คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ระยะห่างของคนสองคน & การเริ่มต้นครั้งใหม่
ตอนที่แล้วมีคอมเม้นอยู่ 2 คน ไรเตอร์ขอบคุณมาก
วันนี้เลยมาลงต่อให้อีกหนึ่งตอน
fernniss : ถามว่า All Gun เหรอเนี่ย ก็ตอบได้คำเดียวว่าใช่จ้า� แต่ก่อนจะเริ่ม All� Gun ไรเตอร์ผู้นี้ก็ขอสร้างความร้าวฉานให้คู่อื่นก่อนแล้วกัน
ลิซ : ดราม่าไปเหรอ� ส่วนขอไอซ์กันตอนจบนี่จัดให้ ส่วนโน่ริทขอดูก่อนนะจ๊ะ
................................................................................................................................................................
{ZEN : TALK }
“พี่เก่ง� เซนมีเรื่องจะบอก”
“มีอะไรเหรอเซน”
“คือ เซนว่า...........”
~พี่เก่งคร๊าบ....รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบ� มีคนโทรมา~
เอ๋? พี่เก่งเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าตั้งแต่เมื่อไร� แล้วนี่มันเสียงของกันนี่นา....ทำไมพี่เก่งถึงได้ใช้เสียงนี้
����������� “เซนแป๊บนะ พี่ขอรับโทรศัพท์ก่อน”
����������� “อืม”ผมพยักหน้าตอบพี่เค้าไป เพราะว่าเรื่องที่ผมจะพูดนี่มันก็....
����������� “ว่าไงกัน”
����������� “....................”กันเหรอ� โทรมาทำไมอ่ะ
����������� “ห๊า...เออ ๆ เดี๊ยวพี่จะรีบไป”พี่เก่งกดวางสายก่อนที่จะหันมาทางผม� สีหน้าพี่เก่งดูไม่ค่อยดี� คงต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่เลย
�����������
“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่เก่ง”
����������� “เดี๊ยวพี่เล่าให้ฟัง� ขึ้นรถก่อนเถอะเซน”
����������� “อ่ะ� ครับ ๆ”
����������� หวังว่า ‘กัน’ คงไม่ได้เป็นหรอกนะ� โอ๊ย! เป็นห่วงมากมาย อย่างนี้ใช่ไหมที่เรียกว่า รักจนถอนตัวไม่ขึ้น
{GENG : TALK }
�����������
อยู่ๆเจ้ากันก็โทรมาบอกให้ไปรับริทซึ่งเป็นน้องรหัสของผม� และเพื่อนสนิทแฟนผม ‘เซน’ นะครับ� ว่าแต่เมื่อกี้เจ้านั่นจะคุยอะไรกับผมกันน้า....
�����������
~เซนครับ รับโทรศัพท์คนหล่อด้วยคร๊าบ~
����������� เอะ? �เซนเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย แถมเป็นเสียงของกันเหมือนผมซะด้วย� ใครโทรมากันน้า
����������� “ฮัลโหล”
����������� “อืม ๆ เซนอยู่กับพี่เก่งแล้ว”
����������� “กำลังไป งั้นแค่นี้นะ”
�����������
����������� “ใครโทรมาเหรอเซน”
����������� “กันนะครับ”
����������� “งั้นก็คงรู้แล้วสินะ ว่าเกิดอะไรขึ้น”
����������� “อืม ครับ”
����������� “ว่าแต่เมื่อกี้เซนมีไรจะคุยกับพี่เหรอ” เซนสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะหันหน้ามาหาผมด้วยใบหน้าที่จริงจังขึ้นต่างไปจากเดิม� และนั้นก้ทำให้ผมตัดสินใจจอดรถข้างทางเพื่อจะหันมาคุยกับเซน
����������� “คือว่า เซนว่าเราห่างกันซักพักดีไหมพี่เก่ง� คือ เซนในตอนนี้ไม่ค่อยมั่นใจแล้วว่าเซนรักพี่เก่งแบบไหน หรือว่ารักพี่เก่งคนเดียวรึเปล่า คือ...”
����������� “พอแล้วเซน� พี่เข้าใจเซน เพราะตอนนี้พี่ก็ชักไม่แน่ใจในหัวใจตัวเองเหมือนกัน ว่ามันจะเลือกใคร จะเป็นยังไง”
����������� “เซนขอบคุณมากเลยพี่เก่ง� ขอบคุณจริง ๆ ที่พี่เข้าใจเซน” เซนพูดพร้อมกับยิ้มทั้งน้ำตาให้ผม ผมโน้มตัวไปจูบที่หน้าผากของเซนหนึ่งทีเป็นการลาจากเพื่อเปลี่ยนจากแฟนเป็นเพื่อน� ทุกคนคงคิดว่าผมง่ายไปไหม� แต่ผมไม่สนใจหรอกในเมื่อตอนนี้หัวใจของผมก็หวั่นไหวให้กับใครอีกคนหนึ่งเหมือนกัน
{ TONO : TALK }
����������� ผมอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเพียงฝันเรื่องหนึ่งที่ผมบังเอิญฝันร้ายมาเจอมัน เป็นความฝันที่ผมไม่อยากจำ� อยากลบมันทิ้ง ๆ ไปซะ� แต่มีบางอย่างที่บอกผมว่านี่ คือ ความจริงที่แสนเจ็บปวดไม่ใช่ความฝัน
�����������
กึก....ครืน...ปัง
����������� ผมหันมองไปยังสิ่งที่ทำให้เกิดเสียง และพบกับสิ่งมีชีวิตสิ่งหนึ่งที่คุ้นตากำลังเดินตรงมาที่ผม
����������� “อ่ะ� พี่โน่เช็ดหน่อยไหม” กันยืนกระดาษทิชชูให้ผม เอ๊ะ เช็ดอะไรหว้า...
����������� “เช็ดอะไร”
����������� “น้ำตาพี่ไหลนะ”
����������� “.......................” น้ำตาไหลงั้นเหรอ น่าสมเพชจังเนอะ ขนาดน้ำตาไหลยังไม่รู้ตัวเลยเรา
����������� “............................”
����������� “เฮ้ย! กันทำอะไรนะ ไม่ต้องหรอก ปล่อยมันไว้งั้นแหละ”
ผมตกใจมาก เมื่ออยู่ดี ๆ กันก็ยืนมือเอากระดาษทิชชูมาเช็ดน้ำตาให้� แต่ถึงแม้ผมจะพูดอย่างนั้นออกไปกันก็ยังไม่หยุดเช็ด� ผมจึงปล่อยให้มันเป็นไปอย่างนั้น� เพราะผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นอย่างประหลาดที่ถ่ายทอดมาจากกันให้ผมจนผมไม่อยากละจากสัมผัสนี้
{GUN : TALK }
“พี่โน่ไปอาบน้ำเถอะ� เดี๊ยวจะเป็นหวัดเอา”
“แล้วกันล่ะ� กันก็ตากฝนมาเหมือนกันนะ”
“พี่ไปอาบก่อนเถอะ� เดี๊ยวกันจะกลับแล้วเหมือนกัน”
“อ๋อ! อืม งั้นก็ได้”
“ครับ ไปได้แล้วครับ” พอพี่โน่ลุกเดินเข้าห้องน้ำไป ผมก็เดินตรงไปยังตู้เย็นเพื่อจะหาอะไรมาทำให้พี่เค้ากินก่อนที่ตัวเองจะกลับไปบ้าน� ว่าแต่ทำไรดีล่ะ� ข้าวต้มแล้วกัน เซฟ ๆ ดี กินได้ทุกคน
ว้าว...น่ากินจังชักหิวบ้างแล้วสิเรา� ไม่ได้� ไม่ได้� ทำมาชามเดียวแกจะมากินเองไม่ได้นะไอ้กัน� แกต้องเอาไว้ให้พี่เค้าสิ� เพราะถ้าแกไม่ทำไว้ก็ฝันไปเถอะว่าพี่แกจะลุกมาหาอะไรกินเอง� ยิ่งเป็นอย่างงี้อยู่แล้วด้วย� โอ๊ย! หิวก็หิว ห่วงก็ห่วง สรุปแล้วนี่มันแฟนเก่าเพื่อนตู หรือมันเป็นแฟนตูกันแน่
{ TONO : TALK }
����������� ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้� ผมตัดสินใจที่จะนอนแช่อ่างคิดถึงเรื่องเก่า ๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างผมกับริท� อยู่เป็นเวลานาน� แต่แล้วระหว่างที่ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็ทีร่าง ๆ หนึ่งปรากฏขึ้นในมโนทัศน์ของผมโดยไม่ได้ตั้งใจ� ซึ่งเจ้าของร่างนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น ‘กัน’คนที่ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจอย่างประหลาด
�����������
����������� ผมลุกจากอ่างเดินออกจากห้องน้ำสู่ห้องนอนของตัวเองก็พบแต่ความว่างเปล่า คนที่ปรากฏในมโนทัศน์เมื่อกี้คงกลับไปแล้ว� แต่แล้วตาของผมก้ไปสะดุดกับชามใบโตสีขาวที่ว่างเอาไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง� พร้อมกระดาษโน๊ตหนึ่งแผ่น
����������� ‘กินให้หมดนะพี่โน่� เพิ่มพลังให้ตัวเองเพื่อสู้กับวันใหม่� เชื่อกันสิว่าพรุ่งนี้ต้องดีกว่า� กันจะคอยเป็นกำลังใจให้พี่นะ’
����������� เฮ้อ....อ่านโน๊ตไปก็ยิ้มไปแกนี่ถ้าจะบ้าไปแล้วนะไอ้โน่� ไหน ๆ กันมันก็ทำไว้ให้แล้วก็กินให้มันสักหน่อยแล้วกัน�
ปล.อ่านแล้วเม้นจะเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์มาก� แต่คนที่เม้นอยู่แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าไรเตอร์จะนอยด์แล้วพลอยไม่อัพนะจ๊ะ� ไรเตอร์สัญญาว่าตราบใดที่มีคนเม้นให้ไรเตอร์ก็จะลงตอบแทนน้ำใจให้ แม้ว่าจะมีแค่คนเดียวก็ตาม
ปล.ของ ปล. ติชมได้นะจ๊ะ� ไรเตอร์ไม่รู้ว่าไรเตอร์แต่งสนุกรึเปล่า� เห็นคนไม่ค่อยเม้น� หรือมันดราม่าไปรึเปล่า� แต่ไรเตอร์ว่าตอนนี้ไม่ดราม่านะ
ความคิดเห็น