ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ALL GUNNY

    ลำดับตอนที่ #30 : ผู้ชายที่ชื่อว่า รูแฟง

    • อัปเดตล่าสุด 19 พ.ย. 53


    กลับมาแล้วจ้า.....  หลังจากหายไปนาน  เพิ่งกลับจากค่ายเมื่อวาน

    อันที่จริงก็แต่งเสร็จนานแล้วเหมือนกัน   ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงไม่เอาลง

    อย่าไปสนใจเลยเนอะ  เอาเป็นว่าไปอ่านต่อกันเลยเถอะ
    ...........................................................................................................................................................................................................

    {ZEN : TALK }

     

    ~ของที่เธอไม่ได้รัก  ซักพักเธอคงจะขว้างทิ้ง  ต่างกับสิ่งที่รักจริง  เธอกับทิ้งไม่ลง...~

     

                เสียงโทรศัพทืมือถือของกันดังขึ้นหลังจากที่พวกเรากินข้าวกันไปได้สักพัก  ทำให้กันต้องเดินไปรับโทรศัพท์ที่เค้าทิ้งไว้บนบาร์ตรงครัวด้วยใบหน้าไม่พอใจเล็ก ๆ  คงเพราะถูกขัดคอจากอาหารโปรดของเค้าที่ผมทำขึ้นในวันนี้ให้เค้าเป็นพิเศษ

     

                “ฮัลโหล”

                “....................” 

                Rufang! 

                “.....................” รูแฟง? ใครกัน?  ทำไมเหมือนเคยได้ยินที่ไหน

                “เออ....ริท  เซน  กินกันเสร็จแล้วเก็บได้เลยนะ  กันอิ่มแล้ว”

                “เดี๊ยว....ก.....กัน.....”  ผมเรียกกันเอาไว้  แต่ก็ไม่ทัน  ใครกันที่โทรมา  แล้วทำไมกันถึงคุยตรงนี้ไม่ได้

                “มันจะรีบไปไหนของมันว่ะเนี่ย  ข้าวยังเหลืออีกตั้งเกือบครึ่งจาน”

                “นั่นสิ  ริทคิดเหมือนเซนไหมว่าไอ้ชื่อ รูแฟงเนี่ย  มันคุ้น ๆ เหมือนเราเคยได้ยินที่ไหน”

                “งั้นเหรอเซน  ริทไม่เห็นจะคุ้นเลย  อย่าไปสนเลยกินกันต่อเถอะ   เดี๊ยวมันก็กลับมา  เซนก็รู้ว่ากันไม่ค่อยชอบคุยดทรศัพท์กับใครนาน ๆ”

                “อืม!  ผมตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเริ่มกินอาหารต่อ  ทำไมผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ 

     

    {GUN : TALK }

     

                หลังจากผมรับโทรศัพท์จากไอ้บ้าคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่ผมเคยขอเอาตัวเซนกับริทออกมาจากการถูกขาย  ที่มันโทรมาวันนี้ทำให้ผมตกใจอยู่พอสมควร  ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ 

     

    เมื่อผมเห็นว่าเดินห่างออกมาจากพวกนั้นพอสมควร  ผมจึงเริ่มสนทนากับคนในสายต่อ   แต่ใช่ว่าห่างจากริทกับเซนแล้วผมจะหยุดเดินหรอกนะ  ผมมุ่งหน้าตรงไปยังสวนหลังบ้าน  เอนตัวนอนใต้ตนไม้ที่ผมมานอนเล่นประจำ 

     

    “โทรมามีอะไร!  ผมกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์เพื่อดึงเข้าเรื่องทันทีหลังถึงที่หมาย  ผมถามประโยคนี้จะเป็นสิบครั้งแล้วแต่ไอ้บ้าในสายนี้ก็ยี่ยวนตลอด  จนในที่สุดความอดทนที่มีต่อคู่สายก็หมดลง

    พูดไม่เพราะเลยนะครับ Angle  คงเพราะห่างกันไปนานไปรึเปล่า

    “หึ!  กล้าพูดเนอะ  เจอกันออกบ่อยที่มหาลัย”

    ก็แค่เจอนี่ครับ  ไม่ค่อยได้คุยด้วยซะหน่อยนี่

    “แค่ทักก็พอแล้วมั้ง  อยู่ด้วยกันตลอดสามปีนี่นายไม่เบื่อฉันรึไง”

    ไม่นะ  แกล้งนายแล้วนายโกรธมันสนุกดี

    “เฮอะ  พูดยังกับว่าจะชอบฉันงั้นแหละ”

    ก็นายมันเป็น Angle นี่

    “เออ.....อย่าเพิ่งนอกเรื่อง  ว่าแต่นายโทรมามีเรื่องอะไร”

    ก็ไม่มีอะไร  แค่มาขอทวงสัญญานิดหนึ่ง

    “มาทวงอะไรเอาป่านนี้เนี่ย  ตั้ง 4 ปีแล้ว  ไม่นับโว้ย....ไม่ให้ทวงด้วย  ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม  ฉันจะได้วางสาย” 

    ..........................  ถึงผมจะพูดไปว่าจะวางสายแต่ผมก็ไม่ทำจริง ๆ หรอก  แต่ดูเหมือนปลายสายจะหายไป 

    “นี่.....เป็นอะไรไป  มีอะไรรึเปล่า  ทำไมถึงเงียบไปล่ะ” 

    ........................  ผมเริ่มถามปลายสายด้วยความเป็นห่วง  ดูเหมือนว่าเรื่องคราวนี้จะหนักจริง

    “รูแฟง......รูแฟง”  เมื่อเห็นปลายสายไม่ตอบอยู่พักหนึ่ง  ผมจึงลอกงเรียกชื่อของอีกฝ่ายดูเผื่อเค้าจะตอบ

    ณัฐ  เรียกณัฐเถอะ  วันนี้ปล่อยไอ้คนที่ชื่อ รูแฟง ตายไปซักวันหนึ่งเถอะ

    “มีอะไรรึเปล่าณัฐ  ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไร  ให้กันไปหาไหม”

    ณัฐไม่เป็นอะไรหรอกกัน  ณัฐแค่เหนื่อยน่ะ

    “..............................”

     

     ผมเลือกที่เป็นฝ่ายที่เงียบลงบ้าง  เพื่อที่ณัฐจะได้ระบาย  ผมรู้จักไอ้ณัฐมันดี  ที่มันโทรมาแบบนี้มันก็แค่ให้ใครซักคนได้ฟังมัน  มันต้องแบกรับภาระหลาย ๆ อย่างที่เกินตัวมันเกินไป

     

    นี่กัน....เมื่อคืนนี้ณัฐฝันเห็นพี่แน็คด้วยนะ

    “ฝันว่ายังบ้างล่ะ”

    ฝันว่า พี่แน็คเค้าเข้ามานั่งข้าง ๆ ณัฐบนเตียงเอามือมาลูบหัวณัฐที่นอนหลับอยู่  พี่เค้ายิ้มออกมานิด ๆ แต่มันดูแล้วอบอุ่น  พี่เค้าบอกกับณัฐว่า  พี่จะอยู่ข้างณัฐเสมอ อย่าทำอะไรที่มันเกินตัวจนเกินไป  ฮึก....

    “.....................................”

    ฮึก.....อย่าไปสนใจคนอื่นว่าเค้าจะว่าเรายังไง.....เป็นในแบบของเราไปน่ะดีแล้ว.....ไม่ต้องไปทำเพื่อคนอื่นหรอก.....ฮึก....ทำในสิ่งที่...ร...เรามีความสุขก็พอ...ฮือ....

     

    ปลายสายไม่ได้พูดอะไรต่อ  จะมีก็แต่เพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของปลายสายเท่านั้นที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน  ผมเข้าใจในความรู้สึกของมันนะ  ในเมื่อพี่แน็คเป็นคนสำคัญสำหรับมันมาก  มันรักพี่แน็คมากก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นแบบนี้

     

    พี่แน็คเป็นพี่น้องท้องเดียวกันกับมัน  เป็นพี่ชายที่แสนดี  เป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเสมอ  ตอนที่พ่อของมันเสียไป  พี่แน็คก็ทิ้งความฝันของตัวเองมาสานงานแก็งค์มาเฟียของพ่อต่อเพื่อภาระทั้งหมดจะได้ไม่ต้องไปอยู่ที่มัน 

     

    แต่ก็อย่างว่าในวงการนี้ย่อมมีเรื่องไม่คาดฝันเสมอ  2 ปีหลังจากพี่แน็ครับตำแหน่ง  พี่แน็คก็ถูกรอบยิงจากฝ่ายตรงข้าม  ตอนนั้นไอ้ณัฐเพิ่งอายุ 15 มันช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก  มันเอาแต่เก็บตัว  ข้าวปลาก็ไม่ค่อยจะกิน  จนไม่ว่าใคร ๆ ในแก็งค์ก็บอกว่า  Dark  road  คงจะจบสิ้นในรุ่นพี่แน็คไปแล้ว

     

    แต่เรื่องก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น  อยู่ ๆ วันหนึ่งมันก็ลุกขึ้นมาประกาศตัวว่ามันจะสืบทอดแก๊งค์ต่อไป  ทุกคนต่างยอมรับในตัวมันเพราะความสามารถที่ถูกถ่ายทอดให้ตั้งแต่ยังเล็ก  พร้อมทั้งความนับถือในรุ่นก่อนของคนในแก็งค์

     

    ผมว่ามันยากนะสำหรับมันในการมายืนอยู่ในที่ตรงนี้ที่ ๆ เต็มไปด้วยอันตรายตลอดเส้นทาง  บางทีมันก็ต้องการคนที่ไว้ใจคอยเคียงข้าง  ซึ่งคนที่มันเลือกก็คือผม  วันก่อนมันจะตัดสินใจ  มันโทรมาขอให้ผมไปช่วยมัน  ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป  คงเพราะใจผมเองก็ห่วงมันเหมือนกันมั้ง

     

    “นี่ณัฐ  อาทิตย์นี้เราไปหาพี่แน็คกันไหม  ไปพักผ่อนกันด้วย  นายพักบ้างอย่างที่พี่แน็คพูดก็ดีเหมือนกันนะ  คนเราก็เหมือนกับรถนั้นแหละ  ถ้าเชื้อเพลิงหมดก็ไปต่อไม่ได้  เราก็ต้องแวะพักเพื่อเติมเชื้อเพลิงก่อน  ไปกันนะ”


    ............................................................................................................................................................................................................

    ปล.อาจจะสั้นไปสักนิดหนึ่งนะแต่ก็เอาไปอ่านกันก่อน
    ปล2.อ่านจบแล้วคุณอาจจะรู้ัจักคนที่ชื่อรูแฟงมากขึ้น  แต่คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณรู้จักเค้าทั้งหมด
    ปล3.อ่านแล้วเม้นต์ให้ด้วยน้า....ไรเตอร์ชอบอ่านเม้นน่ะ
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×