ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2
‘เป็นผ.อริๆหรอะ!?’ นัเรียนนนึถามึ้นอนที่ันำลัเินอยู่ ือ...มันมีเ็นัเรียนเินามมาเป็นโยเลยอะ!!!
“ริ่ะ”
‘ยัไม่บรรลุนิิภาวะเาให้ใบอนุาิแล้วหรอะ!?’
“บารมีอเินมันมีมาว่าระเบียบอีนะะนัเรียน!” ันพูพร้อมสะบัผม
‘รี๊!!! ผ.อเท่อะแ!!!!’
‘เี่ย!!! ผ.อแม้โรสเปเลยว่ะ!’
‘แม่อลููัๆ’
และมามายำมเยและุบิบ
ผ่านไป1เือน
‘ผ.อะ ท่าน้าวับพวเรานะะ!!’
‘ผมทาน้วย!!!’
“ไ้สิ! ผ.อะไ้สนิทับพวเธอ”
‘ผ.อเยเรียนที่โรเรอฟริมั้ยะ?’
นัเรียนนหนึ่ถามึ้น
“อืม! ผ.อเยเรียน....แ่โรเรียนแบบนั้นผ.อไม่่อยสบอารมเท่าไหร่นะ”
‘ริ่ะ!!! หนูเยไปเรียนอยู่2ปี ประธานนัเรียนเห็นแ่ัวมาๆ่ะ สั่ไล่นัเรียนออหลายนมา!!! อาาร็สอมาราน’
ประธานนัเรียนที่ว่าือไอ้พระเอสินะ แหม...
ผ่านไป3ปี
[ผู้อำนวยารรับ....นอทาโรเรียนโรเรอฟมาหารับ]
“ว่าไนะ!!!!!” ันใเสียัในห้อเรียนนอาารที่สอนใ “ผ.อมีอะไรรึป่าวะ!?”
“ไม่ๆ เี๋ยวันมาสอน่อไป”
และัน็เินออมาาห้อเรียน....มีอะไรนะ!!! ทำไม้อมาหาถึถิ่นแบบนี้ “อ้าว!! ผ.อรับเที่ยนี้ผ.อว่าะมาทาน้าวับพวผมมั้ยรับ?” รี๊!!!! บาสนัเรียนสุหล่อนโปรอัน หล่อทั้แ๊เลยเว้ย!!!!
“แน่นอนสิ๊ะ!! ผ.อะพลาทาน้าวับพวเธอไ้ไ!!!” ันอบพลาับแ้มัวเอและ็ุยับพวเาสัหน่อย เพราะเหมือนพวเาะถูใันเรื่อวามสวยอยู่มา(มั่นมา)
“ผู้อำนวยารรับ.........” เสียทุ้มและไอเย็นที่อยู่้านหลัทำให้ันสะุ้...ลืมไป้อไปุยเรื่อานนี่....“วะ..ว่าไ๊ะวิเอร์?” ันหันไปเสียสั่นๆและ็โนลามา...“บาส!!! อนเที่ยโทรหาผ.อนะ!!!!”
“ะ..รับ!!!” บาสานรับ นัเรียนนโปรอผ.อ!!!!!
‘ไหนล่ะ ผ.ออุ’
‘ผู้อำนวยารำลัเ้ามารับ’ เสียอวิเอร์อบผู้อำนวยารอโรเรอฟ....วา้าเหมือนเิม! หึ
ึ่!!!!!!
“!!!!! ไหนผ.อ ันเห็นแ่เ็นเียว!?” เาพูพอันมอ็เห็นัวเอยืนอยู่้านหลัอผ.อโรเรียนโรเรอฟ
“ลอเล็้า!!!! เธอมาทำอะไรที่นี่!?” พวเาใมา(มั้) ที่เห็นัน ไม่ใ่ผี่ะ!!!! ฮัลโหล!?
“็....โรเรียนันะให้อยู่บ้านอย่าเียว็ไม่ไ้ป่ะ?” ันพูพร้อมนั่ลบนเ้าอี้ทำาน พวเา็เบิาว้า
“ว่าแ่....นัเรียนอุับุมีธุระอะไรับโรเรียนันหรอ?” ันถามพร้อมี้ามำพู
“ันะัานีฬาระับมิ...ะให้โรเรียนเธอเ้าร่วม้วยสนใมั้ย?” เาพูให้อ่อนโยนึ้น “ี!!!! โรเรียนันไม่มีิรรมนานแ่ไหนแล้วนะ?” ันพูพร้อมับลุึ้น
“ผู้อำนวยารรับ...เมื่อสามวัน่อนท่านผึ้ัทริปเที่ยวให้นัเรียนผ่อนลายไปนะรับ!”
่ะ...โรเรียนอันมีิรรมสัปาห์ละสอรั้...
“แ่!!! นี่มัน่าโรเรียนนะวิเอร์!!!!” ันพูวิเอร์็ถอนหายใ “ล่ะ! แ่....เรื่อ่าใ้่าย่าฝ่าย่าออนะะ! สนามโรเรียนันยินี้อนรับ!” แม้นัเรียนะน้อยว่าแ่ใ่ว่าโรเรียนะเล็ว่านะะ!
“ั้นผม้อให้นัเรียนผมพัทาน้าวที่นี่นะรับเพราะว่าถ้าลับไปโรเรียนไม่มีเวลาทาน” ัน็พยัหน้าและเินออไป่อนะมีสายเ้า [ผ.อรับ...รออยู่นะรับ] บาส!!!!! รี๊!!!! บันทึเบอร์ไว้!!!!!
“แน่นอนผ.อะรีบไป” ันพูและวาสาย่อนระโโลเ้น พอหันมาอีที....“ผู้อำนวยารรับ....รัษามารยาท้วยรับ” ผ.ออโทษ
“ไม่รู้ทาไปโรอาหารใ่มั้ย...ามผ.อ เอ้ย!!! ามันมา” ไม่อยาะเรียัวเอว่าผ.อ่อหน้าพวเาสัเท่าไหร่ “ไม่อยาะเื่อนะะว่าลอเล็้าะมาเป็นผ.อไ้!?” ยัยนาเอพู “ทุอย่าอยู่เหนือวามาหมายเสอม่ะ” ันพู
“ผ.อะ!!!!! พวเราามหาั้นาน!!!! แล้ว...ยัยเบอะนี่ใระ!?” นี่ือลุ่มฝอยอันเอ นพวนี้อยเป็นหูเป็นาให้ลอ “อย่ามาว่าอลิว่ายัยเบอะนะ!!!” เพื่อนสาวออลิแย้ึ้น...ทำัวเหมือนเ็สาวโลลิ..น่ารัมามั้!?
“อุ๊ป!!!! ฮ่าๆๆๆ” ันลั้นหัวเราะแ่พวที่เหลือ่าพาันหัวเราะนอีฝั่มอ้อน “ิว่าสวยน่ารัมาหรอ!? ๊าย!!! เ๊ยเย!” โรสพู...โรสือาเม้าท์ที่ทันสมัยที่สุ บ้านรวยสวยแ่ไม่เท่าผ.อนะะ “ยัยนี่!!!!” เพื่อนอพระเอนนี้เอ่อ.....อ่อ!!!! ลอย!!! พุ่ัวมาบีบอโรส เี่ย!!!! ล้าทำนัเรียนูหรอวะ!?
“อย่าแะ้อนัเรียนอันลอย!!!!” ันับแนลอยและมอ้อนใส่แ่ฝั่นั้นไม่สนใผลัันออแ่โีมีวิระบุรุษี่ม้าาวมา่วย
“มึะทำไรผ.อ!!!!!” รี๊!!! บอม!!!! ใละลายนนี้็นัเรียนนโปรเหมือนัน! “ผ.อเป็นไรมามั้ยรับ!?” บอมถาม เป็น่ะ! เป็นมา้วย “ผ.อไม่เป็นไร!” ันอบพราลุึ้น
“ผ.อรับ!!!!!! บอม!!! ที่เี่ยไรันวะ!?” บาสที่ผึ้มาถึพร้อมลุ่มเพื่อนถาม “็ไอ้หัวแนั้นน่ะ!!!! มันผลัผ.อเือบล้ม!!! ีนะที่บอมมา่วยไว้ทัน!” พอพูบพวนั้น็มอ้อนลอยทันที ‘เป็นเ-ี้ยไรวะ!’
‘สัสทำร้ายผ.อู!’
‘แม้วอนื้อโลศพว่ะ’
ลุ่มบาสมีประมา8-9น ็สบภำ่าทอใส่ลอยและลุ่มัวเอรัวๆ “มีปัหาอะไรับผ.อผมป่ะรับ?” บาสถาม
“ยัยหัวมพูมันมาว่าอลิ่อน!!!!” ลอยแย้ “แล้วมึทำผ.อทำไม?” บาสถามย้ำอีรั “ผ.อมึมาเสือเอ!!!!” ลอบพูทำให้ันึ้นมา!!!!!
“อ้าว!!! ถ้าเธอไม่ทำนัเรียนัน่อนันะไปยุ่หรอ!?” ันพู มันศูนย์!!!!!!! “เฮ้ย!!!! มึทำไรเพื่อนู!? ทำผ.อู้วย!?” บอมพูบ้าโอ๊ยพระเออผ.อ!!!
“ผ.อว่า....โรเรียนพวุวรสั่สอนเรื่อารวบุมอารมหน่อยแล้วล่ะนะ.....ถึโรเรียนอันะไม่ไ้ีเลิศแ่....นัเรียนอัน็ไม่ไ้หน้ามืามัวนาที่...ให้มารยาหิหลอเอาอะนะ!” ันพูลุ่มอโรส็หัวเราะ
“ไป่ะๆ นัเรียนวันนี้ผ.อเลี้ย้าว!!!”
‘รี๊!!!! ผ.อเปย์!!!!’
พวเายัามมาถึโรอาหารแ่เินน่ะะมีพอื้ออาหารโรเรียนันหรอ? 200อัพทุอย่าเลยนะบาอย่าเิน1,000้วย้ำ นัเรียนอที่นี่ะมีินมา เพราะผ.อะแทุนเือนละ20,000 พอีเินเหลือใ้อะนะ “นี่!!!! โรอาหารบ้าอะไร!!! อาหารารละ500ว่าบาท!?” ลูิเฟอร์ทุบโ๊ะและะอใส่....... “็...มันมีทอำผสมอยู่อะ...แ่านละ20บาทะถูไปมั้ย?” ันถามเา็หัวเสีย่อนบอมะพูว่า....“ไม่มีเินื้อหรอ? อ์าย?” บอมย้ำำว่าอ์าย....ฮ่าๆอ์ายถัแ!!!!!
“ันอยู่ับผ.อีว่า!!! ีนะที่ไม่ไปสมัเรียนที่นั่น!” โรสพูทุน็หัวเราะน้อยๆ “ันะไล่เธอออ!!!!!” ลูิเฟอร์พู มีสิทธิ์หรอ?
“ใรอนุาิ!? นี่ไม่ใ่โรเรียนอแ!!!!! นี่อผ.อ!?... ” โรสยืนึ้นเผิหน้า ทำให้ลูิเฟอร์โรธพอสมวร “ันเป็นอ์าย!!!! ันสั่เนรเทศเธอยัไ้เลย!?” เาพู...มั่นหน้ามั่นโหน
“ฮ่าๆ ” ทุนหัวเราะเสียัเ็นัเรียนอันที่ไ้ยินเหุาร็หลุำ “ไม่รู้หรอ!? ผ.ออพวเราื้อที่ินแถบนี้าประเทศนายั้แ่สามปี่อนแล้ว!!!!!!! แไม่มีสิทธิ์!”
พรึ่บ!!!!!!!
ันยืนึ้นโปรยเินใส่หน้าพวนั้น “อยามาใ่ป่ะ? อ่ะนี่เินเอาไปื้อ้าวินะนะ! ” และ็นั่ลทาน้าว่อ....ที่เามาโวยวายเพราะนาเอไม่มีเินื้อินล่ะสิ
“ผ.อรับ....วันนี้าบบ่ายมาเรียนับห้อผมนะรับ” บอมพู ือันะไปเรียนับห้อไหน็ไ้ามใไ “อืม! ไ้สิ”
Talk:ผ.อสายเปย์มาแล้วววววว
“ริ่ะ”
‘ยัไม่บรรลุนิิภาวะเาให้ใบอนุาิแล้วหรอะ!?’
“บารมีอเินมันมีมาว่าระเบียบอีนะะนัเรียน!” ันพูพร้อมสะบัผม
‘รี๊!!! ผ.อเท่อะแ!!!!’
‘เี่ย!!! ผ.อแม้โรสเปเลยว่ะ!’
‘แม่อลููัๆ’
และมามายำมเยและุบิบ
ผ่านไป1เือน
‘ผ.อะ ท่าน้าวับพวเรานะะ!!’
‘ผมทาน้วย!!!’
“ไ้สิ! ผ.อะไ้สนิทับพวเธอ”
‘ผ.อเยเรียนที่โรเรอฟริมั้ยะ?’
นัเรียนนหนึ่ถามึ้น
“อืม! ผ.อเยเรียน....แ่โรเรียนแบบนั้นผ.อไม่่อยสบอารมเท่าไหร่นะ”
‘ริ่ะ!!! หนูเยไปเรียนอยู่2ปี ประธานนัเรียนเห็นแ่ัวมาๆ่ะ สั่ไล่นัเรียนออหลายนมา!!! อาาร็สอมาราน’
ประธานนัเรียนที่ว่าือไอ้พระเอสินะ แหม...
ผ่านไป3ปี
[ผู้อำนวยารรับ....นอทาโรเรียนโรเรอฟมาหารับ]
“ว่าไนะ!!!!!” ันใเสียัในห้อเรียนนอาารที่สอนใ “ผ.อมีอะไรรึป่าวะ!?”
“ไม่ๆ เี๋ยวันมาสอน่อไป”
และัน็เินออมาาห้อเรียน....มีอะไรนะ!!! ทำไม้อมาหาถึถิ่นแบบนี้ “อ้าว!! ผ.อรับเที่ยนี้ผ.อว่าะมาทาน้าวับพวผมมั้ยรับ?” รี๊!!!! บาสนัเรียนสุหล่อนโปรอัน หล่อทั้แ๊เลยเว้ย!!!!
“แน่นอนสิ๊ะ!! ผ.อะพลาทาน้าวับพวเธอไ้ไ!!!” ันอบพลาับแ้มัวเอและ็ุยับพวเาสัหน่อย เพราะเหมือนพวเาะถูใันเรื่อวามสวยอยู่มา(มั่นมา)
“ผู้อำนวยารรับ.........” เสียทุ้มและไอเย็นที่อยู่้านหลัทำให้ันสะุ้...ลืมไป้อไปุยเรื่อานนี่....“วะ..ว่าไ๊ะวิเอร์?” ันหันไปเสียสั่นๆและ็โนลามา...“บาส!!! อนเที่ยโทรหาผ.อนะ!!!!”
“ะ..รับ!!!” บาสานรับ นัเรียนนโปรอผ.อ!!!!!
‘ไหนล่ะ ผ.ออุ’
‘ผู้อำนวยารำลัเ้ามารับ’ เสียอวิเอร์อบผู้อำนวยารอโรเรอฟ....วา้าเหมือนเิม! หึ
ึ่!!!!!!
“!!!!! ไหนผ.อ ันเห็นแ่เ็นเียว!?” เาพูพอันมอ็เห็นัวเอยืนอยู่้านหลัอผ.อโรเรียนโรเรอฟ
“ลอเล็้า!!!! เธอมาทำอะไรที่นี่!?” พวเาใมา(มั้) ที่เห็นัน ไม่ใ่ผี่ะ!!!! ฮัลโหล!?
“็....โรเรียนันะให้อยู่บ้านอย่าเียว็ไม่ไ้ป่ะ?” ันพูพร้อมนั่ลบนเ้าอี้ทำาน พวเา็เบิาว้า
“ว่าแ่....นัเรียนอุับุมีธุระอะไรับโรเรียนันหรอ?” ันถามพร้อมี้ามำพู
“ันะัานีฬาระับมิ...ะให้โรเรียนเธอเ้าร่วม้วยสนใมั้ย?” เาพูให้อ่อนโยนึ้น “ี!!!! โรเรียนันไม่มีิรรมนานแ่ไหนแล้วนะ?” ันพูพร้อมับลุึ้น
“ผู้อำนวยารรับ...เมื่อสามวัน่อนท่านผึ้ัทริปเที่ยวให้นัเรียนผ่อนลายไปนะรับ!”
่ะ...โรเรียนอันมีิรรมสัปาห์ละสอรั้...
“แ่!!! นี่มัน่าโรเรียนนะวิเอร์!!!!” ันพูวิเอร์็ถอนหายใ “ล่ะ! แ่....เรื่อ่าใ้่าย่าฝ่าย่าออนะะ! สนามโรเรียนันยินี้อนรับ!” แม้นัเรียนะน้อยว่าแ่ใ่ว่าโรเรียนะเล็ว่านะะ!
“ั้นผม้อให้นัเรียนผมพัทาน้าวที่นี่นะรับเพราะว่าถ้าลับไปโรเรียนไม่มีเวลาทาน” ัน็พยัหน้าและเินออไป่อนะมีสายเ้า [ผ.อรับ...รออยู่นะรับ] บาส!!!!! รี๊!!!! บันทึเบอร์ไว้!!!!!
“แน่นอนผ.อะรีบไป” ันพูและวาสาย่อนระโโลเ้น พอหันมาอีที....“ผู้อำนวยารรับ....รัษามารยาท้วยรับ” ผ.ออโทษ
“ไม่รู้ทาไปโรอาหารใ่มั้ย...ามผ.อ เอ้ย!!! ามันมา” ไม่อยาะเรียัวเอว่าผ.อ่อหน้าพวเาสัเท่าไหร่ “ไม่อยาะเื่อนะะว่าลอเล็้าะมาเป็นผ.อไ้!?” ยัยนาเอพู “ทุอย่าอยู่เหนือวามาหมายเสอม่ะ” ันพู
“ผ.อะ!!!!! พวเราามหาั้นาน!!!! แล้ว...ยัยเบอะนี่ใระ!?” นี่ือลุ่มฝอยอันเอ นพวนี้อยเป็นหูเป็นาให้ลอ “อย่ามาว่าอลิว่ายัยเบอะนะ!!!” เพื่อนสาวออลิแย้ึ้น...ทำัวเหมือนเ็สาวโลลิ..น่ารัมามั้!?
“อุ๊ป!!!! ฮ่าๆๆๆ” ันลั้นหัวเราะแ่พวที่เหลือ่าพาันหัวเราะนอีฝั่มอ้อน “ิว่าสวยน่ารัมาหรอ!? ๊าย!!! เ๊ยเย!” โรสพู...โรสือาเม้าท์ที่ทันสมัยที่สุ บ้านรวยสวยแ่ไม่เท่าผ.อนะะ “ยัยนี่!!!!” เพื่อนอพระเอนนี้เอ่อ.....อ่อ!!!! ลอย!!! พุ่ัวมาบีบอโรส เี่ย!!!! ล้าทำนัเรียนูหรอวะ!?
“อย่าแะ้อนัเรียนอันลอย!!!!” ันับแนลอยและมอ้อนใส่แ่ฝั่นั้นไม่สนใผลัันออแ่โีมีวิระบุรุษี่ม้าาวมา่วย
“มึะทำไรผ.อ!!!!!” รี๊!!! บอม!!!! ใละลายนนี้็นัเรียนนโปรเหมือนัน! “ผ.อเป็นไรมามั้ยรับ!?” บอมถาม เป็น่ะ! เป็นมา้วย “ผ.อไม่เป็นไร!” ันอบพราลุึ้น
“ผ.อรับ!!!!!! บอม!!! ที่เี่ยไรันวะ!?” บาสที่ผึ้มาถึพร้อมลุ่มเพื่อนถาม “็ไอ้หัวแนั้นน่ะ!!!! มันผลัผ.อเือบล้ม!!! ีนะที่บอมมา่วยไว้ทัน!” พอพูบพวนั้น็มอ้อนลอยทันที ‘เป็นเ-ี้ยไรวะ!’
‘สัสทำร้ายผ.อู!’
‘แม้วอนื้อโลศพว่ะ’
ลุ่มบาสมีประมา8-9น ็สบภำ่าทอใส่ลอยและลุ่มัวเอรัวๆ “มีปัหาอะไรับผ.อผมป่ะรับ?” บาสถาม
“ยัยหัวมพูมันมาว่าอลิ่อน!!!!” ลอยแย้ “แล้วมึทำผ.อทำไม?” บาสถามย้ำอีรั “ผ.อมึมาเสือเอ!!!!” ลอบพูทำให้ันึ้นมา!!!!!
“อ้าว!!! ถ้าเธอไม่ทำนัเรียนัน่อนันะไปยุ่หรอ!?” ันพู มันศูนย์!!!!!!! “เฮ้ย!!!! มึทำไรเพื่อนู!? ทำผ.อู้วย!?” บอมพูบ้าโอ๊ยพระเออผ.อ!!!
“ผ.อว่า....โรเรียนพวุวรสั่สอนเรื่อารวบุมอารมหน่อยแล้วล่ะนะ.....ถึโรเรียนอันะไม่ไ้ีเลิศแ่....นัเรียนอัน็ไม่ไ้หน้ามืามัวนาที่...ให้มารยาหิหลอเอาอะนะ!” ันพูลุ่มอโรส็หัวเราะ
“ไป่ะๆ นัเรียนวันนี้ผ.อเลี้ย้าว!!!”
‘รี๊!!!! ผ.อเปย์!!!!’
พวเายัามมาถึโรอาหารแ่เินน่ะะมีพอื้ออาหารโรเรียนันหรอ? 200อัพทุอย่าเลยนะบาอย่าเิน1,000้วย้ำ นัเรียนอที่นี่ะมีินมา เพราะผ.อะแทุนเือนละ20,000 พอีเินเหลือใ้อะนะ “นี่!!!! โรอาหารบ้าอะไร!!! อาหารารละ500ว่าบาท!?” ลูิเฟอร์ทุบโ๊ะและะอใส่....... “็...มันมีทอำผสมอยู่อะ...แ่านละ20บาทะถูไปมั้ย?” ันถามเา็หัวเสีย่อนบอมะพูว่า....“ไม่มีเินื้อหรอ? อ์าย?” บอมย้ำำว่าอ์าย....ฮ่าๆอ์ายถัแ!!!!!
“ันอยู่ับผ.อีว่า!!! ีนะที่ไม่ไปสมัเรียนที่นั่น!” โรสพูทุน็หัวเราะน้อยๆ “ันะไล่เธอออ!!!!!” ลูิเฟอร์พู มีสิทธิ์หรอ?
“ใรอนุาิ!? นี่ไม่ใ่โรเรียนอแ!!!!! นี่อผ.อ!?... ” โรสยืนึ้นเผิหน้า ทำให้ลูิเฟอร์โรธพอสมวร “ันเป็นอ์าย!!!! ันสั่เนรเทศเธอยัไ้เลย!?” เาพู...มั่นหน้ามั่นโหน
“ฮ่าๆ ” ทุนหัวเราะเสียัเ็นัเรียนอันที่ไ้ยินเหุาร็หลุำ “ไม่รู้หรอ!? ผ.ออพวเราื้อที่ินแถบนี้าประเทศนายั้แ่สามปี่อนแล้ว!!!!!!! แไม่มีสิทธิ์!”
พรึ่บ!!!!!!!
ันยืนึ้นโปรยเินใส่หน้าพวนั้น “อยามาใ่ป่ะ? อ่ะนี่เินเอาไปื้อ้าวินะนะ! ” และ็นั่ลทาน้าว่อ....ที่เามาโวยวายเพราะนาเอไม่มีเินื้อินล่ะสิ
“ผ.อรับ....วันนี้าบบ่ายมาเรียนับห้อผมนะรับ” บอมพู ือันะไปเรียนับห้อไหน็ไ้ามใไ “อืม! ไ้สิ”
Talk:ผ.อสายเปย์มาแล้วววววว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น