คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : G & R_ถ้าฉันไม่บ้าเราคงไม่ได้เจอกัน ตอน นายทำได้ฉันก็ทำได้
ถ้าผมออกมาดีตามคาดไรเตอร์จะมาอัพฉลองให้นะจ๊ะ แต่ไม่ต้องกลัวไป
เพราะอิไรเตอร์หวังไว้ไม่สูงมากเนื่องจากไม่ค่อยได้อ่านหนังสือสักเท่าไร เฮ้อ......
..............................................................................................................................................................................................................
“แกรนด์ทำอะไรอยู่” กันเอยถามทันทีที่ผมกับกันเดินมาห้องครัว ทุกคนคงจะงงกันใช่ไหมครับที่อยู่ดี ๆ เมื่อตอนที่แล้วผมสองคนตะโกนชื่อของเกรซกับแกรนด์ออกมา
เกรซนะ มันเป็นเพื่อนของผมตอนที่อยู่มัธยมนะครับ มันเป็นผู้หญิงที่ไม่เหมือนผู้หญิงเอาซะเลย ผมว่ามันแมนกว่าผมอีกนะ ส่วนแกรนด์นะเค้าเป็นแฟนเก่าของกันตอนที่อยู่มัธยม เห็นนัทเพื่อนของกันบอกว่าสองคนนี้ตอนที่คบกันนะเป็นคู่ที่ใคร ๆ ก็บอกว่าเหมาะสมกันมาก ก็แน่สิครับ ผู้หญิงก็สวยน่ารัก ผู้ชายก็หล่อซะ เฮ้ย! ไอ้ริทมึงเพ้อไปแหละ มึงเป็นอะไรของมึงเนี่ยคิดซะยังกว่าหึงกันงั้นแหละ
“เฮ้ย! ไอ้ริทมายืนทำอะไรอยู่หน้าครัวเนี่ย ทำไมไม่เข้าไปล่ะ”
“โอ๊ย...คุณเกรซครับ คุณนี่มันไม่ได้มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลยนะครับ เมื่อไรคุณจะรู้จักกับไอ้คำว่ากุลสตรีสักทีครับ” ผมหันไปหาไอ้คนที่ทักผมด้วยความเป็นกุลสตรีโครต ๆ ก่อนจะหันหลังกลับเดินเข้าไปในครัวที่ถึงผมจะเข้ามาก็ทำอะไรไม่เป็นอยู่ดี
“นี่คุณริทค่ะ คุณก็อยู่กับดิฉันมาตั้งนานคุณก็น่าจะรู้นะค่ะ ว่าคำว่ากุลสตรีกับคนอย่างดิฉันเนี่ยมันหาไม่ได้หรอกค่ะ”
“งั้นก็หัดมีไว้สิครับ เพื่อคุณจะมีใครมาจีบกับเค้าบาง” ผมว่าก็จะนั่งลงที่โต๊ะบาร์ที่กั้นระหว่างส่วนครัวกับห้องอาหารจะว่าไปไอ้บ้านนี้แมร่งก็รู้เหมือนกันนะเนี่ย
“หึ! มีไปก็เท่านั้นแหละ ใครจะเป็นแฟนกับคนอย่างเกรซได้จะต้องรับเกรซที่เกรซเป็นอย่างนี้ได้”
“มันจะมีเหรอ ไอ้คนพันธ์นั้นนะ”
“มีสิริท นี่ริทไม่รู้เหรอว่าไอซ์ตัวแทนรัฐศาสตร์รุ่นน้องของพี่โน่อ่ะ เป็นแฟนเกรซ” แกรนด์ที่กำลังเตรียมของทำกับข้าวอยู่ เงยหน้าขึ้นมาแสดงความคิดเห็นก่อนจะหันลงไปก้มหน้าเตรียมกับข้าวกะหนุงกะหนิงกันอยู่สองคนเหมือนเดิม โอ๊ย...หมั่นไส้
“จริงเหรอว่ะไอ้เกรซ มีแฟนแล้วไม่เห็นบอกกันเลย”
“มันใช่หน้าที่ที่ฉันต้องบอกแกรึเปล่าล่ะไอ้ริท ฉันไม่สนใจแกแล้ว>< แกรนด์วันนี้แกรด์จะทำอะไรให้พวกเรากินเหรอ” น่าน...ถามเรื่องแฟนทำเปลี่ยนเรื่องเชียวน้า เขินสิท่า คู่นั่นก็อีกไอ้การเตรียมกับข้าวเนี่ยมันสนุกนักรึไงถึงได้ทำไปยิ้มไป หัวเราะกันไปเนี่ยเหอะ
“ผัดผัก แกงส้มชะอมชุบไข่ทอด และก็ปลาทูทอดกับน้ำพริกกะปิน่ะ อยากได้อะไรเพิ่มอีกไหม”
“ว้าว...น่ากินที่สุด ไม่เอาอะไรแล้วแหละแค่นี้ก็กินกันไม่หมดแล้ว” มันน่ากินตรงไหนเนี่ยเกรซมีแต่ผักทั้งนั้นเลย
“ริทขอเพิ่มอีกอย่างได้ไหมอ่ะแกรนด์”
“ได้สิริท ริทอยากกินอะไรอีกล่ะเดี๊ยวแกรนด์ทำให้”
“อะไรก็ได้ที่ไม่มีผัก ใช่ไหมริท” หือ? นายใส่ใจฉันด้วยเหรอกัน
“อืมใช่ เอาตามที่กันบอกนั้นแหละ”
“นี่แกยังไม่กินผักเหมือนเดิมอีกเหรอเนี่ยไอ้ริท มิน่าล่ะแกถึงยังได้ตัวเล็กเหมือนเดิม” นั่นไง พูดเรื่องนี้เป็นไม่ได้ไอ้เกรซต้องมายุ่งกับความสูงของผมทุกที แน่ละสิแม่เสาไฟฟ้าเดินได้
“ใครจะไปเหมือนแกล่ะ เสาไฟฟ้าเดินได้ชัด ๆ”
“555+......โอ๊ย!” กัน!
“กัน! เป็นไงบ้าง ไหนเอาแผลมาดูสิ”
“ไม่เป็นไรหรอกแกรนด์ มีดบาดนิดเดียวเอง กดไว้เดี๊ยวก็หาย”
“ไม่ได้ ไม่ได้ มานี่มาล้างน้ำก่อนเดี๊ยวเชื้อโรคเข้า”
“เฮ้อ...แกรนด์นี่น้า เป็นอย่างนี้ตลอดเลยชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่”
“ทำไงได้ก็ในเมื่อใครบ้างคนมันไม่ยอมดูแลตัวเองให้ดีนี่นา”
โอ๊ย...ทนดูไม่ได้แล้วครับ จับหัวกันโยกไปมา มองตากันอย่างนี้ถ่านไฟเก่ามันคงจะคลุกสินะ มันก็แน่สิว่ะไอ้ริท ก็เค้าเป็นแฟนเก่ากันนี่มันก็ไม่แปลกหรอกที่ถ่านไฟเก่ามันจะคลุกใหม่ให้ลุกโชน
เฮ้อ...วันนี้ริทมันเป็นอะไรก็ไม่รู้ครับรีดเดอร์ อยู่ดี ๆ มันก็เดินออกไปจากครัวเฉยเลยแล้วบนโต๊ะอาหารอีกไม่พูดไม่จาอะไรเลย ไม่ร่าเริงเหมือนทุกวัน มันเป็นอะไรว่ะครับรีเดอร์ ผมเป็นห่วงมันนะครับเนี่ย ว่าแต่ทำไมผมต้องเป็นห่วงมันด้วยล่ะ คงเพราะมันเป็นเมดผมสินะ เห็นมันหงอยเป็นหมาเหงาก็เลยห่วง
“ริท วันนี้ริทเป็นอะไรรึเปล่า ดูไม่ค่อยร่าเริงเลย มีอะไรก็บอกกันได้นะ” ผมถามมันทันทีที่มันออกมาจากห้องน้ำ
“เปล่านี่กัน ริทไม่ได้เป็นอะไร ริทขอลงไปเดินเล่นข้างล่างก่อนนะถ้าจะนอนก็ปิดไฟได้เลย ไม่ต้องรอริทนะ ริทคงจะกลับขึ้นมาดึก ๆ” แปลกครับ แปลกสุด ๆ เลย ปกติเวลริทมันจะลงไปเดินเล่นมันจะต้องชวนผมไปด้วย แต่วันนี้มันไม่ชวน แปลกมากครับ ใครรู้ช่วยบอกผมทีว่าริทมันเป็นอะไร
“งั้นเหรอ อย่าไปนานนักล่ะ วันนี้น้ำค้างมันแรงเดี๊ยวจะไม่สบายเอา”
“อืม ริทไปแล้วนะ” มันจะไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมมายืนเคาะห้องไอ้น้องรหัสตัวดีของผม ก็เพราะผมเป็นห่วงมันนะสิ ไม่รู้มันเป็นอะไรไม่ค่อยร่าเริงผิดปกติ มันต้องไปกินอะไรผิดสำแดงมาแน่เลยครับ
“เอ้า! พี่เก่งมาทำอะไรอ่ะ”
“มาหาไอ้ริทน่ะ มันไม่อยู่หรอกเหรอกัน” ผมเดินเข้ามาในห้องของน้องรหัสตัวดีทำราวกับเป็นห้องของตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนเตียงนุ่ม ๆ
“ห้องพวกแกเป็นเตียงเดี่ยวเหรอเนี่ย ดีจังได้นอนที่กว้าง ๆ อย่างนี้นะ น่าอิจฉาจัง”
“จะอิจฉาทำไมอ่ะพี่เก่ง ยังไงมันก็ต้องนอนสองคนอยู่ดี มันก็ไม่กว้างเท่าไรหรอกพี่”
“เหอะ เหอะ พี่ก็ไล่ไอ้เฮ้งเจียไปนอนโซฟาไง แค่นี้เตียงมันก็กว้างแล้ว ว่าแต่กันเถอะออกไปยืนมองอะไรอยู่ตั้งนานสองนาน ไหน ๆ ดูบ้างซิว่ามองอะไรอยู่”
ผมว่าก็จะลุกขึ้นจะเดินออกไปที่ระเบียงและมองไปยังยังจุดเดียวกับที่กันมองอยู่ แล้วก็เจอกับไอ้หน้าเฮ้งเจียของผมยืนจูบกับน้องรหัสผมอยู่ พอมันเห็นผมมันก็ดูท่าจะตกใจอยู่นิหนึ่ง แต่ก็ยังไม่เลิกจูบกับไอ้ริท งามหน้ามากไอ้โน่
“กัน พี่ยืมตัวเรานิดหนึ่งนะ อย่าตกใจและก็อย่าถอยออกล่ะ” ผมพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะออกแรงกระชากแขนของกันให้เซถลาเข้ามาหาผม แต่ผมคงจะกระชากแรงไปทำให้ปากของเราโดนกันพอดี แต่ก็ดีจะได้สมจริงหน่อย นายทำได้ฉันก็ทำได้ไอ้หน้าลิง ไอ้เฮ้งเจีย ไอ้ปากปลาหมึก
..............................................................................................................................................................................................................
ปล.สั้นไปไหมจ๊ะรีดเดอร์ ถ้าสั้นไปตอนหน้าจัดเต็มรับรองความหวานจ้า
อย่าลืมเม้นกันด้วยนะ พรุ่งนี้ผลสอบไรเตอร์ออกแล้วอวยพรให้ไรเตอร์ออกมาดี ๆ ด้วยนะ ออกมาแบบตัดเกรดแบบนี้แล้วฉันจะแก้ตัวยังไง
ความคิดเห็น