คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : สวัสดีโลกโคนัน :) Hello:จบสิ้นคดีแรก
" พี่ยูกิไม่ขึ้นไปด้วยเหรอครับ " โคนันถามขณะลงมาจากรถ
นัยน์สีฟ้าน้ำทะเลภายใต้เลนส์หมวกกันน็อคสีดำจับจ้องไปที่ใบหน้าของคาชิซูกะเพียงชั่วครู่แล้วจึงเบนสายตาหันมามองร่างของเด็กชายวัยปฐมอย่างโคนันที่ยืนฉีกยิ้มร่า
" ไม่หรอก คุณคาชิซูกะก็นั่งรถมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัยแล้วเพราะฉะนั้นฉันก็เสร็จธุระของตัวเองเรียบร้อย " ยูกิตอบคำถามของโคนันระหว่างไถโทรศัพท์ที่แสดงแชทข้อความของฮารุและซึบาสะที่ส่งข้อความมาเชิญชวนให้เธอไปร่วมงานกิจกรรมบางอย่างของธุรกิจเกี่ยวกับฝ่ายเกมที่โรงเรียนจัดขึ้น
แน่นอนว่ายูกิเลือกที่จะตอบตกลงในทันที ดีไม่ดีเธออาจจะได้เกมมาสักสองสามแผ่นเป็นของฝากก็ได้
" ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันทำให้คุณต้องลำบาก " คาชิซูกะเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิดพร้อมฝ่ามือที่กำชายกระโปรงจนยับ
" ฉันเต็มใจช่วยค่ะ " ยูกิพูดพรางฉีกยิ้มภายใต้หมวกกันน็อคถึงแม้จะเป็นรอยยิ้มจอมปลอมก็ตามที
อามูโร่ที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงพิงตัวรถคันโปรดมองท่าทีของหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาจับผิดอีกฝ่าย ความคิดที่ว่ายูกิจะชิ่งหนีกับคำถามเรื่องที่ต้องเคลีย์อยู่ๆก็ผุดขึ้นมาในหัวทำให้เขากลับมายืนตัวตรงในทันทีจากตอนแรก
" ??? " ฉันมองคุณอามูโร่ที่อยู่ๆก็กลับมายืนตัวตรงด้วยความสงสัย ก่อนจะร้องอ๋อในใจเมื่อเห็นแววตาของเขาที่เบิกโพลงราวกับว่าฉันจะชิ่งหนีเรื่องที่ต้องเคลียร์ในวันนี้
ตามจริงก็คิดที่จะชิ่งหนีนั่นแหละ แต่มีหวังโดนสงสัยเพิ่มขึ้นแน่
" ไม่ชิ่งหนีหรอกค่ะ " หลังจากที่พูดไปแบบนั้น คุณอามูโร่ก็หยุดท่าทีที่จะเดินเข้ามาหาอย่างรวดเร็วถึงกระนั้นสายตาของเขาก็มองมาที่ฉันด้วยความระแวง
ก็นั่นมันแค่คำพูดจะมีสิทธิ์อะไรเป็นรูปธรรมกันล่ะ เขาไม่ไว้ใจฉันก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว
" เอ๋ ยูกิพูดถึงเรื่องชิ่งหนีอะไรกัน " รันถามออกมาด้วยความสงสัย
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีขาวกรอกตามองบนกับคำพูดของตัวเองอย่างปลงๆ ก่อนจะเปิดเลนส์หมวกกันน็อคทำให้ทุกคนได้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าของอีกฝ่าย
" ฉันหมายถึงคนร้ายน่ะ เธอไม่มีทางชิ่งหนีในตอนนี้แน่อย่างน้อยก็ก่อนที่พวกคุณจะขึ้นไปคอนโด " ถึงแม้ว่าร่างบางจะตอบคำถามของรันออกไป แต่ประโยคคำพูดพวกนั้นก็ยังคงความสงสัยภายในใจไว้อยู่
ยูกิมองใบหน้างุนงงของพวกเขาอย่างขำขัน ก่อนจะเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วสตาร์ทรถคันสีขาวหลังจากนั้น เธอเอ่ยลาชายหญิงทั้งห้าคนพร้อมขับรถออกไปจากอณาเขตคอนโดของพยานสาวอย่างคาชิซูกะ
" งั้นเราไปกันเลยดีกว่าครับ " โมริกล่าวออกมาหลังจากไม่ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถของยูกิ
ระหว่างที่ย่างก้าวเข้าไปในคอนโดของคาชิซูกะ ยอดนักสืบม.ปลายอย่างคุโด้ ชินอิจิหรือโคนันในตอนนี้กลับนึกสงสัยกับคำพูดของยูกิก่อนหน้าขึ้นมาเสียดื้อๆ
แทนที่หญิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลจะใช้สรรพนามของเพื่อนผู้ชายคนนั้นว่าเขา แต่เธอกลับเลือกที่จะใช้สรรพนามว่าเธอที่มีไว้สำหรับผู้หญิงแทน
หรือว่ายูกิจะรู้ตัวจริงของคนร้ายตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว แต่ถ้ายูกิรู้จริงทำไมเธอถึงไม่บอกกัน
ลับหลังพวกเขาทั้งห้าคนนั้นที่เดินเข้าคอนโดลับหายไป เสียงของรองเท้าเวลาย่ำบนพื้นดังก้องไปทั่วบริเวณนี้ หญิงสาวในเสื้อฮู้ดเอวลอยสีชมพูพร้อมนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลที่ส่องประกายคลับคล้ายกับกำลังเรืองแสงในตอนกลางคืนกำลังมองตรงไปยังทางเข้าของคอนโด
" รอดูสถานการณ์อีกสักสามสิบนาทีก็ไม่เสียหายอะไร " ฉันกล่าวออกมาด้วยท่าทีเรียบนิ่ง
หลังจากสับเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเพื่อนของผู้ตายในสำนักงานนักสืบโมริเป็นเธอที่ฉันหมายถึงพยานสาวเจ้าของคดีในครั้งนี้ให้โคนันได้รู้สึกตะหงิดใจและย่นเวลาการไขคดีให้สั้นที่สุดเท่าที่จะทำได้
เพียงเพราะแค่ความง่วงที่เริ่มถาถมเข้ามาทำให้ฉันตัดสินใจเลือกที่จะเปลี่ยนสรรพนามบุรุษของคนร้ายในคดีนี้
" ....... " โทรศัพท์เรือนสวยถูกกดเข้าที่เบอร์ของใครบางคนเพื่อรอให้อีกฝ่ายรับสายและพูดธุระของตนในคราวนี้
' ฮัลโหลครับ ' เสียงปลายสายของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาระหว่างที่ยูกินั่งลงพิงล้อรถคันสีขาวของอามูโร่
" สุภาพจังเลยนะ รามิลคุง "
' น้ำเสียงคุ้นไปนะ ยูกิใช่มั้ย!!! ' อีกฝ่ายตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดังสนั่นจนหญิงสาวต้องยกโทรศัพท์ห่างออกจากหูอย่างเฉียดฉิว
" ใช่ย่ะ!!! " แต่เธอก็ไม่น้อยหน้าตะโกนตอบออกไป
' โอ๊ย หูฉัน '
" อย่ามาแสดง " ฉันกรอกตามองบนอีกครั้งกับคนในสายพรางขันเข่าขึ้นมากอดหลวมๆ อากาศตอนกลางคืนก็หนาวใช่เล่น
' ขอโทษครับ ว่าแต่ที่โทรมามีอะไรงั้นเหรอ แต่กๆ ' รามิลพูดออกมาระหว่างรัวคีย์บอร์ดทำให้มีเสียงลอดออกมาเป็นบางครั้ง
" นายสามารถเขียนโปรแกรมคอมพิวเตอร์ได้ใช่มั้ยล่ะ "
' เธอก็รู้นี่ว่าฉันได้รับรางวัลเกี่ยวกับอะไรจะขอให้ฉันสอนเธอว่างั้น ' ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นใบหน้าของรามิล แต่ก็พอเดาใบหน้าได้ว่าเขาคงกำลังทำสีหน้าทะเล้นแน่ๆ
" รู้ดีจริงๆก็ตามนั้นแหละ "
' แน่ใจนะว่าแค่เรื่องโปรแกรม ' อีกฝ่ายกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่เชื่อใจ
" รู้ดีสมเป็นสุนัขจริงๆก็มีพวกแฮ็กข้อมูลหรือกู้รหัสอะไรทำนองนั้น " ระหว่างที่เอ่ยสิ่งที่ต้องการไป ฉันก็ยกนิ้วมือมาดูเล็บที่ทำไปเมื่อไม่นานมานี้อย่างชอบใจก่อนที่จะยกโทรศัพท์ห่างออกจากใบหูอีกรอบ
' จะเอาไปก่อเรื่องอะไร อีกอย่างฉันไม่ใช่สุนัข!!! '
" จร้าๆ สรุปช่วยสอนได้มั้ยพ่อยอดนักแฮ็กเกอร์ "
' ไม่สอน!!! ชิ! '
ยูกิเผยสีหน้าออกมาอย่างงงงวยเพียงชั่วครู่กับคำสบถที่สื่อถึงอารมณ์หงุดหงิดของรามิลพร้อมเสียงคีย์บอร์ดที่ดังลอดออกมา
แต่กๆๆๆๆ
" ท่าทางจะหงุดหงิดอะไรสักอย่างแฮะ " พึมพำ
' .......ถ้างั้นฉันมีสิ่งแลกเปลี่ยนให้ ' เสียงปลายสายกล่าวออกมาหลังจากเป็นเสียงรัวคีย์บอร์ดมานาน
" ว่ามา " อีกฝ่ายจะให้ทำอะไรเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนเธอก็ยอมทั้งนั้นแหละเพราะอย่างน้อยความสามารถในเรื่องโคนันต้องเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ในความคิดของยูกิ
แต่ถ้าเป็นเรื่องที่ผิดศีลธรรมอย่างฆ่าคน เธอขอบายก็แล้วกันถึงจะไม่รู้ก็เถอะว่าเขาจะกล่าวแบบนี้รึเปล่า
' เธอต้องมาชวยฉันสร้างโปรแกรมเว็บไซด์ให้บริษัทที่ว่าจ้าง '
" หาาา ความสามารถของนายคนเดียวก็พอล้นเหลืออยู่นี่และอาจเป็นเรื่องกล้วยๆด้วย "ยูกิกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตกใจ
รามิล บุตรชายเจ้าของธุรกิจเกี่ยวกับอัญมณีรายใหญ่ของประเทศและมีความสามารถเก่งกาจเรื่องคอมพิวเตอร์จนโรงเรียนเรียวเมย์มอบสิทธินักเรียนโควต้าให้เขาเข้ามาศึกษา
แต่อยู่ๆมาบอกให้ช่วยเขียนโปรแกรมแบบนี้มันก็น่าตกใจจนอยากจะตะโกนให้ถึงดาวอังคารจริงๆ
' ก็บริษัทนี้เรื่องมากน่ะสิแถมยังคอยโทรมาปั่นประสาทให้แก้นู้นแก้นี่แล้วออกมาเป็นแบบเดิมในคราวแรก คอยดูฉันจะคิดเงินสูงลิ่วเลย '
" แล้วทำไมไม่ลิสต์รายชื่อบริษัทนี้ออกจากว่าจ้างเขียนโปรแกรมล่ะ " ยูกิถามคนในปลายสายสลับกับมองนาฬิกาบนมือถือที่บ่งบอกว่าตอนนี้ได้ผ่านมาราวห้านาทีแล้ว
' ก็มันบอกว่าถ้าเลิกกลางคันจะให้ฉันชดใช้ค่าเสียหายเป็นสามเท่าน่ะสิแถมพวกมันยังดูถูกฉันอีก ' อ่าาา รามิลเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาดูถูกความสามารถนี่เอง
" ฐานะทางบ้านของนายก็พอมีเงินจ่ายไม่ใช่เหรอ "
' นั่นมันก่อนที่ฉันจะออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเอง.....สรุปจะตกลงหรือปฏิเสธ '
" เฮ้อ ก็ต้องตอบตก- " ประโยคบทสนทนาของยูกิขาดหายไปเสียดื้อๆ เมื่อสายตาเหลือบเห็นเป้าหมายผ่านเงาสะท้อนของกระจกรถอีกคัน
คาชิซูกะมองซ้ายมองขวาก่อนจะปิดประตูรถแล้วขับออกไปพร้อมกับโคนันที่เดินตามขึ้นมา ยูกิมองป้ายทะเบียนของรถเต่าคันสีฟ้าพร้อมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสับเท้าวิ่งไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ของตัวเอง
" ไว้แค่นี้ก่อนนะรามิล ฉันมีธุระต้องทำ " ยูกิพูดระหว่างเหวี่ยงขาคร่อมตัวรถ ก่อนจะตัดสายไปทำให้อีกฝ่ายที่คิดจะสวดคำถามผสมกับคำด่าตัดออกไปด้วย
หญิงสาวร่างบางหยิบหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมพร้อมจัดสนับเข่าให้เข้าที่ เครื่องยนต์ของตัวรถเริ่มทำงานพอดีกับยูกิที่บิดคันเร่งแล้วขับจี้ตามหลังรถคันสีฟ้าของคาชิซูกะโดยทิ้งระยะห่างพอที่อีกฝ่ายจะไม่ส่งสัยอะไร
" จะขับไปไหนกันนะ " ยูกิกล่าวออกมาอย่างสงสัยขณะประคองตัวรถขับบนถนนที่เริ่มเข้าไปในถนนใหญ่
แสงสีเสียงที่ออกมาจากร้านค้ามากมายตามข้างถนนและกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยเตะจมูกทำเอาฉันกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ กลิ่นหอมของเนื้อเสียบไม้ทำเอาฉันสติแทบแตกและหันกลับไปมองป้ายร้าน ก่อนจะกล่าวประโยคว่า
" เสร็จคดีนี้เมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาอุดหนุนร้านลุงแน่! " พร้อมหันกลับไปมองรถของเป้าหมายที่จอดใกล้ๆกับตู้กดน้ำอัตโนมัติตรงหน้าก็ทำให้ฉันเบรกแทบแตกอีกครั้ง
เวลาผ่านไปไม่ถึงหนึ่งนาทีคาชิซูกะก็เดินเข้าไปในรถพร้อมกับขวดน้ำส้มในกำมือ ก่อนจะขับต่อไปบนถนนเส้นนี้พร้อมกับยูกิที่โค้งหัวขอบคุณเจ้าของร้านท่านหนึ่งทำให้เธอต้องรีบสตาร์ทรถแล้วขับตามต่อ.....
" กรุบๆ เทมปุระร้านนี้กร๊อบกรอบ " พร้อมกับของกินในปากที่เธอซื้อมาจากร้านข้างทางระหว่างที่คาชิซูกะลงมากดน้ำ
เป็นเวลานานที่หญิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลขับตามรถคันเก่งสีฟ้าอย่างเว้นระยะห่างเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว ยูกิขับเข้าออกซอยนู้นซอยนี้เป็นว่าเล่นเนื่องจากถนนบางเส้นมันไม่มีรถขับผ่านมาและเธออาจจะทำให้อีกฝ่ายรู้ตัว จนมาหยุดอพาร์ทเม้นที่สามที่พวกเขาต้องออกมาเคาะประตู้ห้อง
" คุโด้ นายมีแผนอะไรกันแน่ " ฉันพึมพำออกมาหลังจากดูท่าทีของพวกเขาทั้งสองมานานตั้งแต่ตอนแรก
และเป็นเหมือนเดิมที่โคนันจะเดินลงมาพร้อมกับถุงขยะจากอีกฝ่ายที่เข้าไปหายังตัวห้อง พวกเขาทั้งสองคนพูดคุยอะไรกันบางอย่างที่ยากจะได้ยินเพราะระยะห่างจากที่ซ่อนของยูกิ
" จะโทรบอกพิกัดให้เขาทราบดีมั้ยนะ เอ๊ะ แต่ว่าพวกเขาขับรถอยู่ตลอดเลยนี่ "
ร่างบางเจ้าของผมสั้นประบ่ากล่าวออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดภายใต้หมวกกันน็อคสีดำสนิทที่ตนสวมทับอยู่ หน้าจอโทรศัพท์มือถือที่โชว์รายชื่อเบอร์ของอามูโร่ที่ได้รับมาเมื่อไม่นานมานี้อยู่ระหว่างปุ่มกดโทรออก
ยูกิลังเลเป็นเวลานานจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงปืนที่ดังลั่นมาจากทางด้านขวาทำเอาใจของเธอล่วงไปอยู่ตาตุ่มด้วยความตกใจ
เสียงปืนอีกแล้ว
ยูกิคิดในใจอย่างตื่นตระหนกถึงแม้ว่าร่างนี้จะเคยฝึกต่อสู้และการใช้อาวุธมาแล้ว แต่กลับปืนเธอไม่เคยที่จะเดินไปเฉียดใกล้เลยสักครั้งพอดีกับโลกเดิมที่จากมาเธอก็ไม่เคยมีความคิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับอาวุธประเภทนี้
" ไข่ตุ๋นใจร่มๆไว้ " ฉันเอ่ยปลอบใจตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือและชื่อเดิมที่ถูกยกมาใช้
ขนาดนี้แล้วคงต้องโทรบอกแล้วแหละ
" ........ "
' ขอโทษค่ะ ยอดเงินของคุณไม่เพียงพอกรุณาเติมเงินก่อน- '
" บ้าจริง!!! บ้าที่สุด!!! " ฉันตะโกรกรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะเบนสายตาหันไปมองรถสีฟ้าที่เคลื่อนตัวออกไปก่อนไม่กี่นาทีที่ผ่าน
ทำให้ฉันต้องล้มเลิกที่จะเติมเงินออนไลน์ในตอนนี้แล้วรีบขับตามอีกฝ่ายในทันทรด้วยความรวดเร็วและความรู้บางอย่างที่จุกอยู่บนอก
" ความกลัวหรือความตกใจกันนะ " ฉันเดาความรู้สึกนี้ของตัวเองไม่ออกจริงๆ
" อ่ะ คุณอามูโร่คะเราต้องโทรหายูกิมั้ยคะ "
" เอ๋ " อามูโร่เผยสีหน้างงงวยออกมาหลังจากได้ยินคำถานี้เข้าระหว่างมองถนน
" เฮ้ยๆ แกจะโทรหายัยเด็กนั่นทำไมกัน " โมริถามออกมาพร้อมยื่นหน้ามาหารัน
" นั่นสินะครับ ป่านนี้เธอคงกลับบ้านแล้วก็ได้ " เขาเลือกที่จะตอบออกไปแบบนั้นถึงแม้ว่าจะรู้สึกตะหงิดกับประโยคสุดท้ายของยูกิที่บอกว่าจะไม่ชิ่งนี้เรื่องที่จะเคลียร์ก็ตาม
รันหันมาสนใจเบอร์มือถือของยูกิที่โชว์เด่นหราบนหน้าจอโทรศัพท์ด้วยความลังเลใจ ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไปว่า
" ระหว่างที่คุยกันตรงสำนักงานของคุณพ่อ ฉันเห็นยูกิชอบเปิดภาพร้านยากิโซบะของถนนเส้นนี้ค่ะ " รันกล่าวออกมาด้วยความไม่มั่นใจเพราะเธอไม่รู้ว่าสิ่งที่เธอสังเกตเพื่อนสาวจะพอเป็นรูปธรรมได้รึเปล่า
ถ้าใครมาได้ยินเข้าในสถานการณ์อื่นบางทีพวกคนเหล่านั้นอาจจะขำจนท้องแข็งกับประโยคของคาราเต้สาวเป็นแน่
อามูโร่คิดข้อสันนิษฐานอยู่ในใจก่อนจะบอกให้รันโทรหาหญิงสาวเจ้าของผมสีขาวราวกับหิมะทันที ไม่แน่เธออาจจะอยู่แถวนี้แล้วช่วยพวกเขาจับคนร้ายก็ได้
" ฮัลโหลยูกิ " รันเอ่ยทักทายอีกฝ่ายที่รับสายของตน ก่อนจะเบิกตาโพลงด้วยความตกใจและหน้าซีดเผือดพร้อมกับเสียงของยูกิที่ลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำให้รู้ได้ว่าหญิงสาวต้องตะโกนออกมาแข่งกับสายลมที่ตีเข้าหน้า
' รถเต่าคันเล็กสีฟ้าป้ายทะเบียน62-843 คนร้ายตัวจริงกำลังหลบหนีพร้อมกับอาวุธปืนและตัวประกันทั้งสองคน ตอนนี้ฉันกำลังขับไล่ตามพวกเขาอยู่ โธ่เว้ย!!! ประตูถูกล็อคทั้งหมดเลยรึ- '
ปัง!!!!!
โครม!!!!
" ยะ-ยูกิ! ฮัลโหล ตอบกลับหน่อยสิ! " และพวกเขาก็เห็นเหตุการณ์ที่รถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่สีขาวพร้อมร่างบางเจ้าของเสื้อฮู้ดสีชมพูไล่ตามเทียบท่ากับรถคันสีฟ้า
ก่อนจะมีมือของใครบางคนยื่นออกมาพร้อมกับอาวุธปืนทำให้ยูกิต้องรีบหักหลบ แต่ก็โดนลูกกระสุนปืนที่ตั้งใจจะปลิดชีพของตนยิงถูกล้อรถหน้าแทนทำให้ยางแตกในที่สุดพร้อมกับร่างของเธอที่ล้มสไลด์ลงไปทางด้านซ้าย
ตรู๊ดดดดด
" รันนี่นา!!! " ระหว่างที่ขับรถไล่ตามคนร้าย จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อโชว์ชื่อเจ้าของเบอร์ทำให้ฉันรับอย่างดีใจและโล่งอก
' ฮัลโหลยูกิ '
" รถเต่าคันเล็กสีฟ้าป้ายทะเบียน62-843 คนร้ายตัวจริงกำลังหลบหนีพร้อมกับอาวุธปืนและตัวประกันทั้งสองคน " หลังจากรับสายโทรศัพท์ฉันก็รีบบอกรายละเอียดของตัวรถของคาชิซูกะทันที เมื่อสายตาปะทะกับรถสปอร์ตคันสีขาวของคุณอามูโร่ที่ขับมาจากอีกฝั่ง
ฉันเร่งความเร็วขึ้นอีกพร้อมกับรักษาระดับความเร็วให้คงที่กับตัวรถเต่าสีฟ้า ก่อนที่จะยื่นมือหมายที่จะเปิดประตูแล้วกระชากอีกฝ่ายให้ลง แต่ความคิดของฉันก็ต้องสูญเปล่าหลังจากสะเพร่าในความคิดของตัวเองจนอดไม่ได้ที่จะสบถออกมา
" โธ่เว้ย!!! ประตูถูกล็อคทั้งหมดเลยรึ- " ประโยคที่จะกล่าวต่อจากนั้นหายไปในทันที
เมื่อร่างของหญิงสาวคนหนึ่งเลื่อนกระจกรถแล้วยื่นมือมาทางฉันพร้อมกับกระบอกปืนสีดำที่เล็งมาทำให้ฉันต้องหักเลี้ยวไปทางด้านซ้ายด้วยสัญชาตญาณจนก่อโชคดีและโชคร้ายในเวลาไล่เลี่ยกัน
ปัง!!!!!!
โชคดีที่ฉันสามารถลดระดับความเร็วและหักหลบได้ทันไม่งั้นคงกลายเป็นวิญญาณอีกครั้งในครั้งที่สอง
โครม!!!!
แต่ก็โชคร้ายที่ฉันประคองตัวรถไม่อยู่จนล้มสไลด์ลงไปกับพื้นถนนคอนกรีตเพราะความเร็วที่ขับตามเกินเลขกำหนดทำให้ฉันต้องสไลค์ไปทางด้านซ้ายจนก่อให้เกิดรอยแผลถลอกถึงจะไม่มากแต่ก็สาหัส
ปึง!!!!!
" อั่ก!!! แค่กๆๆ " ยูกิสำลักออกมาด้วยความเจ็บและความจุกที่ตีปนกันหลังจากโดนรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดสไลด์ตามมากระแทกท้องน้อยของตนอย่างจัง
" ฮึก " น้ำตาสีใสเริ่มไหลออกมาจากดวงตาที่เฉี่ยวคมราวกับเหยี่ยว ตอนนี้เธอเจ็บและระบมไปหมดทั้งตัวเลย แขนทั้งสองข้างที่หมายจะยกรถมอเตอร์ไซออกจากตัวต้องละทิ้งไปในที่สุด เพียงแค่เธอออกแรงก็รู้สึกเจ็บบริเวณแขนทันทีทำให้ต้องทิ้งลงบนพื้นถนนอย่างช่วยไม่ได้
น้ำตาสีใสยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่องจนเปื้อนใบหน้าไปทั่ว ความรู้สึกปวดระบมไปทั่วตัวโดยเฉพาะบริเวณท้องที่โดนกระแทกทำให้เธอขยับไปไหนไม่ได้และแขนข้างซ้ายที่ดูผิดรูปไป
" ฮึก แค่คดีแรกแขนฉันก็หักไปท่อนหนึ่งเลย ฮะๆ รู้แล้วว่าทำไมตามนิยายส่วนใหญ่ตัวละครพวกนี้ถึงอยากเป็นแค่ตัวประกอบ " เพราะพวกเขาเหล่านั้นจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวยังไงล่ะ
" คุณยูกิ!!! " เสียงตะโกนของชายคนหนึ่งพร้อมกับเสียงวิ่งของเขาทำให้ยูกิที่สายตาจับจ้องไปยังท้องฟ้าต้องเหลือบมามองต้นตอของเสียง
ร่างของชายหนุ่มผมสีบรอนซ์ทองกำลังวิ่งมาทางเธอด้วยระยะทางที่ห่างกันหลายเมตรจนเหลือแค่ไม่กี่เมตร หญิงสาวนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลมองท่าทีของชายหนุ่มด้วยความปลื้มปิติก่อนจะระเบิดน้ำตาออกมาเมื่อเขาวิ่งเข้ามาถึงตัวเธอพร้อมกับโคนันที่วิ่งตามหลัง
" ฮืออ ฉันเจ็บมากค่ะ ฮึก เจ็บมากๆ "
" ชู่ว ผมอยู่นี่แล้วไม่ต้องกลัวนะครับ " อามูโร่เอ่ยปลอบใจร่างเล็กที่นอนแผ่อยู่บนพื้นถนนด้วยความเห็นใจระหว่างยกรถสีขาวที่เหมือนกับเส้นผมของเธอออกจากร่าง
หญิงสาวที่ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตายังคงนอนอยู่ในท่าเดิมไม่ไหวติงใดๆ ก่อนจะบอกประโยคขอร้องแก่อีกฝ่าย
" ได้โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของฉันนะคะ ฉันไม่อยากให้พวกท่านเป็นห่วง "
" ทำไมล่ะครับ "
" ฉัน ฮึก ไม่อยากให้เขาเป็นห่วงค่ะ " อามูโร่มองท่าทีอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะแกะเม็ดกระดุมแล้วเอาเสื้อคลุมขาอีกฝ่ายที่มีรอยแผลถลอกหลายจุด
" เข้าใจแล้วครับ ตอนนี้รถพยาบาลคงจะใกล้ถึงแล้วครับ "
" พี่ยูกิ!!!! "
" โคนัน " ฉันพูดชื่อของเขาออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว
" ขอโทษครับ ผมขอโทษที่ทำให้พี่ยูกิบาดเจ็บ " โคนันคุกเข่าแล้วเอ่ยอย่างสำนึกผิด
ฉันฉีกยิ้มให้กับท่าทีของนักสืบตัวจิ๋วตรงหน้า ก่อนจะยกมือข้างขวาที่สั่นเทาวางลงบนกลุ่มผมสีน้ำตาลของเขาแล้วลูบอย่างช้าๆพร้อมกับฉีกยิ้มออกมา
" ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยโคนัน ฮิๆ "
" อย่าหัวเราะแล้วทำเป็นเรื่องตลกสิครับ " อามูโร่เอ่ยปลาบปลาร่างบางที่นอนอยู่บนพื่นระหว่างโบกมือเรียกพยาบาล
" คิกคิก ขอโทษค่ะแต่ตอนนี้ฉันขอนอนพักหน่อยนะคะ " ไม่รอคำตอบจากคุณอามูโร่ฉันก็ปิดเปลือกตาทันทีด้วยความเหนื่อยล้า ก่อนที่สติจะถูกดับพล่านไป
อามูโร่และโคนันมองร่างของหญิงสาวที่ปิดเปลือกตาสีมุกด้วยแววตายากที่จะคาดเดา นักสืบร่างจิ๋วอย่างโคนันลุกขึ้นมาพร้อมกับถอดเสื้อคลุมของตัวเองให้วางปิดหน้าท้องที่มีลอนซิกแพ็คอ่อนๆของยูกิด้วยความรู้สึกที่แม้แต่ตนก็ไม่อาจเข้าใจ
*คุยกับไรท์*
เอาล่ะ ไรต์ตั้งปณิธานเอาไว้เลยก็แล้วกันค่ะ!!! แฟนฟิคนิยายเรื่อง สวัสดีโลกโคนัน :) Hello จะอัปทุกวันเสาร์เวลาน่าจะอยู่ระหว่างนี้นะคะ แต่ถ้าเป็นช่วงสอบเดี๋ยวจะแจ้งอีกทีค่ะและไรท์เอารูปที่วาดตอนก่อนจะรีไรท์มาฝากอีกครั้งค่ะ!
เจอกันใหม่เสาร์หน้านะคะทุกคน!!!!
ความคิดเห็น