คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : เกือบ
เออ.....จะบอกว่าไงดีล่ะ ตอนนี้อาจจะไม่ใช่ตอนที่ถูกใจใครเท่าไร
แต่มันจะเป็นตอนที่ทำให้คุณพอจะปะติดปะต่อเรื่องบางอย่างได้ และมันเป็นจุดที่ทำให้เรื่องดำเนินต่อไปได้
อาจจะไม่มีเหล่า เมะเอก เท่าที่ควร แต่ตอนหน้า เมะเอก ของเราจะกลับมามีบทบาทอีกครั้งหนึ่ง
เมื่อมันไปทะเลกัน ความโรแมนติกก็เป้นเรื่องธรรมชาติที่จะเกิดขึ้น จะดูเดือน ส่องดาว รึจะทำอะไรกันดีน้า?
ไปอ่านตอนนี้กันก่อนดีกว่าเนอะ
................................................................................................................................................................................................................
{GUN : TALK }
~ ช่วยปลุกฉันได้ไหม ให้ตื่นขึ้นมารับรู้ความจริง ~
“กัน กัน โทรศัพท์มา” เสียงไอ้ริทตะโกนมาจากห้องนั่งเล่นข้างล่าง ทำให้ผมต้องละมือจากการจัดของเพื่อเตรียมจะไปลั้นล้าที่ทะเลในวันพรุ่งนี้
“ใครโทรมาว่ะไอ้ริท” ผมถามขณะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ไม่รู้ว่ะ แต่มึงเขียนว่า ‘DR 001’ ชื่อยังกลับโค๊ดลับเลยมึง”
“เออ เรื่องของกูน่า”
“................................” ผมพูดก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ออกมาจากมือไอ้ริทก่อนจะเดินออกไปคุยที่หลังบ้าน DR เหรอ โทรมาทำไมกัน
:
:
:
:
:
“ฮัลโหลครับ” ผมกรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ไป สองขาก็ยังคงเดินไปยังจุดหมายที่ต้องการ
‘ขอโค๊ดด้วยครับ DR 001’
“เฮ้อ......พวกแกโทรหาใครคนนั้นก็คุยอยู่นั่นแหละ มีอะไรก็ว่ามาอย่าเรื่องมาก!”
‘โค๊ดครับ’ พักดีกันเหลือเกินนะ ที่หลังถ้าเรื่องมากกันอย่างนี้ก็อย่าโทร
“ฮึม!!! ลูกพี่แกสอนมาดีเหลือเกินนะ นางฟ้าในเส้นทางของความมืด พอใจยัง” ผมตะคอกไอ้โค๊ดบ้า ๆ ที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้ต้องมาใช้โค๊ดอย่างนี้จริง ๆ ลงไป
‘ขอบคุณครับ Angle ครับ เรามีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อยนะครับ คือว่า Rufang ตอนนี้เมาอยู่ที่ผับในเครือธุรกิจของเรานะครับ Angle ช่วยมาดูหน่อยได้ไหมครับ’
“นี่ไอ้ฟาส ลูกพี่มึงเมามึงก็แบกมันกับบ้านสิว่ะ โทรมาหากูทำไม”
‘โถ่........พี่กัน ถ้าผมทำงั้นได้ผมทำไปนานแล้ว พี่กันช่วยมาดูหน่อยดิ’
“มันเป็นอะไร ทำไมมึงถึงเอามันกลับไม่ได้”
‘พี่ก็รู้ว่าเวลาพี่ณัฐเมาแล้วเป็นไง ถ้าพูดว่าไม่กลับก็คือไม่กลับ ใครขัดขืนล่ะก็.......โอ๊ย.......ไม่อยากจะคิด’ แล้วที่มึงโทรหารกูนี่มึงไม่กลัวกูเลยใช่ไหม ไอ้ฟาส
“เฮ้อ........เออ ๆ เดี๊ยวไป อยู่ผับไหน?”
‘ผมว่าแล้วว่าพี่ต้องมาก็ในเมื่อพี่เป็นคนใจดีนี่เนอะ อยู่ที่ Divo & Diva Pub ครับ’
“อืม 15 นาทีเจอกัน แค่นี้นะ”
เฮ้อ.......มึงเป็นอะไรของมึงอีกเนี่ยไอ้ณัฐ พรุ่งนี้มึงต้องไปหลุมศพพี่มึงกับกูไม่ใช่เหรอ แล้วมึงไปกินเหล้าทำไมเนี่ย ช่วงนี้มึงเป็นอะไรของมึงกัน กูไม่เข้าใจมึงเลย ไอ้ณัฐคนที่กูรู้จักมันไปอยู่รูไหนว่ะ...........
:
:
:
:
“เซน กันฝากจัดกระเป๋าที่เราจะไปทะเลกันพรุ่งนี้ต่อหน่อยสิ เดี๊ยวกันไปดูไอ้ณัฐมันนิดหนึ่ง มีปัญหานิดหน่อย” ผมเดินกลับเข้าไปในครัวเพื่อไปเจอกับที่พึ่งพาที่ดีที่สุดของผมในทุกเวลา
“อืม ๆ ได้ รีบไปดูเพื่อนเถอะ เดี๊ยวเซนจัดที่เหลือต่อให้ แล้วจะกลับไหมวันนี้ ถ้ากลับเซนจะได้รอ” เซนละมือจากการชงโอวัลตินที่คาดว่าจะเป็นของไอ้ริทเงยหน้ามาคุยกับผม
“ไม่ต้องอ่ะ กะว่าจะไปเก็บของช่วยมันด้วยน่ะ อืม.....บอกพี่เก่งกับพี่โน่ด้วยนะพรุ่งนี้อ่ะ ให้ล่วงหน้าไปก่อนได้เลย เดี๊ยวกันหิ้วไอ้ณัฐตามไปทีหลัง จะแวะไปทำธุระนิดหนึ่ง”
“อืม ๆ รีบไปดูณัฐเถอะเดี๊ยวเซนบอกให้”
“^ ^ _ _ ^ ^ _ _ ^ ^” ผมพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจก่อนจะหันไปหาเป้าหมายต่อไปที่ยังนั่งเล่นบีบีของผม ทำตัวเป้นทองไม่รู้ร้อนอยู่
“นี่ไอ้เตี่ย อย่าเอาแต่เล่นเกมนะ ดึกแล้ว ไปนอน”
“เออ......รู้แล้ว เดี๊ยวกินโอวัลตินเสร็จจะนอนแล้ว เอ้านี่ที่ชาร์จไอ้โฟนกับบีบีมึง”
“มีแต่ที่ชาร์จแล้วเครื่องบีบีกูอ่ะ อย่ามาเนียน” ผมพูดพร้อมกับชี้ไปยังหลักฐานที่อยู่คามือมัน ของตัวเองมีไม่เคยจะเล่น เล่นแต่ของคนอื่น
“โห้ย.....อุตสาห์หลีกเลี่ยงความสนใจนึกว่าจะลืม เอาไป ๆ”
“ฮึ! ทำอย่างกับของมึงไม่มี กูไปแหละ ก่อนนอนอย่าลืมแปรงฝันด้วยล่ะมึง ฝันดีนะเซน ฝันร้ายนะริท ไปแหละ” ผมพูดก่อนจะเดินชิ่งหนีออกมาอย่างรวดเร็ว โดยมีเสียงตามหลังมาสองเสียง และผมคงไม่ต้องบอกนะว่าอันไหนเป็นเสียงใคร
“อืม ฝันดี/ไอ้กันบ้า......”
:
:
:
:
ณ Divo & Diva Pub
ทันทีที่เท้าของผมล่วงเข้ามาในแหล่งอโคจรแห่งนี้ ผมก็ได้สอดส่ายสายตามองหาเป้าหมายที่มันโทรไปรบกวนเวลาของผม แต่ก็ไม่ต้องเสียเวลามองหานาน เพราะผมเห็นไอ้คนที่โทรหามันกระโดดย่อง ๆ โบกไม้โบกมือ ตะโกนเรียกผมแข่งกับเสียงดนตรีอยู่ ผมไม่รู้ว่าจะบอกว่ามันฉลาดหรือมันโง่ดีที่ตะโกนเรียกผมแข่งกับไอ้เสียงดนตรีในผับที่ดังกระหึ่ม ผมตอบเลยจากใจว่าผมไม่ได้ยินสิ่งที่มันพูด
“พี่กัน ทางนี้ ๆ” ผมเดินไปหยุดที่หน้าไอ้ฟาสลูกน้องคนสนิทของไอ้ณัฐที่โทรไปเรียกผมก่อนจะเดินตามมันเข้าไปยังโซนวีไอพีโต๊ะในสุด
“อืมหืม เมาเยี่ยงหมาเลยนะลูกพี่มึงเนี่ย” ผมพูดอย่างเอือม ๆ สภาพของเพื่อน ตัวมันนี่แทบจะเลื่อยไปนอนกลับโต๊ะอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่วายยกแก้วเหล้าในมือกระดกเข้าไป
“ฮึ จะไม่ให้เมาอย่างนี้ได้ไงกันล่ะพี่ พี่แกเล่นนั่งกินตั้งแต่หัวค่ำยันตอนนี้จะห้าทุ่มอยู่แล้ว เมาแค่นี้ยังถือว่าน้อยแล้วนะเนี่ย” กินซะเหมือนกินน้ำเปล่าเลยนะนั่น
“แล้วทำไมมึงไม่ห้ามล่ะ ไอ้ฟาส”
“พี่ว่าผมห้ามได้เหรอ” ไอ้ฟาสพูดก่อนจะมองมายังผม ผมได้แต่พยักเพยิดหน้าให้มันออกไปรอข้างนอก ก่อนจะเดินไปฉวยแก้วเหล้าออกมาจากมือไอ้ณัฐ
“เฮ้อ......ไอ้ณัฐพอ ๆ กลับบ้านได้แล้ว”
“โอ๊ะโอ.....นึกว่าใครที่ไหนมาห้าม ที่แท้ก็ Angle คนสวยนั่นเอง มาม่ะ.....มานั่งดื่มด้วยกัน”
“ส้นตีนเหอะมึง ใครคนสวยของมึง เอามือมึงเอาไปด้วย”
“ไม่อ้าว.....ไม่เอา พูดไม่เพราะเลยนะครับ Angle มานั่งให้อารมณ์ดีก่อนเร็ว”
“ท่าทางเมาเยี่ยงหมา แต่เสือกพูดชัดทุกคำ กูล่ะนับถือมึงจริง ๆ เลย” มันยิ้มรับคำที่ผมด่ามันไปอย่างยินดีปรีดา ก่อนจะหันไปคว้าเอาเหล้าแก้วใหม่มากินต่อ จำเริญเถอะมึง
:
:
“เออ....ขอโทษนะครับ คุณกันจะรับเครื่องดื่มอะไรรึเปล่าครับ” บริกรหนุ่มในผับที่ผมรู้จักดีคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
“ไม่ล่ะ พี่ว่าจะลากมันกลับอยู่ ตามมีไรก็ไปทำเหอะ”
“อ่ะ ครับ ๆ”
:
:
“ไอ้ณัฐ กลับบ้าน!!!” หลังจากที่ไอ้ตามเดินไป ผมก็ตะโกนจุดมุ่งหมายที่มาใส่ไอ้คนที่แทบจะเลื่อยอยู่บนโต๊ะเป็นการเรียก
“ไม่อ๊าว.....ไม่กลับ บ้านไม่มีไรน่ากลับ มีแต่ผู้ชายบึกบึนเป็นกองร้อย ไหนจะคนใช้ที่อายุคาดว่ารับใช้มาหลายชั่วอายุคนอีกไม่รู้ต้องเท่าไร”
“งั้นกลับคอนโดล่ะกัน”
“คอนโดไหน? ของเค้าหรือของตัวเอง” ไอ้ณัฐว่าพลางเอามือมาจิ้มเข้าหากัน เฮ้อ....นี่มันเมาหรือมันปัญญาอ่อนกันแน่เนี่ย
“เชี่ยเอ๊ย! ทำไปไม่ได้น่ารักเลยมึง คอนโดมึงสิ จะมาทำไมคอนโดกู”
“ถ้าคอนโดเค้างั้นเค้าไม่กลับ กลับไปก็อยู่คนเดียว ก็เหงาอยู่ดี”
“.................................”
“.................................”
“เฮ้อ.....คอนโดกูก็คอนโดกู ที่นี้จะกลับไหม?”
“กลับ ไป ๆ” ทีงี้เร็วเชียวนะมึง
ฟึบ ตุบ!
“เชี่ยเอย......เมาจนยืนไม่ได้ยังเสือกแดกไม่เลิกอีก ไอ้ฟาสมึงเอาพวกมาช่วยแบกมันไปที่รถหน่อยดิ” ผมแหกปากตะโกนสั่งไอ้ฟาสที่ยืนรออยู่ข้างนอกก่อนจะค่อย ๆ ลงไปพยุงไอ้ณัฐขึ้นมา
“มึงแดกเชี่ยไรเป็นอาหารเนี่ยไอ้ณัฐ ตัวหนักชิบหายเลย”
:
:
:
:
ณ G – U – N Codominium Room N 243/568
ผมแบกไอ้ตัวพันตันเข้ามาในห้องด้วยความทุลักทุเลตลอดการเดินทางมายังห้อง พอเข้ามาถึงภายในปุ๊บผมก็รีบตรงไปยังห้องนอนก่อนจะโยนร่างมันเอาไปไว้บนเตียง และตามด้วยการส่งร่างของตัวเองตามลงไปนอนข้าง ๆ มัน หนักเป็นบ้าเลย เมื่อย ๆ ๆ
ฟุบ ควับ
“ไอ้ณัฐเอามือออกไปกูเมื่อย” ผมบอกมันทั้ง ๆ ที่ยังคงหลับตาอยู่ ไอ้เชี่ยนี่กินแรงกูมาตลอดทางแล้วยังจะมายุ่งกับกูอีก
“.................................”
“.................................”
“กัน ณัฐรักกันนะ” หืม? บอกรักกูเพื่อ...... เป็นไรมากไหมเนี่ย ไหน ๆ ขอดูหน้าหน่อยดิ
“อ....ไอ้ณัฐ.....ค....คร่อมกูทำไม”
“กัน ณัฐรักกันยังไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนนะ”
“เออ....กูว่ามึงเมามากแหละไอ้ณัฐ มึงนอนห้องนี้ไปเถอะ เดี๊ยวกูไปนอนห้องเล็กเอง” ผมว่าก่อนจะพยายามพลักมันออกไปจากตัว แต่ดุเหมือนมันจะไร้ผลยังไงไม่รู้
“กูไม่ได้เมา กูพูดจริง” มันว่าอย่างมุ่งหมั่นก่อนจะค่อย ๆ โน้มหน้าลงมาใกล้กับใบหน้าของผมก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนริมฝีปากลงมาใกล้ริมฝีปากของผม ผมหลับตานิ่ง เม้มริมฝีปากแน่น รวบรวมพลังที่มีทั้งหมดในร่างกายพลักมันออกไป
“อ...เออ....กูว่ามึงท่าจะแฮงค์ เดี๊ยวกูไปทำน้ำผึ้งผสมมะหนาวมาให้แล้วกันนะ” ผมพูดขึ้นหลังจากหลุดจากพันธนาการของมันแล้วตรงไปยังประตูก่อนจะปิดมันลงทิ้งไว้แต่ร่างของมันอยู่หลังบานประตู
.........................................................................................................................................................
ปล.จบแบบงง ๆ ไหม ถ้าไม่เข้าใจยังไงเดี๊ยวมาเฉลยให้ใหม่
ปล2. คิดถึงทุกคนจัง อ่านแล้วเมนต์ให้ด้วยนะ วันนี้มีเวลาน้อยขอไปก่อนนะ เดี๊ยวมาใหม่
ความคิดเห็น