คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : เคลียร์ไม่ลง
ดังนั้นขอยกยอดไรเตอร์ทอคก์กับรีดเดอร์ไปไว้ตอนหน้าแล้วกันนะจ๊ะ อย่าเสียเวลาร่ำไรกันอยู่เลยไปอ่านกันเลยแล้วกัน
..............................................................................................................................................................................................................
{ZEN : TALK }
“เห้ย! ไอ้ริทฟังพี่อยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ผมเบื่อที่จะฟังแล้วอ่ะพี่เก่ง เมื่อไรพี่จะเลิกพูดกรอกหูผมซะที ผมดูตราบาปสีขาวไม่รู้เรื่อง”
“ก็ถ้าแกอยากดูรู้เรื่องล่ะก็ บอกพี่มาซิเว้ยว่าจะไปคุยกับกันให้รู้เรื่อง”
“โถ่...พี่เก่งมันไม่คุยกับผมซักวัน คนอย่างมันก็คงไม่ตายหรอก ผมยังไม่พร้อม โอเค.ยัง ผมจะได้ดูตราบาปสีขาวอย่างสงบซักที”
“ยังไม่โอว่ะ”
“แล้วอะไรอีกล่ะพี่ ว่ามาว่ามาจะได้จบ ๆ ไปซักที”
“นั่นสิเมื่อไรแกจะไปคุยกับกันให้มันจบ ๆไปซักที”
“ก็บอกว่ายังไม่พร้อมไง นี่พี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอเนี่ย เซนมาเคลียร์กับพี่เก่งแทนริทหน่อยสิ ริทจะไปดูหนังข้างบนแล้ว”
“เฮ้ย! ไอ้ริท ไอ้ริท เดี๊ยวก่อนดิเว้ย มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนดิ อย่าเพิ่งไป โถ่เว้ย! ไอ้ริทนะไอ้ริท”
“เอาน่าพี่เก่ง ใจเย็น ๆ ก่อน”
“ก็พี่อยากให้มันรีบ ๆ เคลียร์กับกันให้เสร็จ ๆ ไปนี่นา พี่ว่าเซนก็ดูออกนะว่ากันมันรู้สึกยังไง”
“ก็คงมีแค่เราสองคนเท่านั้นแหละที่รู้ ไอ้กันมันเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่งจะตายไป” ผมกับพี่เก่งมองตากันอย่างปลง ๆ ก็เพราะกันเป็นอย่างนี้นะสิผมกับพี่เก่งเลยเป็นห่วงกันมาก
“นั่นสิเนอะ ถ้าไม่ใช่ว่าพี่รู้จักกับมันมานานพี่ก็ไม่รู้หรอก”
“เอาน่าพี่ อย่าเครียดไปเลย กินโกโก้ร้อนก่อนดีกว่า รอไอ้ริทใจเย็นอีกหน่อยมันก็คุยเองแหละ”
“เฮ้อ! นั่นสิเนอะ นิสัยแบบเด็ก ๆ ของมันเนี่ยนะแก้ไม่หายซักที” ฮึ พี่เนี่ยมันห่วงคนอื่นไปเรื่อยเหมือนเดิมเลยนะ
“ยิ้มอะไรของเราห๊า”
“เปล่านี่ครับ ผมก็ยิ้มของผมอย่างงี้ทั้งวันอยู่แล้ว”
“นายนี่มันยิ้มได้ทุกสถานการณ์จริง ๆ เลย น่าอิจฉาจัง”
อิจฉาผมงั้นเหรอ? ผมมันก็มีดีแค่เรื่องนี้แหละครับ ถ้าผมไม่ยิ้มสู้มาตั้งแต่วันนั้น วันนี้ผมก็คงไม่ได้มารู้จักกับทุกคนที่ผมรู้จักวันนี้หรอกครับ
“เซน เซนเป็นอะไรเปล่า”
“เอ้า! กันมาตั้งแต่เมื่อไร เอาโกโก้ไหมเดี๊ยวเซนทำให้”
“เปลี่ยนเป็นกาแฟแทนได้ไหมอ่ะเซน”
“แหะ แหะ เซนยอมกันเสมอแหละ แต่ยกเว้นเรื่องนี้ซักเรื่องแล้วกันนะ”
“แง เซนใจร้ายอ่ะ”
“ไม่เอา เดี๊ยวนอนไม่หลับขึ้นมาแล้วจะทำยังไง”
“เซนก็อยู่เป็นเพื่อนกันไง ยังไงพรุ่งนี้ก็วันอาทิตย์อยู่แล้ว”
“อย่างนี้ทุกทีเลยซิน้า.... เอาก็เอา”
“เย้ ๆ เซนใจดีที่สุดเลย เอานมร้อนด้วยนะแก้วหนึ่ง จะเอาไปง้อเด็ก”
“อืมได้ เคลียร์กันให้รู้เรื่องแล้วกัน ว่าแต่พี่โน่ไปไหนเนี่ย”
“ยืนยิ้มเป็นคนบ้าอยู่ที่สวนอยู่มั้ง” หา...ยืนยิ้ม? สวนหน้าบ้าน? คนเดียว?
“ท่าทางไอ้โน่มันคงจะโดนเชื้อพิษสุนัขบ้าเล่นงานซะแล้วมั้ง”
“แช่งกูเลยนะไอ้เก่ง ไอ้นี่เผลอเป็นไม่ได้”
“มึงนี่ตายยากชะมัดเลย พูดถึงก็มา”
“ก็งี้แหละ คนมันหล่อ”
“เกี่ยว!” ทุกคนประสานเสียงพร้อมกันอย่างคาดไม่ถึง คนอะไรก็ไม่รู้หลงตัวเองซะจริง
“...............//+_+//”
“..............................”
“เอานี่กันได้แล้วนมร้อน ส่วนกาแฟนะเอาไว้สำเร็จแล้วค่อยลงมากิน”
“ง่ะ โหดอ่ะ ก็ได้ ๆ เอาไว้จะมากินให้ดู”
“เอาไว้จะรอ อย่านานนักล่ะมันเมื่อย”
“โฮ....เซนเดี๊ยวนี้พูดอย่างงี้กับกันเหรอ สงสัยต้องติดนิสัยอย่างนี้มาจากพี่เก่งแน่เลย อย่าอยู่กับพี่เก่งมากไปนักล่ะ เดี๊ยวไอ้นิสัยไม่ค่อยจะดีมันจะมาติด”
“อ้าว...ไอ้นี่ พูดอย่างนี้เดี๊ยวเถอะเดี๊ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”
“ง่ะ ไม่เอาอ่ะ น้องกันล้อเล่นเฉย ๆ น้องกันไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำอะไรน้องกันเลยยน้า....” อืมหืม ใช้ลูกอ้อนแบบนี้แล้วพี่เก่งเราจะไปเหลืออะไรล่ะเนี่ย
“เออ ๆ ก็ได้ แกเนี่ยนะมาไม้นี้ตลอด”
“แบร่.... พี่เก่งนี่ใจอ่อนจริง ๆ เลย ไปแล้วนะฝากทำแผลให้พี่โน่ใหม่ด้วยแล้วกัน บ๊ะบาย”
“เอาเห้ย! ไอ้นี่...เดี๊ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ฝากไว้ก่อนเถอะ”
“กัน! ถือดี ๆ มันร้อน แล้วนั่นอย่าวิ่งเดี๊ยวหกล้ม”
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเซน อย่าลืมมาเอาคืนด้วยนะพี่เก่ง น้องกันจะรอ ><”
ดูสิ ดูมันทำ เดินขึ้นบันไดอยู่แท้ ๆ ยังหันมาแลบลิ้นปริ้นตาใส่คนอื่นอีก ว่าแต่ไอ้ริทมันเป็นเด็กไม่ได้ดูตัวเองเลยว่าตัวเองก็ทำตัวเป็นเด็กเหมือนกัน ว่าแต่ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก็เอาโกโก้ผสมกาแฟไปแล้วกันนะ เพื่อสุขภาพ
{GUN : TALK }
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....แอ๊ด....ปัง!
“หลับไปซะแล้วเหรอเนี่ย หลับเร็วจังไม่น่าเชื่อเลยนะวันนี้”
“................................” น่าน...มาเต็มเลย
“ไม่เป็นไรหรอกถึงจะหลับยังไงกันก้ยังจะง้ออยู่ดี ถ้าไม่ตื่นขึ้นมาฟังก็ช่วยไม่ได้นะ กันจะถือว่ากันง้อแล้วนะ”
ฟึบ....ปึก!
“.................................” โอ้โฮ...ตัวแมร่งติดสปริงหรือไงเนี่ย ลุกโครตไวเลย
“ริท...กันขอโทษ กันไม่ได้ตั้งใจ กันรู้ว่าริทโกรธกันมาก หายโกรธกันเถอะน้า.... อ่ะนี่นมร้อนของโปรดริทไง”
“วางไว้ตรงนั้นแหละ”
“ริทกันขอโทษจริง ๆ ยกโทษให้กันเถอะนะ”
“เอานมวางไว้ตรงนั้น แล้วออกไปซะริทจะดูหนัง เออ...อีกอย่างหนึ่ง กันจะมาขอโทษริททำไม ขอโทษเรื่องอะไร ริทไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“ก็เรื่องเมื่อตอนเย็นที่กันไม่สนใจพี่โน่ที่ขึ้นไปง้อใช่ไหมล่ะ กันไม่ใช่ไม่สนใจนะ แต่กันเห็นว่าพี่เค้ามีริทที่น่าจะดูแลได้ดีกว่ากันอยู่แล้ว กันก็เลยห่วงเค-ทริกซ์ที่ทำไปอาจเพราะไม่ตั้งใจมากกว่าแค่นั้นเอง”
“งั้นเหรอ ถ้าห่วงมันมากนัก ก็ไปอยู่กับมันซะสิ จะมาตามง้อริททำไม ริทมันก้แค่ไอ้ขี้นอยด์คนหนึ่งเท่านั้นเอง”
“เอ้า! ริท ทำไมริทพูอย่างนี้ล่ะ กันอุตสาห์มาคุยกับริทดี ๆ มาง้อริทดี ๆ แล้วนะ ริทพุดอย่างนี้ใส่กันได้ไง”
“ก็ถ้ากันใช้คำว่า อุตสาห์ มาล่ะก็กันไม่ต้องมาก็ได้นะ ถ้ามันลำบากนักก็อย่ามาเลย มาด้วยความไม่จริงใจนะ”
“เออ.....ริท.....กัน...ข....ขอ...”
“อย่าพูดเลยไอ้คำว่าขอโทษนะ ริทว่ากันกลับไปก่อนดีกว่าไหม ลองกลับไปเปลี่ยนคำมาใหม่ จากอุตสาห์เป้นตั้งใจมาได้เมื่อไร กันค่อยมาคุยกับริท”
“ร...ริท”
“อย่าร้องเลยกัน คนอย่างริทนะมันไม่ดีพอที่จะให้กันมาร้องไห้ให้ซักเท่าไรหรอก กลับไปเถอะ”
“ฮึก...โอเค. กันไปก่อนก็ได้ไว้ริทอารมณ์เย็นเมื่อไรเราค่อยมาคุยกันใหม่”
ผมตัดสินใจหันหลังกลับไปเดินไปยังประตู เอื้อมมือจับลูกบิดเตรียมที่จะบิดออก แต่ก็ได้มีเสียง ๆ หนึ่งร้องเรียกผมเอาไว้
“กัน!” ผมหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูหันหลังให้กับคนที่ร้องเรียก
“อย่าลืมมาด้วยคำว่าตั้งใจมานะ” ฮึก....ฮือ...เนี่ยล่ะนะสิ่งที่เค้าต้องการพูด คำว่าตั้งใจมานะเหรอ มันมีอยู่แล้วล่ะ แต่ริทไม่เคยสนใจจะมองมันสักนิดเลยต่างหาก ถ้าเค้าไม่ตั้งใจที่จะง้อริทแล้วเค้าจะมาทำไม่
“อ...อืม ฮึก! อ...อย่าลืมดื่มนมร้อนด้วย...น..นะ”
..............................................................................................................................................................................................................
ปล.อาจจะสั้นไปสักนิด แต่ก็อัพให้ก่อนกลัวรีดเดอร์ว่าเอาไม่ได้อัพนานแล้ว
ปล.2 ฝากติดตาม SF ที่ช่วยกันโหวตทิ้งไว้ด้วยนะ ถ้าอ่านกันเยอะไม่แน่อาจจะลงทุกคู่
สุดท้ายอ่านแล้วเม้นเป็นกำลังใจไรเตอร์ด้วยนะ
นี่จ้าลิงค์ SF :http://writer.dek-d.com/Morika/writer/view.php?id=648080
ความคิดเห็น