ตอนที่ 6 : บทที่ 6 : ความตายก็ไม่ได้เลวร้าย
"แค่ก... แค่ก... " ใบหน้าฉีนั่วเป็นสีแดงและร้อน เขาเริ่มไอแผ่วๆ แม้ว่าตอนนี้เขาเริ่มดูเหมือนจะไม่สามารถหยุดไอได้ เหมือนกับลูกแมวร้องเหมียวหิวนม
เด็กเล็กอ่อนแอและเปราะบางมาก ถ้าเขาอยู่ในครอบครัวธรรมดาเขาจะได้รับการดูแลอย่างเหมาะสม แต่น่าเสียดายที่เขาอยู่ในการดูแลของซีเหวย ซึ่งเป็นขอทานที่ไม่สามรถรับประกันความปลอดภัยของตนเองได้ ดูเหมือนชะตากรรมจะถึงวาระนั้นของฉีนั่ว
ซีเหวยไม่ได้หวาดกลัวเมื่อถูกทิ้งให้เดินบนถนนหลังจากพ่อแม่ของเขาตาย
ซีเหวยไม่ได้หวาดกลัวเมื่อต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดอันในการยอมรับแหวนก่อนหน้านี้
หรือแม้กระทั่งเมื่อเผชิญหน้ากับราชินีเอลฟ์ บุคคลที่อยู่นอกประสบการณ์ของเขาอย่างสมบูรณ์เขาก็ไม่ได้หวาดกลัว
อย่างไรก็ตามเมื่อเขาได้ยินเสียงไอเล็ก ๆ สะท้อนเข้าโสตประสาท ซีเหวยเริ่มหวาดกลัว
ความรู้สึกกลัวแล่นผ่านหน้าอก รู้สึกราวกับว่าเขาถูกฝังอยู่ในหิมะร่างกายของเขาก็เยือกเย็นและเจ็บปวด ซีเหวยขบกรามแน่น บังคับตัวเองให้ใจเย็น
ฉีนั่วไม่เคยเป็นไข้มาหลายปีแล้ว ร่างกายของเขาแข็งแรงเสมอ นิสัยการใช้ชีวิตของเขาอย่างรอบคอบและการเจ็บป่วยและความโชคร้ายดูเหมือนจะผ่านเขาไป เขาไม่เคยชินกับการมีไข้และไอรุนแรงเลย
ไข้มักไม่รุนแรงการทานยาบางชนิด ถ้าหากจำเป็นจริงให้ฉีดยาก็เพียงพอที่จะจัดการได้
แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้ที่เด็กขอทานอายุสิบเอ็ดปีที่หิวโหยจะสามารถหาหมอในค่ำคืนที่หิมะตกหนักเพื่อหาการรักษาและยาได้อย่างไร?
บางทีมันอาจจะดีก็ได้ที่ทารกน้อยถูกละทิ้งไม่ต้องยื้อเขาไว้
ตามเนื้อเรื่อง "คำสาป" พวกเขาอาศัยอยู่ในทวีปหงเย่ว ในแผ่นดินใหญ่ให้ความสำคัญอย่างมากกับพลังเวทมนตร์และศิลปะการต่อสู้ สถานะของคนธรรมดามีฐานะต่ำต้อยมากและการได้รับการรักษาทางการแพทย์เป็นเรื่องยากมากหากป่วย
ผู้ที่สามารถใช้ธาตุแสงหรือน้ำสามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ แต่บริการของพวกเขาไม่เหมาะกับคนธรรมดา ซีเหวยไม่รู้ถึงการมีอยู่ของพวกนั้น ยาบางชนิดสามารถรักษาการป่วยและบาดเจ็บได้ แต่ค่าใช้จ่ายสำหรับการรักษาและยาสูงเกินที่ซีเหวยจะจ่ายได้
นี้คือสถานการณ์ที่ร้ายแรง
แม้ว่าซีเหวยจะฉลาดเกินอายุของเด็กเล็กคนหนึ่ง แต่เขาไม่ใช่พระเจ้า เขาไม่สามารถรักษาฉีนั่วได้
ซีเหวยเข้าใจความอันตรายที่เกิดจากไข้ขึ้นสูงได้ เขาเคยมีน้องชายคนหนึ่งที่เกิดหลังจากที่พ่อของเขาเสียชีวิตไม่นาน น้องชายของเขาหลังคลอดไม่ถึงสองเดือนก็ป่วยเป็นไข้หวัดในช่วงฤดูหนาว แม่ของซีเหวยเดิมเคยเป็นโสเภณีเพื่อหาเงินซื้อยา แต่ก่อนที่เธอจะช่วยเด็กได้เพียงพอเขาก็ตายจากอาการไข้หวัด อีกครั้งแล้ว ที่ซีเหวยถูกทิ้งไว้ตามลำพัง
เมื่อคิดถึงความทรงจำที่ห่างไกล ใบหน้าของซีเหวยดูน่าเกลียดเล็กน้อย
เขาก้มมองไปฉีนั่ว การหายใจของฉีนั่วถี่กระชันและสั้น ริมฝีปากสีชมพูเล็กๆ ของเขาก็แตกแห้ง เด็กทารกตัวน้อยยังไม่ทันได้ดูความสวยงามและความโหดร้ายของโลก เขากำลังจะตามไปหามารดาที่อาภัพ
แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจว่าทำไม แต่ซีเหวยไม่ต้องการให้เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาตาย เขาตัวแข็ง ไม่สามารถทนได้กับความคิด ความรู้สึกเช่นนี้แปลกและรุนแรงมาก
ซีเหวยขบฟัน เส้นเลือดบนหน้าผากของเขานูนขึ้นจางๆ ด้วยกำลังที่เหลือน้อยเขาจึงนำฉีนั่วออกจากห้องพัก หิมะตกลงอย่างไม่หยุดหย่อน ลมพัดโกรกผ่านใต้สะพานและลงเรือลำเล็กที่หักพัง
มือของเขาสอดไว้ใต้รักแร้ของฉีนั่ว ซีเหวยก้มหมอบลงและค่อยๆ หย่อนเด็กทารกลงตรงขอบเรือ
ใต้ร่างของฉีนั่วคือแม่น้ำ แม้น้ำจะไม่ลึกเป็นพิเศษ แต่มันก็มากพอที่ทำให้เด็กทารกจมน้ำตาย
ทารกน้อยคนนี้ไม่รู้ตัวถึงชะตากรรมรอเขาอยู่ข้างหน้า สติของเขาเบลอไปก่อน และเขารู้สึกอึดอัดเขาต้องการเอามือออกจากเสื้อคลุมที่ห่อตัว เขาคว้าไปรอบตัวหลายครั้งก่อนที่เขาจะสามารถจับข้อมือเสื้อที่สกปรกของซีเหวยได้
มือน้อยที่แสนอ่อนแอ เพียงแค่เขาดึงออกเพียงเล็กน้อยเพื่อคว้าแขนเขาจากการจับ แต่ซีเหวยทำมันไม่ได้
ตรรกะของซีเหวยบอกว่ามันไม่ผิด แทนที่จะปล่อยให้ทารกน้อยต้องทนทรมานจากไข้สูงแล้วตาย สู้ให้เขาจากไปอย่างเร็วและความเจ็บปวดเล็กน้อย อย่างไรก็ตามมือของเขาเองก็จับแน่นและเขาไม่สามารถปล่อยมือได้
ซีเหวยขยับตัวเข้าใกล้แม่น้ำเล็กน้อย ความเจ็บปวดเข้าใกล้ฉีนั่ว ก่อให้ซีเหวยก็เจ็บปวดเช่นกัน
"ได้โปรด ขอให้เขารอด " ใบหน้าของมารดาเยาว์วัยน้ำตาไหลอาบแก้มขอร้องของเธอปรากฏขึ้นในใจ
“ อุแว้ อุแว้ ” เสียงทารกแผดเสียงร้องสะท้านถึงซีเหวย พร้อมกับหยดน้ำตาเม็ดเล็กปรากฏให้เขาเห็น แก้มของเขาที่ถูกสัมผัสด้วยมือเล็กๆ หลังจากที่เขาเผชิญหน้ากับ "สัตว์ประหลาด" ที่น่ามหัศจรรย์ มันเจ็บแปลบ
*********
ซีเหวยจ้องมองสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ในมือ ด้านล่างของห่อผ้าสัมผัสน้ำแล้ว เร็วๆ นี้จะถูกแช่อย่างสมบูรณ์ จากนั้นเขาจะอยู่คนเดียว เขาจะไม่ต้องดูแลเด็กน้อยและไม่จำเป็นต้องแบ่งปันขนมปังอันล้ำค่าของเขาอีก ในช่วงความเป็นความตาย ฉีนั่วเปิดตาและมองไปที่ซีเหวยด้วยรูปลักษณ์และความไว้วางใจที่เหมือนจะเป็นสัญชาตญาณ ฉีนั่วดูสะอาดและบริสุทธิ์มากและจากนั้นก็เขาก็ไอเหมือนกับลูกแมว เสียงไอเล็กเหมือนซีเหวยถูกไฟดูด เขาจับตัวฉีนั่วขึ้นและตะกายกลับเข้าไปในห้องพักของเรือ ร่างกายของเขาสั่นสะเทือนด้วยความหวาดกลัวที่ผุดออกมาจากหัวใจของเขา ' ให้เขามีชีวิตรอด ' คำหนักๆ คำนี้ที่เขาต้องแบกรับ ซีเหวยกดศีรษะฉีนั่วบนอกเขา ไม่สนใจห่อผ้าที่เปียกชื้น เขาก้มศีรษะลงและจับจ้องไปที่มุมหนึ่งของดาดฟ้าเรือ อารมณ์ที่เขาไม่รู้ปรากฏในสายตา ทันใดนั้นเสียงหวานๆ ก็ดังขึ้น “ เจ้าคนชั่ว เกิดอะไรขึ้น! ” ซีเหว่ยหันไปมองรอบ ๆ เพื่อดูว่าฮั๋วลี่กลับมาแล้วแม้ก่อนหน้านี่จะหลบหนีไปก่อน เธอยังเรืองแสงสีเขียวอ่อนที่ส่องประกายเห็นใบหน้าของเธอ ด้วยประสบการณ์ของเธอกับซีเหวยและกริชของเขาที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ เด่นชัดในใจเธอ อย่างไรก็ตามความอบอุ่นและแสงสว่างที่ติดตัวเธอได้สร้างบรรยากาศที่สบายใจในห้องโดยสารที่รกร้าง สัญชาตญาณของซีเหวยบอกกับเขาว่า หญิงสาวแปลกหน้าคนนี้อาจมีวิธีการช่วยเด็กน้อยๆ ในอ้อมแขนของเขา แต่เขาไม่สามารถไว้ใจเธอได้ ฮั๋วลี่ไม่ได้เป็นผู้อ่านใจได้และเธอไม่สามารถแยกแยะความคิดและอารมณ์ออกจากความสงบของซีเหวย แต่เธอกังวลกับฉีนั่วมากและมองไปรอบ ๆ ครู่หนึ่งก่อนที่ปราดไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ราชินีเอลฟ์มีมารยาทที่ดี เมื่อเธอต้องเผชิญหน้ากับซีเหวย มือเล็กๆ ของเธอยกปกป้องปีกของเธอ เพื่อไม่ใช้ถูกเขาจับอีกครั้ง ซีเหวยไม่ได้หยุดยั้งการบินของเธอในครั้งนี้ เมล็ดพันธุ์แห่งความหวังเพื่อช่วยเหลือเด็กน้อยถูกปลูกไว้ในใจ ฮั๋วลี่ขมวดคิ้วที่ละเอียดอ่อนของเธอเข้าด้วยกันเมื่อเห็นสถานะของฉีนั่ว เธอรักเด็กน้อยและฉีนั่วก็ไม่มีข้อยกเว้น มองไปที่ดวงตาเล็กๆ ของเขาที่บอกถึงความแนบชิดของความตาย เธออารมณ์เสียอย่างรวดเร็ว “ เจ้าคนชั่ว เจ้าทำอะไรเขา เจ้าทำร้ายเขาหรือ ” ราชินีเอลฟ์ที่อายุเพียงห้าปีถาม ซีเหวยยังคงนิ่งเงียบ เขาคิดให้ฉีนั่วจมน้ำตายจริงๆ “เจ้าคนชั่ว ตอบออกมา เจ้าจะปล่อยให้เขาตัวร้อนขึ้นอย่างนี้หรือ ” ด้วยการแสดงออกที่ทรยศต่อความไม่แยแส ซีเหวยตอบเพียงหนึ่งคำ “ ยา ” หลังจากที่ความเงียบโฉบผ่านสั้นๆ ฮั๋วลี่ตอบกลับด้วยเสียงมั่นใจเล็กน้อย “ อืม ดูเหมือนว่าเขาต้องการเสวี่ยหนวี่ ” แม้ว่าราชินีจะสูญเสียความทรงจำของเธอ แต่สัญชาตญาณของเธอก็ยังคงอยู่ หลังจากขบคิดสักครู่เธอสามารถนำข้อมูลที่เหมาะสมมาได้ เสวี่ยหนวี่ เป็นของสำคัญในการรักษาไข้ของผู้คนธรรมดาในทวีปหงเย่ว ที่ชื่อเสวี่ยหนวี่ เพราะมันเป็นผลึกน้ำแข็งที่มีรูปร่างเหมือนผู้หญิง ซีเหวยพึมพร่ำชื่อเพื่อจดจำ แล้วถอดผ้าคลุมที่เขาตัดออกและใช้มันห่อตัวฉีนั่ว เพื่อให้เห็นว่าเขาอ่อนแอมากแค่ไหน ซีเหวยผูกฉีนั่วกับหน้าอกเขาอย่างแน่นหนาโดยใช้ส่วนที่เหลือจากเสื้อคลุม มีเป้าหมายเพื่อลดเรี่ยวแรงของเขาแม้เพียงเล็กน้อยก็ตาม หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วเขาก็เริ่มออกไปข้างนอก ฮั๋วลี่เฝ้าดูซีเหวยอยู่ตลอดเวลา ไม่ยอมให้ละเลยตัวเองอีกต่อไปและพูดออกมาว่า "เจ้าคนชั่ว เจ้าจะไปหาเสวี่ยหนวี่ ? " ซีเหวยหันดวงตาสีดำไปมองราชินีตัวเล็ก และเป็นอีกครั้งที่ฮั๋วลี่กลัวไหลลู่คดแข็งทื่อจากสายตา เธอน้ำตาซึมขณะถาม “ เจ้าให้ข้ากลับได้ไหม ” แม้ว่าเขาจะไม่ได้คุยกับเธอ แต่เขาก็คิดที่จะขโมยยาจากร้านขายยาโดยตรงหรือขโมยเงินจากคนธรรมดา เขาชั่งน้ำหนักอย่างรวดเร็วถึงข้อดีข้อเสียจากตัวเลือก และเขาต้องดำเนินการให้รวดเร็ว เวลาของฉีนั่วใกล้หมดแล้ว โอกาสนี้ที่เธอต้องคว้าไว้ ฮั๋วลี่โผบินไปด้านหน้าของซีเหวย “ เจ้าคนชั่ว ข้านั่นเห็นว่าเจ้ายากจนแค่ไหน เจ้าไม่มีทางซื้อเสวี่ยหนวี่ได้หรอก ถ้าเจ้าให้บางสิ่งกับข้า ข้ารับประกันได้เลยว่าเด็กชายตัวน้อยคนนี้จะปลอดภัยเป็นเวลาสามวัน ดังนั้นเจ้าจะมีเวลามากพอที่จะหาซื้อยา ” ดวงตาของฮั๋วลี่เป็นประกายรอคอยที่ซีเหวยจะตอบรับ อย่างไรก็ตามซีเหวยเพียงแค่น้อมศีรษะของเขาและตอบว่า " ฉัน ... ไม่มีอะไรจะให้ " ฮั๋วลี่เบะปาก " ทรัพย์สมบัติม่มีประโยชน์อะไรกับข้า และถ้าเจ้าไม่ส่งมันคืนให้ข้า ข้าไม่สามารถไปจากเจ้าได้" ตามด้วยเสียงแผ่วเบา ฮั๋วลี่ เริ่มร้องไห้อีกครั้ง ถ้าฉีนั่วยังตื่นอยู่เขาจะเข้าใจในสิ่งที่เธอต้องการ สิ่งที่ฮั๋วลี่ขาดหายไปอยู่ในแหวน ความทรงจำและเวทมนตร์ของเธอ ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่สามารถห่างจากแหวนได้ไกล จิตใจเพียงอายุห้าขวบของเธอไม่ทราบว่าเธอต้องการอะไรหรือ ทำไม และซีเหวยไม่รู้ว่ามีอะไรเก็บรักษาไว้ในแหวน เพียงเพราะอาศัยสัญชาตญาณ ฮั๋วลี่รู้สึกว่าบางอย่างที่สำคัญต่อเธอถูกซีเหวยเก็บไว้ และเธอจะต้องได้รับมันกลับแม้จะไม่รู้วิสัยที่แท้จริงของสิ่งที่เธอต้องการ ขณะที่ฮั๋วลี่พูดไปร้องไห้ไปทุกขณะซีเหวยก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ เขาใช้ประโยชน์จากเธอผ่อนคลายความระมัดระวังและใช้กลอุบายแบบครั้งก่อน เขาจับปีกของเธออีกครั้งและใช้กริชจ่อคอ ข่มขู่เธอ “ เขาจะต้องไม่..ตาย หรือ...ฆ่าแก ” ในความพยายามที่จะต่อรองของเธอด้วยการใช้ความสามารถของเธอ ฮั๋วลี่ที่น่าสงสารได้เปิดเผยความอ่อนตนเอง เธอไม่มีแนวคิดเกี่ยวกับศีลธรรมว่าซีเหวยใช้ชีวิตมาเช่นไร จึงไม่ สามารถพิจารณาว่าความรู้นี้เธอสามารถใช้ได้อย่างไร ฉีนั่วตื่นขึ้นมาโดยไม่ส่งเสียงใดๆ เขายังคงอยู่รอด สายตาของเขาพบกับเรื่องน่าตกใจ เขาถูกผูกติดอยู่กับหน้าอกของพระเอก และราชินีเอลฟ์กำลังนั่งอยู่บนไหล่ของเขาด้วยท่าทางที่บอกว่าเธอได้รับความอยุติธรรมอันยิ่งใหญ่ ฮั๋วลี่เริ่มส่งพลังงานที่อ่อนโยนและอบอุ่นเข้าสู่ตัวของฉีนั่วอย่างต่อเนื่อง ช่วยบรรเทาพิษไข้ อาการปวดศีรษะที่เขาประสบมาบรรเทาลงและความถี่ของอาการไอก็ลดลงเช่นกัน ฉีนั่วจับจ้องอย่างจริงจังเมื่อทั้งหมดนี้เกิดขึ้น ก็พอแน่ใจว่านี่เป็นพล็อตที่ปั่นป่วน รายละเอียดของตัวละครหญิงหลักไม่สามารถพูดเล่นๆได้ *** Xue Nu -雪女( เสวี่ยหนวี่ ) แปลว่ามนุษย์หิมะ หรือ สาวหิมะ ถ้าในญี่ปุ่นจะเป็นยูกิอนนะ จิตวิญญาณแห่งฤดูหนาว / ตอนแรกกะจะให้เป็นชื่อที่เข้าใจง่ายแต่เนื้อเรื่องต่อมาอธิบายไว้ว่ามีลักษณะคล้ายหญิงสาว ฉะนั้นจึงใช้ชื่อจีนดีกว่า ****************** มาต่อกันมาครบแล้วจ๊ะ /โฮกๆ ๆ มีใครรู้สึกลำไยยัยราชินีไหม เราเริ่มละ /ขำ ต้องเขาใจนะเธออายุสมองเพียง 5 ขวบเองนะ โอเค! บทนนี้น้องฉีนั่วอยู่รอดปลอดภัย แม้เกือบตายไปนิส พี่ซีเหวยก็ทิ้งน้องให้ตายไม่ลง เพราะน้องน่ารักทุกคนรักน้อง!
แต่พี่เชื่อว่าซีเหวยไม่น่าจะทำหรอก แต่ก็เฮ้อ สงสารน้อ เมื่อไหร่น้องจะโต สคริปไปอีกห้าปีข้างหน้าเลยได้ไหม5555