ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Conan x OC สวัสดีโลกโคนัน :) Hello

    ลำดับตอนที่ #15 : สวัสดีโลกโคนัน :) Hello:ก้าวแรกของอันดับที่ยี่สิบ

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.36K
      237
      7 ธ.ค. 63




    " ถอดชุด "


    " เจ้าสมองเพี้ยนแล้วรึไงกัน "   เสียงทุ้มกล่าวออกมาด้วยความตระหนกต่อหน้าร่างเพรียวบางของหญิงสาวเรือนผมสีขาว


    ยูกิกรอกตามองบนกับสีหน้าท่าทางของร่างแกร่งที่แสดงออกมาเสมือนเห็นสิ่งแปลกปลอมหรือสิ่งผิดปกติบนตัวเธอเสียอย่างงั้นนาน


    ให้ตายสิ นี่เธอมายืนรอชุดของพระเจ้านั่นตั้งแต่กลับจากโรงเรียนเรียวเทย์  จนตอนนี้เกือบห้าโมงเย็นแล้ว


    รีบๆถอดมาสักทีสิโว๊ย!!!


    " ปกติทุกอย่างย่ะ "


    " ไม่มีสตรีใดที่สั่งให้ผู้ชายแก้ผ้าต่อหน้าแล้วนับว่าเป็นเรื่องปกติหรอกนะ "


    " แล้วใครบอกให้คุณถอดตรงนี้กันล่ะ ห้องน้ำอยู่ตรงนู้นนนน "   ฉันพูดพร้อมยื่นหน้าไปทางห้องน้ำที่อยู่ตรงมุมห้องนอนของมิคาเอลในตอนนี้


    " แล้วทำไม ข้าถึงต้องทำตามคำสั่งของเจ้า "  อีกฝ่ายพูดกวนประสาทร่างบาง


    เส้นเลือดที่ขมับปูดขึ้นมาทันทีอย่างเห็นได้ชัดหลังสิ้นประโยคของมิคาเอล   ยูกิเผยอยิ้มอย่างอำมหิตขณะหักข้อนิ้วไปพรางก่อนจะกล่าวว่า


    " เพราะตอนนี้ชีวิตคุณขึ้นอยู่กับฉัน ถ้ายังไม่อยากกลายเป็นพระเจ้าข้างถนน ก็กรุณาถอดชุดให้ฉันเอาไปเข้าเครื่องได้แล้ว "  พร้อมส่งเสียงหัวเราะแห้งๆออกไประหว่างตีไหล่ฝั่งซ้ายของมิคาเอล


    ไม่รีรอประโยคอีกต่อไป   ร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเหลื่อมอัญมณีก็ลุกขึ้นเดินถือผ้าขนหนูสีขาวสะอาดเข้าห้องน้ำทันที   ตามด้วยเสียงประตูที่ถูกปิดดังปัง!


    " เร็วๆเข้าล่ะ เพราะวันนี้ฉันต้องพาคุณไปซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างอีก อย่าลืมนะ!! "


    " อืม "


    ได้ยินดังนั้นรอยยิ้มแห่งชัยชนะก็ถูกคลี่ประดับบนใบหน้าฉันทันที  เตียงนอนขนาดหกฟุตยุบลงไปตามร่างของฉันที่ขึ้นไปนอนแผ่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการถกเถียงกับมิคาเอลเป็นเวลานาน


    ตั้งแต่ที่เขาตกจากสวรรค์แล้วถือวิสาสะมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่  ความนับถือของฉันต่อพระเจ้าก็ดูลดน้อยลงทุกวัน


    ดูยังไงเจ้ามิคาเอลนั่นก็ดูเป็นคนขี้เกียจชัดๆ!


    " ไหนว่าเจ้ารีบยังไงล่ะแล้วมานอนบนเตียงข้าทำไม "


    " ก็อยากนอน เอางี้มั้ย เดี๋ยวฉันเอากุญแจรถให้แล้วคุณขับไปซื้อของที่ห้างเลยเป็นไง ถือซะว่าเป็นการเที่ยวโลกมนุษย์ครั้งแรกในรอบนี้ "  จากนั้นฉันก็พลิกตัวนอนหันหลังให้มิคาเอลหลังจากกล่าวจบ


    ชายหนุ่มเรือนผมสีทองส่ายหน้าด้วยความเอือมละอาพรางขยี้ผมจนยุ่งไม่เป็นทรงจากนั้นก็จัดการกระชากผ้าห่มออกจากร่างเด็กสาวบนเตียงนอนอย่างรวดเร็ว


    " เจ้าอย่าลืมสิ ว่าข้าพึ่งลงมาเมื่อวานนี้เอง "


    " คุณก็เคยลงมาหลายรอบแล้วหนิเพราะฉะนั้นก็ไปจัดการเอาเองซะ "   ฉันบิดขี้เกียจพร้อมหาววอดเป็นท่าทางประกอบแล้วลุกขึ้นดึงผ้าห่มจากกำมือของร่างสูง


    โอเค   ฉันว่าตัวเองก็เป็นตัวขี้เกียจมากพอสมควร


    " ทุกครั้งที่ข้าลงมา ดวงวิญญาณเป็นเพศชายทั้งหมดและไม่ใช่ประเทศนี้ด้วยซ้ำ "


    ราวกับคอมพิวเตอร์ที่ประมวลผลอย่างรวดเร็ว  ยูกิลุกขึ้นจากเตียงนอนเต็มความสูง


    พร้อมคว้าเสื้อผ้าตัวโตบริเวณปลายเตียงแล้วเดินออกจากห้องที่มีร่างสูงของมิคาเอลหัวเราะไล่หลังอยู่ทันที


    " ได้โปรดท่านนิโคลัส ช่วยเริ่มภารกิจตอนนี้เลยได้มั้ย! "  ฉันพูดออกมาอย่างปลงๆระหว่างเดินเฉิบๆไปยังห้องนอนของมิคาเอล


    เมื่อประตูไม้บานโตถูกเปิดไปตามแรงกระทำ   นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลของเด็กสาวก็ปะทะเข้ากับร่างหนาของชายหนุ่มผมทองอย่างมิคาเอลที่กำลังนอนเท้าแขนไว้ที่หมอน   ในขณะที่ดวงตาคอยจับจ้องไปยังโทรทัศน์บนผนัง


    " ..... " 


    โอ้ว  ซิคแพ็ค  ช่างเป็นอาหารตาของวันนี้จริง


    ไม่ๆๆ อิไข่ตุ๋น เอ้ย อิยูกิ แกจะมาบ้าผู้ชายตอนนี้ไม่ได้นะ นั่นพระเจ้าเลยนะ!

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    .

    ....พระเจ้าเวรไง


    " อะไรกัน ทำไมเจ้าทำสีหน้าแบบนั้นเล่า "


    " ก็...รู้สึกว่าคุณชักจะสบายมากเกินไปแล้วไง "


    มิคาเอลยันตัวรับเสื้อผ้าของตนที่ยูกิโยนขึ้นกลางอากาศอย่างรวดเร็วแล้วหันไปขมวดคิ้วใส่อีกฝ่ายที่ยืนปรายตามองขึ้นๆลงๆบนตัวเขา


    มีอะไรแปลกไปงั้นเหรอ?


    " มัวรออะไรอยู่ เราต้องรีบนะ "


    " อืม "






    " ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ "


    ชายหนุ่มในเสื้อเชิ้ตสีขาวเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าภายในตัวห้างด้วยใบหน้ามึนๆในขณะที่ฝ่ามือถือถุงเสื้อผ้าจำนวนสี่ใบ


    ร่างเพรียวบางของยูกิที่ยืนพิงที่กั้นเงยหน้าจากโทรศัพท์พร้อมระบายยิ้มหวานยามเห็นออร่ารอบตัวของมิคาเอลที่ดูคับคล้ายกับปลาตาย


    โถโถ  พระเจ้าที่น่าสงสาร


    " ข้าเสร็จธุระแล้ว กลับที่พักกันเลย "ืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืืื  มิราเคิลกล่าว 


    " ฉันบอกคุณแล้วไง ว่าให้เปลี่ยนสรรพนามการพูดน่ะ "


    " อื้ม "  ร่างแกร่งพยักหน้าตอบรับระหว่างย่างก้าวเดินเทียบข้างยูกิ


    ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาก้มมองเวลาที่โชว์เด่นหราบนหน้าจอแล้วครุ่นคิดถึงวัตถุดิบในตู้เย็นที่พอจะนำมาประกอบอาหารเป็นมื้อเย็นของวันนี้  


    ฟุดฟิด  ฟุดฟิด 


    ......หอม 


    กลิ่นเนื้อที่ถูกผัดกับซอสจากร้านอาหารของอีกฝั่งลอยมาเตะจมูกฉันอย่างจังจนเผลอหยุดเดินและเหลือบตาไปมองต้นตอของกลิ่นนี้ 


    " ฉันว่าเราได้มื้อเย็นของวันนี้แล้วแหละ "  


    " ห๊ะ "


    " ไม่ต้องมาห๊ะ เดินตามมาเลย "  ไม่รอคำตอบของอีกฝ่าย  ฉันก็จัดการดึงชายเสื้อของมิคาเอลให้เดินตามเข้ามาในร้านอาหารของห้างทันที 


    ก่อนจะนั่งเก้าอี้ที่ติดกับกระจกแล้วเอ่ยสั่งอาหารของฉันไปตามด้วยของมิคาเอลที่พูดขึ้นโดยไม่แตะเมนู


    ผ่านไปสักพัก  ข้าวหน้าเนื้อโปะด้วยไข่ออนเซ็นและราเม็งซุปทงคัตสึก็ถูกยกมาเสิร์ฟบนโต๊ะทำให้ฉันตัดขาดจากโลกภายนอกแล้วให้ความสนใจกับชามอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็วพรางฟังเสียงดนตรีของร้านที่เปิดคลอ 


    และแน่นอนว่าการกินในครั้งนี้ย่อมมีอุปสรรค  เมื่อแขนข้างซ้ายถูกเข้าเฝือก 


    " เริ่มหงุดหงิดแล้วนะ "  ถึงแม้ว่าเรือนผมสีขาวจะถูกทัดหูทั้งสองข้าง  แต่ปอยผมก็ยังเป็นตัวขัดขวางเหมือนเดิม 


    " ผมขออนุญาตก็แล้วกัน "  มิคาเอลเอ่ยพร้อลุกขึ้นยืนเต็มความสูงทำให้ร่างบางเอ่ยถามอย่างงุนงง 


    " อนุญาตอะไร? " 


    ไม่ทันไรฝ่ามือหนาของมิคาเอลก็ถือวิสาสะเอื้อมมือมารวบเส้นผมสีขาวราวสำลีของยูกิทันที  ก่อนจะรับหนังยางจากยูกิที่ส่งตามคำสั่งของเขาอย่างมึนงง 


    ในขณะที่มิคาเอลคอยรวบผมให้ร่างบางอยู่นั้น  นัยน์ตาสีฟ้าอัญมณีของเขาก็ปรายตามองร่างแกร่งของชายคนหนึ่งที่อยู่ในร้านเสื้อผ้าที่เขาเพิ่งออกมากำลังยืนจ้องมองการกระทำของเขากับยูกิภายใต้กรอบแว่น


    "อย่างที่คิดไว้เอาไว้เลย "


    " คะ? " 


    " ก็ผู้ชายจากร้านที่ผมเข้าไปซื้อเสื้อผ้า เขามองเธออยู่ อย่าเพิ่งหันไป- "


    ควับ!!


    ไม่ทันสิ้นประโยคของผู้มีศักดิ์เป็นพระเจ้า  ฉันก็หันควับไปยังทางร้านเสื้อผ้าที่เพิ่งออกมาเมื่อสักครู่  สายตาก็ปะทะเข้ากับร่างแกร่งของชายผู้เป็นเจ้าของผมสีชมพูหม่นประกอบกับแว่นตาที่กำลังยืนคุยกับพนักงานร้านที่เดินเข้ามาหา 


    " เฮ้อ ผมบอกว่าอย่าเพิ่งหันไปไง "  มิคาเอลเอ่ยย่างหัวเสียพรางขยี้ผมจนไม่เป็นทรง 


    เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนของฉันทำให้เขามองมาด้วยแววตาฉุนเฉียวจนฉันแอบไหล่ตกและหงอยลงราวกับสุนัขที่โดนเจ้านายดุเสียอย่างงั้น


    เก๊าขอโต๊ดคับ(╥﹏╥)


    " ไม่ต้องมานั่งทำหน้าหงอยแล้วรีบทานอาหารให้เสร็จเร็วๆ "


    " รีบทำไมกัน "


    " อย่าลืมสิว่าเธอแขนหักแล้วพวกเรานั่งแท็กซี่มา "  เอ่ยเสร็จ  มิคาเอลก็ก้มหน้าทานราเมงพร้อมเมินสายตาของชายคนนั้นทันที


    ฉันมองไปยังร้านเสื้อผ้าด้วยหางตาทำให้ได้เห็นว่าคุณสึบารุนั้นกำลังมองมาทางนี้เช่นกันทำเอาฉันหันมาสนใจอาหารตรงหน้าด้วยความรีบร้อนจนมิคาเอลเหลือบมองพรางกรอกตามองบนทีหนึ่ง


    " เดี๋ยวผมรอข้างนอก "


    " อื้ม "


    เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลขานรับในลำคอก่อนจะวางธนบัตรจำนวนบนจานอย่างพอดีแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินออกจากร้านอาหาร


      โดยไม่ได้สังเกตถึงชายอีกคนหนึ่งที่กำลังยืนจปะทะสายตากับมิคาเอลเพราะกำลังเก็บกระเป๋าเงิน


    " สวัสดีครับคุณยูกิ "


    " เอ๋? "  ทำไมเขามาอยู่ตรงนี้ได้ 


    มิคาเอลที่เห็นสายตาตั้งคำถามของเด็กสาว  เขาก็ถอนหายใจออกมาแล้วจึงตอบคำถามของสายตานั้นว่า 


    " เขาบอกว่ารู้จักกับคุณ เลยจะอาสาไปส่ง " 


    " ว่าแต่ คุณยังไม่ตอบคำถามของผมเลยนะครับ ว่าคุณกับคุณยูกิเป็นอะไรกัน "  สึบารุละสายตาจากยูกิหันไปมองชายหนุ่มเรือนผมสีทองที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกง 


    " ก็ถามเธอดูสิ "


    " หาาา(^^)** "  อ้าว  อิพระเจ้าเวร  นี่แกโยนงานให้ฉันที่เพิ่งมาเนี่ยนะ!!


    " ว่าไงครับคุณยูกิ "  สึบารุหันมองร่างเล็กของอีกฝ่ายที่ดูจะสูงเลยไหล่เขาคืบหนึ่งพร้อมกอดอกเพื่อกดดันให้อีกฝ่ายตอบคำถามของเขา 


    " เอ่อ "  ฉันเหลือบตามองมิราเคิลเพื่อที่จะขอความช่วยเหลือเพราะเขาเป็นต้นตอของคำถามนี้ 


    แต่เขากลับเมินเฉยสายตาของฉันแล้วหันไปยิ้มโปรยเสน่ห์ให้สาวๆแทนนี่สิ!! 


    คอยดูนะ  แกนอนนอกห้องไปเลย 


    " รุ่นพี่ค่ะ! เขาเป็นรุ่นพี่ที่รู้จัก " 


    ได้ยินคำตอบดังนั้นแทนที่สึบารุจะเลิกตั้งคำถามกับเธอ  แต่เขากลับเหยียดยิ้มมุมปากที่ชวนให้ร่างเล็กกลืนก้อนน้ำลายเหนียวๆลงคอแทน


    " แล้วสนิทกันขนาดไหนเหรอครับ " 


    " คือว่า...สนิทกันเรื่องเกมน่ะค่ะ มันเป็นเกมยิงปืนแล้วพอดีเขาชอบเล่นเป็นสายสไนเปอร์เลยได้เล่นกันบ่อยๆค่ะ "  ขุดหลุมฝังตัวเองอีกแล้วตัวฉัน 


    ทำไมไม่บอกไปว่าเขาเป็นสายซัพพอร์ตหรือสายบวกกันล่ะ  แกดูสิ!  สึบารุเขาระบายยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้ว 


    " ว้าว บังเอิญจัง เพราะผมก็เล่นเกมยิงปืนเหมือนกันและยังเป็นสายสไนเปอร์อีกด้วย "  สึบารุกล่าวพรางหันไปมองมิคาเอลที่ยืนพิงที่กั้น 


    เกิดความเงียบไปชั่วระยะหนึ่ง  ฉันโบกมือไม้ไปมาแล้วจึงเอ่ยขอตัวไปเข้าห้องน้ำแล้วค่อยกลับกัน  ไม่รอคำพูดใดๆออกมาจากปากของชายหนุ่มทั้งคู่  ฉันก็รีบเดินสับเท้าไปตามทางเดินของห้างเพื่อเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น

     

    รู้สึกว่าอายุขัยจะลดลงเพราะปากตัวเองอีกแล้ว 


    ซ่าๆๆ


    ร่างของเด็กสาวเรือนผมสีขาวสั้นประบ่าที่ถูกมัดรวบเป็นก้อนผมขนาดพอดีมือยืนค้ำอ่างล้างมือภายในห้องน้ำของห้างที่ไร้ผู้คนด้วยแววตาเซ็งโลก 


    เธอแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากด้วยใจเต้นโครมครามหลังจากผ่านสถานการณ์ที่เหมือนกับเดจาวูของอามูโร่  


    ยูกิยืนนิ่งจ้องมองตัวเองในกระจกที่เผยให้เห็นถึงร่างของเด็กสาวคนหนึ่งผู้มีเรือนผมสีขาวสว่างและนัยน์สีฟ้าน้ำทะเลที่คับคล้ายจะมีประกายภายในตัว


    ภาพของเด็กสาวผมดำที่มีโครงหน้าแอบคล้ายกันซ้อนทับขึ้นมาจนเกิดเป็นภาพหลอน  ใบหน้าของเธอเมื่อครั้นยังอยู่ในโลกก่อนทำให้แววตาที่ยูกิมองเกิดสั่นระริกขึ้น 


    ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าไปมาแล้วให้กำลังใจตัวเองและเอ่ยย้ำว่าจะไม่ลืมตัวตนที่แท้จริงของเธอเอง


    " ประสาทแดกแล้วมั้งตัวฉัน " 


    ' ถึงเวลาบอกคำไขปริศนาของอันดับที่ยี่สิบ ' 



    เสียงทุ้มของใครบางคนดังเข้ามาในหัวของฉันจนต้องขมวดคิ้วอย่างมึนงง  ก่อนจะคลายคิ้วที่ขมวดออกเมื่อนึกได้ว่าวันนี้จะถึงเวลาบอกคำใบ้ของปริศนาที่ต้องเพื่อที่มิคาเอลจะได้กลับขึ้นสวรรค์


    " รีบๆบอกล่ะ ท่านนิโคลัส " 


    เสียงหึของต้นตอปริศนาดังขึ้นมาหลังจากที่ฉันกล่าวจบแล้วหลับตายกยิ้มขึ้นเสมือนเป็นเรื่องกล้วยๆ


    นี่ไม่ได้ดูถูกนะ  แค่ดีใจที่พระเจ้ามิคาเอลจะได้กลับขึ้นสวรรค์แล้วไปอาศัยอยู่ร่วมกับกองเอกสารต่างหาก


    ' ตามหาอีฟเพื่อทราบถึงภารกิจสุดท้าย ' 


    " ว่าแต่ อีฟคือใครงั้นเหรอ? "  ฉันเอ่ยทวนอย่างสงสัย 


    ' ...... '


    " อย่าเงียบสิ "


    ' ...... '


    ขอโทษค่ะ  ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก  กรุณาทำรายการใหม่แล้วรออีกสักครู่ค่ะ


    " ไปซะแล้ว แล้วฉันจะไปรู้เหรอว่าอีฟนี่คือใครแล้วหน้าตาของนางเป็นแบบไหน "


    ฉันขยี้ผมหน้าม้าขอตัวเองไปมาแล้วมองภาพสะท้อนในกระจกห้องน้ำ  ก่อนจะสดุดกับสร้อยคอบางอย่างที่โผล่ขึ้นมาจนฉันต้องหรี่ตามอง


    สร้อยคอที่มีจี้เป็นรูปกุญแจที่ถูกแกะสลักเป็นลวดลายอย่างปราณีตพร้อมเม็ดทับทิบเม็ดโตถูกฝังบริเวณหัวกุญแจ 


    เอาล่ะ  ถึงเวลาไขปริศนาของพระเจ้าและมนุษย์แล้ว 









    SQW
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×