คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : รอด
เค้าว่ากันว่าไรเตอร์ทำรีดเดอร์ค้างมาสองตอนแล้วเหรอ
หว้า....น้อยจังเอาอีกซักตอนดีไหมน้า? (ฟิ้ว...ปัก : รองเท้าลอย) (โอ๊ย! เจ๊บง่ะ ไม่ค้างแล้วก็ได้: ไรเตอร์)
เห็นตอนที่แล้วมีคนบอกว่ามันสั้นไป สั้นมากเลยอ่ะไรเตอร์ โอเค.จ้า ไรเตอร์รับพิจารณา เดี๊ยวจะไปแต่งให้แต่ละตอนมันยาวขึ้นแล้วกันน้า
พล่ามมามากแล้วไรเตอร์รู้ว่ารีดเดอร์คงเบื่อ ไปอ่านต่อกันเลยดีกว่าเนอะ โอ๊ะโอ? อย่าลืมกฏช่วงนี้นะ เม้นมาอัพไปเม้นเร็วแค่ไหนอัพเร็วตาม
.............................................................................................................................................................................................................
{KENG : TALK }
“เซน กันเป็นไงบ้าง” ผมถามเซนที่นั่งอยู่หน้าห้องไอซียูทันทีที่ไปถึง
“ไม่รู้เหมือนกันสิครับพี่เก่ง ตั้งแต่เข้าไปหมอก็ยังไม่ออกมาเลยครับพี่ แล้วไอ้ริทอ่ะพี่”
“โน่น มาโน่นแล้ว นั่งร้องไห้มาตลอดทางเลย ไม่พูดไม่จาอะไรทั้งสิ้น ถามอะไรก็ไม่ตอบ ว่าแต่เรื่องมันเป็นมายังไงทำไมกันถึงมาเป็นแบบนี้”
“เซนก็ไม่รู้เหมือนกันครับพี่เก่ง เมื่อเช้าเซนเข้าไปจะไปปลุกกัน เซนก็เห็นกันนอนสลบอยู่กับพื้นเลือดออกมามือไหลปนกับกาแฟที่เซนชงไปให้”
“มันเป็นความผิดริทเองแหละ ถ้าริทไม่ใช้อารมณ์พูดกับกัน ถ้าริทคิดสักนิดหนึ่งว่ากันตั้งใจมาง้อริท กันก็คงไม่ร้องไห้ กันก็คงไม่ต้องมาเป็นอย่างนี้”
“แกว่าอะไรนะริท แกทำกันร้องไห้เหรอ แกนะแก.......”
ผมลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดตัวริทหมายจะประเคนหมัดให้มันชิมซะหมัดสองหมัดโทษฐานที่มันทำให้ริทต้องมาเสียใจ และต้องมาเป็นแบบนี้ แต่จุดประสงค์ของผมมันก็ไม่ได้ลุล่วง เพราะเซนเข้ามาขว้างเอาไว้ซะก่อน
“พี่เก่งพอเถอะ อย่าทำเลย แค่นี้ไอ้ริทมันก็สำนึกผิดจะแย่อยู่แล้ว ผมว่าพี่ก็น่าจะรู้นะว่ามันไม่ได้ตั้งใจ”
“...........ฮึก......ฮึก..........”
“ไม่เป็นไรนะริท อย่าร้องเลย เซนรู้ว่าริทไม่ได้ตั้งใจ หยุดร้องนะ”
“..........อือ..........ฮึก.......................”
“จำไว้นะริท ถ้ากันเป็นอะไรไป พี่จะไม่มีวันให้อภัยเอ็งเด็ดขาดไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม จำไว้!”
“ฮือ......ฮึก.........ฮึก...........”
“พี่เก่งพี่จะพูดเกินไปแล้วนะ เซนก็บอกไปแล้วไงว่าไอ้ริทมันไม่ได้ตั้งใจ พี่จะไปขู่มันทำไม”
“ไม่ได้ตั้งใจเหรอเซน ไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม แล้วถ้ากันเป็นอะไรไปไอ้คำว่าไม่ได้ตั้งใจของริทมันช่วยกันได้ไหมล่ะ มันช่วยได้ไหม!”
“แต่ว่า......พี่เก่ง....คือ......”
“ขอโทษนะค่ะ พวกคุณใช่ญาติของคนไข้ที่หมดสติมารึเปล่าค่ะ”
“ใช่ครับ ผมเป็นคนที่คอยดูแลเค้าอยู่ตอนนี้ครับ อาการเค้าเป็นยังไงบ้างครับ”
“ตอนนี้ทางเราต้องการเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้มากเนื่องจากคนไข้เสียเลือดไปมาก ไม่ทราบว่าใครพอจะมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้บางไหมค่ะ”
“ผมครับ ผมกรุ๊ปโอ นอนมาพอดีเลยครับ 8 ชั่วโมง”
“งั้นก็เชิญตามดิฉันมาทางนี้เลยค่ะ”
ผมเดินตามนางพยาบาลที่เดินออกมาแจ้งข่าวให้ทราบเข้าไปข้างในโดยที่ไม่ได้หันไปสนใจสองคนที่อยู่ด้านหลัง พอผมเข้าไปก็ได้เห็นสภาพของกันที่มีสายมีเครื่องมือต่าง ๆ อยู่รอบ ๆ ตัวไปหมด หมอกับพยาบาลที่อยู่รายรอบก็ทำได้แต่ยืนมองความเคลื่อนไหวของร่างเบื้องหน้า พวกเขาได้ทำหน้าที่ของพวกเขาไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงการรอเลือดที่จะเข้าไปทดแทนส่วนที่เสียไปของร่างที่ดูซีดเซียวลงไปมากในขณะนี้เท่านั้น รอก่อนนะกัน พี่จะช่วยกันเดี๊ยวนี้แหละ
{ZEN : TALK }
ผมไม่เคยเห็นพี่เก่งโกรธขนาดนี้มาก่อน โกรธจนผมกลัวไม่กล้าที่จะเข้าใกล้หรือต่อล้อต่อเถียงอะไรได้ เมื่อสักครู่มีนางพยาบาลออกมาแจ้งข่าวให้พวกเราทราบ สำหรับผมผมถือว่ามันเป็นข่าวดีนะ เพราะอย่างน้อยเราก็ยังมีพี่เก่งที่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกับกัน และสามารถให้กันได้
ในระหว่างนี้ที่พี่เก่งเข้าไปเพื่อให้เลือดกับกัน ผมก็พาริทที่ดูท่าจะแยกว่าตอนแรกที่มาถึงโรงพยาบาลตอนแรกมานั่งลง ตรงที่นั่งข้าง ๆ ที่ผมเคยนั่งก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงข้าง ๆ มันตาม ผมก็ทำอะไรไม่ได้มากหรอกนอกจากกอดและก็พูดปลอบมันไป
“ริท ไม่ร้องแล้วน้า กันไม่เป็นอะไรแล้ว กันได้เลือดจากพี่เก่งช่วยเอาไว้แล้ว อย่าร้องเลยถ้ากันมาเห็นกันคงไม่ชอบให้ริทร้องไห้หรอกนะ”
“แต่ริท....ริท......”
“ไม่มีแต่นะริท ร้องจนตาบวมไปหมดแล้ว ไม่เอาแล้ว พอ ๆ ริทกับกันรู้จักมันไม่ใช่แบบนี้”
“ร...ริทขอโทษ....ฮึก....ริทขอโทษ ริทมันดีแต่ทำให้คนอื่นเป็นห่วง ริทมัน....”
“ไม่เอานาริท ริทร้องมามากพอแล้ว และอีกอย่างริทมันไม่ใช่คนที่ทำให้แต่คนอื่นเป็นห่วงซักหน่อย ริทเป็นคนที่ทำให้คนอื่นยิ้มและหัวเราะไปกับริทด้วยได้ต่างหาก นั่นแหละ นั่นแหละคือริท เรืองฤทธิ์ ศิริพาณิชย์”
“เซน.......”
แอ๊ด........
เสียงประตูที่อยู่เบื้องหน้าการนั่งคอยของผมและริทได้เปิดออก พร้อมการกับการออกมาของคนที่หายเข้าไปทั้งสองคน คนหนึ่งที่บาดเจ๊บกับอีกหนึ่งคนที่เข้าไปช่วยเพื่อให้คนคนนั้นมีชีวิตต่อ ถึงแม้สีหน้าของคนที่เจ็บจะยังดูซีดเซียวไปบ้าง แต่อย่างน้อยมันก็ยังดูดีกว่าตอนแรกที่เค้าพามา มันแสดงถึงว่าเค้ารอดแล้ว
“กัน กันปลอดภัยแล้ว เป็นไงริทเซนบอกแล้วว่ากันต้องไม่เป็นอะไร” ผมกับริทวิ่งไปยังเตียงที่บุรุษพยาบาลเข็นมาหยุดอยู่ด้านหน้าห้องโดยที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็คือพี่เก่งที่ยืนมองมาที่ริท
“ดีนะที่กันไม่เป็นอะไรแล้ว นายรอดไปนะริท เดี๊ยวเซนกับริทพร้อมกับกันที่ห้องก่อน พี่ขอตัวไปติดต่อเรื่องค่าใช้จ่ายวันนี้ก่อนแล้วเดี๊ยวจะตามไป”
“อืมครับ ว่าแต่พี่เก่งรู้แล้วเหรอครับว่าอยู่ห้องไหน”
“อืม รู้แล้ว ไปได้เลยครับพี่บุรุษพยาบาล”
“ครับ”
{RITZ : TALK }
ในที่สุดกันก็รอดแล้ว ปลอดภัยแล้ว ริทขอโทษนะกัน ริทขอโทษจริง ๆ ที่ริทมันงี่เง่า คิดอะไรบ้า ๆ เลยทำให้กันต้องมาเป็นแบบนี้ ถ้ากันเป็นอะไรไปริทคงเกลียดตัวเอง เกลียดที่ตัวเองทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ไม่มีเหตุผล
“ริท ริทจะกลับไปกลับเซนไหม เซนจะกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเฝ้ากัน”
“แล้วถ้าเราไปแล้วใครจะเฝ้ากันล่ะ”
“เดี๊ยวพี่เฝ้าเอง จะกลับไปเอาของก็ไปเอา ตอนนี้กันยังไม่ฟื้นหรอก คงต้องรออีกสักพัก” พี่เก่งที่นั่งอยู่ตรงโซฟาส่วนรับแขกพูดขึ้น ตอนนี้ผมกลัวพี่เก่งขึ้นมากเลย ถึงพี่เค้าจะได้ทำดุใส่ผมแล้วก็ตาม แต่นึกถึงตอนนั้นทีไรก็อดเสียวไปด้วยไม่ได้
“ว่าไงริท จะไปกับเซนไหมหรือว่าจะให้เซนเอามาให้”
“เดี๊ยวริทไปกับเซนก็ได้ ต่างคนต่างไปเอาของตัวเองน่าจะเร็วกว่า”
“งั้นก็ไปกัน ฝากด้วยนะครับพี่เก่ง” เซนลากผมขึ้นจากเก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงที่กันนอนอยู่ ก่อนจะหันไปพูดกลับพี่เก่ง
“อืม เอาของมาให้ครบด้วยล่ะ หนังสือที่ต้องเรียนพรุ่งนี้ก็เอามาด้วย แล้วก็เดี๊ยวตอนกลับมานี่ไม่ต้องมาเอง เดี๊ยวไอ้โน่กับไอซ์จะไปแวะรับมานี่”
“อ่ะ ครับ ๆ” เซนตอบรับอย่างลวก ๆ ก็จะลากผมออกมาพ้นบานประตูห้อง
“โถ่เอ๊ย! ทำเป็นเก๊กขรึมเข้าไป กลัวตายแหละ เห้นก็รู้แล้วว่าเป็นห่วง ฮึย! จริงไหมริท” ฮึ ฮึ นี่ก็อีกคนอยู่ต่อหน้าทำน้อมน้อมพอลับหลังปุ๊บใส่ไม่ยั้งเลย
“ขำอะไรอยู่คนเดียวนะริท เซนถามริทอยู่ว่าจริงไหม”
“อืม จริงก็จริง”
“ไม่ใช่จริงก็จริงสิริท มันต้องจริง ริทก็เห็น ๆ อยู่ ทำเป็นพูดนู่นพูดนี่แต่ก็ไม่ลืมเตือนเรื่องนู่นเรื่องนี่ ห่วงก็ไม่เห้นต้องเก๊กเลยโว้ย!! แบร่!!!”
ฮึ ถึงเซนมันจะดูเป้นคนนิ่ง ๆ เงียบ ๆ เฉย ๆ ดูไม่มีอะไรก็จริง แต่เวลาที่ได้บ่นที่ไรก็ทำตัวเหมือนเด็กจริง ๆ เอาแต่ใจ ทุกคนต้องคิดแบบเดียวกับตัวเองไปซะหมด แต่ในก็น่ารักดีนะ ไม่ได้เอาแต่ใจจนเกินไป
.............................................................................................................................................................................................................
ปล.ขอคุณทุกเม้นจริง ๆ นะที่เป็นกำลังใจให้ ไรเตอร์รับรู้ได้ถึงการมีตัวตนอยู่ของพวกคุณ (ประโยคคุ้นกันไหมเอย)
ปล2. ไรเตอร์อยากได้วาโยผมยาวของไรเตอร์คืนอ่ะ มีใครคิดเหมือนไรเตอร์ไหม แต่ไม่เป็นไรถึงผมจะสั้นยังไงนายวาโยก้ยังหล่อวิงซ์เหมือนเดิม
กันแอบมองดูทุกคนที่ตามอ่านฟิคเรื่องนี้อยู่น้า อ่านแล้วอย่าลืมเม้นนะครับ เพราะกันรออยู่
อีกไม่นานเกินรอเตรียมตัวพอกับ "ล่วงลึกล่วงลับกับกัน" ด้วยนะครับ
จะล่วงกันลึกสักแค่ไหนกันน้า
ความคิดเห็น