คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : สัญญา & อีกหนึ่งคนต้องสงสัย
ดีจ้ารีดเดอร์ทุกคนไรเตอร์คิดถึงมากมายเลยอ่ะ ตัวเองหายไปนาน ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามและให้กำลังใจกันอยู่
มาตอบเม้นกันดีกว่าเนอะขอตอบตอนที่เป็น คืบแคลงใจ นะจ๊ะ
ซันค่ะ^_^ : .ให้ริทนอยด์บ่อย ๆ คนอื่นก็อดนะสิ ยิ่งตอนนี้ต้องหาตอนให้หนูไอซ์กับพี่โต และพี่เก่งลงอยู่ด้วย
Gaisher : พี่เซนของอิไรเตอร์ดโหดขนาดนั้นเชียว (ไรเตอร์ ไรเตอร์รักกันไม่ใช่เหรอทำไมมาบอกเซนของไรเตอร์ล่ะ : กัน)
PuPPy_LoVe : ขอโทษจริง ๆ ที่ไม่ได้มาต่อให้ไว ๆ ด้วยเหตุผลนานาที่ไม่สามารถมาอัพได้ที่ได้บอกไปแล้ว อีกเรื่องเข้าไปดูห้องที่ปั๊บเปิดเอาไว้แล้วมันสุดยอดมาก ชอบรูป ไอซ์กัน สองคนนี้เค้าเป๊ะกันจริง
❤ GÜNNN' : ประกาศตัวมากเลยอ่ะว่าเชียร์คู่ไหนอยู่ เชียร์ กันริท ใช่ไหม แต่อ่านจะต้องทำใจนิดหนึ่ง เพราะเรื่องนี้พี่ริทของเราต้อง เมะ สักนิดหนึ่งเพื่อให้เข้าคอนเซ๊ป ออกัน
คุณหนูเต้าหู้ : พี่กันไม่ได้อ่อยนะจ๊ะ พี่กันเข้าแค่ปลอบให้หายคิดถึงบ้านเฉย ๆ ส่วนเรื่องที่พี่เวนเป้นคนดีแล้วเดี๊ยวไม่ทันกินก็ต้องคอยดูกันต่อไป เราเคยเตือนท่านแล้วว่าฟิคเรื่องนี้คาดเดาไม่ได้ เพราะไรเตอร์มันแต่งสดไปเรื่อย ตอนแรกกะให้มันสั้น ๆ ด้วยไหงมันยาวงี้ก็ไม่รู้ไม่มีทีท่าจะจบสักที
SuJu_Only 13 : พี่ริทเค้าเปล่าฉวยโอกาสนะจ๊ะ แค่โอกาสมันลอยมาเลยต้องคว้าไว้
ayahimeko : พี่กันเค้าเนื้อหอมมานานแล้วจ้า ขอบคุณที่เม้นให้กำลังใจกันนะจ๊ะ
LittlêMemorÿ™ : โอ้...ไรเตอร์ไม่รู้หรอกว่าใครจะเป็นผู้โชคดีได้ลวนลามพี่กันเป็นคนต่อไป // ริทกันเค้ามีกันแค่สองอย่างค่ะ ดีกันก้ดีสุดขั้ว ไม่งั้นก็กัดกันไปเรื่อย แต่ก็น่ารักใช่ไหม
jinmeaw : พี่กันของเราร้ายเดียงสาค่ะ ถ้าจำไอ้ตอนที่มีไข่สีประหลาดได้จะรู้ที่มาของคำว่าร้ายจากนายคนนี้ ส่วนที่ว่าพี่กันสู้ริทไม่ได้จริง ๆ นะเหรอนั้น ทุกคนที่อ่านอาจจะลืมกันไปแล้วรึเปล่าว่าพี่กันใส่เฝือกที่มืออยู่ยังไม่ได้ถอดนะจ๊ะ ของไอซ์ด้วย
ม่านทราย : เค้าไม่ได้แอบหวานกันนะจ๊ะ เพียงแต่ว่านาน ๆ ทีจะหวานกันสักครั้งเท่านั้นเอง
Yim_imazawa : การรอดจากน้ำมือเมะทั้งหลายนั้นอาจไม่ใช่เรื่องยากของนายกันเราก็ได้นะจ๊ะ ฟิคเรื่องนี้มันคาดเดาไม่ได้นะอย่าลืม
hi..bird : ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณก่อนที่ตามอ่านทุกตอนแล้วเม้นให้ทุกตอนนะจ๊ะ ส่วนเรื่องที่ว่าพพี่ริทเมะได้ขนาดนี้นั้นเพราะไรเตอร์อยากให้รีดเดอร์เชื่อกันบ้างว่าอย่างริทก้เมะได้ เห็นริทเคะมาเยอะแล้ว
kibgun : ไรเตอร์เสียดายหมอนอ่ะ อยากจิกมันมากนะเดี๊ยวมันขาด
--i[ce]Namz.# : ) : แม้จะพึ่งอ่านตอนแรกไรเตอร์คนนี้ก็จะขอพูดถึงขอคุณที่เม้นให้นะจ๊ะ
............................................................................................................................................................................................................
{ GUN : TALK }
เฮ้อ...เช้าวันเสาร์อย่างนี้แต่กลับต้องมาตื่นเช้ามันเป็นอะไรที่ช่างน่าเบื่อจริง ๆ เลย แถมวันนี้มีฝนตกตอนเช้าทำให้บรรยากาศน่านอนเข้าไปอีก โอ๊ย... อย่าไปพูดถึงมันเลย ถ้าไม่ติดว่าต้องไปสอนไอซ์เนี่ยคนอย่างน้องกันไม่มีทางตื่นหรอกครับ จะตื่นก็โน่นแหละตอนที่เซนนี่คุงมาปลุกให้ไปดูโคนันนั่นแหละครับ
“เซนนี่คุงจ้า เช้านี้มีอะไรให้กินบ้าง เดี๊ยวต้องไปสอนไอซ์แล้วอ่ะ หิวมากมาย”
“มีข้าวต้มกุ้งกับ breakfast ครับ จะเอาอะไรดีครับ นายน้อย”
“เอาข้าวต้มกุ้งแล้วกันฮะ เซนนี่คุง”
“นี่ครับนายน้อย ข้าวต้มกุ้งที่อยากรับประทานครับ” เซนเดินมาพร้อมกับชามกระเบื้องสีขาวใบโต
“ขอบคุณครับ เซนนี่คุง”
“อืม ไม่เป็นไร ว่าแต่เมื่อไรเราสองคนจะเลิกเล่นเลียนแบบตัวการ์ตูนกันล่ะเนี่ย” เซนถามในขณะที่ลากเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามออกมานั่ง
“ทำไมอ่ะ ไม่ชอบเหรอ?”
“เปล่าหรอก แค่อยากรู้ว่าเมื่อไรแค่นั้นเองเพราะเราสองคนคงไม่เล่นกันไปตลอดชีวิตกันหรอกใช่ไหม? 555+...”
“แต่ถ้ามันเป็นงั้นได้กันก็อยากได้นะ ก็กันอยากอยู่กับเซนไปตลอดนี่นา เซนอ่ะดีกับกันทุกอย่างเลย กันน่ะ รู้สึกได้ว่าทุกความรู้สึกของกันนะเซนรับรู้ได้”
“งั้นเหรอ แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะคนที่จะอยู่ด้วยกันไปกับกันได้ขนาดนั้นก็ต้องเป็นคนที่กันรัก”
“เซนก็เป็นคนที่กันรักนะ!!!”
“มันก็ใช่ แต่คนที่กันรักในที่นี้ที่เซนหมายถึงนะคือคนที่กันจะเลือกมาเดินเคียงข้างไปตลอด ส่วนเซนนะก็เป็นคนที่คอยดูกันอยู่ห่าง ๆ ไง”
“ไม่เข้าใจอ่ะ ก็กันบอกว่ากันอยากอยู่กับเซนไปตลอดแล้วมันต่างจากคนรักที่เซนพูดตรงไหนอ่ะ ก็กันเลือกเซนแล้วนี่นา”
“อย่าเพิ่งพูดอย่างนั้นเลยกัน เอาไว้สักวันหนึ่งกันจะเข้าใจในสิ่งที่เซนพูดเอง”
“งั้นเอางี้ได้ไหม เรามาทำสัญญากันแบบในการ์ตูนก็ได้ เราจะได้ไม่ต้องพรากจากกัน จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปไง เอาที่ตาเหมือนในการ์ตูนเลยนะ”
“รีบ ๆ กินข้าวไปเถอะ ไหนบอกหิวไง”
“เซนอย่ามาเปลี่ยนเรื่องสิ มาทำสัญญากันก่อนวะดี ๆ” ชอบเชไฉไปเรื่อยเลยเซนเนี่ย
“เอาไว้ก่อนเถอะ รีบ ๆ กินเข้าสิหรือว่าวันนี้ฝีมือเซนไม่อร่อยห๊า...”
“ไม่ใช่ อาหารนะมันอร่อย แต่กันจะเอาสัญญาน่ะ ถ้าไม่ได้ไม่กินต่อจริง ๆ ด้วยเอ้า” ไม่กินจริง ๆ นะ เพราะถ้ายังไงก็ออกไปข้างนอกอยู่แล้วไปตายเอาดาบหน้าก็ได้ถึงแม้ว่าจะต้องทนหิวซักหน่อยก็ตาม
{ ZEN : TALK }
เฮ้อ...กันนะกัน ชอบทำอะไรให้เซนคิดหนัก คิดไปไกล คิดเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย รอบนี้ก็เหมือนกันถ้าไม่ทำให้ก็จะไม่ยอมกินข้าว ถ้าทำก็ถือว่าตัวเองฉวยโอกาสในการเอาเรื่องนี้มาอ้าง แม้ว่าโอกาสนั้นจะเป็นโอกาสที่เราเฝ้ารอและอาจมาเพียงครั้งเดียวเท่านั้นก็ตาม จะทำไงดีล่ะเนี่ย
“เอ้า! งั้นหลับตาลงก่อนสิกัน”
“อืม ในที่สุดก็ยอมทำสินะ อ่ะ...”
กันหลับตาลงพริ้มใบหน้าที่ถึงแม้จะหลับตาอยู่ก้รู้ว่าสุขอย่างนี้อยากจะเอาไว้ดูนาน ๆ ยังไงก็ขอฉวยโอกาสคิดเข้าข้างตัวเองหน่อยแล้วกันในตอนนี้ ถึงแม้วันข้างหน้ามันอาจจะไม่ใช่อย่างนี้ แต่อย่างน้อยวันนี้เราก็อยู่ด้วยกัน
ผมลุกจากเก้าอี้เดินไปหากันที่ข้างเก้าอี้ที่เค้านั่ง ผมค่อย ๆ โน้มตัวลงไปหาเค้าเรื่อย ๆ มือข้างหนึ่งจับพนักพิงเก้าอี้ตัวที่กันนั่ง อีกข้างจับไปที่ฝั่งตรงข้ามบริเวณมุมของที่นั่งข้าง ๆ ขาของกัน จากนั้นก็ค่อย ๆ เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ ๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ กลิ่นตัวหอม ๆ ที่มาจากสบู่และแป้งที่กันใช้ประจำ ค่อย ๆ เลือนริมฝีปากไปบริเวณเปลือกตาด้านซ้าย ผมไม่รู้หรอกว่าการ์ตูนที่กันอ่านมีสัญญาที่เปลือกตาด้านไหน แต่ที่ผมเลือกด้านซ้าย เพราะมันจะได้ตรงกับหัวใจ ผมค่อย ๆ บรรจงประทับริมฝีปากลงบริเวณเปลือกตาซ้ายนั้นที่ผมตั้งใจไว้แต่ต้น ประทับอยู่อย่างนั้นเป็นเวลานาน จนแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกได้เลยว่านานขนาดนี้กันคงต้องรู้แน่เลยว่าเขาคิดยังไงกับกัน พอคิดได้แค่นั้นจึงรีบผละจากเปลือกตานั้นและตัวของเจ้าของกับมานั่งที่ดังเดิม
“ก็แค่นี้แหละ เท่านี้เราสองคนก็คงจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วสินะ เอาทุกคนมาอยู่ด้วยกันด้วยเนอะเซนเหอะ แต่ไม่ทำอย่างนี้แล้ว เดี๊ยวเปลืองตัวแย่”
“อืม รีบ ๆ กินไปเถอะ สัญญากันไว้แล้วน้าว่าจะกินให้หมด”
“ครับผม” และหลังจากนั้นเราก็หัวเราะด้วยกัน มันมีความสุขมาก มีความสุขสุด ๆ ผมคงจจะจำวันนี้ไปตลอดอย่างแน่นอน จะจำว่าอย่างน้อยเราเคยรักผู้ชายคนนี้ กัน
{ KENG : TALK }
วันนี้ผมมาหากันแต่เช้าเพื่อที่จะมาเตือนให้เขาไปถอดเฝือกที่มือออก ผมก็เจอเจ้าเค-ทริกซ์นอนอยู่หน้าประตู มันคงออกมาเล่นแล้วเข้าบ้านไม่ได้เพราะประตูปิดแน่เลย ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วก้อุ้มมันเข้าบ้านไปด้วยแล้วกัน
“มา ๆ เค-ทริกซ์เดี๊ยวพาเข้าบ้าน จะเข้าไหม?”
“โฮ่ง โฮ่ง... (เข้าครับ ขอบคุณฮะ)”
หลังจากที่เอาเจ้าเค-ทริกซ์มาไว้ในอ้อมกอดได้แล้ว ผมก็ได้ถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านโดยไม่ได้ขออนุญาติ และนั้นมันก็ทำให้ผมรู้สึกว่าผมคิดผิดที่เข้ามาแบบนี้ ภาพที่ผมเห็นตอนนี้มันเป็นภาพที่เซนจูบเปลือกตาของกันอยู่ มันมีบางสิ่งบางอย่างได้กระซิบบอกผมว่า เซนนะรักกัน อยู่ แต่อีกใจหนึ่งมันก็บอกว่า ไม่ใช่หรอกเค้าสองคนเป็นเพื่อนกัน แถมที่เซนทำไปคงเพราะอยากให้กันยอมกินข้าวสินะ ฟังจากบทสนทนาแล้วมันควรจะเป็นอยากนั้น
“โฮ่ง... โฮ่ง... (เจ้านายทำอะไรอ่ะ ผมเห็นนะ พี่เก่งด้วย)” เฮ้ย!!! ไอ้เค-ทริกซ์โดดไปอย่างนั้นเข้าก็รู้สิโว้ยว่าฉันมานานแล้ว
“ว่าไง เจ้าเค-ทริกซ์ไปเล่นไหนมาเนี่ยห๊า... เอ้า! พี่เก่งมานานแล้วเหรอ”
“พึ่งมานะกัน”
“งั้นเหรอ มานั่งก่อนสิฮะ น้องกันกำลังกินข้าวพอดีกินด้วยกันไหมฮะ”
“ไม่เอาอ่ะ พี่กินมาแล้ว”
“หวัดดีครับ พี่เก่ง”
“อืม หวัดดีเซน”
“ว่าแต่พี่เก่งมาวันนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“นั่นสิ พี่เก่งมามีอะไรเปล่า มาแต่เช้าอีกต่างหาก”
“ก็จะมาเตือนเรานั่นแหละเจ้ากันว่าวันนี้คุณหมอเค้านัดถอดเฝือกที่มือแล้ว จำได้ไหมเหอะเนี่ยเรา”
“เออ จริงด้วยเกือบลืมไปเลยแฮะ”
“ให้มันได้งี้สิกัน ดีนะที่พี่เก่งเค้ามาเตือน ไม่งั้นได้อยู่กับเฝือกไปจนตายแน่”
“เวอร์ซะไม่มีอ่ะเซน ไม่เอาและ ไม่พูดกับเซนแล้วไปสอนไอซ์ดีกว่า”
“มาเดี๊ยวพี่ไปส่งให้ป่ะกัน”
“ดีเหมือนกัน กำลังขี้เกียจขับพอดีเลยพี่เก่ง”
...................................................................................................................................................................................................
ปล.มันอาจจะสั้นไปสักนิดหนึ่งเพราะอะไรหลาย ๆ อย่างมันยังไม่ลงตัวเท่าที่ควร
ปล2.เดี๊ยวจะปิดโหวตวันศุกร์หน้าสำหรับโพลเลือกคู่แล้วเริ่มลงตอนแรกของคู่ที่ได้รับการโหวตมากทีสุด
ปล.สุดท้าย มีคนบอกดีใจที่ไรเตอร์หายป่วยแล้ว ไรเตอร์ก็อยากจะดีใขด้วยคนอ่ะนะ แต่ที่หายมันยังไม่หายขาดนะสิ เป้นคนแพร่ให้เพื่อนในห้อง คนอื่นหายหมดแล้ว เหลือไรเตอร์คนเดียว
อย่าลืมนะจ๊ะเม้นสักนิดเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์
ความคิดเห็น