นแก่ตัวหาใช่ความรัก เจ้าทำให้ข้าต้องกลายเป็นลูกอกตัญญู ทำให้บิดามารดาต้องตรอมใจ” เฉินจินเฉวียนตอบสวนกลับมา

“หากท่านพี่อยากคิดแบบนั้น ข้าก็จนใจอธิบาย”

..............................

เรื่องราวที่ผ่านมาสอนให้ทั้งสองได้เรียนรู้เรื่องราวของความรักมากยิ่งขึ้น...รักที่ควรออกมาจากใจ หาใช่ใช้มนตราหรือโอสถวิเศษ...รักที่ไม่ควรใช้รูปลักษณ์ภายนอกมาเป็นตัวตัดสิน

...และสุดท้าย ไม่ว่าจะเป็นความรักแบบไหน คนสองคนเท่านั้นที่รู้ใจของตนเองดี ไม่ใช่ให้สายตาหรือความคิดของผู้อื่นมาตัดสินแทนหัวใจของตน...