คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : คนคิดมาก กับ การหวั่นไหวของคนคนหนึ่ง
SG un : อย่าได้จากใครเหรอจ๊ะ เซน กัน หรือว่าริท ตอบดี ๆ นะจ๊ะไรเตอร์เตือนคุณแล้ว // อาการป่วยหายแล้วมั้ง ไรเตอร์กำลังคิดเข้าข้างตัวเองอยู่ ไม่ต้องห่วงหรอกจ๊ะ อิไรเตอร์มันทึกอยู่แล้ว
nannakuk : จ้า ไรเตอร์สู้อยู่แล้วตราบใดที่มีคนอ่านและเม้น
kibgun : เนอะเป็นการทำสัญญาที่น่ารัก ริทของเราจะได้ทำกับเค้าไหมน้า....
ม่านทราย : รีดเดอร์เราแต่ละคนไม่รู้จักพอกันจริง ๆ เลย ทำสัญญาบ่อย ๆ พี่กันเราก็เปลืองตัวแย่สิ ไม่ได้หรอกเค้าหวง
LittlêMemorÿ™ : ไรเตอร์เปล่าทำรีดเดอร์หลายใจนะ แค่ทำให้รีดเดอร์รักทุกคู่เท่านั้นเอง ส่วนอาเฮียของเรานั้นกำลังจะ come back , coming soon
คุณหนูเต้าหู้ : เอ๊ะ? โอ้...ตัวเองมานั่งอยู่ในใจเค้าตอนแต่งอ่ะเปล่าเนี่ย เค้าอุตสาห์แอบจิ้น เก่งเซน อย่างเนียน ๆ เอาไว้ด้วย รู้ทันอะ เค้าไม่ยอมนะ
**nest** : ขอบคุณที่ชอบนะจ๊ะ ตามอ่านอยู่ใช่ไหม ไม่ค้องรีบก้ได้จ้า อ่านมันไปเรื่อย ๆ ขอบคุณที่เม้นให้ทุกตอนนะจ๊ะ
LooLe : อ่ะจ๊ะ มาต่อให้แล้ว อย่าลืมอ่านต่อด้วยนะ ขอบคุณที่เม้นจ้า // ชอบคู่จิ้นคู่แรกเหมือนไรเตอร์เลย เก่งกัน (คู่แรกของไรเตอร์อ่ะน่ะ ตอนนั้นยังไม่ใครจิ้นไรเตอร์ก็บ้าจิ้นคู่นี้อยู่คนเดียว บ้าเนอะ)
................................................................................................................................................................................................................
{ GUN : TALK }
“นี่กัน วันนี้ไปสอนเจ้าไอซ์อย่าลืมเตือนมันให้ไปถอดเฝือกด้วยนะ”
“เอ๋? ไอซ์ถอดวันนี้เหมือนกันเหรอฮะพี่เก่ง”
“อืม จะไปพร้อมมันไหมอ่ะ ถ้าไปเดี๊ยวพี่จะได้ไปรับมันแล้วก้เอากันกับไอซ์ไปถอดเฝือกที่โรงพยาบาลด้วยก่อน” อืม เอาไงดีหว่า แต่ถ้ารอหลังจากนั้นก็ไม่รู้จะออกมาจากบ้านไอซ์ยังไงด้วยเพราะปกติขับรถไปเอง
“ก็ได้ฮะพี่เก่ง แวะไปถอดเฝือกก่อนก้ได้ฮะ หาว....” โอ๊ย!!! แอร์เย็นโครตง่วงเลยอ่ะ บรรยากาศดีเกินไปแล้ว
“ง่วงเหรอ ง่วงก็นอนไปก่อนก็ได้นะถ้าถึงแล้วเดี๊ยวพี่ปลุก”
“ครับ งั้นน้องกันนอนก่อนนะฮะ บรรยากาศตอนนี้กำลังดีน่านอนเป็นที่สุด”
“อืม ว่าแต่ไปนอนข้างหลังดีกว่าไหมจะได้นอนสบาย ๆ หน่อย”
“ไม่เป็นไรหรอกฮะ ตรงนี้แหละ น้องกันมันสามารถอยู่แล้ว” ผมพูดพร้อมหันไปยิ้มให้คนที่มองไปในถนนที่ฝนกำลังตกนิด ๆ เหมือนในเอ็มวีเลยอ่ะ บรรยากาศกำลังโรแมนติกเลย
“อืม ตามใจเราแล้วกัน ยังไงก็ห้ามไม่ได้อยู่แล้วนี่นา” พี่เก่งละสายตาจากถนนหันมาหาผมก่อนที่จะเอามือใหญ่แต่เรียวของพี่เค้าวางลงบนหัวผมพร้อมขยี้นิด ๆ อ๊าก...ผมเสียทรงเลยพี่เก่งบ้า
“พี่เก่งอ่ะ ขับรถต่อไปเลย ดูสิทำผมน้องกันเสียทรงหมดเลยอุตสาห์เซตเมื่อเช้ากว่าจะได้”
“555+... เดี๊ยวค่อยเซตใหม่ก็ได้ นอนไปนอนไป”
“ฮึย! งอนแล้ว จะนอนแล้วด้วยห้ามยุ่งนะ”
“ครับ คุณชายกัน กระผมจะปฏิบัติตามคำสั่งไม่ให้ขาดตกบกพร่องในหน้าที่เลยแม้แต่นิดเดี๊ยวขอรับ” คุณชายงั้นเหรอ?
“นี่พี่เก่ง น้องกันถามอะไรอย่างสิ”
“อะไรของเราเหอะ เมื่อกี้ยังบอกจะนอนอยู่เลย เอ้า! มีอะไรก็ว่ามา”
“พี่เก่งเคยเบื่อที่จะเรียกกันอย่างนี้รึเปล่า?”
“คุณชายนะเหรอ ไม่เบื่อหรอก พี่ว่ามันน่ารักดีออก เป็นอะไรหรือเปล่าเนี่ยเรา ใครมันทำอะไรเราบอกพี่ได้นะเว้ย”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะพี่เก่ง ไม่มีใครทำอะไรน้องกันหรอก ขอบคุณที่เป็นห่วงนะฮะ ขอบคุณจริง ๆ ฮะ ฮึก...ฮึก”
ฟุบ เอี๊ยด!
“พี่เก่งจอดทำไมฮะ” ผมเอามือปาดน้ำตาที่ไหลลงมาก่อนจะหันไปถามพี่เค้า
“กันพี่ไม่รู้หรอกนะว่ากันมีอะไร หรือเกิดอะไรขึ้นกับกัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่พี่อยากให้กันรู้เอาไว้ก็ คือ ไม่ว่ายังไงพี่ก็จะอยู่ข้างกันเสมอนะตราบใดที่กันยังต้องการ”
“ฮึก!!! พี่เก่ง...กัน...ไม่รู้ว่ากันทำให้เค้ารำคาญรึเปล่า ฮึก...ที่กันเอาแต่ใจอย่างนี้ กันก็แค่....”
“ไม่เอาแล้วนะกัน พอแล้วกันที่พี่เก่งรู้จักมันไม่ใช่คนแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ กันคนที่พี่เก่งรู้จักเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่ร้องไห้ง่าย ๆ ไม่ใช่เหรอ”
“ฮึก...ไม่รู้สิฮะ...พี่เก่ง...พอคิดอย่างนี้แล้วมันทำให้นึก...ฮึก...ขึ้นมาได้ว่า...ทุกคนเค้าจะเบื่อเราไหม...ฮึก...แล้วเราจะเสียทุกคนไปไหม”
“ไม่เอานะครับ ไม่ต้องไปคิดมันแล้ว อนาคตมันเป็นสิ่งที่เราบอกไม่ได้เพราะฉะนั้นทำปัจจุบันนี้ให้ดีที่สุดดีกว่านะ”
“แต่....”
“ไม่มีแต่แล้วครับคนดี นอนซะนะครับมา”
พี่เก่งหยิบหมอนจากเบาะด้านหลังก่อนที่จะดันตัวผมให้กลับไปนั่งอย่างเดิม เอาหมอนมาหนุนหัวให้แล้วโน้มตัวมาประทับจูบที่ริมฝีปากให้ เราอยู่อย่างนั้นกันนานพอสมควร ก่อนที่พี่เก่งจะหันกลับไปทำหน้าที่ตัวเองเหมือนเดิม มันเป็นจูบที่อบอุ่นและทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาก แม้จะรู้สึกแปลก ๆ ที่พี่เค้าทำอย่างนี้กับผมก็ตาม
{ KENG : TALK }
หลังจากที่ผมปลอบกันเสร็จผมก็ขับรถไปรับไอซ์ต่อ ผมรู้ว่าทำไมกันถึงคิดอย่างนั้น กันมันเป็นคนขี้กังวล เวลาที่มันทำอะไรไปมันก็ชอบกลับมาคิดที่หลังเสมอว่า ทำไปแล้วเค้าจะชอบไหม ทำไปแล้วจะดีหรือเปล่า
ส่วนผมนะมันเป็นคนไม่ค่อยคิดอะไร ใครจะว่าอะไรผมก็ไม่สน แต่ถ้าเมื่อไรที่มีคนมาพูดไม่ดีถึง 3 สิ่งที่ต้องห้ามสำหรับผม ผมไม่ไว้หน้ามันแน่ไม่ว่าจะเป็นใคร คือ ครอบครัว คนที่ผมรัก(เพื่อน แฟน) และสถาบัน
“นี่พี่เก่ง เปิดเพลงได้ไหมอ่ะ ในรถมันเงียบไปอ่ะ ผมไม่ชอบ”
“ได้ แต่อย่าเปิดเสียงดังนะกันนอนอยู่”
“อืม ว่าแต่พี่กันเค้าเป็นอะไรรึเปล่า เห็นคราบน้ำตาอยู่ที่ข้างแก้มอ่ะ ดสิ”
“ไม่เป็นไรหรอก เมื่อเช้างอแงนิดหน่อย จะไม่ยอมมา” ผมตอบปัด ๆ ส่งไปให้ไอซ์ที่ทำหน้าไม่ค่อยจะเชื่อ
“งั้นเหรอ พี่กันนี่ก็ขี้แงเหมือนกันนะเนี่ย”
“ถ้ายังไม่รู้จริง อย่าพูดอย่างนี้นะไอซ์!!!”
“ไอซ์ยังไม่ได้ทำอะไรเลย พี่จะตะคอกทำไมเนี่ย”
“เออ...โทษที พอดีมีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย”
“ฮืม...เสียงดังอ่ะ” เอ้า...ซวยแล้วไงลืมไปว่ากันนอนอยู่
“ไม่มีอะไรแล้ว กันนอนต่อไปเถอะยังไม่ถึง”
{ ICE : TALK }
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึเปล่า ผมรู้สึกว่าพี่เก่งนะชอบพี่กันอยู่ เมื่อกี้แค่ผมบอกแกล้งบอกว่าพี่กันขี้แงนิดเดียว แต่พี่แกตะคอกสวนกลับมาซะงั้น ดุเหมือนโกรธมากด้วย น่ากลัวชะมัด ว่าแต่พี่กันร้องไห้ด้วยเรื่องอะไรกันแน่ เป็นห่วงเหมือนกันนะเนี่ยแต่ยังไงก้ไม่กล้าถามพี่เค้าโดยตรง กลัวไปถามแล้วจะสะกิดต่อมเข้าให้
“กันขับรถพี่กลับไปก็ได้”
“เอ้า! ถ้ากันขับไปพี่เก่งจะกลับยังไงอ่ะ”
“เดี๊ยวพี่ออกเวรแล้วไปเอาที่บ้านกันเอง จะไปกินข้าวฟรีด้วยวันนี้นอนหอด้วยต้องซื้อกินเอง”
“โฮ...ร้ายกาจอ่ะพี่เก่ง อืม ๆ งั้นเอากุญแจมา เพราะสงสารหรอกนะเนี่ยถึงได้ยอม ไม่งั้นอย่าหวังไปเลย”
“พี่ก็เห็นเรายอมพี่ทุกครั้งนั้นแหละ”
“เออ ๆ ไม่ต้องพุดแล้วเอากุญแจมา”
“เอ้านี่ แล้วอย่าเอาไปทำอะไรพิเรน ๆ เหมือนตอนเจ้าเค-ทริกซ์อีกเล่า”
“ทำไม ห่วงเรานักรึไง”
“ใครว่าเล่า ห่วงเราต่างหาก”
“.........................” >///<
“ไม่ต้องมาเขินเลย ห่วงกลัวจะไม่มีคนให้แหย่ต่างหาก”
“เออ ใช่สิกันมันไม่ขาว ไม่เซ็กซี่เหมือนคนอื่นนี่”
“ถึงไม่ใช่ แต่พี่ก้กชอบนะเว้ย”
“โอ๊ย...ไม่เอาแล้ว ไม่คุยด้วยแล้ว เอากุญแจมาจะไปแล้ว”
“ก็ถืออยู่ในมือไม่ใช่เหรอนั่นนะ เขินจนลืมละสิ”
“ฮึย ไปกันเถอะไอซ์”
พี่กันหันมาจับมือผมให้เดินตามไป ที่จริงมันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับผมนะ ปกติผมก็จับมือกับเกรซตลอด แต่ในครั้งนี้มันมีอะไรบ้างอย่างไม่เหมือนเดิม หัวใจผมมันเต้นแปลก ๆ ไม่รู้มันเป็นยังไง
“.........................” ผมตัดสินใจหยุดเดินขืนตัวเอาไว้ ไม่ให้เดินตาม
“หยุดทำไมอ่ะ ไอซ์”
“ปล่อยมือผมเถอะ พี่กัน”
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ งั้นก็ขอโทษด้วยแล้วกันนะ” พี่กันพูดด้วยสีหน้าเศร้าก่อนจะปล่อยมือผม แล้วหันหลังให้ผมแล้วเดินต่อไป
อะไร อะไรกัน ไอ้ความรู้สึกโหวง โหวง นี่มันคืออะไร ทำไมละทั้ง ๆ ที่มันก้ไม่ใช่อะไรที่แปลกสักหน่อย แล้วไอ้ความรู้สึกที่เหมือนกับเสียใจนี่มันคืออะไร ทั้ง ๆ ที่เป็นการหันหลังเดินไปตามปกติ แต่รู้สึกราวกับว่าไกลเอามาก ๆ ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป.....
“พี่กัน รอผมด้วยสิพี่ จะเดินหนีมาทำไมเนี่ย”
“พี่ไม่ได้หนีซักหน่อย พี่ก็แค่เดินมาตามปกติ”
“พี่ประชดผมอยู่”
“เปล่าซักหน่อย พี่เปล่าประชดนายนะ นายอยากเดินคนเดียวไม่ใช่เหรอ พี่ก็แค่ทำตามที่นายต้องการก็แค่นั้น”
“นั้นไง พี่ประชดผมจริง ๆ ด้วย ผมไม่ได้บอกพี่ซักหน่อยว่าผมอยากจะเดินคนเดียว ผมแค่ไม่อยากโดนพี่ลากให้เดินตามไปด้วยก็แค่นั้น”
“แล้วมันต่างกันตรงไหนเล่า”
“ต่างกันตรงที่ผมอยากจะเดินจับมือเคียงข้างกับพี่ไปต่างหาก”
“แลวก็ไม่บอกมาตั้งแต่แรก งั้นเอามือมาสิจะได้รีบไปกันต่อ เดี๊ยวนายอดเรียนวันนี้ พี่ไม่คืนตังค์ให้นะขอบอก”
“งกอ่ะพี่”
“ช่วยไม่ได้นี่นา...ของอย่างนี้มันไม่เข้าใครออกใคร เอ้า! ส่งมือมาเร็ว ๆ”
“ครับ ๆ”
“เฮ้ ๆ ไอซ์เดี๊ยวดูนั่นสิรุ้งสวยเนอะ”
“รุ้งที่เกิดหลังฝนมันก็ต้องสวยอยู่แล้ว เพราะมันมาช่วยสร้างสีสันให้กับฟ้าที่เคยมืดหม่นก่อนฝนตก ให้สดใสขึ้นเพื่อรับกับฟ้าที่สดใส”
“โฮ้ย...โครตปรัชญาอ่ะ ไปกันเถอะ จับมือไว้แล้วไปด้วยกัน ทางที่เรา....”
เฮ้อ...มีความสุขยังไงก็ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้สึกมันอิ่มเอิมใจไปหมด ใครมาว่าผมตอนนี้ผมก็คงไม่โกรธ อย่าบอกนะว่าผมจะชอบพี่กันเข้าแล้ว ไม่จริงหรอกมั้งในเมื่อผมก็มีแฟนอยู่แล้วนี่ ผมยังรักแฟนผมอยู่ (ใช่ไหม)
.........................................................................................................................................................
ปล.ไรเตอร์ไม่รู้ว่ามันยาวขึ้นรึยัง ยาวไปไหม รึพอดีหว้า... ช่างมันเถอะ
ปล2.เห็นเม้นตอนที่แล้ว แล้วทำให้รู้สึกถึงช่วงแรก ๆ ที่แต่งเรื่องนี้ ทำให้ย้อนถึงวันนั้น เฮ้อ...ผ่านมานานแล้วเหมือนกันนะเนี่ย
ปล.สุดท้าย อ่านแล้วเม้นเป็นการให้กำลังใจไรเตอรืในการแต่งต่อนะจ๊ะ
ความคิดเห็น