คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ไม่ได้เขินนะ...แค่ตากน้ำค้างมากไปเท่านั้นเอง
ช่างมันเถอะก้มันทนเสียงเรียกร้องไม่ไหวนี่นา มาต่อกันเลยดีกว่าเนอะ
momo : อ่ะจ๊ะ ขอบคุณนะจ๊ะ เดี๊ยวเอาไว้จะรีบมาลงให้ได้เร็วที่สุดนะสำหรับ SF นะ
noo : ไรเตอร์ให้ไม่ได้จ๊ะ เพราะไรเตอร์ก็รักเค-ทริกซ์เหมือนกัน
PuPPy_LoVe : โอ้โฮ...อ่านคอมเม้นปั๊บแล้วคมจริง ๆ รักอยู่เหนือรักมักทำให้เป็นทุกข์ ฉึก ลงกลางใจเลย หวังว่าคราวนี้คงมาอัพไวพอนะจ๊ะ
LittlêMemorÿ™ : แง แง จะเอาหื่น ๆ เหรอ เค้าแต่งหื่น ๆ ไม่เป็นอ่ะ เชื่อเค้าไหมเนี่ยตัวเอง
SG un : เย้ ๆ ดีใจด้วยนะจ๊ะที่ SF กันริทชนะ ถูกใจล่ะสิ ไรเตอร์แอบเสียได้คู่ ไอซ์-กัน เหมือนกันนะ พล็อตเรื่องนี้ไรเตอร์ชอบมากเลย แต่ไม่เป็นไร ทำใจรับผลได้
ม่านทราย : เนอะ เนอะ เค-ทริกซ์น่ารักมากเลยเนอะ // ทำไมถึงว่าพี่โตโน่เจ็บอ่ะ พี่โตโน่ยังไม่ได้ร้องเลยซักคำ (ก็แกไม่ใช่เหรอ ที่ลืมใส่เสียงร้องให้นะ ใครว่าไม่เจ้บมาลองดูบ้างไหมฮะ : โตโน่)
nannakuk : เค้าเช็ดแทนให้ล่ะกันน้า.... เอารับ! กระดาษซับน้ำตาของพี่กันนะ พร้อมลายเซนต์ด้วยนะของหายาก
yimroj : น้องกันเปล่าใจร้ายนะจ๊ะ ก็แค่เฉยชาเฉย ๆ
...............................................................................................................................................................................................................
{KENG : TALK }
เฮ้อ...วันนี้อุตสาห์ว่าจะมากินข้าวแบบมีความสุขไม่ต้องนั่งเหงากินคนเดียวที่หอสักหน่อย ไหงบรรยากาศมันมาคุไปทั้งโต๊ะอย่างงี้เนี่ย ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ไปนั่ง ๆ นอน ๆ กินอยู่คนเดียวที่หอยังจะดีซะกว่า
ไอ้โน่นี่ก็เหมือนกันใจร้อนไม่เข้าเรื่อง ก็รู้อยู่ว่าบทสนทนาที่ฟังมันชวนคิดท่าทีริทเล่าให้ฟังเป็นจริงอ่ะน่ะ แต่ไอ้ที่อยู่ ๆ ทะเลอทะล่าเข้าไปตะโกนใส่ซะขนาดนั้นเป้นฉัน ฉันก็โกรธแกเว้ย เฮ้ย!
“เฮ้ย...ไอ้เก่งช่วยกูให้ได้คุยกับเค้าหน่อยสิ เอาแบบคุยแล้วเค้าหายงอนกูเลยอ่ะ”
“ปัญหามึง ไม่ใช่ของกูแล้วอีกอย่างกูเป็นใคร ทำไมกูพูดแล้วเค้าถึงจะหายงอนมึง”
“โฮ้...ไอ้เก่งช่วยกูหน่อยเหอะ กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ ไม่ต้องเอาถึงขนาดเค้าหายงอนกูก็ได้ เอาแค่ให้เค้าทนนั่งฟังในสิ่งที่กูจะพูดโดยที่เค้าไม่เดินหนีกูก็ได้ หรือไม่ก็ไม่ทำเป็นเฉยชาใส่กูก็ได้”
“มึงเนี่ยนะ มีแต่เรื่องให้กูตลอด กูเป็นใครว่ะเนี่ยทำไมเข้าต้องมาฟังกู”
“คนที่เค้าเชื่อใจไง นะช่วยกูหน่อยเถอะเดี๊ยวกูให้โค้กลังหนึ่งเลยอ่ะ”
“กูเบื่อแดกโค้กแหละ ขอน้ำแดงแล้วกัน ให้กูแดกแต่โค้กชีวิตกูก็ไม่มีสีสันกันพอดี”
“เออ ๆ ให้แล้วยังจะเรื่องมากอีกมึงเนี่ย”
“อ้าว...ไอ้นี่! พูดงี้เดี๊ยวกูก็ไม่ช่วยซะหรอก ยิ่งไม่ค่อยอยากจะช่วยอยู่เดี๊ยวโดนหางเลขไปด้วยซวยอีกคน”
“โอ๊ย...ขอโทษครับคุณเก่ง กรุณาช่วกระผมหน่อยเถอะนะครับ กระผมมันไร้ซึ่งที่พึ่งแล้วจริง ๆ”
“ไอ้เวอร์เอ๊ย! เออ ๆ เดี๊ยวเคลียร์ให้ได้คุยกัน หายห่วงได้เลย”
“เฮ้ย! จริงเหรอขอบใจแกมากอ่ะไอ้เก่ง กูโครตรักมึงเลย”
“พอเลยมึง เอามือที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลของมึงออกไปด้วย ก่อนที่กูจะทำให้มึงเป็นหนักกว่าเดิม”
“เออ ๆ ปล่อยก็ได้ว่ะ”
“ดีมาก งั้นก็ตามมา เดี๊ยวกูเข้าไปคุยให้มึงก่อน ถ้ากูออกมาแล้วโอเคมึงค่อยเข้าไป โอเค.”
เฮ้อ...ในที่สุดก็ต้องมาช่วยมัน แต่ก็ยังดีกว่าให้มันเป็นอย่างนี้แล้วกัน ทีทำเนี่ยไม่ใช่เพราะไอ้โน่มันขอหรอกนะครับ แต่ที่ทำก็เพื่อกันทั้งนั้น คนคิดมากอย่างกันนะเจอไปขนาดนี้คงไม่พ้นน้ำตาเป็นแน่
“ไงเรา มานั่งตากน้ำค้างทำเอ็มวีอะไรอยู่” ผมเอามือของตัวเองลงไปขยี้หัวเจ้าตัวเล่น
“โอ๊ย...พี่เก่งอย่าขยี้ผมน้องกันกันสิ อุตสาห์เซต”
“ฮืม สุด ๆ เลยนะเราเนี่ย จะนอนแล้วยังจะมาเซตผมอยู่อีก”
“เปล่าจะนอนซักหน่อย”
“เอ้า! ไม่นอนแล้วจะทำอะไร”
“ไปเที่ยวนะสิ ถามอะไรแปลก ๆ นะพี่เนี่ย”
“ริอาจ ใครอนุญาตให้เราไปไม่ทราบ”
“น้องกัน 19 แล้วนะเฮีย ไม่ใช่เด็กแล้ว”
“เด็กสำหรับเฮียเสมอนั่นแหละเรา”
“เออ..... >//<.....ว่าแต่เมื่อไรพี่เก่งจะนั่งลงสักทีเนี่ย น้องกันแหงนคอคุยด้วยจนปวดคอไปหมดแล้วนะ”
“ก็รอคนชวนเนี่ยแหละ ถ้าไม่ชวนก็ไม่นั่งหรอกนะเนี่ย ยิ่ง..”
“เหอะ ตลกตายแหละ”
“เฮอะ! กันจะตายเหรอ มามะเฮียช่วยผายปอด”
“เฮ้ย! เฮียเอาหน้าออกไป >//<” ฮึ ฮึ เขินละสิเราหน้าแดงเชียว ยิ่งดูยิ่งน่ารักแฮะ นายเอาหัวใจพี่ไปอีกแล้วนะ
{TONO : TALK }
ฮืม...ไอ้เชี่ยเก่งกูให้มึงไปช่วยพูดให้กูนะเว้ย มึงทำอย่างกับมึงจะไปจีบกันเลยนะเว้ย ดู ดู นั่นมึงหน้าจะใกล้ไปแล้วนะ โอ๊ย...ชักจะไม่ไหวแล้วนะเว้ย พุทโธ พุทโธ ท่องไว้ไอ้โตโน่ ท่องเอาไว้
“นี่กัน ทำไมถึงทำเหมือนไม่ห่วงไอ้โน่มันอย่างนั่นล่ะ” เข้าประเด็นซะได้ซักทีนะมึง
“กัน...กัน...”
“ไม่เอาดราม่านะเว้ย วันนี้กันของพี่ดราม่ามาเยอะพอแล้ว พี่ชอบที่กันที่ไม่ดราม่ามากกว่า”
“พ...พี่เก่ง”
“บอกแล้วไงว่าไม่เอาอ่ะ ทั้งดราม่าและเสียงที่สั่น ๆ แบบนี้ด้วย เข้าใจไหมไอ้เด็กตาหวาน เช็ดออกเองเดี๊ยวนี้เลยนะ ไอ้น้ำใส ๆ ที่ไหลมานะ”
“อืม พี่เก่งเช็ดให้หน่อยสิ”
“ฮึม! ให้มันได้งี้สิเรา เคยตัวจริง ๆ เลย”
“ถึงจะบ่นแต่ก็ทำให้ใช่ไหมล่ะ”
“เออ ๆ เขยิบมาอยู่อย่างนี้มันเช็ดไม่ถนัด”
“ไม่เอาขี้เกียจเขยิบ พี่เก่งเอาขาลง น้องกันจะนอนหนุนตัก”
“เรื่องมากจริงเลยเราเนี่ยเหอะ เอ้า! จะนอนก้นอนเร็ว ๆ ไม่อยากเห็นน้ำตาเด็กขี้แงนาน”
“น้องกันไม่ใช่เด็กขี้แงสักหน่อย พี่เก่งก็รู้ดีนี่นา แค่ช่วงนี้ทุกอย่างมันประดังเข้ามาก็เท่านั้นเอง คิดถึงพี่เกตุจังเมื่อไรพี่เกตุจะกลับมาน้า....”
“เดี๊ยวในก็กลับ ว่าแต่แกเหอะนอกเรื่องไปไกลแหละ กลับมา”
“โฮ้...รู้ทัน อ่ะงั้นว่ามาอยากรู้อะไร”
“ทำไมถึงทำเหมือนไม่ห่วงไอ้โน่มัน ตอนที่โดนเจ้าเค-ทริกซ์กัด”
“ก็มีคนเค้าห่วงอยู่แล้วนี่นา แล้วอีกอย่างไม่ใช่น้องกันไม่ห่วงหรอกนะแต่น้องกันคิดว่า ในเมื่อมีคนที่เค้ารู้มากกว่าเราอยู่ ๆ แล้วให้เค้าดูแลไปนะน่าจะดีกว่า” คนที่ห่วง? ริทนะเหรอ
“พี่ว่าสัญชาตญาณหมอมันเข้าสิงมากกว่ามั้ง ไอ้ริทมันบ้า เวลาใครเป็นอะไรมันก็เป้นอย่างนี้หมดแหละ”
“น้องกันก็ไม่ได้ว่าอะไรวักหน่อยนี่ น้องกันก็แค่บอกว่าพี่โน่เค้านะมีคนห่วงอยู่แล้ว แต่เค-ทริกซ์นะมีน้องกันคนเดียว ถึงมันจะเป็นหมาแต่มันก็มีหัวใจนะพี่เก่ง” อ๋อ ที่จริงมันเป็นอย่างนี้นี่เอง
“เรานี่น้า...เป็นแบบนี้ซะทุกทีแล้วนี่รู้ไหมเนี่ยว่าเจ้าริทมันโกระเราเนี่ย”
“รู้สิ ดูก็รู้แล้วว่ามันโกรธ ก็มันเห้นเหตุการณ์นี่นา แต่ก็อย่างที่บอกนั้นแหละ เค-ทริกซ์มีน้องกันคนเดียว”
“เอาเหอะ จะยังไงก็ช่างให้โอกาสไอ้โน่มันด้วยแล้วกัน”
“อืม เข้าใจแล้ว”
“เออ เข้าใจแล้วก็ลุกด้วย จะได้ให้มันเข้ามาคุย ๆ กันให้มันรู้เรื่องกันไป”
“ขออีกแป๊บไม่ได้หรอ น้องกันยังไม่พร้อมที่จะฟัง”
“เอาเหอะน่า คุย ๆ กันไป เดี๊ยวก็พร้อมที่จะฟังเองแหละ”
“อืม ก็ได้ ไปเลยไปพี่เก่ง”
“เอ้า! ไอ้นี่หมดประโยชน์แล้วไล่เลยนะ”
“เค้าเปล่าไล่นะ ก็อยากให้รีบคุยไม่ใช่เหรอ”
“เออ ๆ ไปแล้ว คุยกันดี ๆ ด้วยรู้ไหม อย่าใช้อารมณ์นะ”
“ครับ รู้แล้วครับ”
เฮ้อ...ประสบความสำเร็จแล้วสินะ ขอบใจมากนะเว้ยไอ้เก่ง ต่อไปก็หน้าที่เราแล้วสินะที่ต้องทำให้สำเร็จ ไม่งั้นเสียได้สิ่งที่ไอ้เก่งอุตสาห์ทำให้
{GUN : TALK }
“เออ...กัน...คือ...”
“พี่โน่มีอะไรก็พูดมาเถอะฮะ อย่าอ่ำ ๆ อึ่ง ๆ เลย”
“กันหันมาคุยกับพี่หน่อยได้ไหม”
“อย่างนี้แหละครับ ดีแล้วฮะ เพราะถ้าเราเห็นหน้ากันมันอาจจะไม่ดีต่อเราทั้งสองฝ่ายก็ได้นะ แต่ถ้าพี่โน่เมื่อยจะนั่งก็ได้นะ”
“พี่ไม่เมื่อยหรอ มันก็จริงอย่างกันว่านั่นแหละ เพราะถ้ากันเห็นหน้าพี่กันอาจจะยอมยกโทษให้พี่เพราะความสงสารก็ได้นี่เนอะ”
“..................................” ใช่ กันอาจจะยกโทษให้พี่เพราะความสงสาร
“ที่จริงพี่ก็ง้อใครไม่ค่อยเป็น คำหวานก็คงจะไม่มีให้....”
“.....................................”
“พี่มีแต่ความจริงใจเท่านั้นที่จะให้”
“...................................” นี่แหละพี่ที่กันอยากได้ กันไม่ได้อยากได้คำที่สวยหรูที่เหมือนสวมหน้ากากใส่กัน แค่นี้แหละที่กันต้องการ
“กันพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ พี่มันใจร้อนเกินไป พี่มันไม่ดี พี่มันไม่ดีเอง”
“.................................”พี่ไม่ได้ผิดอะไรขนาดนั้นสักหน่อย พี่จะโทษตัวเองไปทำไม
“พี่รู้นะว่ากันนะคงโกรธมาก โกรธจนอยากจะต่อยพี่โดยใช่ไหม แต่กันก็คงไม่กล้าทำใช่ไหม งั้นเดี๋ยวพี่ทำเอง”
“......................................” ใช่ ตอนแรกกันโกรธ กันโมโหจนอยากจะชกหน้าพี่ กันอยากจะทำ อยากจะทำมากด้วย
พลั้ก! พลั้ก! พลั้ก!
“เฮ้ย! พี่โน่ทำอะไรของพี่นะ”
“ก็ชกตัวเองแทนกันไงละ นี่แหน่ะ! ไอ้เลวโตโน่เอ๊ย”
“พี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ หยุดเดี๊ยวนี้นะ”
“ใช่พี่มันบ้า พี่จะไม่หยุดหรอกนะจนกว่ากันจะยอมยกโทษให้”
“โถ่เว้ย! กันบอกให้หยุดไง!”
“ปล่อยพี่เดี๊ยวนี้นะกัน มันยังไม่สาสมกับความผิดที่พี่ทำ ปล่อยพี่”
“กันไม่ได้ปล่อย พี่ไม่ได้ผิดอะไรซะหน่อย....โอ๊ย!”
“เฮ้ย! กันพี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ”
“พอใจหรือยังละฮะ พี่โตโน่ พี่มันก็อย่างนี้ทุกทีแหละ ต้องรอให้ผิดก่อนพี่ถึงจะรู้ตัวเองว่าพี่นะผิด!”
“.......................................”
“อ...เออ...กันขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอกกัน ที่กันพูดมามันก็จริงนั่นแหละ ชีวิตพี่มันก็อย่างนี้มาตลอด”
“พี่โตโน่.....”
“ไม่เคยมีใครที่จะพูดกับพี่ตรง ๆ ซะเท่าไร พูดที่ไรก็จะเลี่ยงอ้างเหตุผลนู่นนี่นั่นตลอด พี่มันเลยเริงร่าอย่างนี้มาตลอด ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนผิดก่อนซะเสมอไป”
“..............................”
“ฮึ มันน่าขำดีเนอะมาสำนึกได้อะไรกับตอนที่ทำไปแล้วอย่างนี้”
“มันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนี่นาพี่โน่”
“ฮืม.....”
“ก็ไม่ยังไม่สายเกินไปไม่ใช่เหรอที่พี่จะรู้ตัว และปรับปรุงตัวเองซะใหม่”
“แต่ มัน...อุ๊บ”
“........................”
“ทำอะไรนะกัน อยู่ ๆ ก็......>//<”
“ก็ทำสัญญาไง ว่าพี่จะปรับปรุงตัว ทำไม? เขินเหรอ แหม๊...ทำเป็นไม่เคยจุ๊บ อย่ามาแอ๊บไปหน่อยเลยพี่ คลาสโนว่าอย่างพี่อ่ะน่ะจไม่เคยจุ๊บใครมาก่อน”
“ก็เออนะสิ ไม่เคยจุ๊บกับใครแต่ถ้าจูบละก็นับไม่ถ้วน และตอนนี้กันก็พลาดแล้วด้วย อ่อยพี่ก่อนเองนะ”
“เฮ้ย! พี่โน่หยุดเดี๊ยวนี้นะ อย่าเดินมา ออกไป ออกไป”
“555+.... ดูหน้าดิตลกจริง ๆ เลย”
“ฮึย! พี่โน่แกล้งน้องกันเหรอ จำไว้เลยนะ เดี๊ยวน้องกันจะเอาคืน”
“งั้นเหรอ เอาไว้พี่จะรอนะ”
“ไม่ต้องมาปากดี เจ็บใช่ไหมล่ะนั่น”
“เจ็บ? เจ็บอะไร”
“ก็มือนั่นไงเลือดออกจนจะทะลุผ้าพันออกมาแล้วนั่น”
“อ๋อ...ไอ้นี่ออ่ะน่ะ ก็นิดหน่อย”
“เชอะ อวดดี ไปเข้าไปข้างในเดี๊ยวให้พี่เก่งทำแผลให้”
“ไม่เอาไอ้เก่งทำได้ไหม”
“ถ้าไม่เอาพี่เก่งแล้วพี่จะเอาใครเล่า ในที่นี้ก็มีพี่เก่งที่ใกล้เคียงกับคำว่าหมอที่สุดแล้ว หรือพี่จะเอาไอ้ริทแต่บอกไว้ก่อนนะว่ากันไม่รับรองในฝีมือไอ้ริทมันนะ”
“ไม่เอามันทั้งสองคนนั้นแหละ อยากได้คนตรงหน้าทำให้มากกว่า”
“ไม่มีทาง >//<”
“เอ้า! เฮ้ย...จะเดินหนีไปไหน ไม่อยู่ทำแผลให้ก่อนเหรอ”
“ไม่เอา ถ้าไม่ให้พี่เก่งทำให้ก็ทำเอาเองแล้วกัน”
“นั่น ๆ เขินอ่ะดิ เดินลิ่ว ๆ เลย”
“ไม่ได้เขินเว้ย อย่ามามั่วนิ่ม” ใช่ เราไม่ได้เขินซะหน่อย แค่อยู่ตากน้ำค้างนานไปหน่อยเท่านั้นเองเลยทำให้ไม่สบาย หน้าก็เลยร้อนก็แค่นั่นเอง
...............................................................................................................................................................................................................
ปล.แฮะ ๆ มาบ่อยเกิน กลัวไรเตอร์จะเบื่อกันแล้วรึเปล่า หายไปสักอาทิตย์เป็นไงน้า...(ล้อเล่นนะ)
ปล.2 ตอนหน้าถ้าไรเตอร์ขี้เกียจแต่ง ไรเตอร์จะจับตัวละครมา Talk โชว์ แบบจับเท็จกันไปเลย อยากได้กันใหม่ ถ้าอยากได้ไรเตอร์ก็จะจัดให้
ความคิดเห็น