คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ผู้ชายที่ชื่อว่า รูแฟง
อันที่จริงก็แต่งเสร็จนานแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงไม่เอาลง
อย่าไปสนใจเลยเนอะ เอาเป็นว่าไปอ่านต่อกันเลยเถอะ
...........................................................................................................................................................................................................
{ZEN : TALK }
~ของที่เธอไม่ได้รัก ซักพักเธอคงจะขว้างทิ้ง ต่างกับสิ่งที่รักจริง เธอกับทิ้งไม่ลง...~
เสียงโทรศัพทืมือถือของกันดังขึ้นหลังจากที่พวกเรากินข้าวกันไปได้สักพัก ทำให้กันต้องเดินไปรับโทรศัพท์ที่เค้าทิ้งไว้บนบาร์ตรงครัวด้วยใบหน้าไม่พอใจเล็ก ๆ คงเพราะถูกขัดคอจากอาหารโปรดของเค้าที่ผมทำขึ้นในวันนี้ให้เค้าเป็นพิเศษ
“ฮัลโหล”
“....................”
“Rufang!”
“.....................” รูแฟง? ใครกัน? ทำไมเหมือนเคยได้ยินที่ไหน
“เออ....ริท เซน กินกันเสร็จแล้วเก็บได้เลยนะ กันอิ่มแล้ว”
“เดี๊ยว....ก.....กัน.....” ผมเรียกกันเอาไว้ แต่ก็ไม่ทัน ใครกันที่โทรมา แล้วทำไมกันถึงคุยตรงนี้ไม่ได้
“มันจะรีบไปไหนของมันว่ะเนี่ย ข้าวยังเหลืออีกตั้งเกือบครึ่งจาน”
“นั่นสิ ริทคิดเหมือนเซนไหมว่าไอ้ชื่อ รูแฟงเนี่ย มันคุ้น ๆ เหมือนเราเคยได้ยินที่ไหน”
“งั้นเหรอเซน ริทไม่เห็นจะคุ้นเลย อย่าไปสนเลยกินกันต่อเถอะ เดี๊ยวมันก็กลับมา เซนก็รู้ว่ากันไม่ค่อยชอบคุยดทรศัพท์กับใครนาน ๆ”
“อืม!” ผมตอบเพียงแค่นั้นก่อนจะเริ่มกินอาหารต่อ ทำไมผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
{GUN : TALK }
หลังจากผมรับโทรศัพท์จากไอ้บ้าคนหนึ่งซึ่งเป็นคนที่ผมเคยขอเอาตัวเซนกับริทออกมาจากการถูกขาย ที่มันโทรมาวันนี้ทำให้ผมตกใจอยู่พอสมควร ผมสังหรณ์ใจแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้
เมื่อผมเห็นว่าเดินห่างออกมาจากพวกนั้นพอสมควร ผมจึงเริ่มสนทนากับคนในสายต่อ แต่ใช่ว่าห่างจากริทกับเซนแล้วผมจะหยุดเดินหรอกนะ ผมมุ่งหน้าตรงไปยังสวนหลังบ้าน เอนตัวนอนใต้ตนไม้ที่ผมมานอนเล่นประจำ
“โทรมามีอะไร!” ผมกระแทกเสียงใส่โทรศัพท์เพื่อดึงเข้าเรื่องทันทีหลังถึงที่หมาย ผมถามประโยคนี้จะเป็นสิบครั้งแล้วแต่ไอ้บ้าในสายนี้ก็ยี่ยวนตลอด จนในที่สุดความอดทนที่มีต่อคู่สายก็หมดลง
‘พูดไม่เพราะเลยนะครับ Angle คงเพราะห่างกันไปนานไปรึเปล่า’
“หึ! กล้าพูดเนอะ เจอกันออกบ่อยที่มหาลัย”
‘ก็แค่เจอนี่ครับ ไม่ค่อยได้คุยด้วยซะหน่อยนี่’
“แค่ทักก็พอแล้วมั้ง อยู่ด้วยกันตลอดสามปีนี่นายไม่เบื่อฉันรึไง”
‘ไม่นะ แกล้งนายแล้วนายโกรธมันสนุกดี’
“เฮอะ พูดยังกับว่าจะชอบฉันงั้นแหละ”
‘ก็นายมันเป็น Angle นี่’
“เออ.....อย่าเพิ่งนอกเรื่อง ว่าแต่นายโทรมามีเรื่องอะไร”
‘ก็ไม่มีอะไร แค่มาขอทวงสัญญานิดหนึ่ง’
“มาทวงอะไรเอาป่านนี้เนี่ย ตั้ง 4 ปีแล้ว ไม่นับโว้ย....ไม่ให้ทวงด้วย ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ฉันจะได้วางสาย”
‘..........................’ ถึงผมจะพูดไปว่าจะวางสายแต่ผมก็ไม่ทำจริง ๆ หรอก แต่ดูเหมือนปลายสายจะหายไป
“นี่.....เป็นอะไรไป มีอะไรรึเปล่า ทำไมถึงเงียบไปล่ะ”
‘........................’ ผมเริ่มถามปลายสายด้วยความเป็นห่วง ดูเหมือนว่าเรื่องคราวนี้จะหนักจริง
“รูแฟง......รูแฟง” เมื่อเห็นปลายสายไม่ตอบอยู่พักหนึ่ง ผมจึงลอกงเรียกชื่อของอีกฝ่ายดูเผื่อเค้าจะตอบ
‘ณัฐ เรียกณัฐเถอะ วันนี้ปล่อยไอ้คนที่ชื่อ รูแฟง ตายไปซักวันหนึ่งเถอะ’
“มีอะไรรึเปล่าณัฐ ดูเหมือนจะไม่ค่อยดีเท่าไร ให้กันไปหาไหม”
‘ณัฐไม่เป็นอะไรหรอกกัน ณัฐแค่เหนื่อยน่ะ’
“..............................”
ผมเลือกที่เป็นฝ่ายที่เงียบลงบ้าง เพื่อที่ณัฐจะได้ระบาย ผมรู้จักไอ้ณัฐมันดี ที่มันโทรมาแบบนี้มันก็แค่ให้ใครซักคนได้ฟังมัน มันต้องแบกรับภาระหลาย ๆ อย่างที่เกินตัวมันเกินไป
‘นี่กัน....เมื่อคืนนี้ณัฐฝันเห็นพี่แน็คด้วยนะ’
“ฝันว่ายังบ้างล่ะ”
‘ฝันว่า พี่แน็คเค้าเข้ามานั่งข้าง ๆ ณัฐบนเตียงเอามือมาลูบหัวณัฐที่นอนหลับอยู่ พี่เค้ายิ้มออกมานิด ๆ แต่มันดูแล้วอบอุ่น พี่เค้าบอกกับณัฐว่า พี่จะอยู่ข้างณัฐเสมอ อย่าทำอะไรที่มันเกินตัวจนเกินไป ฮึก....’
“.....................................”
‘ฮึก.....อย่าไปสนใจคนอื่นว่าเค้าจะว่าเรายังไง.....เป็นในแบบของเราไปน่ะดีแล้ว.....ไม่ต้องไปทำเพื่อคนอื่นหรอก.....ฮึก....ทำในสิ่งที่...ร...เรามีความสุขก็พอ...ฮือ....’
ปลายสายไม่ได้พูดอะไรต่อ จะมีก็แต่เพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของปลายสายเท่านั้นที่เล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ผมเข้าใจในความรู้สึกของมันนะ ในเมื่อพี่แน็คเป็นคนสำคัญสำหรับมันมาก มันรักพี่แน็คมากก็ไม่แปลกหรอกที่มันจะเป็นแบบนี้
พี่แน็คเป็นพี่น้องท้องเดียวกันกับมัน เป็นพี่ชายที่แสนดี เป็นคนที่ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่นเสมอ ตอนที่พ่อของมันเสียไป พี่แน็คก็ทิ้งความฝันของตัวเองมาสานงานแก็งค์มาเฟียของพ่อต่อเพื่อภาระทั้งหมดจะได้ไม่ต้องไปอยู่ที่มัน
แต่ก็อย่างว่าในวงการนี้ย่อมมีเรื่องไม่คาดฝันเสมอ 2 ปีหลังจากพี่แน็ครับตำแหน่ง พี่แน็คก็ถูกรอบยิงจากฝ่ายตรงข้าม ตอนนั้นไอ้ณัฐเพิ่งอายุ 15 มันช็อคกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก มันเอาแต่เก็บตัว ข้าวปลาก็ไม่ค่อยจะกิน จนไม่ว่าใคร ๆ ในแก็งค์ก็บอกว่า Dark road คงจะจบสิ้นในรุ่นพี่แน็คไปแล้ว
แต่เรื่องก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้น อยู่ ๆ วันหนึ่งมันก็ลุกขึ้นมาประกาศตัวว่ามันจะสืบทอดแก๊งค์ต่อไป ทุกคนต่างยอมรับในตัวมันเพราะความสามารถที่ถูกถ่ายทอดให้ตั้งแต่ยังเล็ก พร้อมทั้งความนับถือในรุ่นก่อนของคนในแก็งค์
ผมว่ามันยากนะสำหรับมันในการมายืนอยู่ในที่ตรงนี้ที่ ๆ เต็มไปด้วยอันตรายตลอดเส้นทาง บางทีมันก็ต้องการคนที่ไว้ใจคอยเคียงข้าง ซึ่งคนที่มันเลือกก็คือผม วันก่อนมันจะตัดสินใจ มันโทรมาขอให้ผมไปช่วยมัน ซึ่งผมก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป คงเพราะใจผมเองก็ห่วงมันเหมือนกันมั้ง
“นี่ณัฐ อาทิตย์นี้เราไปหาพี่แน็คกันไหม ไปพักผ่อนกันด้วย นายพักบ้างอย่างที่พี่แน็คพูดก็ดีเหมือนกันนะ คนเราก็เหมือนกับรถนั้นแหละ ถ้าเชื้อเพลิงหมดก็ไปต่อไม่ได้ เราก็ต้องแวะพักเพื่อเติมเชื้อเพลิงก่อน ไปกันนะ”
............................................................................................................................................................................................................
ปล.อาจจะสั้นไปสักนิดหนึ่งนะแต่ก็เอาไปอ่านกันก่อน
ปล2.อ่านจบแล้วคุณอาจจะรู้ัจักคนที่ชื่อรูแฟงมากขึ้น แต่คุณจะแน่ใจได้ยังไงว่าคุณรู้จักเค้าทั้งหมด
ปล3.อ่านแล้วเม้นต์ให้ด้วยน้า....ไรเตอร์ชอบอ่านเม้นน่ะ
ความคิดเห็น